Afgelopen nacht voelde het zeer vreemd om te slapen midden in het bos ver weg van de bewoonde wereld. Er was buiten geen enkel elektrisch licht te zien.Alleen de duisternis met daarboven duizenden sterren. Het was beangstigend maar tegelijkertijd ook vredig. Alsof we eenzaam in de kosmos zweefden.
Binnen in de camper, met de gordijnen gesloten, werd dit gevoel alleen nog maar versterkt. Het voelt alsof we in een ruimtecapsule leefden en op weg zijn naar een andere planeet in een zonnestelsel.
De natte handdoek hangt hard als een plank over de instapsteun wanneer ik bij het eerste zonlicht naar buiten ga om even de benen te strekken. Het is verschrikkelijk koud en ik denk zelfs dat het nog licht vriest. Die vorst zal snel verdwijnen zodra de zon haar krachtige stralen op de grond zal laten schijnen.
En ja hoor, flarden dunne mist bewegen als spoken net boven de grond en de kleine beek die langs de parkeerplaats stroomt zodra het eerste zonlicht de grond raakt. Na het ontbijt gaan we meteen weer op weg en worden verwend met een uitzicht uit duizenden!
De besneeuwde toppen van de Pyreneeën met een staalblauwe lucht daarboven.
De eerste echte halte is het enorme klooster van “San Juan De La Peña”. Niet dat er echt veel te zien is bij het klooster maar de enorme weide er omheen met tafels en banken zal het zeker voor de zomerdagen een populaire bezoekplaats maken. Ik maak haast plichtmatig mijn foto’s en bereid me voor op het onderste klooster van “San Juan De La Peña”.
Volgens het WOMO-boekje mag je niet, het is er ook haast onmogelijk, bij het onderste klooster van “San Juan De La Peña” stoppen of parkeren. Lyka krijgt de grote Nikon fotocamera in haar handen gevolgd door de instructies terwijl ik mijn ogen openhoud voor een mogelijk om te stoppen en foto’s te maken. Wij gaan er langzaam langs rijden!
Dat is dus appeltje eitje! We reizen buiten het seizoen met de camper door Spanje en er staat slechts één kleine personenauto langs de weg. Ik kan de uitnodiging niet weerstaan en parkeer de “Oude Dame” ervoor, ondanks het verbodsbord.
De weg blijft zich maar langs steile berghellingen slingeren en dan krijgen we weer een schitterend beeld van de besneeuwde toppen van de Pyreneeën met een staalblauwe lucht daarboven te zien. Op foto’s gaat het misschien vervelen maar ik kan jullie verzekeren dat het ons in het echt niet verveeld! Het ontbreken van ander verkeer maakt onze ervaringen alleen maar intenser.
En zo rijden we de “Valle de Hecho” in om bijna aan de Frans/Spaanse grens te overnachten. Het is een schitterende rit met een heel mooie staanplaats aan het einde. De camper wordt geparkeerd en voor de nacht in gereedheid gebracht.
Gelukkig ontdek ik net op tijd het grootste probleem met deze staanplaats waar we wilden overnachten! We hebben hier hoog in de Pyreneeën aan het einde van de vallei geen telefoon ontvangst! En denken jullie toch ècht niet dat na alle problemen met het internet in Spanje en de Spaanse Orange simkaart wij een avond zonder 3G wilden zijn?
Dus rijden we weer een eindje terug naar beneden naar een mooi plekje naast een picknickplaats waar we wel een goede ontvangst hebben. En het is ook een mooi plaatsje! De duisternis valt en opnieuw zijn we verstoken van elektrisch licht in de omgeving. De opkomende bewolking zorgt er ook voor dat de maan deze avond voor ons verborgen blijft. Je kan dus weer geen hand voor ogen zien. Af en toe passeert er nog een auto of een tractor en in de verte hoor je koebellen rinkelen.
De smaakzintuigen worden vanavond geprikkeld met gyros, broccoli en potato wedges. De toetjes zijn op dus ik moet het doen met een koffie en enkele chocolade kruidnoten. Het hoofdprogramma voor vanavond bestaat uit twee afleveringen van de fantastische Netflix serie “Black Mirror”.
Met stof tot nadenken van de twee afleveringen kruip ik in de alkoof waar Lyka al ligt te slapen. Wat is Spanje toch mooi en hoe weinig hebben we eigenlijk pas gezien. Morgen wacht er hopelijk weer een ander mooi avontuur op ons.
