Ranong (Thansila Resort) 2), maandag 3 februari 2020
We hebben aardig geïmproviseerd om de schone was droog te krijgen de afgelopen nacht. Lyka heeft de vuile was op de hand gedaan en bij gebrek aan een waslijn hebben we de natte was op kleerhangers aan de gordijnroede gehangen in de open ramen. Onze kamer ligt op het noorden waardoor we geen zon hadden in de middag en de wind dus alleen haar werk moest doen.
Ik ga op zoek naar warm water voor de koffie en vindt een grote waterkoker tegenover de ingang naar het restaurant. De waterkoker is gevuld dus hoef ik alleen maar de stekker in het stopcontact te steken. Het rode lichtje “Boil” schiet aan en aan het geluid hoor ik dat de elektriciteit wordt omgezet in warmte die het water aan de kook brengt.
Tijdens het wachten loop ik rustig door de lobby van het kleine hotel. Alle (schuif)deuren zijn met een ketting en een hangslot aan de binnenkant afgesloten. Mijn motor staat ook nog op de parkeerplaats voor het hotel op ons te wachten en verder is het muisstil om kwart over zes in het hotel en buiten.
Ik zie het rode lampje uitgaan en het oranje lampje inschakelen. “Keep warm” staat er onder te lezen. Ik schenk vijf roze kopjes kokend water op de koffie in het filter en loop rustig weer naar de tweede verdieping. Ik ruik onderweg schimmel, maar dat kan ook niet anders, vloerbedekking in de vochtige tropen is vragen om schimmels. De koffie is heet en heerlijk. De wind waait door de openstaande ramen en de deur door onze kamer.
Om half acht verschijnt de zon boven het zoute water van de Golf van Thailand. Ik ben al klaar met inpakken en Lyka is een beetje lui vandaag. Dat is ook goed te begrijpen! We beginnen vandaag aan dag zes van ons motoravontuur naar het zuiden. We hebben al ruim 1.200 kilometer achter ons liggen wat ongeveer gelijk is aan ongeveer 34 uur in het zadel!
Ik kan aan alles merken dat we toe zijn aan een rustdag! Een hele dag niets doen! Gewoon lekker eten, een beetje liggen, muziek luisteren en werken aan mijn weblog. Helaas moeten we wel een beetje haast maken want we moeten uiterlijk 12 februari Thailand hebben verlaten. Zodra we veilig zijn met de tijd voor ons vertrek uit Thailand nemen we zeker een dag of twee vrij!
Er zijn niet veel gasten in het knusse familiehotel maar dat neemt niet weg dat de regels niet moeten worden nageleefd. Gisteren hebben we twee vouchers voor het ontbijt ontvangen en voordat we het restaurant mogen betreden moeten we eerst de vouchers aan de overvriendelijke receptioniste overhandigen. Pas dan nemen we plaats in het restaurant en bestellen het westerse ontbijt. Er is een kleine taalbarrière dus ga ik buiten toch maar even kijken of alles wel goed gaat. En het gaat goed! Het eenvoudige ontbijt smaakt ons goed en legt een bodem voor de komende kilometers.
Ondertussen zijn we ook gewend, en ingespeeld op elkaar, aan het vastmaken van de twee rugzakken achter op de Honda Phantom. Zonder een woord te wisselen geven we elkaar de haken van de elastieke spanners aan die we dan weer vastzetten op de plaats die na ruim een week het beste blijken te zijn. Het groene tasje met de koffie spullen bovenop de linkse zadeltas en we zijn klaar om te vertrekken. Bij gebrek aan klanten voor het ontbijt komt het hotelpersoneel ons uitzwaaien. Vaarwel, en misschien wel tot een weerzien op de terugweg!
De eerste honderd kilometer van vandaag waren niet de meest indrukwekkende landschappen van Thailand. Plantages van oliepalmen en rubberbomen afgewisseld met lege stranden en bananenbomen. Het was heerlijk rustig rijden maar daarmee was wel alles gezegd. En dan zie ik plotseling in mijn ooghoek een enorme brok grijs beton achter een tempel tegen de berg geplakt. De vorm doet me aan een bekend beeld denken dus stoppen we om eens te zien wat er hier aan de hand is. Het tempelterrein is zo verlaten dat er zelfs geen verdwaalde zwerfhond rondsnuffelt.
En ik had gelijk! Ze zijn hier een enorme liggende Boeddha aan het bouwen. Het is indrukwekkend om te zien hoe de fundering voor een enorm gouden Boeddha beeld in beton wordt gestort. Later komen er ontelbare kubieke meters specie aan te pas om het beeld tot haar definitieve vorm te smeren. Omringt door een steiger van bamboe wacht de brok beton geduldig totdat er weer voldoende geld is gedoneerd of ingezameld om met het werk verder te gaan.
We blijven nog een stuk langs de kust rijden waar we af en toe worden getrakteerd op mooie vergezichten en verlaten zandstranden. Thailand heeft teveel strand voor de bezoekende toeristen! Het is voor mij moeilijk te begrijpen dat al die buitenlandse toeristen de drukte opzoeken.
