Sam Roi Yod, Prachuap Khiri Khan (Blue Beach Resort) 11), dinsdag 25 februari 2020We zijn aan een verdiende rustdag toe die eigenlijk geen rustdag mag heten. De rustdag van vandaag is ontstaan uit het plan om een tempel in een grot te gaan bezoeken. Ik weet alleen waar en niet het hoe! Een foto van het internet is alle houvast die we hebben. Omdat we met een lichtinval te maken hebben die tussen 10:00 en 11:00, volgens de Duitser achter de receptie, het beste is moeten we niet te laat op pad vandaag.
Er is op deze luie dinsdagochtend dus niet al teveel haast om aan het ontbijt te verschijnen. Wanneer aan de ontbijttafel blijkt dat het ontbijt bij de overnachting is inbegrepen krijgt het “Blue Beach Resort” er toch weer een plusje bij. De omelet met toast is perfect en een kuipje boter in plaats van margarine geeft het een nog luxere uitstraling.
Het weer is goed en in de overgebleven koelte van de nacht, die ‘s ochtends nog boven de velden hangt, rijden we richting de grot waarin de tempel zich zou moeten bevinden. “En route”, zoals ze zo mooi in de franse taal zeggen, komen we een groot bord tegen dat richting een grot wijst. Ik ben de naam van onze bestemming alweer vergeten dus volg ik als een blind paard de richtingsborden richting de grot.
Uit het niets doemt er langs de weg een klein huisje voor ons op dat een kassa blijkt te zijn. We zijn verbaasd! Zou dit het kunnen zijn? In mijn kolen Thai probeer ik bij de ongeïnteresseerde vrouw in het huisje uit te vogelen wat er hier aan de hand is.
Alles wat ik vraag wordt beantwoord met: ‘Song Roi, Song Roi, Si Roi!’ (twee honderd, twee honderd, vier honderd!)
De borden aan beide zijden van het raam bevatten alleen Thaise tekens en ik begrijp meteen dat de entree voor buitenlanders 200 baht is en voor de Thai 40 baht. Ik onderneem nog een laatste poging maar strand op precies hetzelfde punt als bij de eerste poging!
Ik kijk eens goed om ons heen en vraag mezelf hardop af:
Ziet dit er uit als een belangrijke toeristen attractie? Nee.
Waar zijn de toeristen? Geen idee.
Waar zijn de talrijke minibusjes? Geen idee.
Waar zijn de altijd aanwezige verkopers van goedkope plastic Chinese rotzooi? Geen idee.
Rijden we verder? Honderd procent zeker!
In mijn onderbewustzijn heb ik goed in de gaten wat er hier aan de hand is. Ik heb dit al veel vaker meegemaakt in Thailand. Er worden kassa’s opgezet in de buurt van toeristen attracties om onnozele en verdwaalde toeristen te misleiden en geld uit de zak te kloppen. Twee toeristen die ten onrechte entree betalen en dat later ontdekken brengen meer op dan een dag werken op een palmolie of rubberplantage voor het minimum dagloon. Eigenlijk kunnen ze na de eerste vier oplichtingen lachend op de brommer naar huis.
Ik start onze motor en kijk nog eens over mijn schouder naar de vrouw, zij weet dat ze is betrapt! Haar lichaamshouding en gelaatsuitdrukking tonen een duidelijk geval van gezichtsverlies. Een van de ergste dingen die in Thai in hun belevingswereld en cultuur kan overkomen!
We rijden verder en voelen de koele luchtvlagen nu onderbroken worden door warme luchtvlagen. Het hete seizoen is zeker onderweg! Een flink stuk verder komen we bij de juiste tempel. Op een kolom van de poort naar de tempel is een spandoek aangebracht dat “Praking Car” rechtdoor is. Taalfouten in Thailand? Gewoon schitterend! Niet alleen de auto’s betalen 10 baht om te parkeren, ook de motoren van de buitenlanders worden geacht “prakeergeld” te betalen! Een stukje verder aan de kassa van de tempel voer ik een mooi stukje toneel op!
‘Goedemorgen’ (in het Thai), en ik overhandig mijn Thaise rijbewijs.
Een glimlach van de overwinning komt meteen op het gezicht van het Thaise meisje voor me.
‘No,no,no, only Thai 40 baht, Falang 200 baht!’, zegt ze lachend terwijl ze over mijn schouder schuin naar Lyka kijkt.
