Songkhla (Ruan Panya Mansion) 311), vrijdag 14 februari 2020Het waren twee uiterst rustige dagen in Hat Yai. Wanneer het internet goed was geweest waren we zeker twee dagen langer in het “Tanaphat Hatyai Hotel” gebleven! Het is de vooruitgang dat we vandaag de dag verkassen voor het ontbreken van een service die tien jaar geleden bijna nog niet bestond. En wanneer een hotel in dat verre verleden internet aanbood dan moest er vaak ook meteen de hoofdprijs voor worden betaald!
De titel voor het verhaal van vandaag laat zich raden! We hebben slechts 26 kilometer voor de wielen en dat maakt deze dag al vanaf het opstaan een heel vreemde! We moeten namelijk wachten tot kwart voor elf voordat we kunnen vertrekken. Een klein uurtje later komen we dan aan bij “Ruan Panya Mansion”. We nemen aan dat het geen probleem is om de kamer wat vroeger dan gewoonlijk te bemannen.
Bij aankomst blijkt dat we een aardig eind buiten de stad zitten. Dat hoeft geen probleem te zijn omdat we hier toch maar twee nachtjes verblijven. Zolang we in de buurt op loopafstand maar wat te eten kunnen vinden en rustig kunnen slapen. De kleine vrouw die ons om tien over elf ontvangt baart mij meer zorgen. Ze blijft maar roepen in het Thais dat we voor de kamer moeten betalen. Dat weet ik! En ik probeer haar dat uit te leggen waarna ze nog sterker aandringt. Nu wil ik toch eerst de kamer even zien!
De kamer lijkt op het eerste oog in orde waarna ik haar 980 baht overhandig voor de komende twee nachten. Maar de onopgemerkte problemen bieden zich al snel aan! Ten eerste werkt het internet hier helemaal niet! We zijn dus van de regen in de drup beland. Ik neem zelf de regie over de problemen met het internet over en reset de router die aan het plafond op de gang is gemonteerd. Niet veel later schallen de klanken van NPORadio2 uit de JBL-Go2. Dat probleem is in ieder geval opgelost.
We hebben aardig wat tijd verspeeld met het opstarten van het internet en hebben nu wel trek. Enkele kilometers verderop is er een Tesco Lotus en daar kun je altijd wel lekker eten. En wat doen we? Voor de prijs van een enkel Big Mac menu hebben we vandaag twee spicey Zinger menu’s! Die aanbieding kunnen we niet alten liggen want na al die rijst en noedels hebben we weer wel een keer zin in patat!
Terug op de kamer is het internet weer verdwenen en het resetten van de router werkt ook deze keer. Maar dan ontdekken we dat de douche niet warm wordt en een nadere inspectie van de kamer laat ook nog eens zien dat de hygiëne niet van de standaard is die we in de afgelopen weken hebben ervaren! Dit is zonder twijfel het smerigste en slechtste hotel van onze hele reis.
Ik wind me zo op over deze tegenvaller dat ik meteen op Agoda ga zoeken voor een alternatief voor morgen. Maar die zijn er helaas niet! In deze buurt zijn alle fatsoenlijke hotels op zaterdagavond helemaal volgeboekt.
Lyka steunt me en laat weten dat ze het voor de twee nachtjes helemaal niet erg vind, ‘we overleven dat wel!’, lacht ze luid.
Met zo’n positieve instelling laad mijn mentale batterij ook weer snel op en ik ga aan de slag met mijn verhalen. Ik heb er de afgelopen dagen twee per dag kunnen schrijven dus ik ben aardig ingelopen.
Gelijk om de hoek is een klein restaurant waar noedelsoep en ook gewokt voedsel wordt verkocht. Voor € 1,50 per bordje eten we onze geliefde Pad Krapow Moo! Voor een moment denk ik aan Phuket, daar ben je minimaal € 5,- per bordje kwijt!
Toch wordt mijn avond nog verstoord door nieuws uit Nederland. Weer een stapel brieven van de rechtbank! Ik begrijp nog steeds niet dat de ambtenaren van de gemeente Zaltbommel dit niet persoonlijk met de burger willen regelen. Zodra ik de brieven heb gelezen glijd de hopeloosheid weer een beetje van mij af. Morgen maar contact opnemen met mijn advocaat en hopen dat de zaak snel wordt afgehandeld. Na de bieren van gisteren houdt ik het vandaag maar droog, emoties en alcohol zijn slechte vrienden.
