Ratchaburi (My Room) A301), woensdag 26 februari 2020De afgelopen nacht was een absolute ramp! Na de kapotte warmwater voorziening voor de douche was afgelopen nacht de airconditioning aan de beurt. De thermostaat heeft het begeven en daarom waren er de afgelopen nacht maar twee standen beschikbaar. Uit èn aan, stand vrieskist! Om het uur werd ik wakker van de kou om het defecte apparaat uit te schakelen om vervolgens een half uur later weer wakker te worden omdat het toch wel warm was geworden in het hutje. Terugkijkend op ons verblijf in “Blue Beach Resort” kan ik met zekerheid zeggen dat we hier nooit meer zullen verblijven. Wel eten en bier drinken, daar hebben geen klachten over.
Om iets na zessen ben ik niet de eerste gast die in het resort wakker is. Voor zijn bungalow zit een Aziatische man met zijn fiets. Gepakt en gezakt te wachten totdat hij kan gaan ontbijten. We hebben heel wat fietsers op vakantie gezien op de terugweg. Hij wenst me een goede morgen terwijl ik hem met de koffiekan passeer. Jammer genoeg staat de waterkoker nog niet aan en moet ik bijna twintig minuten wachten voordat ik het eerste van de vijf kopjes kokend water op de snelfiltermaling kan gieten. Met het vijfde kopje op de koffie in het filter kan ik eindelijk ook weer richting onze bungalow waar Lyka nog steeds als een roosje ligt te slapen. Op het terras voor de bungalow start ik mijn vaste bezigheden zoals ik die elke ochtend met de eerste kop koffie verricht.
Na de koffie, wat schrijven en wat internet gaan we om acht uur richting het restaurant voor het ontbijt dat is inbegrepen bij de prijs. De omelet met de vers gesneden watermeloen zijn wel weer van een uitstekende kwaliteit. Ik begrijp echt niet dat de eigenaar/manager niet zorg dragen dat de techniek in de bungalows ook goed werkt!
En dan pakken we onze bagage, sjorren alles vast achterop de motor en beginnen we aan de laatste serie van zeven etappes zonder een rustdag. We slapen vanavond al dichtbij Bangkok en morgenavond zelfs in een hotel waar we vorig jaar al een keer hebben geslapen.
We zijn nog geen twee kilometer van het resort verwijderd wanneer mijn Nikon D600 voor het eerst vandaag tevoorschijn komt. Het is een mooi gezicht om te zien hoe er eerst een grote Boeddha wordt geplaatst òf gebouwd en dat er later de tempel om het heilige beeld heen wordt gebouwd. Lang geleden vroeg ik me ook altijd af hoe ze die enorme beelden in de tempel hadden gekregen!
En dan gaan we rijden! Bij de eerste pomp gooi ik ons werkpaard vol en binnen tien minuten zoeven we over de stille Thaise asfalt wegen. Een stukje naar het westen ligt die verschrikkelijke snelweg die we vandaag hopelijk niet al teveel zullen zien.
Bij Pranburi kruissen we de lelijke snelweg en bevinden we ons weer op stille wegen van het Thaise platteland. Figuurlijk dan want het is hier bergachtig. Eindeloze velden met suikerriet, ananas, bananen en papaya’s. Niets is bijzonder genoeg om er een foto van te maken. We rijden, we pauzeren af en toe afgewisseld met een plaspauze. Een “Jungle plas” want de toiletten zijn zeer dun gezaaid in deze dun bevolkte gebieden aan de grens met Myanmar.
Tijdens het rijden horen beiden een knal en later blijkt dat er een vrucht uit een boom boven op mijn helm was gevallen. Het was een werkelijk enorme klap! Ik moet er niet aan denken dat die vrucht een fractie later was losgekomen en mij vol in het gezicht had geraakt! Zonder geluk vaart niemand wel, en zo word je daar weer aan herinnerd.
Vorige week hebben we afgesproken dat we op een vast tijdstip zouden eten en niet meer wachten tot we bij het hotel van onze bestemming zijn gearriveerd, hoe aantrekkelijk dat ook lijkt. Bij het eerste houten restaurant langs de weg stoppen we. De gebakken rijst komt in een smaak zoals ik die in Thailand nog niet heb gegeten. Eerst wordt de huid van de kip knapperig gebakken, dan de groenten en smaakmakers erbij gevold door een vol bord gestoomde rijst. De gebakken rijst is heel zoet en dat bevalt ons beiden niet. Ik probeer er nog wat zout aan toe te voegen in de vorm van vissaus met gesneden chilipepers maar dit helpt ook niet veel. Ik eet het op omdat mijn lichaam nu eenmaal brandstof nodig heeft. Bij het afrekenen koop ik nog wat “Khao Laam” maar later meer daarover.
