Sam Roi Yod, Prachuap Khiri Khan (Blue Beach Resort) 11), maandag 24 februari 2020Het matras en het dekbed krijgen na de heerlijke nachtrust beiden vijf sterren! In dit oude, maar nog steeds goed onderhouden, Chinese hotel hebben we tot nu toe het beste geslapen tijdens deze reis. Om zes uur ga ik met tegenzin de terrazzo trap af om koffie te zetten, ik had graag nog wat langer blijven liggen maar dat is helaas niet mogelijk. Morgen staat er gelukkig weer een verdiende rustdag op het programma.
Ik loop al aardig wat achter met mijn reisverhalen en elke reis, eigenlijk intensieve reis, neem ik me voor om zo goed als mogelijk bij te blijven. Helaas is dat is een stuk moeilijker dan je denkt. We maken elke dag zoveel mee en we zien zoveel tijdens de vele kilometers dat de dagelijkse tijd om het allemaal te verwerken veel te weinig is geworden. We willen namelijk ook wat ontspannen en met andere zaken bezig zijn dan met het reizen. Zo kijk ik ’s avonds na het eten graag een aflevering van een tv-serie om mijn hoofd een beetje leeg te maken en de batterij weer op te laden.
Om half zeven maak ik Lyka wakker waardoor ze nog een kwartiertje kan dommelen voordat we samen aan de koffie gaan. Ik begin langzaam met pakken. Ondertussen een automatisme, alles gaat op zijn vaste plaats in de rugzak en als er wat ontbreekt is dat snel duidelijk.
Lyka begint in te pakken met de koffie binnen handbereik en zegt al snel: ‘Waar zijn de paspoorten kul?’
Mijn hart komt tot een spontane stilstand en ik weet niet hoelang mijn hart heeft stilgestaan maar het koude zweet breekt mij uit. Koortsachtig zoek ik in mijn geheugen waar ik de paspoorten heb gelaten. Het antwoord ontbreekt en het vroege ochtenduur helpt ook niet echt. Ik loop mijn stappen van gisterenmiddag na de aankomst systematisch na. Het “Suriwong Hotel” is namelijk het eerste hotel dat tijdens deze reis met de motor specifiek om onze beide paspoorten heeft gevraagd. Bij alle andere hotels was mijn Thaise rijbewijs altijd voldoende.
We gaan beiden op de rand van het bed zitten, proberen paniek te vermijden en denken diep na. Tevergeefs! De paspoorten zijn weg en blijven weg! Dan zit er niets anders op dan onze rugzakken, en andere tassen, een voor een helemaal leeg te maken om te kijken of we de paspoorten niet per ongeluk op de verkeerde plaats hebben gestopt.
Eerst is Lyka’s rugzak aan de beurt en daar treffen we geen paspoorten aan. Sacherijnig begint Lyka haar rugzak voor de tweede keer vandaag in te pakken. Zodra ze klaar is gaat mijn rugzak helemaal leeg op het uitgestreken dekbed. Ook tevergeefs! Ik pak mijn rugzak opnieuw in terwijl ik zo diep als mogelijk nadenk wat mijn laatste stappen zijn geweest na het inschrijven aan de receptie gisterenmiddag. Ons humeur wordt met elke seconde die verstrijkt slechter. Ook in de drie andere tassen treffen we de twee bordeauxrode reisdocumenten niet aan.
We geraken in de fase dat de verwijten over en heen over het comfortabele bed en heelijk dekbed vliegen. Ik weet het 100% zeker dat ik met de paspoorten terug in de kamer ben gekomen. Vanaf dat moment zijn ze spoorloos. Ze zijn Lyka’s verantwoordelijkheid, zo hebben we dat ’s morgens voor de start van deze reis afgesproken. We lopen verdoofd door de kamer. Ik denk na over de mogelijke gevolgen. En dan laakt Lyka een schreeuw van euforie! Het zakje met beide paspoorten lag uit het zicht achter het omhoogstaande beeldscherm van mijn MacBook.
