Yala (The Linux Garden) 405), woensdag 19 februari 2020
Het is geheel tegen alle voorspellingen en verwachtingen in een mooie ochtend die mijn humeur direct opfleurt. We weten wat we vandaag te doen hebben. Opnieuw stempelen en deze keer in Sungai Kolok. Gisterenavond heb ik voor enkele momenten nog met het idee gespeeld om in Tak Bai te gaan stempelen maar het verschil in kilometers voor vandaag was zo gering dat het oude plan in stand bleef. Voor de komende dagen hebben we wel een verandering aangebracht. Een tweede bezoek aan Songkhla, deze keer maar voor een nacht, is vervangen door een nacht in Phattalung. Hoewel het weer er nog steeds goed uitziet is de weersverwachting ten zuiden van Hua Hin niet al te best. Ons plan is dus om in een paar dagen zoveel mogelijk kilometers naar het noorden te maken en eventueel een paar extra plaatsen in “de Isaan” te bezoeken.
Het optuigen van de motor trekt veel bekijks. Alle medewerkers van de buitendienst van het Imperial Narathiwat Hotel, de bewakers inclusief de parkeerwachten, bekijken ons vol interesse wanneer we de motor na drie nachten Narathiwat weer bepakken. Een paar woorden Thais en alle duimen gaan omhoog voor een goede reis naar Yala via de immigratie controleposten van Sungai Kolok.
Bij de eerste halte gaat het meteen fout! De tosti’s blijken voor het eerst sinds ons vertrek uit Nang Rong uitverkocht. Hoe zou dat nu mogelijk zijn? Wellicht heeft het iets met de haram varkensham te maken die tussen de geroosterde boterhammen zit! Een grote sticker op een van de magnetrons, “Halal Food Only”, bevestigd dit waarschijnlijk. Uiteindelijk eten we boterhammen met knakworsten gemaakt van kippenvlees, met goede tomatenketchup van de Pizza Company.
Dan beginnen 65 moeilijke gevaarlijke kilometers naar het zuiden om te stempelen. De militaire controleposten worden nog talrijker en de bewapening serieuzer en zwaarder. Bij elke controlepost kijken we tegen meerdere punt vijftig’s aan en dat geeft aan hoe serieus de islamitische opstand hier nog steeds is. Ik heb veel moslim vrienden maar die drang om de rest van de wereld te overtuigen van hun gelijk degradeert de Jehova getuigen tot peuters!
Ik wil onderweg absoluut niet stoppen, ik wil geen gesprek over de islam met baardjes en zwarte hoedjes, en na anderhalf uur zijn we eindelijk onder de beschermende paraplu van de Thaise immigratie. Het uitstempelen is geen enkel probleem, ook niet voor Lyka hoewel ze wel vragen wat haar oorspronkelijke identiteit is. Dan gaan we de brug en de rivier over naar de Maleisische kant.
Hier is het wat ingewikkelder. Ik ga eerst zodat Lyka bij onze bagage achterop de motor kan blijven. Ik heb zo ongeveer alle kantoortjes van het immigratiegebouw van binnen gezien. “Van het kastje naar de muur” heet dat zo mooi in Nederland. Wanneer ik eindelijk de ruimte van het uitstempelen heb gevonden wordt ik begroet door twee immigratie beambten in volledig ziekenhuis kleding tegen een besmetting in welke vorm dan ook tegen het rondwarende Corona-virus. Een van de dames neemt mijn paspoort met latex handschoenen aan en maakt een notitie in een enorm dik kasboek.
Met een losse vingerbeweging en zonder een woord woord ik naar een loket verwezen waar een loensende dikke vrouw, Marty Veldman is er niets bij, mij in een smetteloos correct uniform zonder enige bescherming tegen het Corona-virus ontvangt. Ik heb geen idee of ze mij aankijkt of het schilderwerk van het plafond controleert maar binnen tien seconden komt de stempel met een klap neer op een pagina in mijn paspoort. Dat valt in ieder geval niet tegen!
