Narathiwat (Imperial Narathiwat Hotel) 317), maandag 17 februari 2020Van uitslapen komt er ook vandaag niet veel! Hoe goed ik het ook probeer om tien voor half zeven sta ik naast ons bed. Ik schuif een van de gordijnen open om zo het daglicht te zien komen. Ik ga mijn eigen dingen doen want daarvoor heb ik nu voldoende tijd. Een beetje inlopen want ik loop alweer aardig wat achter. Niet veel later ben ik beneden in de ontbijtruimte om koffie te zetten.
Vandaag zijn tosti’s in de 7-11 uitverkocht dus kies ik voor een alternatief in de vorm van witbrood met warme knakworstjes. Goede tomatenketchup van de Pizza Company maken ons ontbijt compleet. Beneden ziet het ontbijt er prima uit maar voor dertien euro voor ons samen slaan we dat toch maar over. Wij zijn namelijk niet van die grote eters!
Nadat ik wat foto’s heb verwerkt, wat veruit ook het meeste werk is bij het bijhouden van een weblog, heb ik even wat frisse lucht nodig en laat ik Lyka aan haar eigen privacy over. Ik heb zin om een korte wandeling te maken door het kleine stadje dat vroeger veilig en heel aangenaam was. Meer dan twintig jaar geleden toen de opstand nog niet was opgelaaid.
Al snel kom ik bij de “Mettatham Narathiwat Foundation”, een tempel, een familie huis of misschien een altaar? Dat het Chinees is is natuurlijk al snel duidelijk.
Alle deuren staan open en er is niemand te zien of te horen. Er staat me niets in de weg om het kleurrijke gebouw met een bezoek te vereren.
Een Boeddha achter glas omringt met de bekende attributen. Ook de horoscoop kast hangt aan de muur en de attributen liggen klaar op de tafel. Je schud de rode beker gevuld met bamboe stokjes met beide handen terwijl je de beker zo schuin houd dat er een stokje kan uit vallen. Dat stokje heeft een nummer dat correspondeert met een briefje uit het kastje. Ik krijg nummer 39! Helaas kan ik het Thais of het Chinees niet lezen. Voor een moment denk ik erover om aan iemand in het hotel te vragen wat er voor me in de sterren staat. Uiteindelijk laat ik het maar voor wat het is, ik hou nu eenmaal van een verrassing.
Buiten valt mijn oog op een wel heel vreemd tweeluik. Op de ene wordt er een drenkeling uit het water gevist en bij de volgende afbeelding gaat de drenkeling in een houten kist onder grond. Ik heb een levendige fantasie maar wat de symboliek van deze taferelen naast de ingang van een tempel is blijft voor mij een raadsel.
Tegenover de tempel staat een wit afzichtelijk bouwwerk zonder ramen. Een zogenaamd “House of Birds”. Een gebouw met maar een taak! Het laten nestelen van zoveel mogelijk gierzwaluwen. Deze vogeltjes maken van hun speeksel een nestje om eieren in te leggen. Deze nestjes zijn zeer populair en gewild voor de vogelnestjes soep die een stimulerende en geneeskrachtige werking word toebedeeld. Ruwe nestjes kunnen tot wel 10.000 USD per kilo opbrengen! Zo’n gebouw zal dus aardig wat geld opleveren voor de eigenaar terwijl de bewoners niet zullen klagen.
Op weg naar het water van de rivier zie ik dat de moskee ook word uitgebreid. Het is in het diepe zuiden een race naar de bouw van zoveel mogelijk moskeeën en Boeddhistische tempels met slechts een winnaar, de leverancier van de bouwmaterialen!
Aan de rivier maak ik voor het eerst kennis met de nieuw aangelegde boulevard waar het ongetwijfeld nooit erg druk zal zijn. Het zijn hier geen buitenmensen! Kosten nog moeite zijn gespaard om deze “witte olifant” uit de grond te stampen. In de verte zie ik op de rivier het houten paviljoen van het “Narathiwat Hotel” waar ik zulke fijne herinneringen aan heb.
Het mag dan wel maandagochtend zijn maar het valt me meteen op dat er om kwart over tien niet veel verkeer door een van de hoofdstraten rijd. Een verdwaalde auto en een handvol brommertjes rijden me tegemoet.