Een half uur later dan gepland beginnen we vandaag aan de langste rit van deze motorreis. De reden voor de kleine 300 kilometer op deze dag is eenvoudig. Morgen hebben we een halve rustdag omdat ik een mooie tempel op het programma heb gezet. We kunnen deze tempel niet met onze bagage achterop de motor bezoeken dus blijven we twee nachten bij Sam Roi Yod Beach vlakbij Prachuap Khiri Khan
Al voor de eerste geplande pauze staan we oog in oog met een van de mooiste Boeddha’s van deze motor trip. Een enorme witte Boeddha steekt met haar hoofd boven de bomen uit. Ik kijk op de Garmin gps hoe laat het is en een pauze kan nu wel!
We rijden met de motor omhoog en naast de parkeerplaats hebben de Thai de bekende betonnen beelden gemaakt. Er is ook een beeld van een walvishaai, de grootste vis ter wereld waar Lyka’s geboortegronden in de Filippijnen ook bekend om staan.
Vanaf de parkeerplaats loopt er een trap naar boven maar ook een zeer steile betonweg lijkt naar de top te leiden. Onze volgepakte motor achterlaten op de verlaten parkeerplaats is geen optie dus kies ik ervoor om de beklimming maar te wagen. Onze oude Honda Phantom heeft nog genoeg kracht in de laagste versnelling om ons naar de top van de berg en de voet van de enorme Boeddha te brengen. De Boeddha is genaamd: “Phra Phuttha Maha Rattanamanee Savethisuth”, wat ongetwijfeld een passende naam is voor zo’n imposante verschijning.
Zodra de motor is afgezet en de zijstand het volle gewicht op zich heeft genomen staan we met open monden naar de Boeddha te kijken. Lyka poseert in haar roze t-shirt onder de Boeddha. De zon schittert op haar huid en heeft het een gloed alsof ze gemaakt is van paarlemoer. Wat ik ook probeer, het fotograferen van het paarlemoeren effect blijkt haast onmogelijk!
Vanaf het lotusbed onder de Boeddha hebben we een schitterend uitzicht over de omgeving, de krijtrotsen in zee, de baai en de wachtende vissersboten. De wind is vandaag ook weer een beetje minder maar nog steeds te sterk om voor de vissers de zee op te gaan.
Lyka roept me en wijst naar een andere tempel die net boven de bomen uitsteekt. Een witte punt steekt net boven de bomen uit. Dan maken we de pauze maar wat langer want deze tempel moet natuurlijk ook worden bezocht.
Via een andere betonweg dan waarover we naar boven zijn gereden dalen we af door het groene regenwoud richting de nu voor ons onzichtbare tempel. Wat we op de tempelgronden van “Wat Kaeo Prasert” aantreffen is meer dan we ooit hadden kunnen denken!
“Wat Kaeo Prasert” blijkt een ratjetoe van verschillende stromen binnen het Boeddhisme en Hindoeïsme. Ik heb het al eerder geschreven, ik heb het ook aan verschillende Thai gevraagd maar het verlossende antwoord blijft achterwege.
Daarom hou ik het maar bij een overzicht van foto’s. Ik kan er niets zinnigs over zeggen!
Dieren, mythisch of niet zijn altijd populair in Thaise tempels. De laatste in de foto’s is natuurlijk de olifant god “Ganesha”. De Hindoestaanse god van kennis en wijsheid. Iets waar in Thailand een groot tekort aan is! Het moet hier een van de slechtste onderwijs systemen van de wereld zijn. Alle rijkeluiskinderen studeren overzee om later terug te keren en over het domme volk te heersen.
De grote Ganesha torent boven alle andere beelden uit! Het blijft een mooi maar vreemd gezicht.
