Nakhon Si Thammarat (B2 Nakhon Si Thammarat Premier Hotel) 444), vrijdag 21 februari 2020Van de regen is gelukkig niets meer te zien. Vandaag rijden we het overgrootste deel van de rit langs de lege kusten van de provincies Songkhla en Nakhon Si Thammarat. De geplande tweehonderd kilometer gaan bijna allemaal dicht langs de kust en wanneer ik me het goed herinner zijn de meeste wegen met zeezicht!
We zijn bijna een uurtje onderweg wanneer we een fietser in het vizier krijgen met een houten plank achterop zijn fiets met daarop in grote letters 10.000 kilometer. In het voorbij rijden zwaaien we naar de eenzame fietser. Hij zwaait enthousiast terug met een brede glimlach op zijn gezicht.
In een ver verleden heb ik ook wel eens ideeën gehad om de wereld op de fiets te gaan verkennen. Er is helaas niets van gekomen. Alleen gaan fietsen lijkt me enorm saai en met mijn geschiedenis van depressies is het ook geen goed idee om alleen op pad te gaan. Maar ik heb nog steeds veel respect voor alle fietsers, zoals Hans en Francien die ik tien jaar geleden ook nog in Katmandu heb ontmoet!
Wanneer het tijd is voor de pauze parkeren we de motor naast een klein park aan zee. Het waait nog steeds stevig maar er is te weinig wind om het een storm te noemen. Samen met een bakkie koffie eten we de Oreo koekjes. Ook die smaken ons prima omdat het al heel lang geleden is dat we die koekjes hebben gegeten. We proberen de suiker inname te verminderen.
En dan komt de eenzame fietser weer in beeld. Ik gebaar hem om bij ons te komen rusten en niet veel later staan we met z’n drieën langs de weg aan zee. Mijn aanbieding voor een kopje koffie slaat hij niet af. Het is al heel lang geleden dat hij koffie heeft gedronken. Zijn naam is Francesco en hij is via Australië, Nieuw-Zeeland, Indonesië en Maleisië in Thailand terecht gekomen. Hij is van plan om helemaal naar Italië te fietsen, hij komt uit de buurt van Verona. Maar hij heeft ook twijfels! Zijn financiële situatie is na een jaar reizen ook niet al te best meer en uit zijn verhaal maak ik op dat hij steeds meer aangename dagelijkse dingen schrapt om zijn reis langer vol te kunnen houden. We zijn bloedbroeders op verschillende tweewielers! Na een half uurtje ontspannend kletsen nemen we afscheid van elkaar en hij bedankt ons meerdere malen voor de koffie. We zwaaien hem uit en bij het passeren zwaaien we hem een voorspoedige reis en voorgoed vaarwel! Travel Safe!
Palmbomen en zandstranden, mooie wegen die ook plotseling zomaar oplossen in het niets!
Pauzes zijn de belangrijkste fotomomenten met de zee steevast als model. En wanneer we dan op de motor tot het einde van een betonnen pier in zee kunnen rijden word ook de twaalf jaar oude Honda Phantom voor enkele momenten een fotomodel.
Voor de laatste kilometers moeten we landinwaarts richting Nakhon Si Thammarat. Alles om ons heen veranderd en de meest opvallende zaken zijn toch wel de enorme aantallen gebouwen die overal staan om de gierzwaluwen te laten nesten. Ik heb al eerder over de “House of Birds” geschreven dus jullie zijn bekend waarom die gebouwen er staan.
Niet heel veel verder rijden we over een weg die slechts een tiental centimeter boven het omringende water ligt. Deze huizen staan altijd in het water. Dit is geen overstroming! Dit is structureel en de mensen wonen bewust in het water. Een kort gesprek met een bewoner in het door mij zelf aangeleerde kolen Thais bevestigd mijn gedachten. Helaas begrijp ik hem niet wanneer hij probeert uit te leggen waarom!
Het einde van de tweehonderd kilometer komt in zicht en het “B2 Nakhon Si Thammarat Premier Hotel” blijkt een winnaar te zijn! Lyka is erg in haar nopjes met de verstrekte badjassen! Het is er schoon en het lijkt ook allemaal aan de nieuwe kant. Ik ben benieuwd hoe het er hier uit zal zien over twee jaar.