Aangekomen bij het “Narathiwat Hotel” herken ik het meteen zoals ik het ruim zes jaar geleden voor het laatst heb gezien. Een mooi oud Chinees Teakhouten gebouw. Je mag alleen maar hopen dat dit pareltje er nog een honderd jaar zal mogen staan.
Ik loop naar binnen en vraag of ik wat foto’s mag maken terwijl ik de indrukwekkende Nikon D600 omhoog houd. De twee aanwezige jongens kijken me verbaasd aan! Wanneer ik ze vertel dat ik hier meer dan twintig jaar geleden al overnachtte, en tegelijkertijd een visitekaartje overhandig, gaan ze meteen akkoord, èn of ik rekening wil houden met?
‘Ja, daar ben ik bekend mee, zo was het twintig jaar geleden ook al’, de jongens gaan schaterend van het lachen weer verder met waar ze mee bezig waren op hun mobiele telefoons.
Op de tweede verdieping, waar de kamers voor de gasten liggen tref ik René. Een gevluchte Vietnamees die in de vroege jaren zeventig de Franse nationaliteit heeft verkregen. Hij is de moderne vorm van mijzelf. Ook hij komt soms een maandje naar Narathiwat omdat het goedkoop en erg rustig is. ’s Avonds genieten van de rust en het uitzicht op de rivier is natuurlijk onbetaalbaar.
Ik kijk naar de deur van kamer nummer 10. Mijn favoriete kamer! De oude Amerikaan in de kamer recht tegenover schiet door mijn gedachten, zoals ook de instant noedelsoepjes, de papaya’s en de blikjes sardines in tomatensaus die we hier hebben zitten eten. Elke avond twee grote flessen ijskoud Amstel bier voor het slapen gaan. Mooie herinneringen in vervlogen tijden.
Een verdieping lager zijn de kamertjes kleiner en bemand, of beter gezegd, bevrouwd, door meisjes uit Indonesië die de mannen uit Maleisië geven wat ze thuis wellicht te kort komen. Er staat een groepje mannen op hun beurt te wachten terwijl een spichtige jongen met een sikje zijn keuze niet lijkt te kunnen maken. Het oudste beroep van de wereld in een islamtische uithoek van de wereld waar je het nooit zou verwachten. Afkeuring en vooroordelen laat ik maar over aan diegene die zonder zonden zijn!
Ik herken de natte markt waar we fruit kochten en ik zie ook de geroosterde banaan aan stokjes die weinig smaak hadden maar je wel voor 10 baht vulden. Nog een mooi voorbeeld van houten winkelhuizen die in de toekomst wellicht ten prooi vallen aan de projectontwikkelaars die hun ideeën in geld en beton willen omzetten. Ik begin zo onderhand een oude gekke romanticus te worden. Zeker wanneer ik een paar biertjes op heb!
Linksaf en nog eens links af en ik sta in een heel andere wereld. Jurken voor mannen en hoofddoekjes in alle kleuren van het spectrum zijn hier te koop. Het is natuurlijk een enorm contrast van de meer orthodoxe islam met de witte jurken voor de mannen en de zwarte jurken voor de vrouwen. Het salafisme moet je niet zien als een gevaar, ze zal zichzelf uitroeien wanneer de vrouwen weigeren om als broedmachine voor de haat te fungeren.
De betonnen barricades om de winkels en mensen tegen de bommen verpakt in brommers te beschermen zijn wel nieuw en ook overheersend in het straatbeeld. Waar zijn die problemen toch allemaal voor nodig? Laat iedereen voor zichzelf beslissen welke god ze willen aanbidden!
In de middag ga rustig verder met het verwerken van de foto’s en het schrijven van verhalen. Met een oog naar buiten zie ik de lucht betrekken en dat ziet er toch naar uit dat er regen onderweg is. We hebben nog een rustdag dus laten we maar hopen dat het overwaait. Buiten raast een stevige storm uit het oosten!
Op deze maandagavond blijken alle restaurants die we besproken hebben gesloten! Waarom? Dat kan niemand ons vertellen! En dan? Terwijl de eerste spatten water op het asfalt zwarte stippen tekenen schuiven wij aan bij twee gehoofddoekte vrouwen die heel erg aardig zijn. We vragen niet veel, twee bordjes gebakken rijst en een omelet die we samen delen. De eerste dag wachten zit er op, en om eerlijk te zijn begint me dat rondhangen wel een beetje de keel uit te komen. Vanavond lekker een paar biertjes en een paar afleveringen van Gomorrah!