Ik besef nu dat we na dat rijden door eindeloze velden met fruit en groente afgewisseld met oerwoud en nationale parken er maar heel weinig foto’s op mijn SD-kaartje staan.Ik kan er ook niets aan doen, of toch wel? Aan het einde van zo’n intensieve reis ga je sowieso minder foto’s maken omdat je voor je gevoel alles al een keer eerder hebt gefotografeerd. Dat excuus kan ik niet aanvoeren, deze rit was er gewoon niets te fotograferen.
De laatste pauze van de dag is het moment om de “Khao Laam” open te breken. Het is een zoete snack gemaakt van kleefrijst die met kokoswater en zwarte sojabonen in een open gezaagd stuk bamboe op een open vuur wordt gekookt. Het is een heerlijk goed vullend echt Thais gerecht. Een bijna gezonde snack! Er zijn in elk land wel een paar varianten maar in de bamboe is volgens mij toch wel uniek voor Thailand. Lyka vindt het ook heerlijk en zo hebben wij weer een gerecht aan onze lijst met Thaise heerlijkheden toegevoegd!
En dan, uit het niets nadat ik bewust een verkeerde afslag heb genomen staan we voor een enorme Chinese tempel met ook weer die Hindoestaanse invloeden. “Wat Khao Isan (Wat Thepprathan)” is misschien wel het grootste tempelcomplex dat ik ooit in Thailand heb bezocht. Alle personificaties van de Thaise heiligen staan er afgebeeld. Ik kijk mijn ogen uit omdat ik hier zaken zie die ik zelf ook nog nooit in Thailand allemaal bij elkaar heb gezien.
Onder de brandende zon loop ik tussen de paviljoens en beelden door en maak mijn foto’s. Onder het rijden heb ik al verschillende keren kramp in mijn benen gehad maar nu ik hier zo rondloop voel ik de schade in mijn benen die de zware wandeling van gisteren heeft aangericht. Mijn enkels en knieën zijn pijnlijk maar ook mij kuit- en dijbeen spieren zijn niet meer op het peil dat ze geweest zijn. Echte spierpijn is de prijs die ik zal moeten betalen voor de mooie dag van gisteren.
De bekende garde van oude hoog gerespecteerde monniken zitten er ook. Deze oude wijze mannen bestudeerden de filosofie van de Boeddha en gaven die zo goed als mogelijk door aan de jongere generaties. In schril contrast met de twee monniken die nu in de schaduw van een paviljoen naar hun mobiele telefoon zitten te staren. Dat kleine slimme apparaat heeft heel veel kapot gemaakt in onze samenleving en de minder bedeelden weer in het gareel gekregen. Zij leven voor en met dat apparaat en geloven alles wat ze op dat kleine beeldscherm zien.
De grote witte Boeddha ziet het allemaal gebeuren en denk er waarschijnlijk het zijne van. Misschien komt er in de toekomst weer een tijd dat die communicators allemaal verdwenen zijn?
Het “My Hotel” in Ratchaburi is snel gevonden en gelukkig is het een enorme verbetering tot waar we de afgelopen twee nachten hebben geslapen. Lyka valt op bed en het doet me goed dat zij ook spierpijn heeft! In alles stilte moet ik lachen en realiseer me dat het met mij persoonlijk allemaal bergafwaarts zal gaan terwijl zij nog wel een tijdje zal groeien in haar kunnen. We gaan echt weer gaan wandelen zodra we terug in Nederland zijn! Ik ga nog even wat winkelen want er is geen contactlens vloeistof meer en lopen is toch wel het beste medicijn tegen de spierpijn.
Ondanks dat we uitgebreid over de eetmogelijkheden in de “Robinson Department Store” hebben gesproken kiezen we voor gewoon Thais eten bij een klein restaurant langs de straat. Het gebruikelijke tafereel gaat aan het serveren van de maaltijd vooraf.
• Ik bestel in werkelijk perfect Thais onze gerechten.
• De ober negeert mij volledig en kijkt naar Lyka waarna hij in het Thais tegen haar begint te ratelen.
• Lyka zegt geen woord en ik vertel hem in perfect Thais dat Lyka uit de Filippijnen komt en geen woord Thais spreekt.
• De ober kijkt mij verbaasd aan en begint opnieuw tegen Lyka te ratelen die nu ook tegen de ober zegt dat ze uit de Filippijnen komt.
• Het kwartje valt en de ober richt zich met zichtbare tegenzin naar mij.
• Ik moet onze bestelling twee keer herhalen voordat hij het geloofd.
• Alleen het bestellen van de grote fles ijskoud bier is geen probleem!
• Wanneer de ober het eten serveert kijkt hij naar Lyka alsof ze van een andere planeet is. Hij kan het nog steeds niet geloven dat ze geen Thai is!
Het eten, de bekende Pad Krapow met een omelet, is erg goed en onze dag zit er op. We willen vroeg naar bed om onze spieren de benodigde rust te geven om te herstellen. Morgen slapen we bij een oude bekende en gaan we enkele mensen verrassen met ons verblijf. Welterusten!
