Chumphon (Suriwong Hotel) 309), zondag 23 februari 2020Wanneer ik om twee over zes de gordijnen van het Grand Thara Hotel opentrek staar ik in een duistere stille wereld. In Thailand hebben ze ondanks het veelvoudig gebruik van LED-verlichting ook ontdekt dat je energie, dus kosten, kan besparen wanneer je het licht uitschakelt wanneer de meeste mensen slapen.
De koffie wordt gezet met kokend water uit het restaurant dat al aardig vol zit met gasten die van hun Thaise ontbijt genieten. Rijstsoep met hier en daar een gekookt of gebakken ei ernaast. Vanachter mijn toetsenbord zie ik de zon opkomen en het plantsoen met de “Surat Thani City Pillar Shrine” langzaam zichtbaar worden. In het smetteloze wit vind ik het monument toch het mooist.
Zonder de gebruikelijke tosti’s als ontbijt rijden we rond acht uur de stad uit. Surat Thani, vroeger, ja vroeger, namen we hier de slowboat naar “Koh Pha Ngan”. Lang om erover te mijmeren heb ik niet want het drukke ochtendverkeer heeft al mijn aandacht nodig. Zodra we in rustig vaarwater terecht zijn gekomen kan ik zeggen dat we nu een paar dagen pal naar het noorden zullen rijden. Vandaag passeren we de noorderbreedte lijn waar Narong op ligt. Het is moeilijk voor te stellen dat we nu ongeveer op de plaats zijn waar we 20 dagen geleden nog op de heenweg waren. Is het echt maar drie weken geleden? Voor ons gevoel hebben we alweer zoveel meegemaakt dat het lijkt dat we al maanden met de motor onderweg zijn!
Tijdens de eerste pauze is het tijd voor het ontbijt! Koude pizza van gisteravond met een koel flesje Coke Zero, een ontbijt voor kampioenen. Het zijn de rugzak artiesten die het voedsel dat we dagelijks eten in twee groepen indeelt. De eerste is voedsel dat als brandstof noodzakelijk is om de dag door te komen, de tweede groep is de lokale heerlijkheden ontdekken die het reizen zo aangenaam maken. De koude pizza zit er voor mij een beetje tussenin. Ik vind het zonde om weg te gooien maar tegelijker tijd geniet ik er ook altijd van.
Zodra de plastic tas leeg is doe ik het lege plastic flesje in de tas en gooi het langs de weg. Zonder enige schaamte! Iedereen gooit hier alles uit het raam en langs de weg, “alle beetjes helpen” blijft hier voor eeuwig onzichtbaar. Sterker nog! Sinds ergens in januari worden er in de supermarkten en tienduizenden 7-11 in Thailand geen gratis plastic tasjes meer gegeven. Hoelang heeft dat geduurd? Precies twee dagen! Waarom? De omzet van de 7-11 nam met meer dan 15% af, niemand gaat met drie grote flessen bier onder zijn arm over straat. Het enige verschil is dat de 7-11 nu neutrale tasjes uitgeeft en je moet er om vragen!
Zodra de Golf van Thailand weer aan onze rechterzijde verschijnt is het tijd voor de tweede pauze. Deze keer met de laatste koffie uit de thermoskan. Ik geniet van deze momenten en ondanks de rustige wegen kan ik tijdens deze pauzes ook een beetje energie tanken om veilig verder te rijden.
Het moeilijke van drie weken op de motor door zuid-Thailand is eigenlijk dat je beslopen word door het gevoel dat je het nu allemaal al een keer eerder hebt gezien. Je stopt minder bij tempels, alweer een Boeddha?, maar heel af en toe zie je iets dat nieuw is en dat misschien in de toekomst wel voorgoed in de geschiedenis zal verdwijnen.
Zoals het bouwen van kleine houten vissersboten. Gewoon werkeloze vissers met elkaar, om elkaar te helpen nu ze toch niet kunnen vissen door de storm. Het saamhorigheidsgevoel is hier nog heel groot! Een stukje verder liggen enkele bootjes te wachten tot de zee weer rustig genoeg is om te gaan vissen.
Volgens mij weten jullie nu wel dat we ongeveer na 45 minuten stoppen voor een pauze van 15 minuten. Zo wordt je kont niet beurs en je dwingt jezelf om je in zaken langs de weg te verdiepen.
