Trang (Trang Hotel) 348), zaterdag 8 februari 2020
We gaan weer verder pal naar het zuiden en dat betekend dat ik de zon de hele rit recht in mijn gezicht heb. Mijn neus is al twee keer verbrand en vervelt en ook mijn handen hebben al een keer donkerbruin vel verloren. Insmeren voordat we vertrekken is dus belangrijk! De Nivea 50+ doet in ieder geval haar werk.
Secundaire wegen zijn dunbezaaid in het onderontwikkelde zuiden. Er zit niets anders op dan de eerste 70 kilometer over de lelijke snelweg 4 te rijden. Het enige voordeel is dat het minder iets druk is dan in het noorden. Het verbaasd me dat ook hier veel minibusjes nog met hoge snelheden langs ons heen razen. Wat is er in Trang?
Er is langs de weg niet zo veel te zien, een van de weinige zaken zijn de enorme gedroogde vissen die voor woeker prijzen worden verkocht! Die grote opengesneden in de bovenste rij wisselen vanaf 360 baht (€ 10,50) van eigenaar! Een dagsalaris voor een arbeider met het Thaise minimumloon! De vrouw van de kraam langs de weg doet haar uiterste best mij een vis te verkopen terwijl ik alleen maar een foto wil maken. Wellicht toont haar vasthoudendheid aan dat de economie in Thailand aan het afremmen is?
Zodra we de snelweg 4 hebben verlaten stoppen we bij de eerste mogelijkheid om te pauzeren. Het tempelterrein van een kleine tempel, “Wat Kamolsi” bied voldoende schaduw. We masseren onze billen die gewend beginnen te raken aan het harde zadel. Je zou bijna denken dat er nu al eelt op mijn zitvlak verschijnt. Nadat ik mijn sodawater heb gedronken neem ik de camera om wat foto’s van de te maken. Op de achtergrond reciteert een groep monniken religieuze teksten. Het hele dorp moet zijn uitgelopen gezien het enorme aantal brommertjes die voor het gebouw, waar het gezang vandaan lijkt te komen, geparkeerd staan.
De kleine tempel blijkt onverwacht een pareltje te zijn in het islamitische zuiden. Vooral de muurschilderingen zijn opvallend mooi. Bijna alle Boeddhistische tempels in het diepe zuiden worden door de regering in Bangkok gesubsidieerd. Dit om tegengewicht in de schaal te leggen tegen de oprukkende en opstandige islam.
Ik heb tijdens mijn vele bezoeken aan het zuiden van Thailand nooit de indruk gehad dat de plaatselijke moslim bevolking een probleem heeft met de Boeddhisten en andersom ook niet. Zoals zo vaak lijkt het een conflict van interesses voor een kleine selecte groep die hun idealen aan de anderen probeert op te dringen. Ook hier is geld de drijfveer. De moslims willen een groot stuk van de olie en gastaart die voor de kust van Pattani wordt gewonnen. Ondertussen zijn er al meer dan tienduizend onschuldige slachtoffers gevallen in deze eindeloze strijd. Ook de betrekkingen met Maleisië lijden er onder. Iedereen begrijpt dat de regering van Dr. M in Kuala Lumpur zich niet in het openbaar voor de vrijheidsstrijd kan uitspreken. Maar op lagere niveau’s is het duidelijk dat Kuala Lumpur de separatisten steunt in hun strijd.
Zo maar ergens helemaal in het niets passeren we het “Sculptaral Building for Andaman Sea Learning Center”. Enkele honderden meters verder draaien we om want ik heb besloten dat wat ik net in een flits voorbij heb zien komen wel wat van dichterbij zien. Er wordt de laatste hand gelegd aan de beelden. Helaas mogen we het hoofdgebouw nog niet naar binnen! Tijdens het fotograferen vraag ik me af wie dit gebouw straks komen bezoeken. Kinderen uit de buurt misschien? Ik kan het maar moeilijk geloven dat het hier storm zal gaan lopen. Er zijn namelijk heel weinig tot geen toeristen. En dan is er ook nog het op een na grootste probleem van Thailand. “Onderhoud” komt niet voor in het Thaise woordenboek. Mocht ik hier ooit weer eens in de buurt komen dan ga ik zeker eens langs om te kijken wat er van is overgebleven.