Aan de andere kant van de acht rijbanen is het kantoor om uit te stempelen. Dat is andere koek! Eerst moet ik duidelijk uitleggen waarom ik Maleisië zo snel wil verlaten. Ik proef enige schaamte bij de beambten tegenover mij na mijn verhaal dat we ruim een week geleden door de Maleisische politie wegens het ontbreken van een verzekering zijn terug gestuurd naar Thailand. Gelukkig spreken ze hier goed engels zodat er van een taalbarrière geen sprake is. Niet veel later landt ook hier de stempel met een klap in mijn paspoort. Ik ben klaar, nu is Lyka aan de beurt.
Dat gaat meteen fout! Ze komt zonder inreis stempel weer naar buiten en moet naar een speciaal kantoor. Ik ga met haar mee on haar bij te staan. Haar Aziatische uiterlijk met een Nederlands paspoort maakt haar bij voorbaat verdacht. Ik neem al snel het woord en zoek naar mijn paspoort om ons verhaal te ondersteunen. Totale paniek! Ik heb mijn paspoort op het zadel van de motor neergelegd en ben vergeten om het weer op te pakken toen Lyka naar buiten kwam. Zonder een woord te zeggen stuif ik het kantoor uit op weg naar de motor. Gelukkig ligt mijn paspoort er nog en ik voel me voor een moment licht in mijn hoofd omdat mijn hart een paar seconden heeft stilgestaan Wanneer ik terug kom in het kantoor is alles al gereld en heeft Lyka ook haar uitreis stempel gekregen.
Ik voel me nog steeds ongemakkelijk en ongelofelijk dom wanneer we weer op de motor stappen om de brug en de rivier voor de tweede keer over te steken. Aan de Thaise kant is het wat drukker en nadat we de TM.6 kaarten hebben ingevuld gaan we in de rij staan om te worden ingestempeld. Lyka wordt als eerste geweigerd en moet via een zijdeur de immigratie betreden. Ik laat mijn paspoort voor wat het is bij de immigratiebeambte en volg Lyka de deur in.
Aan de andere kant staat een heel magere man met een sacherijnig gezicht die ons naar een kantoor leid waar een beambte met drie gouden strepen op zijn schouderepauletten in een stapel papieren zit te bladeren. Hij is duidelijk niet blij met ons en misschien ook omdat hij zijn belangrijkere werk moet onderbreken voor twee farang. Op dit moment realiseer ik me dat mijn paspoort ook nu weer niet meer in mijn bezit is maar voordat de paniek toeslaat komt de sacherijnige magere man terug met mijn paspoort. Ik zie nu dat hij twee gouden strepen op zijn schouders heeft.
Voor enkele minuten is het doodstil ik het kleine koele kantoor. De airconditioner zoemt en dat is het enige geluid. De drie strepen gaat keer na keer door onze paspoorten. Stempel voor stempel wordt gecontroleerd en genoteerd op een klein kladblok. En enkele keer kijkt hij op en bestudeert ons van top tot teen. Tot het moment dat ik me realiseer dat onze motor met alle bagage achterop onbeheerd buiten op de parkeerplaats voor het immigratiegebouw staat. Ik sta op en ga richting de deur van het kantoor terwijl de drie gouden strepen mij sommeert om weer te gaan zitten. Ècht niet! Ik loop het kantoor uit en wordt enkele stappen verderop opgevangen door een immigratie beambte met twee gouden strepen die perfect engels spreekt.
Mijn uitleg is voldoende voor hem om mij te vergezellen naar de oude Honda Phantom. Hij roept een bewaker en geeft hem opdracht om op onze spullen te letten, tenminste, daar lijkt het op. Daarna vergezeld hij mij weer naar het kantoor van zijn meerdere waar Lyka verbaast nog steeds op mij zit te wachten.
