Satun (Sinkiat Thani Hotel) 704), maandag 10 februari 2020
Wanneer je in paniek raakt over regendruppels onder witte wolkjes in apps op je smartphone kun je beter niet verder lezen! We zijn in het zuiden van Thailand en daar regent het nu eenmaal meer dan in het noorden. Het is misschien ook de reden dat ze hier een tropisch regenwoud hebben!
Ik was al heel vroeg op omdat de wolkjes na een uur vanmiddag hun water op de aarde zullen laten neerdalen. Tenminste, volgens de vier weer apps die ik op mijn oude iPhone 6 heb geraadpleegd. Het zijn maar ruim 150 kilometer voor vandaag maar ik wil die nattigheid toch ontlopen wanneer het enigszins mogelijk is. Ik probeer er ècht alles aan te doen om te voorkomen dat we nat regenen.
De regen zorgt voor meer ellende dan je denkt. Het opspattende water bevat al het stof en vuil dat zich de afgelopen droge maanden op de weg heeft verzameld. Na tien kilometer zie je er uit als een Turk die net uit de Limburgse mijnen omhoog is gekomen. Dan heb je ook nog het insijpelende water dat bij mijn elektronica kan komen. Ik neem aan dat ik dat probleem niet uit hoef te leggen. And last but not least! Het rijden in de regen is zeker vier keer zo gevaarlijk als het rijden onder de brandende zon. De olie op de weg maakt het asfalt spekglad, de Thai rijden nog steeds als halve zolen en het zicht door mijn gekleurde veiligheidsbril wordt met de kilometer slechter waardoor ik gaten in de weg veel later opmerk. Dat resulteert weer in een lagere snelheid wat het rijden aanzienlijk verlengt en nòg gevaarlijker maakt op de wegen in Thailand omdat je snelheid een stuk lager ligt dan het omringende verkeer.
Vandaar dat we iets over zeven al helemaal klaar zijn om te vertrekken. Nog een laatste hoopvolle blik op de weersvoorspelling en dan zijn we op weg. Tijdens het rijden denk ik veel na over wat ons te wachten staat. De weersvoorspellingen voor Maleisië zijn nog slechter dan die voor Satun. Ik heb dat nog niet aan Lyka verteld. Zij hoeft zich tenslotte geen zorgen te maken. Zij moet hoofdzakelijk genieten van deze reis op de motor naar het zuiden. Wat gaan we doen wanneer de regen komt in Maleisië? Afwachten en kijken waar het schip strand lijkt me geen goede optie. Aan de andere kant: Sinds wanneer zijn de weersvoorspellingen te vertrouwen? Ze komen niet altijd uit!
Om negen uur hebben we al de tweede pauze op een enorm leeg tempelterrein. Het lijkt me nog niet zo lang geleden aangekocht omdat de muur, om de moslims buiten te houden, nog moet worden gebouwd. Het is hier zo rustig dat ik moet denken aan de Australische SF film waarin de hoofdpersoon wakker wordt en alle mensen van de aardbodem zijn verdwenen. Voor mij persoonlijk zou het heerlijk zijn om hier een tijdje door te brengen zonder de zorgen van de beschaving. Want wees nu eerlijk? In de zestig jaar dat ik leef zijn er honderden wetten, lees beperkingen, bijgekomen en de snelheid waarmee nieuwe wetten komen zal alleen maar hoger worden om onze overvolle samenleving te kunnen controleren. Er komt een dag dat het aantal ambtenaren/managers 50% van de totale beroepsbevolking zal bedragen. Gelukkig hoef ik dat niet meer mee te maken!