En dan komen we plotseling weer aan de kust, wel een beetje met een uitrekening omdat ik nog wel wat van de Andaman Zee wil zien. Hier is het echt helemaal rustig! Kleine groepjes lokale bevolking, boeddhisten en moslims, maken van deze Boeddhistische feestdag gebruik om een dagje aan het strand door te brengen. Volledig gekleed, een bruine huid betekend tenslotte in Thailand dat je buiten op de velden in de brandende zon werkt en dus arm bent, zitten ze in de schaduw onder de bomen aan de rand van het strand. We moeten er samen wel om lachen.
Zodra we stad Trang, 80.000 inwoners, binnenrijden valt het ons op hoe rustig het is. Veel winkels zijn gesloten en de stalen vouwhekken gesloten. Het opvallend paarse “Trang Hotel” is een oud Chinees hotel zoals ik er veel in Thailand heb bezocht. Waarschijnlijk zo’n vijftig jaar oud ondergaat het nu de vijfde grote renovatie. Wellicht zijn de kamers er daarom zo goedkoop?
Ze kunnen verbouwen en verven wat ze willen maar de enorme ruime kamers blijven altijd van hetzelfde formaat. Ik hou meteen van deze kamer! Het is oud, dat straalt het uit maar het is ook schoon en het internet is supersnel wat betekend dat ik morgen heerlijk naar de voetbalwedstrijd FC Utrecht - Ajax kan kijken. We laten onze bagage meteen achter aan gaan op zoek naar wat te eten, het is al twee uur geweest!
Op weg naar het treinstation van Trang passeren we enkele noedelsoep restaurants maar dat is niet ons favoriete gerecht. Wij houden rijst en gebakken noedels. En dat blijkt een stuk moeilijker te zijn dan we hadden verwacht. Komt dat door die Boeddha dag? Ik kan het haast niet geloven want in Thailand is het altijd: “zaken zijn zaken”! Ik bekijk de gerechten in een halal restaurant tegenover het treinstation en kom tot de conclusie dat die groenten en stukken kip hier al een tijdje te lang in de open lucht hebben gelegen. En dan horen we eindelijk een wok met een oude vrouw erachter die wel twee bordjes gebakken rijst voor ons wil maken. Het eten is niets bijzonders maar het smaakt en het vult. We bespreken hoe we dat vanavond moeten gaan doen. Er zal op een zaterdagavond toch wel een restaurant open zijn voor een paar hongerige Nederlandse toeristen?
Tijdens de heenweg heb ik bij de 7-11 de staat van de koude bieren al gecontroleerd en ook hier in het islamitische zuiden mag er tijdens de Boeddhistische feestdag 24 uur geen alcohol worden verkocht. Er mag wel alcohol worden genuttigd, dat is dan weer niet verboden. Dus we gaan op zoek naar een grote koelkast. Twee winkels verderop, een kledingzaak, heeft de koelkast op een prominente plaats in de etalage gezet om iedereen duidelijk te laten zien dat er hier wel bier wordt verkocht. 60 baht voor een grote Leo is ook nog eens een prima prijs! Ik reserveer vier flessen bier en we lopen langzaam terug naar het hotel. Lijka gaat naar binnen en ik ga de vier flessen bier met de motor ophalen. Plastic tassen zijn nu ook in Thailand in de ban dus wij konden de grote flessen niet direct mee naar ons hotel nemen.
En dan gaan we heerlijk in de koelte van de reusachtige kamer wat rusten en zoeken op de iPad naar restaurants op loopafstand voor vanavond.
De lege stad is feestelijk verlicht wanneer we op zoek gaan naar een restaurant. We hebben een kluster restaurants gevonden maar die lijken op het eerste gezicht allemaal vegetarisch en laat dat nu precies niet ons ding zijn. We hebben er geen hekel aan maar als het even kan houden wij toch wel van enkele stukjes vlees.
Wanneer we dan eindelijk een restaurant hebben gevonden dat open is is het personeel van het restaurant net zo verbaasd om ons te zien als wij verbaasd zijn dat er helemaal niemand in het ruim 100 vierkante meter grote restaurant zit. Voor een moment twijfel ik maar mijn knorrende maag haalt mij snel over.
Natuurlijk is het weer Pad Krapow en deze keer bij de chinees in de varkensvlees variant. De gestoomde rijst komt deze keer in de vorm van een rechthoekig broodje. De smaak is prima en de prijs is wat aan de hoge kant maar we moeten nu eenmaal eten!
Morgen is het een echte rustdag! Met aan het einde twee heerlijke voetbal wedstrijden!
