Ayutthaya (Baan Are Gong Riverside Homestay) 7), donderdag 27 februari 2020Ik was al wat vroeger wakker dan normaal maar ik ben nog even blijven liggen om te genieten van dit prima bed. Dan moet ik er toch echt uit! Tijd om koffie te zetten en voorbereidingen te treffen voor de etappe van vandaag. Vandaag hebben we ongeveer 220 kilometer voor de wielen door waarschijnlijk het lelijkste landschap van Thailand en de uitlopers van de drukke industriële omgeving van Bangkok.
Goedemorgen Ratchaburi! De ochtendlucht is hier zichtbaar anders dan in het zuiden. In het industriële hart van Thailand heeft de luchtvervuiling vormen aangenomen die tot de slechtste van de wereld behoren. In Bangkok en Chiang Mai wonen mensen in een omgeving waar de hoeveelheid fijnstof in de lucht, met welke veroorzakers dan ook, tot de meest dodelijke van onze planeet behoort.
Wij gaan vanaf vandaag proberen om Bangkok zoveel mogelijk te ontwijken door er met een grote cirkel omheen te rijden. De eerste halte van deze omtrekkende beweging is Ayuthaya waar we vanavond bij een oude bekende kwartier gaan maken. Zodra we op de drukke hoofdstraat rijden valt het me op dat Ratchaburi een lelijke stad is. De gebruikelijke betonnen blokkendozen die fantasieloos zijn ontworpen en gebouwd in de gouden jaren van voor de grote recessie in de negentiger jaren van de vorige eeuw. Dit is een typisch voorbeeld van zo’n Thaise stad waar geen enkele weldenkende Europeaan graag zou willen wonen.
Na nog geen kilometer rijden bied zich het eerste probleem van de dag aan, een wegversperring in combinatie met een drukke natte ochtendmarkt en een straat met eenrichtingsverkeer maken dat we zo’n beetje alle fatsoensnormen voor een verkeersdeelnemer aan onze laars lappen. We hebben er het zo druk mee dat ik even niet meer aan het ontbijt van de gebruikelijke tosti’s ham/kaas kan denken. Lyka vormt een extra paar ogen dat me goed van pas komt.
Het drukke verkeer van de ochtendspits komt vanaf alle kanten op ons af en ik kan me niet herinneren dat we in de afgelopen weken ’s morgens zoveel verkeer hebben gezien. Als een rubberboot op een snel stromende rivier vol met verraderlijke rotspartijen stroom ik mee met het wervelende verkeer. “Up to Buddha!’, is de mentaliteit die de Thai elke dag weer veilig op hun bestemming brengt!
Zodra we veilig zijn en ook koers liggen stoppen we bij de eerste 7-11 die we in ons vizier krijgen. De tosti’s zijn heerlijk en terwijl we staan te happen verbazen we ons over de enorme mensenmassa die zich oneindig de kleine supermarkt in- en uitwringt. Iedere bezoeker heeft een plastic tasje in de hand met het ontbijt van hun keuze. Broodjes, instant noedels, zoete dranken, koekjes, chips en de Thaise versies van de ondertussen wereldbekende energie drankjes. Wij schudden onze hoofden en gaan snel verder, de open weg roept en lonkt.
Eerst nog even snel tanken en dan rijden! Alsof de duivel er mee speelt blijkt ook het bereiken van het benzinestation een groter probleem dan we hebben verwacht. Betonnen barrières in de bermen die de verschillende rijstroken van elkaar scheiden maken het moeilijk om de kortste weg te nemen. Dan zit er niets anders op om met het verkeer mee te stromen naar de eerstvolgende U-turn. Een Thais fenomeen dat ook nog eens verdomd goed blijkt te werken. Voor nog geen negen euro zit de tank weer tot aan de rand vol en gaan we via de 1004 richting het oosten. Hoewel deze weg 4 getallen heeft is het ondertussen wel een drukke tweebaans weg. Eigenlijk zijn alle wegen druk nu we zo dicht bij Bangkok zijn.
Er valt ook een last van mijn schouders af. Mochten we nu pech krijgen met de oude Honda Phantom dan is er niemand overboord. Vanaf hier kunnen we gemakkelijk regelen waarmee we naar een werkplaats of motorwinkel worden gebracht. Dat voelt een stuk beter hoewel ik me in de afgelopen weken ook niet al teveel zorgen heb gemaakt. Een dagelijkse controle voor ons vertrek in de ochtend was altijd voldoende.
Bij de eerste tempel, “Wat Chao Nua”, maken we van de situatie om te pauzeren en een kop koffie te drinken. Veel is er niet te zien en ik vind het niet eens de moeite om naar binnen te gaan. Dit is zo’n tempel waarvan er dertien in een dozijn gaan en die hebben we in de afgelopen weken al genoeg gezien.