Een tafel vol offeranden en het symbool dat door de westerse beschaving na het gedrag van een Oostenrijker in de ban is gedaan! Westerse kortzichtigheid en meerderwaardigheidsgevoel is troef.
Op een steenworp afstand van de “Wat Kaeo Prasert” tempel komen we opnieuw bij enkele stranden die te mooi zijn om te negeren! Ik hou van de vergezichten over zee maar heb verder niets met op of aan het strand liggen. Een beetje tegenstrijdig, ik weet het, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
Mijn passagier vindt het een uitgekiend moment om op een brede betonnen pier in zee voor model te spelen. In absolute stilte klikt de oude Nikon D600. Het ruizen van de zee en het breken van de golven op het zand. Voor mij is er maar een model en zij verdient het echt om op de foto te gaan. Ze houd zich voorbeeldig en tot nu hebben we geen enkel probleem ondervonden. Laat het alsjeblieft zo blijven totdat we weer veilig in Nang Rong zijn?
Het is al veel later dan ik had berekend om op deze plaats te zijn. We moeten nu gaan rijden om op tijd bij onze volgende slaapplaats te zijn! Het enige dat ik kan vermeldden is dat we ergens onderweg een snelle lunch genoten van een magnetron burger en een soort sushi snack met zalm of tonijn er in.
Het is het gas erop en naar het “Blue Beach Resort” voor twee nachten. Een aardige bungalow voor twee nachten hopen we. Het is een van de duurste slaapplaatsen van deze reis!
Bij aankomst op het “Blue Beach Resort” valt het op het eerste gezicht niet tegen. Hoewel het ontbreken van koelkast een minpunt is. Onze spullen gaan naar binnen en ik ga met een paspoort, ja ook hier, naar de receptie.
Na een tiental minuten te hebben gewacht verschijnt er een westerse man die duidelijk gisterenavond te diep in het glas heeft gekeken. Aan zijn tongval hoor ik meteen dat hij een Duitser is dus schakel ik naadloos over op het Duits. Het duurt enkele minuten voordat hij zelf doorheeft dat hij ook in het Duits tegen mij praat. De papieren worden ingevuld en ik betaal de 1.520 baht (€ 45,30) voor de twee nachten die we via Agoda hebben geboekt.
Zo, dat is geregeld! Op de vraag wat een grote fles bier kost antwoord de Duitser achter de receptie 60 baht! Alle grote flessen bier zijn 60 baht! Ik ben zeer verbaasd dat ik in een resort ongeveer hetzelfde betaal als in een supermarkt. Het dubbele van deze prijs had me niet eens verbaasd!
Dan is het probleem met de koelkast ook meteen opgelost denk ik nog. De Duitser gaat verder met een heel verhaal waarom het bier zo goedkoop is maar op het moment dat hij een glimmend chromen automatisch handvuurwapen onder het werkblad van de receptie tevoorschijn haalt is voor mij het gesprek ten einde. Ik grijp een koude fles Chang bier uit de koelkast en maak me uit de voeten. Ik ben zo snel weg dat ik zelfs vergeet te betalen voor het bier!
Slok voor slok van het koude gerstenat denk ik na of het werkelijk gebeurd is of dat het een dagdroom is geweest. Het bier is koel en smaakt prima, dat is het bewijs dat ik niet heb gedroomd!
Voor het eten heb ik de plannen voor morgen uitgewerkt en wat foto’s verwerkt. Het was een lange dag in het zadel en dat heeft me veel energie gekost! Om half acht gaan we eten nadat we hebben ontdekt dat de warme douche niet werkt. Het tweede minpunt van deze slaapplaats!
Het restaurant blijkt dan weer een pluspunt met een flexibele menukaart met en enorme porties voor kleine prijzen. Het restaurant zit helemaal vol dus het eten zal ook wel goed zijn. Het koude bier blust de chili in de Spaghetti Pad Krapow! We liggen vroeg op het matras omdat we morgen een zware dag voor de boeg hebben!