‘240 baht!’, zegt ze nadrukkelijk met een vleugje overwinning in haar stem.
Ik betaal zonder morren de 240 baht en neem de kaartjes in ontvangst. Nu ik entree voor de tempel en het Nationale Park heb betaald komt de aanbieding voor de boottocht naar de tempel tevoorschijn terwijl ze als een schooljuffrouw naar de kaart achter haar wijst. Op de kaart lijkt een eiland afgebeeld maar ik weet toch echt zeker dat de grot niet op een eiland ligt. Voor slechts 200 baht per persoon, hier krijgen de luie Thai dus geen korting, worden we naar de grot gevaren.
‘Nee, dank u!’, wij hebben de winst van 160 baht al in de zak omdat ze nog steeds denkt dat Lyka een Thaise is. In Thailand kijken ze niet verder dan hun eigen neus lang is. Alle vrouwen met lang donker haar en bruine ogen zijn Thais, klaar en punt uit!
Het begin van de beklimming is nog redelijk! Er zijn zelfs ongelijke treden aangebracht op de rotsachtige ondergrond. Dan komen de kale gladde rotsen en halen we enkele stoere en luide Russen in die op goedkope teenslippers deze tocht ondernemen. Wij zijn aardig wat gewend maar het is voor ons wel erg lang geleden dat we zo’n wandeling hebben gemaakt. Het zweet gutst uit mijn lichaam en een van de twee flesjes water die we voor onderweg hebben gekocht is al leeg wanneer we op de top van de beklimming arriveren.
De afdaling is altijd zwaarder dan de beklimming! Iedereen die in de bergen of heuvels heeft gewandeld weet dat uit ervaring. Tijdens het naar beneden stappen vangen je knieën en je spieren de schokken op als de beste schokbrekers! Na bijna twee stevige kilometers staan we weer op het zand van een bijna verlaten strand. Deze eerste tocht over de trappen heeft ons samen toch maar even 400 baht opgeleverd! Daar kunnen we vanavond lekker van eten! Een boot gevuld met bezoekers die wel 200 baht per persoon hebben betaald voor de tocht naar de grot schuift geruisloos het zand op.
We volgen de richtingsborden naar de tempel totdat we bij een nieuwe trap die omhoog leidt komen. Wij zijn een beetje verbaasd maar de mensen die 200 baht voor de boot hebben betaald zijn heel verbaasd en nog meer teleurgesteld! Die dachten er voor een paar euro gemakkelijk vanaf te komen!
De tweede klim is nog zwaarder dan de eerste en gelukkig is mijn conditie beter dan van veel toeristen waarvan velen zelfs jonger zijn dan ik. Toch kan ik je vertellen dat het geen gemakkelijke klim is! Lyka hapert af en toe en ik wil haar niet alleen achter laten. We klimmen en klimmen, het pad en de trappen worden steeds steiler en het gaat steeds langzamer. Ook het tweede flesje water is al half leeg en nu wordt het tijd om te gaan rantsoeneren!
Ergens halverwege de klim is er een rustpunt ingericht waar een twintigtal mensen weer op adem kunnen komen. Over de positie van de rustplaats is in ieder geval niet nagedacht want je zit in de brandende zon weer op adem te komen! Doorlopen of rusten? Beide zijn een slechte oplossing dus kiezen we na enkele minuten maar voor de minst slechtste. We gaan langzaam verder naar de grot. Er komen nu ook meer tegenliggers, dat zijn de bezoekers die wel heel vroeg op pad zijn gegaan.
Zodra het terrein begint af te vlakken gaat het lopen een stuk gemakkelijker en wordt de hoop groter dat we nu dichtbij de ingang van de grot zijn. Die hoop wordt al na twee honderd meter de grond in geboord. Voor ons doemt een enorm gat op met een bijzonder steile afdaling naar een vlak terrein waar hopelijk de tempel op staat.
Na een zware afdaling, we zien voor ons een zieke man met een stevig overgewicht op de gladde rotsen uitglijden en zijn val laat onze harten voor enkele seconden stilstaan, zijn er nieuwe richtingsborden. We zijn nu al een dik uur aan het lopen en mijn gedachten dwalen af naar de bergen van de Himalaya in Nepal. Tien jaar geleden heb ik daar ook zo’n stevige tocht gemaakt. Waar blijft de tijd toch?