Lyka schiet gelijk het “statieportret" voor deze reis op de motor naar het zuiden. Ik heb gezocht naar een foto van zes jaar geleden. En die heb ik nog gevonden ook! (klik hier)
Na deze pauze rijden we onder een zonnige hemel naar Satun. Een klein stadje dat alleen maar een toeristenrecht van bestaan heeft omdat je hier als rugzak artiest de boot naar het Maleisische eiland Langkawi kan nemen. Ik kwam hier lang geleden al graag omdat deze afgelegen plaatsen veel van hun oorspronkelijke Thaise charmes hebben behouden. Ze zijn nog niet doorregen met de hebzucht die toerisme vaak in de lokale bevolking losmaakt.
We zijn nu echt op moslim terrein aangekomen! Elke tien minuten passeren we een moskee. Van hele kleine afzichtelijke tot wat grotere die mijn architectonische waardering wel kunnen wegslepen. Wat er hier gebeurt heb ik geen probleem mee, maar in Nederland zou er beter moeten nagedacht over het aantal gebedshuizen van welk geloof of filosofie wenselijk is. Ik ben voor een multifunctionele gebedshuis waar moslims op vrijdag, joden op zaterdag en de Christenen op zondag hun geloof belijden. De rest van de week kan het als fietsenstalling dienst doen!
Om half twaalf staan we al voor de receptie van het “Sinkiat Thani Hotel”. De receptionist is net zo verbaasd over het vroege tijdstip van onze aankomst als wij. Gelukkig maakt hij er geen probleem van en we krijgen een kamer op een hoge verdieping met een uitzicht! En het is echt een heerlijke kamer. Misschien wel de beste kamer van deze motortrip tot nu toe.
We laten onze bagage voor wat het is en gaan meteen weer op pad. We gaan naar de plaatselijke Tesco Lotus voor shampoo en een paar grote plastic zakken om onze bagage in te doen mocht het gaan regenen.
We hebben snel gevonden wat we zoeken en tijdens het winkelen in de supermarkt hebben we afgesproken om een broodje kippenburger met patat te gaan eten. Dat is al zo lang geleden! Helaas gaat het helemaal fout bij de KFC, de burgers blijken te zijn uitverkocht. Uitverkocht? Bij een grote fastfoodketen? Laat me niet lachen, jullie willen die gewoon niet verkopen omdat er te weinig vraag naar is of omdat het teveel werk is. Dan maar niet, dan gaan we naar de foodcourt.
En zoals bij alle grote winkelcentra in Thailand slagen we meteen voor onze lunch. Kip op rijst, een eenvoudig gerecht van Chinese origine door de Thai aangepast met gefrituurde kip in plaats van gestoomde kip. Het smaakt een ons niet minder om! De speciale saus maakt veel goed.
De rest van de middag breng ik door in twijfel en met plannen van de acht à negen dagen in Maleisië. Dat is moeilijker dan het lijkt! Ik wil niet teveel dagen ver voorruit boeken want mochten we worden geweigerd aan de grens dan zijn we al dat geld kwijt. Daarnaast is de weersverwachting voor de komende dagen in Maleisië zo slecht dat ik overweeg een week in Alor Setar of Kuala Perlis door te brengen om dan weer aan de drogere westkant van zuid-Thailand binnen te komen.
De tijd vliegt om en hier in het diepe zuiden moet je niet te laat op pad gaan om te eten. Op de plaatselijke “Pasar Malam” kon ik vroeger altijd lekker eten dus gaan we er vanuit dat dat nu ook nog kan. En ja hoor, voor de weggeefprijs van 180 baht eten we heerlijke Thaise Pad Thai met garnalen en een omelet met mosselen en taugé.
De mensen zijn nog steeds heel vriendelijk en hun dochter kijkt meteen naar mijn weblog op haar telefoon wanneer ik haar een visitekaartje overhandig. Ze steekt haar duim een paar keer omhoog als teken dat ze het leuk vind, ook pappa is onder indruk wanneer hij op haar telefoon kijkt. Ik hoop dat ze vandaag nog steeds meelezen en nu hun eigen gerechten voorbij zien komen. Ik drink op de kamer nog een biertje dat helemaal niet smaakt. Voor half tien gaat het licht uit want ik wil de komende hindernis van morgen zo snel als mogelijk achter ons hebben.