Dan kruisen we eindelijk die verschrikkelijke snelweg nummer 14 en gaan richting het westen. De eerste bergen bieden zich aan en de oude Honda Phantom heeft hoorbaar problemen met de grote stijgingspercentages. Het kan ook komen door de brandstof met nummer 91. Daar moet rond de 5% ethanol inzitten maar ik vertrouw die Thai niet! Ethanol is misschien geen probleem op het vlakke land maar zodra de eerste heuvel zich aanbied merk je al snel dat je aardig wat kracht hebt ingeleverd. Nog maar een versnelling omlaag en in de tweede versnelling kruipen we de steile heuvels op.
Na het middaguur stoppen we bij het eerste eettentje dat we langs de weg zien. Deze keer is het gestoomde kip op rijst. De vrouw spreekt prima engels en blijkt ook nog eens uit Buriram te komen. Dat vormt meteen een band, zeker wanneer wij Nang Rong als startpunt vermelden.
De kip en rijst zijn hemels! We merken meteen dat we richting de moslimzijde van Zuid-Thailand gaan. Een dikke zoete ketjap manis vermengt met chilipepers geeft extra smaak aan het rijstgerecht. Na het eten nemen we uitgebreid afscheid maar we mogen niet vertrekken voordat we uitgebreid zijn gefotografeerd door de dame van het restaurant. Dit wil ze aan vrienden en kennissen laten zien! Er zullen hier op deze godverlaten wegen maar heel weinig buitenlanders langskomen.
We genieten van de slingerende wegen die zich oneindig lijken uit te strekken over de heuvels en tussen de steile kalkstenen bergen door. Het is alweer zes jaar geleden dat ik hier voor het laatst was en ik hoop stilletjes om over een paar jaar deze motortocht nog een keer te kunnen doen.
Een man droogt Thaise koffie van de omringende bergen voor zijn huis. Een mooi en wellicht zeldzaam gezicht. Dat is wel wat anders als Nescafé! We kletsen wat en wanneer ik hem mijn snelfiltermaling uit de groene tas laat zien steeds hij een dikke duim naar ons op. De mededeling dat we nooit Nescafé meer drinken maakt hem aan het lachen. We nemen afscheid en beginnen aan de laatste etappen van vandaag. Het is een hele lange dag, wellicht de langste dag van de hele motorreis, dus met pijn in onze konten verlangen we naar een douche en een bed, en ik naar een koude beer Chang.
Wanneer we eindelijk bij het “Thansila Resort” krijg ik gelijk een slecht gevoel. Ik kan het niet verklaren maar ik ben heilig overtuigd dat we niet de kamer krijgen die ik heb geboekt. Dat is wel jammer want op zich is het een mooi complex en ook nog eens mooi gelegen. Ik laat het maar voor wat het is na acht uur in het zadel en ga op zoek naar een grote goedgevulde koelkast.
Zo werkt dat namelijk in Thailand. Zoek een grote koelkast die vanaf de openbare weg zichtbaar is en daar koop je bier bij de kleine ondernemer. 7-11 is van het grootkapitaal en die willen we niet sterker maken dan ze al zijn. Terwijl ik de plastic tas met de twee flessen koud bier aanneem van de oude vrouw wijst een jongetje van een jaar of vijf naar mijn motor. Ik berg de plastic tas op in een zadeltas en kijk eens wat hij bedoelt. Een dikke straal benzine loopt uit de carburateur! Mijn hart slaat over en zonder ook maar een moment in paniek te raken sluit ik de benzinekraan. Mijn vingers moeten ook de benzineslang hebben geraakt want die scheurt plotseling los van beide slangtulen. Zowel aan de benzinekraan en aan de carburateur. Verbaasd bekijk ik het broze stukje rubberslang tussen mijn duim en wijsvinger.
Dit is dus een probleem dat ik vandaag nog wil oplossen! Op de benzine die nog in de vlotterkamer zit rijd ik de motor de paar honderd meter terug naar ons hotel. Communiceren met de jongen achter de receptie levert weinig tot niets op. Met veel gebaren, en ik begrijp alleen 7-11, ga ik met de geleende fiets op zoek naar een brommer winkel. Gelukkig heb ik die snel gevonden en voor minder dan twee euro koop ik een meter rubber benzineslang. Ja een hele meter, zo gaat dat hier in Thailand nu eenmaal.
Terug in het hotel mag ik gelukkig de schaar voor een moment gebruiken en ik knip ongeveer acht centimeter van de slang af. Vervangen is geen probleem en het probleem is binnen een minuut opgelost. Ik denk diep na over het waarom en hoe dit heeft kunnen gebeuren. Is de benzineslang de vorige keer vervangen? Of zou het door die benzine met ethanol komen? Het afbreken van de slang moet door het trillen van de motor zijn gekomen. Het rubber brokkelt gewoon tussen mijn vingers af. Gelukkig is het niet in het midden van niets in de bergen gebeurd! Ik hou het voorlopig in ieder geval goed in de gaten.
We kabbelen rustig de middag aan het einde met de zaken die we elke middag na de rit doen. De foto’s, gps informatie, aantekeningen en een stukje schrijven nu de herinneringen nog vers en scherp zijn.
En dan is het tijd om te gaan eten in het restaurant tegenover de 7-11, twee deuren verder dan de brommer winkel. Twee keer een Pad Krapow Moo maar een keer met een omelet en een keer met een gebakken ei. Dit gerecht verveelt ons nog steeds niet! En dat zal waarschijnlijk ook nog wel even duren.