En dan, eindelijk, wanneer we de hoek omgaan zien we de tempel.
Dit is verreweg de grootste grot die ik ooit heb bezocht! Batu Caves in Kuala Lumper en Batu Niah (Miri) in Sarawak, beiden in Maleisië zijn klein vergeleken bij dit gat in het kalksteen. Ik heb het gevoel dat hier gemakkelijk twee Airbus A380 dubbeldekkers naast elkaar kunnen staan!
De enorme ruimte van de grot geeft de bezoekers een gevoel van nederigheid en onderdanigheid ten opzichte van de overheersende natuur. Tegelijker tijd wordt de tempel door de enorme grot verkleind en lijkt zelfs een miniatuur bouwwerk. De bezoekers blijken plotseling zeer gedisciplineerd en na de lange vermoeiende wandeling blijven ze uit de buurt van het bouwwerk. Natuurlijk worden er selfies gemaakt en foto’s met familieleden geschoten maar steeds op een manier dat er respect is voor de andere bezoekers. De meesten pogen uit de foto’s van de anderen te blijven en ook wordt er op de beurt gewacht zodat iedereen de perfecte foto kan schieten.
Tijdens het bezoek raak ik in gesprek met een groep jonge mensen uit de Krim (Crimea). Politiek, geloofsovertuiging en reizen gaan niet goed samen, dat weet elke reiziger. Soms is het onmogelijk om te ontwijken dus blijf je beleefd en probeer je je zo onzijdig als mogelijk op te stellen. Zonder dat ik een mening ventileer hoor ik hun verhaal aan. Een verhaal over blijdschap dat ze nu burgers zijn van het groot Russische rijk en niet meer van de corrupte staat Oekraïne.
Ik hou mijn hart vast en het duurt niet lang voordat mij als Nederlander de vraag wordt gesteld: “Wie denk jij die de vlucht van MH17 heeft neergeschoten?” Ik moet haar het antwoord schuldig blijven omdat ik me direct verontschuldig dat ik niet goed bekend ben met het dossier. De aantrekkelijke jonge blonde vrouw heeft haar mening al wel gevormd! De Oekraïne, die corrupte schurkenstaat die moeder Rusland probeert zwart te maken. Ik hoor haar mening aan en besef dat het treurige verhaal nog steeds twee kanten heeft en de propaganda machines van beide landen nog steeds op volle toeren draaien. Het is diep treurig dat de levens van 298 onschuldige mensen worden gebruikt voor een politiek schaakspel waar ze helemaal niets mee van doen hebben!
Na de postkaart beelden wordt het tijd om ons samen te vereeuwigen met de tempel in de grot die we hoogstwaarschijnlijk nooit meer zullen bezoeken.
We kijken een laatste keer over onze schouders naar het sprookjesachtige beeld van de tempel in de grot en klimmen weer naar het plateau dat ons naar de op een na laatste afdaling moet brengen. Het voordeel van de terugweg is dat je nu weet wat je nog kan verwachten en ook hoe je je laatste krachten moet verdelen om goed aan het einde van je tocht te komen.
Tijdens de afdaling komen we nog veel puffende en hijgende bezoekers tegen. Bij enkele bezoekers met een ongezond overgewicht zet ik grote vraagtekens. Hoe zijn zij in godsnaam op het idee gekomen om deze tempel te gaan bezoeken? Het zou mij niets verbazen wanneer het met enkele van de zeer heldhaftige niet zo goed afloopt tijdens de barre tocht naar de grot en terug!
Onderaan de eerste afdaling van de terugweg maken we de klassieke foto van de bezoekers met het richtingsbord naar de grot. Vermoeid maar ook heel voldaan. Mijn lichaam schreeuwt om vloeistof en mijn beenspieren geven een duidelijk signaal af dat ik dit niet al te vaak moet doen. Zonder dat ik het wil accepteren gaan de jaren nu tellen en lijkt mijn conditie wat achteruit te gaan.
Koel water voor een eerlijke prijs en een foto van Lyka op het strand waar de boten vol onwetende passagiers nog steeds arriveren. Die landtong, die witte rotsen op de achtergrond, daar moeten we dus nog een keer overheen!