Wanneer je in paniek raakt over regendruppels onder witte wolkjes in apps op je smartphone kun je beter niet verder lezen! We zijn in het zuiden van Thailand en daar regent het nu eenmaal meer dan in het noorden. Het is misschien ook de reden dat ze hier een tropisch regenwoud hebben!
Ik was al heel vroeg op omdat de wolkjes na een uur vanmiddag hun water op de aarde zullen laten neerdalen. Tenminste, volgens de vier weer apps die ik op mijn oude iPhone 6 heb geraadpleegd. Het zijn maar ruim 150 kilometer voor vandaag maar ik wil die nattigheid toch ontlopen wanneer het enigszins mogelijk is. Ik probeer er ècht alles aan te doen om te voorkomen dat we nat regenen.
De regen zorgt voor meer ellende dan je denkt. Het opspattende water bevat al het stof en vuil dat zich de afgelopen droge maanden op de weg heeft verzameld. Na tien kilometer zie je er uit als een Turk die net uit de Limburgse mijnen omhoog is gekomen. Dan heb je ook nog het insijpelende water dat bij mijn elektronica kan komen. Ik neem aan dat ik dat probleem niet uit hoef te leggen. And last but not least! Het rijden in de regen is zeker vier keer zo gevaarlijk als het rijden onder de brandende zon. De olie op de weg maakt het asfalt spekglad, de Thai rijden nog steeds als halve zolen en het zicht door mijn gekleurde veiligheidsbril wordt met de kilometer slechter waardoor ik gaten in de weg veel later opmerk. Dat resulteert weer in een lagere snelheid wat het rijden aanzienlijk verlengt en nòg gevaarlijker maakt op de wegen in Thailand omdat je snelheid een stuk lager ligt dan het omringende verkeer.
Vandaar dat we iets over zeven al helemaal klaar zijn om te vertrekken. Nog een laatste hoopvolle blik op de weersvoorspelling en dan zijn we op weg. Tijdens het rijden denk ik veel na over wat ons te wachten staat. De weersvoorspellingen voor Maleisië zijn nog slechter dan die voor Satun. Ik heb dat nog niet aan Lyka verteld. Zij hoeft zich tenslotte geen zorgen te maken. Zij moet hoofdzakelijk genieten van deze reis op de motor naar het zuiden. Wat gaan we doen wanneer de regen komt in Maleisië? Afwachten en kijken waar het schip strand lijkt me geen goede optie. Aan de andere kant: Sinds wanneer zijn de weersvoorspellingen te vertrouwen? Ze komen niet altijd uit!
Om negen uur hebben we al de tweede pauze op een enorm leeg tempelterrein. Het lijkt me nog niet zo lang geleden aangekocht omdat de muur, om de moslims buiten te houden, nog moet worden gebouwd. Het is hier zo rustig dat ik moet denken aan de Australische SF film waarin de hoofdpersoon wakker wordt en alle mensen van de aardbodem zijn verdwenen. Voor mij persoonlijk zou het heerlijk zijn om hier een tijdje door te brengen zonder de zorgen van de beschaving. Want wees nu eerlijk? In de zestig jaar dat ik leef zijn er honderden wetten, lees beperkingen, bijgekomen en de snelheid waarmee nieuwe wetten komen zal alleen maar hoger worden om onze overvolle samenleving te kunnen controleren. Er komt een dag dat het aantal ambtenaren/managers 50% van de totale beroepsbevolking zal bedragen. Gelukkig hoef ik dat niet meer mee te maken!
Lyka schiet gelijk het “statieportret" voor deze reis op de motor naar het zuiden. Ik heb gezocht naar een foto van zes jaar geleden. En die heb ik nog gevonden ook! (klik hier)
Na deze pauze rijden we onder een zonnige hemel naar Satun. Een klein stadje dat alleen maar een toeristenrecht van bestaan heeft omdat je hier als rugzak artiest de boot naar het Maleisische eiland Langkawi kan nemen. Ik kwam hier lang geleden al graag omdat deze afgelegen plaatsen veel van hun oorspronkelijke Thaise charmes hebben behouden. Ze zijn nog niet doorregen met de hebzucht die toerisme vaak in de lokale bevolking losmaakt.
