Songkhla (Ruan Panya Mansion) 311), zaterdag 15 februari 2020Hoewel het vandaag weer een onvrijwillige rustdag is kiezen we ervoor om niet de zoveelste dag op de kamer achter een beeldscherm te hangen. Een korte zoektocht op Google geeft voldoende informatie om met Garmin Basecamp een rondje Songkhla samen te stellen. Het meeste is cultuur maar ik heb geprobeerd om er ook wat natuurschoon bij te doen. In totaal kom ik op zo’n 55 kilometer. Nou, dat is nog al wat voor een rondje in de stad hoor ik jullie al denken. Maar dat ligt iets genuanceerder! Songkhla ligt aan een grote lagune, en een rondje om de lagune van 55 kilometer valt dan wel weer mee!
Als eerste bezoeken we de 7-11 voor de tosti’s en slaan we ook wat te drinken in. Dan rijden we de eerste kilometers naar een bijzondere bezienswaardigheid. Het is allemaal hagelnieuw en waarschijnlijk is het alleen maar om de moslims, die hier ook in stevige getale wonen, te pesten.
Op een terrein net buiten de bebouwde kom wordt een enorm nieuw tempelcomplex genaamd “Phutthamonthon” gebouwd. De monnik die wordt samengesteld springt direct in het oog. Een betonnen fundering moet het in brons gegoten hoofd gaan dragen.
Wanneer ik dichterbij kom wordt het nog vreemder! Het is geen beton maar gelijmde blokken polystyreen. Wat gaat er hier gebeuren? Ik breek mijn hoofd erover hoe ze hier verder zullen gaan. Tevergeefs, ik kan niets bedenken, maar dat het bijzonder is is wel duidelijk.
Op het tempelgebouw zit een enorme bronzen Boeddha. Het is nog een bouwput maar dat het indrukwekkend zal worden is wel duidelijk. Ik neem me voor om over een paar jaar nog maar eens hier te gaan kijken.
Voordat we wegrijden naar een grote liggende Boeddha kijk ik nog een keer over mijn schouder. We zijn echt benieuwd hoe het er hier over een paar jaar uit zal zien!
Grote Boeddha’s, nog grotere Boeddha’s, enorme Boeddha’s en reusachtige Boeddha’s, het lijkt een race geworden in Thailand. Waar kun je de grootste zittende, liggende en staande Boeddha van het koninkrijk Thailand bezichtigen?
De liggende Boeddha van “Wat Laem Po” is een mooie maar ook niet direct een bijzondere. Het is aardig druk in de tempel maar dat komt waarschijnlijk omdat het zaterdag is. Songkhla herbergt een van de grootste universiteiten van Thailand en al die (internationale) studenten gaan natuurlijk niet de hele zaterdagmiddag thuis zitten.
We zijn op een voormalig klein eiland in de lagune dat nu doormiddel van bruggen met het vasteland is verbonden. Vanzelfsprekend was en is de visvangst het middelpunt van eenieders leven die op het eilandje is geboren.
Ergens gaat het mis op de navigatie! Ik wordt rondgestuurd tussen twee U-turns en uiteindelijk zie ik een verkeersbord langs de drukke verkeersweg in het Thais dat hoogstwaarschijnlijk wijst in de richting van onze volgende geplande halte.
En het klopt, na een stevige steile helling belanden we op de top van van de berg bij de “Khao Kuti Priest's Camp Site”. Dit is een van die plaatsen die je alleen al zou ontwijken voor de naam! Maar het duurt niet zo heel erg lang tot het moment dat we begrijpen dat we op een bijzondere plaats zijn aangekomen.
Ik weet niet goed of het nu een tempel of een altaar is! In principe maakt het ook niets uit, dat het een bijzondere plaats is is veel belangrijker. We hebben al heel veel gezien in Thailand dus het wordt steeds moeilijker om ons te verbazen. Maar op deze plaats gebeurt dat dus wel!
Lyka en ik zijn al snel van elkaar gescheiden en afzonderlijk van elkaar ontdekken we de tempel. Ik probeer andere dingen te zoeken dan mijn vrouw. Ik zoek het vreemde en onverwachte. En dat vindt ik ook! Wat heeft een antiek Egyptisch tafereel ter zoeken in een tempel in zuid-Thailand? Maar ook het naar het Hindoeïsme nijgende beeld lijkt verdwaald. Wat kan het ontdekken van nieuwe plaatsen toch mooi zijn!
Enkele trappen hoger komen we bij de stoepa die in dit geval in het maagdelijk wit is uitgevoerd. Drie witte Boeddha’s houden een oogje in het zeil over het terras dat je fantastische vergezichten zou moeten geven over de lagune van Songkhla. Helaas zijn de vergezichten erg teleurstellend. Snoeien van de bomen zou in ieder geval niet misstaan.