Eenmaal terug op de parkeerplaats bezoeken we als eerste het toilet en kopen voor Lyka een voor Thailand zo’n karakteristieke dunne katoenen broek met olifantjes er op gedrukt. De vraagprijs van 250 baht ligt wel heel erg hoog, 90 baht in Bangkok, op deze markt naast een verlaten parkeerplaats. Ik haal een biljet van 100 baht tevoorschijn en hou het voor de neus van de verkoopster. Vastberaden schud ze een duidelijk “NEE” met haar hoofd. Nog voordat de 100 baht weer in mijn broekzak verdwenen is zit de broek in een plastic tas. “Beter 100 baht dan niets”, is de gedachte in deze moeilijke economische tijden. Waar zal het in de toekomst heengaan met het toerisme in Thailand?
We hunkeren naar de lunch en ik heb zelfs zo’n trek dat ik vergeet om een foto te maken van mijn papaya salade. Een van de traditionele Thaise gerechten die je zeker niet moet overslaan wanneer je ooit dit mooie land bezoekt. Lyka’s varkensvlees met knoflook is ook niet te versmaden. Alleen de geur laat het water al in je mond lopen! Dit was precies wat we nodig hadden na die toch wel stevige wandeling.
Onze dag zit er op en nu is het tijd om een uurtje te gaan rusten! Lyka ligt binnen een kwartier te slapen en ik neem plaats op het terras voor onze bungalow. Ik kan mijn benen goed voelen. Tijdens het schrijven over onze avonturen gaan mijn handen af en toe onbewust onder de tafel om mijn vermoeide beenspieren te masseren. Regel na regel, alinea na alinea en verhaal na verhaal komen in de ruwe vorm vanuit mijn hoofd op het beeldscherm. Waar nodig plaats ik een foto, of twee, om het verhaal te ondersteunen en de nieuwsgierigheid van de lezers te prikkelen.
Het schrijven onderbreek ik af en toe met het plannen van het vervolg van onze reis en dat stemt me af en toe toch wel een beetje treurig. Met elke kilometer die we dichter bij Bangkok komen neemt het avontuur af en komen we weer op bekend terrein. Met pijn in mijn hart moet ik bekennen dat we nu al op redelijk bekend gebied zijn. Ik wordt gedwongen om vreemde routes te nemen om niet oneindig op de lelijke wegen naar Bangkok te rijden!
De planning vanaf morgenochtend tot aan het einde van onze motorreis is voor mij een eitje. Ik maak zonder een probleem een lijst van de plaatsen waar we zullen slapen. Hotels via Agoda en emails of berichten via Facebook naar onze vrienden en bekenden die we nog willen bezoeken. Reizen in het internet tijdperk.
Ook op deze tweede, en laatste, avond in het “Blue Beach Resort” eten we in het restaurant van het resort. De beschrijving die we gisterenavond van de vreemde Duitser hebben gekregen van de varkens schnitzel met bijgerechten kunnen we niet overslaan na al het overheerlijke Thaise eten van de afgelopen weken. Maar toch, een varkensschnitzel in twee delen met friet en sla is ook niet te versmaden. Zeker niet voor de 179 baht (€ 5,25) die het restaurant ervoor rekent!
Voor de tweede avond zit het restaurant helemaal vol met gasten waarvan tachtig procent niet op het resort verblijft. Zij verblijven elders maar weten toch de weg naar het restaurant van het Blue Beach Resort te vinden. Het eten is hier goed en goedkoop en dat trekt nu eenmaal toeristen uit alle windstreken.
De geserveerde maaltijd is voor ons beiden teveel! Veel te veel! Lyka geeft als eerste op waarna ik ook de helft van mijn tweede schnitzel op het bord laat liggen! Ik zie vanuit mijn ooghoek iets uit de lucht vallen dat mijn ogen instinctief volgen. Er valt een stevige bruine rat op de arm van de vrouw aan het tafeltje naast ons. De rat maakt zich snel uit de voeten en is in een oogwenk weer verdwenen! Iedereen die het aanschouwd heeft is verbouwereerd van wat ze hebben gezien.
De vrouw kijkt mij met open gesperde ogen aan en zegt: ‘Een rat, een rat!’
Ik kijk haar recht in de ogen en probeer haar gerust te stellen dat 2020 het “jaar van de rat” is in de Chinese kalender en dat de rat die op haar is gevallen betekend dat ze veel geluk zal hebben het komende jaar. Ik moet zelf lachen om mijn opmerking maar het heeft haar in ieder geval gerust gesteld. Nog een laatste biertje voor de bungalow en dan naar bed.