We gaan weer verder pal naar het zuiden en dat betekend dat ik de zon de hele rit recht in mijn gezicht heb. Mijn neus is al twee keer verbrand en vervelt en ook mijn handen hebben al een keer donkerbruin vel verloren. Insmeren voordat we vertrekken is dus belangrijk! De Nivea 50+ doet in ieder geval haar werk.
Secundaire wegen zijn dunbezaaid in het onderontwikkelde zuiden. Er zit niets anders op dan de eerste 70 kilometer over de lelijke snelweg 4 te rijden. Het enige voordeel is dat het minder iets druk is dan in het noorden. Het verbaasd me dat ook hier veel minibusjes nog met hoge snelheden langs ons heen razen. Wat is er in Trang?
Er is langs de weg niet zo veel te zien, een van de weinige zaken zijn de enorme gedroogde vissen die voor woeker prijzen worden verkocht! Die grote opengesneden in de bovenste rij wisselen vanaf 360 baht (€ 10,50) van eigenaar! Een dagsalaris voor een arbeider met het Thaise minimumloon! De vrouw van de kraam langs de weg doet haar uiterste best mij een vis te verkopen terwijl ik alleen maar een foto wil maken. Wellicht toont haar vasthoudendheid aan dat de economie in Thailand aan het afremmen is?
Zodra we de snelweg 4 hebben verlaten stoppen we bij de eerste mogelijkheid om te pauzeren. Het tempelterrein van een kleine tempel, “Wat Kamolsi” bied voldoende schaduw. We masseren onze billen die gewend beginnen te raken aan het harde zadel. Je zou bijna denken dat er nu al eelt op mijn zitvlak verschijnt. Nadat ik mijn sodawater heb gedronken neem ik de camera om wat foto’s van de te maken. Op de achtergrond reciteert een groep monniken religieuze teksten. Het hele dorp moet zijn uitgelopen gezien het enorme aantal brommertjes die voor het gebouw, waar het gezang vandaan lijkt te komen, geparkeerd staan.
De kleine tempel blijkt onverwacht een pareltje te zijn in het islamitische zuiden. Vooral de muurschilderingen zijn opvallend mooi. Bijna alle Boeddhistische tempels in het diepe zuiden worden door de regering in Bangkok gesubsidieerd. Dit om tegengewicht in de schaal te leggen tegen de oprukkende en opstandige islam.
Ik heb tijdens mijn vele bezoeken aan het zuiden van Thailand nooit de indruk gehad dat de plaatselijke moslim bevolking een probleem heeft met de Boeddhisten en andersom ook niet. Zoals zo vaak lijkt het een conflict van interesses voor een kleine selecte groep die hun idealen aan de anderen probeert op te dringen. Ook hier is geld de drijfveer. De moslims willen een groot stuk van de olie en gastaart die voor de kust van Pattani wordt gewonnen. Ondertussen zijn er al meer dan tienduizend onschuldige slachtoffers gevallen in deze eindeloze strijd. Ook de betrekkingen met Maleisië lijden er onder. Iedereen begrijpt dat de regering van Dr. M in Kuala Lumpur zich niet in het openbaar voor de vrijheidsstrijd kan uitspreken. Maar op lagere niveau’s is het duidelijk dat Kuala Lumpur de separatisten steunt in hun strijd.
Zo maar ergens helemaal in het niets passeren we het “Sculptaral Building for Andaman Sea Learning Center”. Enkele honderden meters verder draaien we om want ik heb besloten dat wat ik net in een flits voorbij heb zien komen wel wat van dichterbij zien. Er wordt de laatste hand gelegd aan de beelden. Helaas mogen we het hoofdgebouw nog niet naar binnen! Tijdens het fotograferen vraag ik me af wie dit gebouw straks komen bezoeken. Kinderen uit de buurt misschien? Ik kan het maar moeilijk geloven dat het hier storm zal gaan lopen. Er zijn namelijk heel weinig tot geen toeristen. En dan is er ook nog het op een na grootste probleem van Thailand. “Onderhoud” komt niet voor in het Thaise woordenboek. Mocht ik hier ooit weer eens in de buurt komen dan ga ik zeker eens langs om te kijken wat er van is overgebleven.