We spreken tijdens de pauze met elkaar af om bij de eerste de beste 7-11 een snack en een paar flesjes water te kopen. We rijden, en rijden, haast eindeloos door een anoniem landschap dat kilometer na kilometer niets veranderd. Totdat we linksaf moeten en er een enorme 7-11 midden tussen de groene rijstvelden verschijnt. Ik krijg een déjà-vu? Ik zou zweren dat ik hier al een keer ben geweest! Wanneer ik het meisje achter de toonbank meen te herkennen wordt het allemaal nog veel vreemder. Ik neem het maar voor lief en spendeer er verder geen energie meer aan.
Totdat ik er een paar kilometer zeker van ben dat we eerder deze reis op deze weg hebben gereden. En wel met 100% zekerheid! Ik zeg niets tegen Lyka en vervolg onze weg die op de Garmin GPS als een donker roze lijn verschijnt. Zodra ik linksaf een zeer brede straat, weg of laan opdraai weet ik het zeker. Ik zoek tussen de hoge gebouwen naar de eerste verschijning van een oude bekende. Nou ja, oude bekende, van enkele weken geleden maar het lijkt allemaal al zo veel langer. ‘Tijd is elastisch’, zeg ik altijd. Wanneer je je verveeld gaat de tijd langzaam en wanneer je op reis bent en zeer veel indrukken opneemt lijken weken maanden te zijn. En ook nu ik wat ouder begin te worden lijkt het of de tijd steeds sneller gaat.
En daar is hij dan! De tempel met de om de roze toren gedraaide draak. Ik geniet nog het meest dat Lyka heel verrast, en ook verblijd, is met deze onverwachte ontmoeting. Op de parkeerplaats valt het ons meteen op dat we helemaal alleen zijn. Ik weet niet wat er aan de hand is maar normaal gesproken zou het hier toch wel wat drukker moeten zijn! Er is wat mis met het toerisme in Thailand hoewel de officiële cijfers van de verschillende Thaise overheden anders vermeldden.
Voordat Lyka de tempel voor de tweede keer binnen een maand gaat bezoeken genieten we eerst van de Banana cupcakes met de laatste kop koffie uit de thermoskan.
Lyka laat mij op de parkeerplaats bij de motor achter en gaat op zoek naar nieuwe foto’s. Ik laat het bezoeken van de tempel maar aan haar over want ons hele hebben en houwen zit achterop en dat laat ik liever niet alleen achter op een lege parkeerplaats!
Een half uurtje later is ze weer terug en later op de avond bekijk ik haar foto’s. Ze maakt tegenwoordig prima foto’s al zeg ik het zelf. Ook de goede camera in de iPhone 8 helpt daar natuurlijk bij.
En dan gaan we weer verder! Lelijke bebouwing en groene rijstvelden wisselen elkaar in een hoog tempo af. In dit gedeelte van Thailand is geen tekort aan water. Dit is het polder landschap van Thailand. Een vruchtbaar gebied doorklieft met smalle en brede waterwegen. Alles staat in teken van de rijst, waarschijnlijk de eens zo geroemde “Hom Mali Rice”, een decennia oude rijststam die door veel rijst exporterende landen is ingehaald. De smaak van de consumenten evolueert nu eenmaal en ook de prijs van de rijst is belangrijk geworden voor de export.
Tijdens de volgende pauze luisteren we naar het monotone geluid van een lange slag dieselmotor. Op een veld bedenkt met een dunne laag water prepareert een rijstboer met zijn modderslede het rijstveld om een nieuwe oogst rijst aan te planten. Het rijstveld ernaast is al goed op weg om een stevige oogst te leveren.
Mijn billen doen pijn en de eerste barstjes verschijnen in onze harmonie tijdens deze reis. Het gaat over het eten, de lunch. Mij maakt het allemaal niets uit dus leg ik de verantwoordelijkheid bij Lyka die daar nooit goed mee overweg kan. Ze kan nu mij de schuld niet meer geven wanneer het eten niet goed is en tegelijkertijd is ze bang dat ik haar zal aanspreken op haar foute beslissing wanneer het eten niet smaakt. Het gaat allemaal over onzekerheid. Het is het begin van een periode van zwijgen!
Eenden, en nog meer eenden, zo ver als het oog strekt. Deze eenden zijn voor de slacht en de eieren zijn slechts een bijproduct die voor een prikkie aan de lokale bevolking wordt verkocht. Soms wel voor slechts drie cent per ei! 100 eieren voor drie euro! En ze zijn nog lekker ook! Ik ben er ondertussen een liefhebber van.
Gisteren heb ik een vreemd bericht op het internet gelezen over een virus in China dat op een natte markt om zich heen zou hebben gegrepen. Er schijnen veel mensen besmet te zijn met het virus. Wat moeten jullie als Europeanen daar nu van denken? In Europa wordt het bekeken met Europese ogen en die zijn toch wel anders dan de Aziatische, en met name de Chinese, ogen. Hier zitten alle dieren voor consumptie op een grote hoop, ook op de markt wordt zoveel mogelijk “levend vlees” gekocht. Hoe het zit met medicijnen en ziektes weet ik niet maar voor de meeste Thai maakt het allemaal weinig uit.
