Khao Lak (Riverside Guesthouse) 1), dinsdag 4 februari 2020
Het opstaan was deze ochtend een nachtmerrie! De dwangbevelen van de gemeente Zaltbommel zijn gearriveerd. Gelukkig werkt de regel en wetgeving van de overheid ook een beetje met de burger mee! Volgens de dwangbevelen zouden ze op 31 januari zijn gearriveerd en ik heb precies tot 2 februari de tijd om bezwaar te maken. Dat zal een beetje moeilijk worden dus heb ik gelijk maar een advocaat geïnformeerd die hopelijk aan de slag kan met wat er allemaal is misgegaan bij de afdeling belastingen van de de gemeente Zaltbommel.
John van Opstal en J.R. Steenbergen kunnen hun borst in ieder geval nat maken. Ik rol niet op mijn rug en bied de gemeente Zaltbommel mijn hals aan om te worden doorgesneden. Wethouder Kees Zondag is ook opvallend stil in dit langlopende geschil. Terwijl ik al mijn klachten degelijk heb onderbouwd met veelal officiële documenten van de gemeente, of aan de gemeente verbonden instellingen, heb ik nog nooit een degelijke motivering van de gemeente ontvangen waarom ze de besluiten hebben genomen.
Op zoek naar heet water voor de koffie gaat het om tien over zes niet veel beter. De in het Thais klagende en scheldende kok is geen echte hulp. Uiteindelijk gaat de warmwater pot aan en een kwartier later schenk ik het eerste hete water op de snelfiltermaling in het filter. Hij kijkt me afkeurend aan en hervat zijn klagen en schelden.
Mijn hersenen draaien op volle toeren! Het kan toch niet zo zijn dat het grote onrecht dat mij wordt aangedaan ook nog eens rechtmatig is? Wanneer dit zo is dan hebben we als maatschappij gefaald en zijn we reddeloos verloren en overgeleverd aan de machtswellust van de (lokale)overheden! Het wordt tijd voor anarchie en een beeldenstorm!
Ondertussen is Lyka ook wakker en we drinken in stilte samen koffie.
‘Is er iets mis?’, vraagt ze.
Ze weet dat ik weer een bericht heb ontvangen en ze probeert me te steunen. Helaas is dat niet zo gemakkelijk. En dat weet ze ook. Dus gaan we maar in alle stilte ontbijten!
Het klagen en vloeken heeft plaatsgemaakt voor een zwijgende kok die het ontbijt zelf met een gezicht op onweer serveert, we moeten wel eerst de ontbijtvouchers overleggen terwijl hij ons al een tiental keer uit de kamer schuin tegenover het kleine restaurant waar het ontbijt wordt geserveerd heeft zien komen. Gelukkig zet ik de problemen voor een moment van me af en probeer ik van het ontbijt te genieten, met twee sneetjes geroosterd brood die nog in de broodrooster stonden terwijl ik deze foto’s nam.
Ik controleer de nieuwe, èn de oude, benzineslang nog een keer en alles lijkt in orde. Een kort bezoek aan de 7-11 voor een voorraadje sodawater voor onderweg en dan gaan we op pad over de lelijke Highway nummer 4 richting Phuket. Hoewel het landschap met haar groene bergen best aantrekkelijk is heb ik andere dingen aan mijn hoofd dan de schoonheid van het zuidwesten van Thailand. We stoppen elke vijftig minuten om tien minuten pauze te nemen. Gelukkig wordt de soep nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend! Misschien valt het wel mee met die dwangbevelen? Er worden wel meer fouten gemaakt! Een voorzichtige glimlach van opluchting verschijnt er op mijn gezicht en ik kan weer genieten van het reizen op de oude motor.
We reageren op een van die bruine borden langs de weg die richting een strand wijzen. Wij rijden door mangrove bossen op de moddervlakten aan de Andaman Zee. Er moeten mooie, door de toeristen onontdekte, stukjes strand zijn maar voor deze keer is het te ver naar mijn zin. Na een kilometer of tien draaien we om omdat ik een unheimlich gevoel krijg van de Tsunami waarschuwingen langs de weg. Zinloze borden in mijn belevingswereld, het is nu eenmaal moeilijk om hard voor een naderende locomotief uit te rennen. Het is alweer vijftien jaar geleden dat de dodelijke tsunami de Indische Oceaan over rolde en ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren toen ik het hoorde en waar ik was. Snel verder, het kippenvel rolt over mijn rug naar boven.