De volgende pauze is een heet hangijzer in de Nederlandse samenleving. Zwerfvuil, en vooral plastic in de zee. Het in Nederland voorgestelde statiegeld op kleine plastic flesjes zal dit probleem zeker niets helpen. Ik sta hier aan de kust waar Thailand, Vietnam, de Filippijnen en Indonesië ongeveer een kwart van al het plastic dat in de wereldzeeën komt produceren! Wat mij het meest opvalt is dat de twee grootste groepen polystyreen schuim en plastic schoeisel, slippers en sandalen, zijn. Dat piepschuim zou per direct door iedere regering verboden moeten worden omdat er voldoende opties zijn om het te vervangen. En die tweede groep? Statiegeld op kunststof schoeisel?
Ook met al die plastic rotzooi op de vloedlijn blijven de verlaten stranden ongelofelijk mooi in dit deel van Thailand. We rijden en rijden over verlaten wegen, door slaperige vissersdorpjes en sluimerende boeddhistische tempels lang wegen en rivieren.
We zien veel maar ik kan er weinig over vertellen. Af en toe stoppen we voor de pauze en een foto. Maar verder beginnen we nu een beetje naar het einde van deze motor trip te verlangen. We zijn de vierde week ingegaan en nu we op bekend terrein komen hebben we het eigenlijk wel allemaal gezien.
En dan is daar eindelijk Chumpon. We rijden recht naar het “Suriwong Hotel” waar het inchecken een fluitje van een cent is en we ook nog eens een prima parkeerplaats voor motor hebben. We nemen de lift naar de derde verdieping en dan gebeurt er iets vreemds!
Zodra ik de lift uitstap en rechtsaf sla richting onze kamer krijg ik een Déjà Vu. Ik schud met mijn hoofd om snel weer wakker te zijn en vervolg mijn wandeling naar onze toegewezen kamer.
Een prima kamer met schuin een beetje uitzicht en een fantastisch matras en dekbed. Nadat we ons hebben geïnstalleerd moet ik met de paspoorten naar beneden want in dit hotel word mij Thaise rijbewijs voor de eerste keer tijdens deze reis niet geaccepteerd.
Wanneer ik de terrazzo trapleuning vastgrijp krijg ik een tweede Déjà Vu! In mijn eentje sta ik naar de groenen terrazzo trapleuning te kijken, ik denk aan Joris Bodain, en zoek diep in mijn herinneringen. Niets, helemaal niets komt er boven en in diepe gedachten verzonken loop ik de trappen af.
En een volgende Déjà Vu! Ik loop naar de openstaande voordeur van het hotel en zoek naar een straat die er niet is, er is een vleug van herkenning maar ik weet het niet 100% zeker. Ben ik hier al eens eerder geweest?, gonst er in mijn hoofd.
Het meisje achter de receptie heeft mijn vreemde gedrag opgemerkt en kijkt mij op haar beurt vreemd aan. Nadat we de benodigde formulieren hebben ingevuld en de kopieën van de paspoorten zijn gemaakt vraag ik haar waar de avondmarkt is?
‘Twee straten verderop, aan de rechterkant!’, zegt ze terwijl ze met haar vinger wijst.
En dan weet ik het zeker, ik ben hier al een keer geweest! Ik storm de trap op en neem plaats achter mijn laptop. Zoeken, zoeken en zoeken op mijn weblog en ja hoor! Op 26 december 2013 heb ik hier een nacht geslapen in kamer 507. Een kamer met een ventilator en zonder warm water, voor zeven euro toentertijd, omgerekend dan. Ik ben allang blij dat ik niet gek ben geworden! Ik heb gelijk nog maar even mijn eigen verhaal uit 2013 gelezen om herinneringen op te halen.
Zodra we de avondmarkt betreden herken is de stalletjes waar ik ruim zes jaar geleden ook heb gegeten. We kunnen gelukkig aanschuiven bij een ouder stel omdat de andere tafels bezet zijn. Vol enthousiasme vertel ik over mijn herinneringen van zes jaar geleden. Zonder erover na te denken bestellen ze hetzelfde als ik. Een Pad Thai compleet met een mossel omelet. Het is niet origineel maar ik denk dat de oesters nu niet in het seizoen zijn. Lyka gaat voor een gestoomde kip op rijst, een van haar favorieten.
Sylvia en Fuleve blijken een Engelse en Deense Engelsman te zijn. Goede vrienden die van de herfst in hun leven genieten en regelmatig samen op reis gaan. Ik weet dat zij ook van ons gezelschap hebben genoten want voordat ik het weet heeft Fuleve de rekeningen voor het eten en het bier betaald. En dan komt er weer zo’n onvermijdelijk afscheid van aardige mensen waarvan je zeker weet dat je ze nooit meer zal zien. Geen afscheid maar een vaarwel, en op zo’n moment sterf ik altijd een beetje vanbinnen.
Terug in het hotel zoeken we meteen ons bed op! Morgen hebben we eenritten van deze motor trip voor de boeg gevolgd door een verdiende rustdag. Welterusten!
