Bang Saphan (Anchalee Resort) 202), zondag 2 februari 2020
Dag vijf alweer van deze motorreis. We gaan nu eindelijk ècht richting het zuiden. De zadelpijn wordt met de dag minder en ik ga steeds beter slapen door de vermoeidheid. Om zes uur sta ik weer op en het eerste wat ik hoor is een passerende trein in de verte. We zijn niet zo ver verwijderd van de spoorlijn tussen Bangkok en Hat Yai. Kedeng kedeng, kedeng kedeng, gaat er door mijn hoofd. Ik moet in mijzelf lachen, Lyka en ik zijn hier jaren geleden met de slaaptrein gepasseerd vanuit Maleisië naar Bangkok. Waar blijft de tijd toch?
De nachtwaker van het resort stelt de waterkoker beschikbaar zodat ik al vroeg met een kop koffie binnen handbereik op de veranda voor het houten huisje zit. Lyka is al klaar met pakken terwijl ik nog moet beginnen. Ik vecht tegen de muggen die ons de hele nacht hebben aangevallen voor vers bloed om zich te kunnen voortplanten.
Maar, ik ben zo klaar met inpakken en we slepen in een keer al onze bagage door de tuin naar de ingang waar onze motor op ons staat te wachten. We hebben een redelijk lange dag voor de boeg omdat ik hoofdzakelijk de kustweg wil blijven volgen. Het kan allemaal veel sneller via de autosnelweg nummer 4 maar daar heb ik weinig trek in. We gaan nu richting Hua Hin en daar is het Duits toeristengebied. Genoeg 7-11’s en andere plaatsen om te eten. We wachten nog even voor een ontbijt met de tosti’s. We zitten nog vol met de avondmaaltijd van gisteren!
Zoals eerder vermeld we gaan langs de kust van de Golf van Thailand naar het zuiden. Het is een beetje een vreemd traject want we passeren het smalste stukje van Thailand, ongeveer elf kilometer breed. En dat fascineert me, maar elf kilometer breed!
Aan het begin van de vorige eeuw heeft de koning van Thailand, Rama V, een heel stuk van het islamitische zuiden opnieuw geannexeerd. Het is geschiedenis omdat het islamitische zuiden al in de 16e eeuw bij het koninkrijk van Ayutthaya behoorde. Maar ook toen waren er opstanden en wederzijdse oorlogsverklaringen. Het sultanaat van Pattani was in verval en de koning zag een ideaal moment om een flink stuk nieuw Thailand in te lijven.
Daarom zijn er een eeuw na de annexatie opnieuw problemen in het islamitische zuiden die al meer dan tienduizend burgers en militairen het leven heeft gekost. Nu gaat de strijd om de olie en gas inkomsten die voor de kust van Pattani en Narathiwat in de Golf van Thailand wordt gewonnen. Zie het een beetje als de problemen in Noord-Ierland, teveel mensen met verschillende belangen dus zal het probleem nooit worden opgelost!
Tijdens een drinkpauze vinden een toegang tot het strand. En dat is een gelukje! Hier zijn de stukken land verkocht zonder dat er doorgangen naar de zee, of het strand, zijn open gelaten. Bewust of onbewust? Dat weet niemand maar de eindeloze rij van villa’s aan het strand zijn zeker in het bezit van de voorname burgers van Thailand en rijke Europeanen.
Het stormt en het is best wel fris op de motor. De kleine vissersboten schuilen in de luwte van een berg in zee. Planologische misser of een keihard bewijs van corruptie? Ik weet het niet maar het is wel duidelijk dat de mooie betonweg langs de zee weinig toevoegt aan de omgeving want er is in geen heinde en verte een levende ziel te bekennen.
Ik herken de omgeving van mijn vorige bezoek en zie in de verte “Wat HUP Ta Khrot” opdoemen. Zes jaar geleden heb ik hier ook gepauzeerd. Het zal best wel mogelijk zijn dat de tempel is uitgebreid of aangepast. (wanneer ik ’s avonds mijn verhaal van zes jaar geleden weer terug lees zie ik enkele verschillen)
Na al die weken in Thailand en meer dan twee dozijn tempels te hebben bezocht weet je zo ongeveer wel wat je kan verwachten. Is het niet dat het aangeklede sprekende skelet toch wel bijzonder is. Ik heb geen idee wat hij zegt en de plaatselijke snack verkoopster durft zich niet aan een uitleg te wagen. Het zal wel over je zuivere geweten gaan bedenk ik zo. Waar de katholieke wereld ten biecht gaat is in Thailand een gulle gift aan de tempel een goede manier om je geweten weer te zuiveren.
Na een half uur stappen we weer op de motor en gaan we verder. Mijn stalen ros ruikt de stal en met slechts een pauze rijden we door naar onze slaapplaats voor de komende nacht.
Het “Anchalee Resort” is een pijl in de roos! We zien de zee door de bomen en horen de golven op het strand breken. Het is er alleen verschrikkelijk rustig! Ik geloof zelfs dat we de enige gasten voor de komende nacht zijn. Ik heb belooft dat ik het niet meer over het teruglopende toerisme in Thailand zou hebben maar een hotel met 30+ kamers en er is maar een enkele kamer bezet dan is dat toch dieptreurig?
Voor het avondeten hebben we niet veel keuze. Er zijn drie restaurants in de directe omgeving, allemaal seafood restaurants voor de hoofdprijs. Tenzij je € 50,- voor een kilo niet schoongemaakt vis een koopje vindt! Gelukkig weet ik enkele gerechten uit mijn hoofd waarvan de pittige glasnoedel salade met zeevruchten altijd een winnaar is. De andere is zeebaars gebakken met chilipasta en gember. Ook een winnaar waar we morgen op het toilet nog wel aan herinnerd zullen worden. Ook deze gerechten zijn niet goedkoop maar ze trekken ons in ieder geval geen rib uit ons lijf.
Ook na het eten zien we of horen we geen levende ziel in het hotel. Onze was hangt in de raamopeningen te drogen. Improviseren maar, de was moet tenslotte ook worden gedaan. Nog twee afleveringen over de Napolitaanse mafia met een grote fles bier en ook deze mooie dag zit er alweer op. Met elke dag die verstrijkt komen we dichter bij ons doel. Maleisië, een visumrun omdat de regering van Thailand zich nu op de Chinese en Indiase toeristen gaat richten. Westerlingen zijn niet meer welkom, zij stellen waarschijnlijk te hoge eisen.