Ik kan het niet lang volhouden op de kamer want ik moet mijn hoofd gaan leegmaken. Dat monster dat in mijn hoofd leeft heeft de hele dag geknaagd aan mijn hersenen. Schuin tegenover het hotel is een Robinson Department Store” en daar kan ik waarschijnlijk de bekende restaurants vinden. Het is leeg in het enorme warenhuis maar de foodcourt zoemt met studenten die overal hun huiswerk zitten te doen of gewoon met elkaar plezier hebben. “Dunkin Donuts” kan ik niet zomaar voorbij lopen. Een hete Americano en een Latte met onze twee favoriete doughnuts. Voor Nederlandse begrippen is vier euro goedkoop maar hier in Thailand is het een kwart van onze hotel overnachting. Die mythe dat het in Thailand goedkoop is allang veranderd in een sprookje!
Nadat de koffie met de ronde traktatie zijn verdwenen neem ik nog even de tijd om naar de tempel/altaar achter het hotel te lopen. Ik kijk vanuit onze kamer bovenop het kleurrijke gebouw. De eerste stappen gaan helemaal verkeerd want ik kom via de bekende Boeddhistische tempel terecht achter een rij huizen met een roedel lastige honden op wacht. Blaffen en bluffen! Maar elke keer wanneer ik door mijn knieën ga om na te bootsen dat ik een steen ga oprapen stuiven ze weg. Het is een oude truc die ik al heel lang geleden op het platteland van Thailand heb geleerd.
In de “Kuan U Shrine” tref ik de bekende voorstellingen aan. Het stalen harmonica hek staat op een flinke kier waardoor in niet weet of ik het tempelterrein wel mag betreden. Ik hou het er maar op dat toeristen welkom zijn en worm mezelf met de heuptas en camera door de smalle opening.
Binnen is er, zoals verwacht, niemand en alle toegangen tot de verschillende ruimtes zijn afgesloten. Dat neemt niet weg dat ik toch nog een acceptabel aantal foto’s kan schieten.
Hoewel buiten de wind is afgenomen raast er in mijn hoofd een storm van orkaankracht. Ik heb namelijk een week geleden de knuppel in het hoenderhok gegooid en de “Nationale Ombudsman” ingeschakeld voor mijn geschil met de gemeente Zaltbommel.
De hoogste controleur van ons ambtelijke apparaat moet zich er maar eens over buigen hoe de ambtenaren van de gemeente Zaltbommel hun macht misbruiken! Ik heb steeds geen enkele persoon willen beschadigen maar vanaf vorige week hoop ik vurig dat ze allemaal aan de schandpaal worden genageld. Maar wij weten allemaal dat er bij die overheid niemand wordt gestraft, zij worden weggepromoveerd naar een post waar ze precies dezelfde schade kunnen aanrichten!
Tijdens mijn afwezigheid heeft Lyka haar vaste handelingen op de iPad verricht. Een paar spelletjes gespeeld, foto’s geplaatst en de laatste roddels met haar vriendinnen besproken. Gelukkig heeft ze vandaag ook actief gezocht naar een restaurant op loopafstand van ons hotel.
We komen terecht bij “Kho Chin food” die foto’s op Google Maps heeft geplaatst van enkele appetijtelijke bordjes. Vooral die van de dikke noedels spreekt mij aan, dat heeft Lyka goed gezien. In een typische Chinese omgeving wachten wij op de “Gebakken Noedels”, de “Pad Krapow Moo” en de “Gebakken Groenten” die deze keer met zeevruchten komen. Dat is dus een vorm van oplichting! Ten eerste heb ik dit gerecht nog nooit gezien en ten tweede zijn alle gerechten met vis minsten twee keer zo duur als met vlees.
‘Kep tang kap?’
Met een smerige niet misverstane glimlach op zijn gezicht verschijnt de ober met een stukje papier aan tafel.
‘440 baht!’
Mijn verwachting wordt bevestigd en met een duivelse glimlach op mijn gezicht geef ik de ober een briefje van vijfhonderd baht.
Wanneer hij mij de zestig baht wisselgeld overhandigt zeg ik niet te luid maar hard genoeg zodat iedereen het in het restaurant kan horen: ‘Mai Aroy!’
Thais voor “Niet lekker!” De man kijkt mij verbaasd aan en weet dat hij betrapt is. De buitenlander die voor hem staat is geen toerist en weet hoe het werkt in Thailand. Zonder verder een blik te wisselen verlaten we het restaurant. Het A4tje met daarop “Please Rate Us on Tripadviser?” Laat ik maar voor wat het is. Ik geloof in Karma en ik ben er heilig van overtuigd dat de ambtenaren die mijn leven de laatste tien jaar tot een hel hebben gemaakt hun portie tegenslagen ook zullen ontvangen. De Boeddha is rechtvaardig!