Vanaf half een kijkt mijn passagier uit naar een (weg)restaurant waar we onze lunch kunnen eten terwijl ik mijn ogen op de weg en op het verkeer hou. De wegen zijn hier heel slecht! De te zwaar beladen vrachtauto’s rijden het asfalt op de zachte met water verzadigde dijken binnen “no time” aan gort. Diepe kuilen en verraderlijke geulen kunnen van je rit door het Thaise landschap zo maar de ergste nachtmerrie maken.
Een oneindige optocht van noedelsoep restaurants trekt aan ons voorbij. Wij zijn beiden geen liefhebbers van noedelsoep dus rijden we verder totdat we eindelijk een plaatsje hebben gevonden waar de metalen schep ik de stalen wok tikt! Dat geluid klinkt ons altijd als muziek in de oren! Na het bordje gebakken rijst (Khao Pad) met een gebakken ei en wat soep mag de vanzelfsprekende foto met de twee vreemdelingen niet worden overgeslagen. De blijdschap en gastvrijheid waarmee je buiten de toeristische gebieden door de Thaise bevolking wordt ontvangen is nog steeds hartverwarmend!
De ontvangst in het “Baan Are Gong Riverside Homestay” is niet zoals ik gewend ben. De dikke jongen is vervangen door een oude zure dominante vrouw die hoogstwaarschijnlijk ook nog eens de eigenaar is van het verblijf. Het gaat meteen al fout met de kamer. We krijgen niet de kamer die ik geboekt en betaald heb. Ondertussen weet ik wel welke kamer ik moet boeken maar volgens de vrouw heeft onze vaste kamer een tijdje geleden een andere kwalificatie gekregen en is daardoor kost die kamer nu meer per nacht.
Ik kijk naar twee andere kamers en ga tenslotte toch maar akkoord met de kamer die we in eerste instantie kregen aangeboden. Ondanks dat er een deken van de Koreaanse Spoorwegen, Korail, uit 2005 op een van de bedden ligt! Zodra Lyka op een van de bedden gaat liggen veert ze meteen weer op van de geur die haar hoofdkussen verspreid. Het andere kussen is niet veel beter! Ik ken die geur maar al te best van de hoofdkussens van de goedkope guesthouses waar we vroeger overnachtten. De zoete geur van mensenolie!
Dus ik meld me onder aan de trap weer aan de receptie voor nieuwe en schone kussens. Met een frisse tegenzin overhandigt de chagrijnige oude vrouw me twee nieuwe kussenslopen. Ik schud met mijn hoofd en roep “Google Translation” in als hulp en in perfect Thai zegt mijn iPhone 6 tegen de vrouw dat ik twee andere kussens wil en geen andere kussenslopen. De kussen op onze bedden stinken! Ze kijkt me verbaasd en beledigd aan en bevriest voor enkele momenten op de plaats. Dan krijgen we met enige tegenzin toch twee andere kussens die ook niet perfect zijn maar omdat het voor een nacht is nemen we genoegen met wat ons wordt geboden.
Het hele drama heeft mij verbaasd en ook laten realiseren hoe een perfecte mooi gelegen slaapplaats door het gedrag van slechts een verkeerd persoon kan worden vernietigd. Ik weet het nu al zeker, hier komen wij dus nooit meer terug!
Ik zie boven Lyka’s hoofd donkergrijze donderbuien hangen en dat is direct het teken dat ik haar even met rust moet laten en beneden op het terras met uitzicht op de rivier een koud biertje moet gaan zoeken. Gelukkig vind ik al snel een drinkebroer in de vorm van een Amerikaan van Duitse afkomst. We zijn haast even oud en veel van onze ideeën komen overeen.
Hij verteld me ook weer over dat nieuwe virus dat in China rondgaat en ook al lijkt te zijn ontsnapt naar omringende landen. Ik vind het allemaal heel interessant en vraag me af wat dat voor ons zal betekenen. Wij gaan tenslotte over een week of drie weer richting Nederland. Ach, het zal allemaal wel zo’n vaart niet lopen. Hoewel er al wel gasten de hele avond met een mondkapje aan tafel zitten.
Na de spaghetti met kip in groene kerriesaus drinken we er met z’n drieën nog een paar en liggen we vroeg op bed. De storm in Lyka’s hoofd is al gaan liggen en samen praten we over wat ons morgen waarschijnlijk weer allemaal te wachten staat. Vannacht slaap ik als uitzondering met de oordoppen in omdat het oude teakhouten gebouw nogal gehorig is. Morgen ligt er een zware dag voor ons met slechte drukke wegen en heel veel verkeer. Een van de moeilijkste ritten van deze reis, dat is een ding dat zeker is!