Dan is het mijn beurt om uit te leggen wat er aan de hand is en waarom wij op dezelfde dag in- en uitstempelen. Mijn verhaal over de Maleisische politie op 11 februari en ons vertrek op 18 maart lijkt voor hem aannemelijk. Vanzelfsprekend wil hij eerst een afschrift van ons ticket zien. Een ticket in het Nederlands is natuurlijk een hindernis voor een Thai die geen gezichtsverlies wil lijden. Gelukkig laat hij alles voor wat het is en kiest de weg van de minste weerstand. Niet veel later worden we verwezen naar loket 4 van de immigratie om onze stempels voor dertig dagen te ontvangen. Een dik uur zijn we met het stempelen bezig geweest maar voor nu zijn we met onze visa weer veilig. We kunnen onze koers richting het noorden richten en onze reis eindelijk weer volgens de planning vervolgen.
Snel weg uit deze oorlogszone! Dat is de gedachte die door mijn hoofd gaat nu een van de laatste onzekerheden voor de laatste maand van deze reis is weggenomen. Ik heb nu meer puf om naar de omgeving te kijken. Overal is er zwaarbewapende politie en militairen aanwezig. Ook hier gebruikt de islam het wapen oorlog om hun wil wet te maken. Is dit de toekomst voor Europa? Ik ben bang van wel! Wolven in schaapskleren die overal opduiken en de lokale bevolking met hun eigen wetgeving ondermijnen.
Ik ben niet bang uitgevallen maar veel, vooral mannelijke, ogen onderweg stralen haat uit, pure haat, de haat die voorkomt uit het heilige boek over liefde en vrede. De vrouwen daartegen zijn meer dan vriendelijk en daar ligt de mogelijkheid om deze religieuze waanzin te stoppen. Zoals ik ergens heb gelezen ligt de sleutel tot de oplossing van het islamitische probleem in de schoot van de vrouw. Wanneer zij door emancipatie niet meer accepteert om als broedmachine voor jihadisten en salafisten te worden gebruikt zal de islam uiteindelijk stabiliseren en/of afsterven.
Elk dorp, elke nederzetting met meer dan tien inwoners heeft zijn eigen moskee. De reden daarvoor laat zich raden, maar het is wel intimiderend. Overal zijn vrouwen druk bezig en hangen mannen rond in of naast de moskee. Zeg nu eens eerlijk? Noem een islamitisch land met een bloeiende economie die niet gebaseerd is op olie of toerisme? Precies, en daarom is er zo’n overschot in de westerse samenleving die leeft op de zak van de werkenden. De islam en werken gaan nu eenmaal niet samen, de islam is bedacht in een tent midden in de woestijn. Genoeg religie en politiek!
Naast een van die ontelbare moskeeën staat een iconische Thaise kilometer markeerpaal, er staat met dikke letters op dat we nog 1.112 van het centrum van Bangkok zijn verwijderd! Dat is nog een aardig eindje rijden, minimaal vijf dagen maar ik denk dat wij er wat langer over gaan doen. Dan is daar eindelijk Yala. Een stad in het niets waar niemand stopt tenzij hij daar ècht moet zijn. Op Agoda kan ik maar een hotel vinden om de nacht door te brengen. Dat zegt toch wel wat over deze stad in het islamitische zuiden?
Het “Linux Garden Hotel” staat er nog niet zo lang. Dat is aan alles te zien maar ook de fouten in de planning en de bouw komen al snel boven. Het klapperen van de deur heeft mij na tien minuten al helemaal gek gemaakt. Een flinke prop nat toilet papier lost dat snel op. Het toiletpapier is nat omdat de toiletpapier houder precies in de baan van de douchestraal hangt. Hoe verzin je het?
De geplande pizza gaat vanavond niet door! Er wordt hier in Yala in verband met hinderlagen voor de pizzabezorgers niet bezorgt. Zelf heb ik ook weinig trek om in het donker door deze uitgestorven stad te gaan rijden. Gelukkig vindt ik op weg naar de 7-11 een eettentje waar de wok op het vuur staat. Rond half acht komen we daar terecht en terwijl ik in het Thais ons eten bestel voel ik tientallen ogen in mijn rug. Dat we niet welkom zijn is mij nu wel duidelijk! Het eten is prima en de prijs ook. Wanneer we om half negen weer richting het hotel gaan is de stad al uitgestorven en angst regeert de straten. Morgen gaan we dus weer verder en verlaten we eindelijk dit oorlogsgebied dat we vooralsnog zonder problemen hebben betreden.
