Buiten is het slechts 4 graden en het regent zachtjes, binnen is het binnen nog redelijk aangenaam met 16 graden. De kachel gaat hoger en de koffie gaat op het gas. Ik weet nog steeds niet waar we zijn! Na een kort onderzoek van het GPS spoor van gisteren blijken we voor de tunnel in Vielha E Mijaran te zijn gestrand. Het blijkt ook niet zo’n beste plaats want we slapen bijna naast de doorgaande weg met nummer N-230. Het vrachtverkeer kwam al vroeg op gang en dat was best rumoerig.
Al ver voor het vertrek wil ik de motor laten starten. Een startprobleem dat we vroeger hadden met koud weer speelt in mijn buik terwijl ik koffie drink en verhalen schrijf. De versnellingsbak ik zijn vrij, de massasleutel om en enkele rode lampjes op het dashboard komen to leven, de contactsleutel in het slot, een kort schietgebedje. De sleutel wordt omgedraaid en binnen enkele seconden komt de dieselmotor tot leven. Ik wordt overstroomd met een gevoel van blijdschap. Dat probleem heb ik dus tijdens de laatste werkzaamheden aan de camper ook opgelost.
Het ontbijt is typisch Frans vandaag terwijl we de eerste koude ochtend in Spanje beleven. “Pain au Chocolat" en een croissant met oud Amsterdam voor beiden. Een beetje lichter dan we gewend zijn maar we willen ook wat overgewicht verliezen.
Na het ontbijt zorgen we dat alles vast staat of is opgeborgen zodat er onder het rijden niets door het woongedeelte van de camper kan vliegen. Vooral in scherpe haarspeldbochten willen de onverwachte G-krachten nog wel eens toeslaan.
Vanachter het stuur leun ik iets naar voren om onder de alkoof door naar boven te kijken. Daar klimt de weg sterk omhoog naar de tunnel die ons naar de zonnige zijde van de Pyreneeën moet brengen en ligt de sneeuw. In de tweede versnelling rijden we in een slakkengang omhoog en we verbazen ons over het weinige verkeer om ons heen. Een verdwaalde vrachtwagen haalt ons in en bij de eerste de beste parkeerplaats stop ik om het slechte weer op de foto vast te leggen.
Dan snel weer verder, naar de tunnelingang. Ik weet van mijn motorreizen naar het zuiden van Europa, al weer bijna veertig jaar geleden, dat het weer erg kan verschillen aan beide zijden van de tunnel. Daar hopen we hier dan ook maar op want we hebben wel wat zon verdient na al die koude dagen. Spaanse zon welteverstaan!
Aan de andere kant van de tunnel sneeuwt het! Het weer is dus niet veel beter aan deze kant maar we zien wel onder de witte wolken gevuld met sneeuw een stralend blauwe lucht in de verte van de vallei. Natuurlijk willen een foto van de Lyka in de sneeuw maken. Een fenomeen van het weer dat haast alle vriendinnen, vrienden en mensen uit haar dorp alleen maar van de TV kennen.
Aan het einde van de vallei schijnt de zon al er vrolijk op los. Het is zelfs warm achter de voorruit. Maar bij de eerste thee pauze worden we ook onaangenaam verrast door de ijzige snijdende harde wind die van de bergen door de vallei naar beneden komt.
Onze reis over het Iberische schiereiland is nu ècht begonnen. Het eerste WOMO boekje “Noord-Spanje” ligt naast me op de voorbank en route 01 zit in de GPS geprogrammeerd.
Zo rijden we rustig, we komen zelden boven de 80 Km/u, richting de Boi Vallei waar we mooie vergezichten op de met sneeuw bedekte pieken van de Pyreneeën krijgen. Ook hier staat die ijzige snijdende harde wind maar er zit slechts enkele seconden tussen uitstappen uit de cabine en instappen in het woongedeelte. De hete thee verwarmd ons voor zover we nog niet zijn opgewarmd door de schoonheid van de natuur. Naast de camper grazen paarden alsof het een mooie herfstdag is.
Spanje ligt nu aan onze voeten en de eerste halte is “Roda de Isábena”. Een bergdorpje in Aragón waar zich de kleinste kathedraal van Spanje bevindt. We willen na al dat rijden de benen strekken dus beklimmen we samen de steile smalle straatjes van het dorp op weg naar het kerkplein.
Hier zijn de auto’s slechts minimaal doorgedrongen tot het dagelijks leven. Ik probeer me steeds vaker een beeld te scheppen van de omgeving zonder auto’s. Wat zijn de oude binnensteden dan toch mooi en rustig! Een oude ansichtkaart van de Gasthuisstraat in Zaltbommel met slechts één geparkeerde zwarte auto verschijnt in mijn gedachten. Ik kan een glimlach niet onderdrukken terwijl de door de smalle straatjes omhoog lopen.
De "Catedral de San Vicente y San Valero” zoals het gebouw officieel heet is klein maar fijn. Ik zal proberen om me niet meer uitlaten over de tegenstelling van de armoede van de mensen en de rijkdom van de kerk. Ik ben tenslotte niet voor niets protestant gedoopt!
We schuifelen rond het oude zandstenen gebouw omdat het is gesloten en er ook geen duidelijke aanwijzingen zijn wanneer het wel open is om te bezichtigen.
De oude gemeenschappelijke olijvenpers achter de kathedraal vindt ik persoonlijk mooi om te zien.
Na deze redelijk lange stop komen we weer langzaam op gang en vervolgen onze tour over smalle verkeersvrije bergwegen. Ik weet niet of het toeval is of dat we dit de hele reis mogen verwachtten. In dat laatste geval zal het ontbreken van veel verkeer onze lange reis alleen maar mooier maken!
De klok loopt al tegen half vier wanneer we weer een waypoint uit het boekje passeren. Een parkeerplaats naast een Romeinse brug uit 290 A.D. De korte wandeling door de warme namiddagzon en de rustige parkeerplaats doen ons besluiten om hier vannacht maar te blijven.
Onder een stralend blauwe hemel in de warme zon doe ik wat kleine klusjes aan de oude dame. We hebben een kleine 2000 kilometer gereden en we hebben nog geen druppel olie verbruikt! Dat is een goed punt! Ook hangt de buiten voeler van de thermometer weer op de goede plek en binnen heb ik het een en ander opgeruimd en schoongemaakt.
Tijdens een tweede rondwandeling ontdek ik ook nog een toilet naast de picknickplaats die ook nog eens redelijk schoon blijkt te zijn. We maken daar meermaals met vreugde gebruik van.
Het is weer tijd voor een koud biertje en met het WOMO boekje in de hand neem ik plaats op het muurtje naast de camper. Een beetje ontspannen en lezen wat ons morgen te wachten staat.
Varkensvlees in zwarte pepersaus met rijst! Onder het eten raken we niet uitgepraat over het enorme verschil van het weer tussen ons vertrek en onze halte op de plaats voor de nacht. De zon verdwijnt langzaam achter de horizon en wij wachten op het verschijnen van de maan. De grote volle maan staat vanavond zeer dicht bij de aarde, de volgende keer zal pas in 2034 zijn. Ik zeg een schietgebed en vraag aan Boeddha of ik daar ook in 2034 ooggetuige van mag zijn.
De laatste keer dat ik naar het toilet ga voel ik de kou door mijn fleece trui heen bijten. Warme dagen en koude nachten? Het zou me niets verbazen!
Een paar rode wijntjes en enkele afleveringen van de X-files uit seizoen 7. Wat kan een eenvoudig leven in een zes en twintig jaar oude camper dan toch mooi zijn.