Een stuk verder doen we een nieuwe poging om een leeg strand te vinden en nu komen we op een schitterend verlaten strand! Zo ziet het paradijs er waarschijnlijk uit.
‘Mooi plekkie!’, roepen we in koor alsof we in de oude camper zitten.
We houden meteen pauze en genieten van de rust en het uitzicht. We hebben niet ver meer te gaan en kunnen deze middag gebruik maken van de extra tijd om wat zaken in te lopen.
De laatste kilometers van deze rit maken me aan het twijfelen of ik wel het juiste routepunt in de GPS heb gezet. Het verkeersbord wijst namelijk de andere kant op dan mijn Garmin. Ik kies voor de Garmin en op de plaats waar ik het routepunt het gezet is er geen “OYO Koh Lak Resort” in velden of wegen te bekennen. We rijden nog een rondje maar komen geen steek verder. Uiteindelijk gaan we bij de "Intrara pearl factory” naar binnen om te vragen of zij wellicht wat meer over onze slaapplaats voor de komende nacht weten. Het kan namelijk ook een nieuw hotel zijn dat nog niet zo bekend is!
Wanneer een ander westers stel met hun zoon zich ook binnen melden omdat ze het “OYO Koh Lak Resort” niet kunnen vinden weet ik zeker dat het niet aan mij ligt! We bellen met Agoda maar worden verbonden met een call-center in India en dat schiet niet echt op! De man aan de andere kant van de lijn, waar ik al snel medelijden mee krijg, ziet namelijk dezelfde informatie op zijn beeldscherm als wij. Hij heeft met enige zekerheid nog nooit van de plaatsen gehoord waar wij het over hebben. Ondertussen hebben we al meer dan een uur verloren met die flauwekul dus kiezen we er maar voor om op zoek te gaan naar een andere slaapplaats.
En zo komen we bij het “Riverside Guesthouse” terecht. Een klassieke naam uit het rugzak tijdperk, alleen zijn de prijzen nu wel heel anders. Het blijkt een prima guesthouse alleen wat duurder dan het oorspronkelijke hotel, maar dat is niet anders! Ook Romon Kraft en zijn vrouw en zijn zoon hebben intrek genomen in het guesthouse. Zij zijn nog steeds net zo verbaasd als wij!
In het restaurant tijdens de zeer verlate lunch denk ik na over wat er zo allemaal verkeerd kan zijn gegaan. En dan zie ik het in een keer op de beeldschermafdruk van van oude iPhone. De positie op de kaart van het “OYO Koh Lak Resort” strookt niet met het adres in het adresraam. Dat geeft aan dat het in “Prachuap Khiri Khan” is en dat is al gauw een 500 kilometer naar het noordoosten!
Romon heeft ondertussen contact opgenomen met Booking.com en ik heb Agoda.com aangeschreven. De communicatie met Agoda gaat aardig snel maar er komen geen concrete antwoorden. Het blijft dus afwachten.
Terwijl ik de mogelijkheden van de dwangbevelen over de ten onrechte opgelegde aanslagen, die zijn nu onherroepelijk omdat de gemeente weigerde de door mij aangevoerde argumenten te onderzoeken en te verbeteren! Dat is voor de gemeente kassa dus kun je als burger verwachtten dat de gemeente zeker niet meewerkt. Het is toch niet te geloven dat een ambtenaar die te lui is om een klacht van de burger te onderzoeken in het gelijk wordt gesteld omdat de termijn tijdens zijn winterslaap is verlopen? Een ambtenaar van de gemeente Zaltbommel overtuigen van zijn ongelijk is moeilijker dan een moslim te bekeren tot het jodendom!
De tijd is omgevlogen en het wordt nu echt tijd voor het avondeten. Lyka gaat voor de rode Thaise kerrie met varkensvlees en ik kies de noedels met varkensvlees. Het smaakt me beter dan ik had verwacht na alle problemen van gisteren en vandaag. Gelukkig voelen we ons gezegend dat we dit allemaal mogen beleven en kunnen we ondanks alle problemen met de gemeente nog steeds van elkaars gezelschap genieten.
Om half elf klopt Romon op de deur om te vragen of ik misschien zin heb in een biertje bij de 7-11. Oude backpacker tijden herleven met een grote koude Beer Chang in hand op de stoep voor de 7-11. De tijd vliegt om en ik ben pas om half twaalf weer op de kamer. Snel naar bed want ik wil morgen weer om zes uur op. “Eind goed, al goed”, laten we maar hopen.