We verlaten de platgelopen paden en komen op smalle betonwegen waar we steeds moeten stoppen om een auto, of een tegenligger, te laten passeren. Dit is moslim gebied. Niet dat het gevaarlijk is maar de blikken van de bebaarde mannen geven mij soms een ongemakkelijk gevoel. Dit is het begin van het gebied waar niet moslims als kafir worden aangemerkt.
Architectonisch is er hier toch wel wat te zien! Als eerste zijn het de schitterende klassieke teak houten huizen op palen. Er zit ook wel wat Maleisisch in, het is te hopen dat deze op gemetselde kolommen gebouwde huizen nog lang blijven staan.
En dan komen we bij de “Siri Wiranawat Temple”. Ik kan niet thuisbrengen wat ik zie. Terwijl Lyka bij de motor achterblijft ga ik het toch eens van dichterbij bekijken. Als eerste passeer ik een gemetselde waterput van zeker vijf meter doorsnede. Mooi metselwerk van rode bakstenen die hun oorsprong waarschijnlijk toch wel bij de Nederlanders hebben. Wij hebben die steentjes namelijk naar het verre oosten geëxporteerd in een ver verleden.
Apen springen van tak tot tak en schreeuwen kreten van alarm wanneer de blanke man dichterbij komt. De deuren van de tempel zijn met een roestige ketting en een groot hangslot afgesloten. Ik moet het doen met de buitenkant van een tempel die toch wel veel engelse trekjes vertoont. Het doet me denken aan verschillende oude Britse overheidsgebouwen in Maleisië! Dit is iets om me de komende winter eens in te verdiepen.
Plotsklaps hebben we op het pontje genoeg van ons rondje Songkhla. Onze magen beginnen te knorren en onze konten beginnen weer pijn te doen. Dus het wordt tijd om een einde aan deze rustdag te breien.
Nog even twee belangrijke moskeeën voordat we richting een groot en bijna failliet warenhuis gaan voor de lunch.
Voor drie à vier euro voor twee personen kun je in Thailand gelukkig nog steeds goed eten. Lyka besteld iets wat ik niet herken en ook mijn Koreaanse kerrie is ook onherkenbaar! Dat wil niet zeggen dat het ons niet smaakt. “Fusion” heet dat in de moderne keuken. Onze rustdag zit er alweer bijna op en morgen gaan we naar het diepe zuiden. Narathiwat, een stadje waar ik warme herinneringen aan heb.
Na een siësta in de middag en een minimum aan schrijven gaan we opnieuw eten bij dat tentje om de hoek. Restaurant durf ik het niet te noemen! Plastic stoelen en goedkopen aluminum tafels geplaatst op de stoep voor de garage. Ik bestel het eten in vloeiend Thais en Lyka zit over mijn schouder naar iets te staren. Ik kijk over mijn schouder maar zie niets. Ze wijst naar een plastic container waar wit en zwart in bewegen. Ik zie het nu ook! Da’s vreemd? Ik heb dat echt nog nooit in Thailand gezien en kan me niet bedwingen om ook dit raadsel op te lossen. Ik ga eens dichterbij kijken en zie kleine zwarte insecten over gepofte rijst en een bankbiljet van 20 baht krioelen.
De kok kijkt op van haar snijwerk en zegt: ‘For good luck!’
Het is maar waar je in geloofd!
Wij doen ons voor de laatste keer tegoed aan haar kookkunsten en ook daarover hebben we op deze avond niets te klagen. Een enorme optie gebakken rijst met varkensvlees en een bord gebakken groenten. Dit is met zekerheid de grootste portie die we tot nu toe op ons bord hebben gekregen!
Het duurt niet zo lang voordat we weten wat de reden daarvoor is. Aan de tafel achter ons zit een gezin met twee kinderen geconcentreerd te “ananassen” (met hun mobiele telefoons te spelen) terwijl ze af en toe een hap van hun bord nemen. Wanneer de vrouw ziet dat onze gebakken rijst al geserveerd is vraagt ze aan de kok/serveerster waar haar gebakken rijst blijft. Dat maak ik op uit hun Thais wat ik redelijk kan volgen.
De kok/serveerster kijkt naar onze borden en ziet tot haar schrik dat wij al heerlijk zitten te smullen. Tijdens de wisseling van de wacht achter het fornuis is er bij de nieuwe kokkin niet helemaal doorgekomen dat er drie porties gebakken rijst in de wok lagen. De nieuwe kokkin dacht dat het twee porties waren en daarom kregen wij van die volle borden.
De teleurgestelde betaald en binnen enkele minuten zijn ze verdwenen. Wij kunnen er alleen maar om lachen en bestellen nog een koude fles bier om de rijst weg te spoelen.