En dan komen we plotseling weer aan de kust, wel een beetje met een uitrekening omdat ik nog wel wat van de Andaman Zee wil zien. Hier is het echt helemaal rustig! Kleine groepjes lokale bevolking, boeddhisten en moslims, maken van deze Boeddhistische feestdag gebruik om een dagje aan het strand door te brengen. Volledig gekleed, een bruine huid betekend tenslotte in Thailand dat je buiten op de velden in de brandende zon werkt en dus arm bent, zitten ze in de schaduw onder de bomen aan de rand van het strand. We moeten er samen wel om lachen.
Zodra we stad Trang, 80.000 inwoners, binnenrijden valt het ons op hoe rustig het is. Veel winkels zijn gesloten en de stalen vouwhekken gesloten. Het opvallend paarse “Trang Hotel” is een oud Chinees hotel zoals ik er veel in Thailand heb bezocht. Waarschijnlijk zo’n vijftig jaar oud ondergaat het nu de vijfde grote renovatie. Wellicht zijn de kamers er daarom zo goedkoop?
Ze kunnen verbouwen en verven wat ze willen maar de enorme ruime kamers blijven altijd van hetzelfde formaat. Ik hou meteen van deze kamer! Het is oud, dat straalt het uit maar het is ook schoon en het internet is supersnel wat betekend dat ik morgen heerlijk naar de voetbalwedstrijd FC Utrecht - Ajax kan kijken. We laten onze bagage meteen achter aan gaan op zoek naar wat te eten, het is al twee uur geweest!
Op weg naar het treinstation van Trang passeren we enkele noedelsoep restaurants maar dat is niet ons favoriete gerecht. Wij houden rijst en gebakken noedels. En dat blijkt een stuk moeilijker te zijn dan we hadden verwacht. Komt dat door die Boeddha dag? Ik kan het haast niet geloven want in Thailand is het altijd: “zaken zijn zaken”! Ik bekijk de gerechten in een halal restaurant tegenover het treinstation en kom tot de conclusie dat die groenten en stukken kip hier al een tijdje te lang in de open lucht hebben gelegen. En dan horen we eindelijk een wok met een oude vrouw erachter die wel twee bordjes gebakken rijst voor ons wil maken. Het eten is niets bijzonders maar het smaakt en het vult. We bespreken hoe we dat vanavond moeten gaan doen. Er zal op een zaterdagavond toch wel een restaurant open zijn voor een paar hongerige Nederlandse toeristen?
Tijdens de heenweg heb ik bij de 7-11 de staat van de koude bieren al gecontroleerd en ook hier in het islamitische zuiden mag er tijdens de Boeddhistische feestdag 24 uur geen alcohol worden verkocht. Er mag wel alcohol worden genuttigd, dat is dan weer niet verboden. Dus we gaan op zoek naar een grote koelkast. Twee winkels verderop, een kledingzaak, heeft de koelkast op een prominente plaats in de etalage gezet om iedereen duidelijk te laten zien dat er hier wel bier wordt verkocht. 60 baht voor een grote Leo is ook nog eens een prima prijs! Ik reserveer vier flessen bier en we lopen langzaam terug naar het hotel. Lijka gaat naar binnen en ik ga de vier flessen bier met de motor ophalen. Plastic tassen zijn nu ook in Thailand in de ban dus wij konden de grote flessen niet direct mee naar ons hotel nemen.
En dan gaan we heerlijk in de koelte van de reusachtige kamer wat rusten en zoeken op de iPad naar restaurants op loopafstand voor vanavond.
De lege stad is feestelijk verlicht wanneer we op zoek gaan naar een restaurant. We hebben een kluster restaurants gevonden maar die lijken op het eerste gezicht allemaal vegetarisch en laat dat nu precies niet ons ding zijn. We hebben er geen hekel aan maar als het even kan houden wij toch wel van enkele stukjes vlees.
Wanneer we dan eindelijk een restaurant hebben gevonden dat open is is het personeel van het restaurant net zo verbaasd om ons te zien als wij verbaasd zijn dat er helemaal niemand in het ruim 100 vierkante meter grote restaurant zit. Voor een moment twijfel ik maar mijn knorrende maag haalt mij snel over.
Natuurlijk is het weer Pad Krapow en deze keer bij de chinees in de varkensvlees variant. De gestoomde rijst komt deze keer in de vorm van een rechthoekig broodje. De smaak is prima en de prijs is wat aan de hoge kant maar we moeten nu eenmaal eten!
Morgen is het een echte rustdag! Met aan het einde twee heerlijke voetbal wedstrijden!