We zijn nu echt op moslim terrein aangekomen! Elke tien minuten passeren we een moskee. Van hele kleine afzichtelijke tot wat grotere die mijn architectonische waardering wel kunnen wegslepen. Wat er hier gebeurt heb ik geen probleem mee, maar in Nederland zou er beter moeten nagedacht over het aantal gebedshuizen van welk geloof of filosofie wenselijk is. Ik ben voor een multifunctionele gebedshuis waar moslims op vrijdag, joden op zaterdag en de Christenen op zondag hun geloof belijden. De rest van de week kan het als fietsenstalling dienst doen!
Om half twaalf staan we al voor de receptie van het “Sinkiat Thani Hotel”. De receptionist is net zo verbaasd over het vroege tijdstip van onze aankomst als wij. Gelukkig maakt hij er geen probleem van en we krijgen een kamer op een hoge verdieping met een uitzicht! En het is echt een heerlijke kamer. Misschien wel de beste kamer van deze motortrip tot nu toe.
We laten onze bagage voor wat het is en gaan meteen weer op pad. We gaan naar de plaatselijke Tesco Lotus voor shampoo en een paar grote plastic zakken om onze bagage in te doen mocht het gaan regenen.
We hebben snel gevonden wat we zoeken en tijdens het winkelen in de supermarkt hebben we afgesproken om een broodje kippenburger met patat te gaan eten. Dat is al zo lang geleden! Helaas gaat het helemaal fout bij de KFC, de burgers blijken te zijn uitverkocht. Uitverkocht? Bij een grote fastfoodketen? Laat me niet lachen, jullie willen die gewoon niet verkopen omdat er te weinig vraag naar is of omdat het teveel werk is. Dan maar niet, dan gaan we naar de foodcourt.
En zoals bij alle grote winkelcentra in Thailand slagen we meteen voor onze lunch. Kip op rijst, een eenvoudig gerecht van Chinese origine door de Thai aangepast met gefrituurde kip in plaats van gestoomde kip. Het smaakt een ons niet minder om! De speciale saus maakt veel goed.
De rest van de middag breng ik door in twijfel en met plannen van de acht à negen dagen in Maleisië. Dat is moeilijker dan het lijkt! Ik wil niet teveel dagen ver voorruit boeken want mochten we worden geweigerd aan de grens dan zijn we al dat geld kwijt. Daarnaast is de weersverwachting voor de komende dagen in Maleisië zo slecht dat ik overweeg een week in Alor Setar of Kuala Perlis door te brengen om dan weer aan de drogere westkant van zuid-Thailand binnen te komen.
De tijd vliegt om en hier in het diepe zuiden moet je niet te laat op pad gaan om te eten. Op de plaatselijke “Pasar Malam” kon ik vroeger altijd lekker eten dus gaan we er vanuit dat dat nu ook nog kan. En ja hoor, voor de weggeefprijs van 180 baht eten we heerlijke Thaise Pad Thai met garnalen en een omelet met mosselen en taugé.
De mensen zijn nog steeds heel vriendelijk en hun dochter kijkt meteen naar mijn weblog op haar telefoon wanneer ik haar een visitekaartje overhandig. Ze steekt haar duim een paar keer omhoog als teken dat ze het leuk vind, ook pappa is onder indruk wanneer hij op haar telefoon kijkt. Ik hoop dat ze vandaag nog steeds meelezen en nu hun eigen gerechten voorbij zien komen. Ik drink op de kamer nog een biertje dat helemaal niet smaakt. Voor half tien gaat het licht uit want ik wil de komende hindernis van morgen zo snel als mogelijk achter ons hebben.
