Songkhla (WSotel Hotel) 409), donderdag 20 februari 2020Een half uur later dan gewoonlijk kom ik uit mijn bed. Precies om half zeven uur strompel ik onwennig naar het toilet voor de eerste handeling van deze dag. Ik weet meteen wat me te doen staat. Koffie zetten, gelukkig staat er een waterkoker op de kamer en dat is de eerste keer van deze reis. Ik verwacht ook meteen dat dit de laatste keer is want een misbruikte waterkoker lijkt alleen maar tot problemen te leiden voor de hoteleigenaren.
Wanneer ik vanaf het balkon naar de horizon kijk zie ik een brede band bewolking aan de horizon maar boven ons hoofd is geen wolkje aan de lucht. Het heeft er dus vandaag ook alle schijn van dat we droog op onze bestemming zullen aankomen. Het is vandaag maar 125 kilometer en dat heeft zijn reden. Er is namelijk heel weinig aan de kust tussen Yala en Nakhon Si Thammarat. Het is een eenvoudige keuze. Of we knippen de 325 kilometer in twee stukken of we rijden de 325 kilometer in een ruk. Dat laatste is geen aangename gedachte dus kiezen we voor een korte rit en een gemiddelde rit. Nu ik het over afstanden heb kan ik ook meteen melden dat we ruim over de 3.000 kilometer zijn en dat we al ongeveer negentig uur in het zadel hebben doorgebracht. Bekijk die afstand maar vanaf je huis naar een bekende bestemming en dan begrijp je wat we allemaal al hebben gereden. Van ons oorspronkelijke plan om om een uur of tien te vertrekken komt weinig terecht. We zijn nu eenmaal gewend om vroeg op pad te gaan om zoveel mogelijk van de koele ochtendlucht te profiteren.
De ham/kaas tosti’s zijn ook hier nog haram en daarom worden ze ook niet aangeboden in de zuidelijke 7-11. Dan maar een Taiwan Egg en een Mexican Chicken tosti om de grootste trek te stillen. Terwijl we staan te happen verschijnt er een oude “Volkswagen Karmann Ghia” inclusief de aluminium gegoten velgen. Voor een moment denk ik de “Groene Imbecielen” die in Nijmegen oldtimers hebben beklad en beschadigd. De verdraagzaamheid bestaat alleen nog aan de Waalkade in Zaltbommel. Anderen jouw wil en denkwijze opdringen is de norm geworden in onze samenleving. Die jaren dat ik nog heb te gaan zal ik er wel mee kunnen leven. Ik heb alleen medelijden met de jeugd die een onzekere en duistere toekomst tegemoet gaat.
Dan gaan we rijden en een groot deel van de route is dezelfde als enkele dagen geleden toen we van Songkhla naar Narathiwat reden. Toch zien we dan weer iets niets! Het is ook tijd voor een pauze dus nemen we uitgebreid de tijd om “Wat Sai Khao” te bezichtigen.
De moskeeën zijn nog wel in het landschap aanwezig maar ze zijn ook van een architectonische lelijkheid dat ze niet meer uitnodigen om gefotografeerd te worden.
En dan staan we plotseling weer aan zee waar een storm huis houdt. Flinke Goven slaan tegen de zanderige kust van Thailand en eroderen het zanderige land. Enkele tientallen kilometer verder zijn grote graafmachines bezig enorme rotsblokken op de kust te gooien om de erosie tegen te gaan en de weg langs de zee te beschermen. De zee is hier de asfaltweg al zo ver genaderd dat we het opspattende water van de golven in onze gezichten kunnen voelen.
En dan is daar eindelijke onze slaapplaats voor de nacht. We moeten wel enkele rondjes rijden voordat we het “WSotel Hotel” hebben gevonden. Ons bed is 20% goedkoper dan gisteren en ook weer wat beter. Het is ook maar drie euro duurder dan dat hok waar we vorige week in Songkhla hebben verbleven. Zo zie je maar, boeken op foto’s en waarderingen op Agoda is moeilijker dan het lijkt. Het blijft altijd een verrassing waar je terecht komt!
Na al die dagen in het diepe zuiden verlangen we weer naar een burger en patat, deze keer zelfs met mayonaise. Tijdens mijn bezoek aan de 7-11 zie ik dat de ham/kaas tosti’s ook weer op voorraad zijn en dat er niet vreemd naar me wordt gekeken wanneer ik enkele flessen bier koop.
Nu even naar de titel van dit verhaal? Ik loop al dagen te zoeken naar de oorzaak waarom ik maar geen verbinding meer heb met het telefoonnetwerk in Thailand. Ik was er ècht heilig van overtuigd dat mijn telefoon de geest had gegeven omdat Lyka nog steeds een prima verbinding had op haar telefoon. Onderweg, onder het rijden wanneer ik voldoende tijd heb om over van alles en nog wat na te denken, viel plotseling het kwartje.
In het opstandige islamitische zuiden worden alleen telefoons tot het mobiele netwerk toegelaten die officieel zijn aangemeld bij de regering in Bangkok met een identiteitsbewijs. Mijn telefoon valt daar niet onder. De reden is simpel, deze buitenlandse simkaarten kunnen daarom niet voor het ontsteken van bommen gebruikt!
We zijn blij dat we de dagen in de oorlogszone zonder problemen zijn doorgekomen. We kunnen ons nu richten op de komende drie weken op de motor en de laatste dagen in Pattaya. We realiseren ons dat het einde van deze vreemde reis in zicht komt. Helaas moeten we terug naar Nederland maar we hopen dat het niet voor lang is.
Tussen de 7-11 en ons hotel is een enorm foodcourt, gespecialiseerd om veel studentenmagen te vullen. De kwaliteit en de prijs moeten dus hoog en tegelijkertijd ook laag liggen. Mijn verwachtingen kloppen! Het eten is van een goede kwaliteit voor een absoluut belachelijke prijs. 125 baht voor drie borden eten! Met enige schaamte reken ik het eten af en gaan we snel terug naar hotel voor een aflevering van “Gomorrah” en een koude fles Chang bier. Ons balkon kijkt tegen een blinde muur aan van het gebouw naast ons. Dat nodigt niet uit om buiten te zitten! De gordijnen gaan dicht en de airconditioning op 27 graden. Morgen een kleine 200 kilometer voor de wielen!
