Om vier uur waren we klaarwakker van het zware onweer, bliksem en donder met de begeleidende regenbuien. Het duurt even totdat we samen haast tegelijk tot de gedachte komen dat het voorste dakluik bij zware regen nog wel eens wil gaan lekken. En ja hoor, de eerste druppels zijn al op ons nieuwe vloerkleedje gevallen.
Het blauwe afwasbakje snelt ons te hulp om het druppelende water op te vangen terwijl ik snel probeer een oplossing te vinden voor het binnendringende water. Een opgerold velletje toiletpapier stopt het eerste binnendringende water. Ik haal de aluminium koffer met schroevendraaiers tevoorschijn en demonteer de hendel om het luik te openen en de insectenhor. Een prop papier in de opening van de plastic pakking rond het luik en een stuk ducktape erover. Dat zou het probleem moeten oplossen!
Het gaat oorverdovend te keer in de camper! De zondvloed is begonnen maar wij hebben het binnendringende water voor nu gestopt. Ook een puntje om op de lijst te zetten voor het onderhoud wanneer we weer terug in Nederland zijn. Ik open voor een moment de deur om een foto te maken van de rivier die op de boulevard richting de zee stroomt. Ik ben verbijsterd door de hoeveelheid water die langs komt, het zijn haast Thaise taferelen!
Om kwart voor zes, wanneer de regen en de begeleidende herrie is afgenomen zoek ik weer ons bed op. Met mijn kleine hoofdlamp rond mijn pols zodat ik af en toe nog even kan kijken of het toch weer niet is begonnen met lekken. Om half negen schieten we wakker. Het is stil in de camper dus is de regen weg.
Het is al na elf uur wanneer we van onze plaats aan de boulevard vertrekken. Het was weer een zware nacht. Ik ben nog steeds erg moe en hoop vannacht eindelijk goed te kunnen slapen. In een opwelling neem ik de oude weg over de bergpas in plaats van de nieuwe tunnel. We hebben tenslotte tijd genoeg en we zijn sowieso niet van plan om vandaag veel te rijden.
Boven op de bergpas neem ik nog een foto van Portbou, het was een bewogen en nacht in een vriendelijk dorpje die we niet snel zullen vergeten. Ik programmeer de volgende bestemming in de GPS, een parkeerplaats aan zee, en hoop dat we daar vannacht kunnen slapen. 58 kilometer te rijden geeft de Garmin aan. Anderhalf uur rijden ongeveer, dus dat komt wel goed!
We passeren het dorp “Colera” en op het moment dat we bergopwaarts de volgende bergpas gaan nemen hapert voor een moment de motor. Ik voel meteen dat het mis is en schakel terug. De motor pikt weer op en geeft voldoende kracht om verder de heuvel op te rijden om enkele honderden meters verder stil te vallen.
De motor starten lukt niet meer. De motor is dood en blijft dood. We kijken elkaar verbaasd aan en ik probeer niet in paniek te raken. De alarmlichten aan, de handrem er op en een flinke steen achter het rechter achterwiel tegen het terugrollen. Ik trek mijn fluoriserend gele vest aan en kijk onder de motor. Geen lekkende vloeistoffen, dat is in ieder geval een goed teken!
Lyka heeft ondertussen ook haar gele vesttje aan en waarschuwt het achteropkomende verkeer om snelheid te minderen. Ik geef haar nog enkele instructies en probeer de motor weer tot leven te krijgen. Tot mijn verbazing komt er weer leven in de dieselmotor van “de Oude Dame” en Lyka denkt dat het het teken is om weer in de camper te stappen. Voordat ze bij de deur voor de bijrijder is is de motor alweer gestorven.
Er zit niets anders op dan de camper langzaam en gecontroleerd achteruit van de helling af te laten lopen. Een eind terug herinner ik me een afrit naar het plaatselijke kerkhof te hebben gezien en daar moeten we naar toe! Dan zijn we in ieder geval van de weg af en zijn geen gevaar meer voor het verkeer. Lyka begrijpt meteen wat de bedoeling is en met een goede samenwerking krijgen we de camper op de veilige plaats waar ik hem wilde hebben. Dat bleek nog een hele toer want mijn remmen wilde niet meewerken. Wanneer de motor niet loopt heb ik ook heel weinig remkracht. Dus dan maar op de achteruit versnelling in combinatie met de koppeling.
Eenmaal op de veilige plaats geparkeerd laat ik alle problemen goed tot me doordringen. Ik zet alles op een rijtje en probeer een plan te bedenken. Het is zondagmiddag dus ik zal niet eerder dan morgen een monteur kunnen raadplegen over de storing van de motor. Dat de motor kapot is is haast onmogelijk, dat weet ik zeker.
Met een smoesje maak ik me los van Lyka en de problemen en ga een stukje wandelen, het dorp in. Lyka begrijpt dat ik even tijd nodig heb om na te denken. Het dorp “Colera" is in de winter een spookdorp met slechts een handvol inwoners. Het plaatselijke café is gelukkig wel open en bij het passeren plaats ik een welgemikte “Ola”. De “Ola’s” echoën me tegemoet en ik baan me een weg door de smalle straatjes naar het kleine grindstrand waar de golven van de Middellandse Zee rustgevend breken.
Ik ga voor enkele momenten zitten op een houten bankje aan de boulevard en orden mijn gedachten. De zwoele zeewind speelt door mijn witte haren en blaast negatieve gedachten weg. Met mijn beperkte technische kennis van (diesel)motoren kom ik tot de conclusie dat het met de brandstoftoevoer te maken moet hebben. Het ene moment loopt de motor als een naaimachine en het andere moment sterft hij een stille dood. Een vuil brandstoffilter misschien? Een slok lucht in de leidingen tijdens het rijden van een te steile afdaling of helling opgeslokt?
Ik loop rustig terug naar de camper en neem contact op met mijn garage in Zaltbommel. Het is zondag en misschien is mijn vaste monteur ook wel druk? Maar het is het proberen waard! Ik geef een zo goed mogelijk verslag van alle gebeurtenissen en symptomen die ik heb ervaren. In afwachting van een antwoord haal ik het werkplaatshandboek tevoorschijn en ga lezen in het hoofdstuk over het brandstofsysteem. En daar wordt ik waarachtig ook nog een beetje wijzer van.
Toch wacht ik op het antwoord van Ron. Tijdens het wachten start de motor weer en we kunnen een stukje verder bergafwaarts rijden naar een kleine picknickplaats. Hier staan we helemaal zorgeloos! We hebben water, we hebben gas, we hebben te eten en we hebben een bed. Wij komen de dag en de komende nacht wel door! Van het antwoord van Ron wordt ik al een stuk wijzer. Maar het met de handpomp ontluchten van het brandstofsysteem maakt me heel veel wijzer!
De bout waarmee de pomp voor het ontluchten aan de brandstofpomp vastzit is losgekomen. Ik ben nu niet een stap verder, nee ik ben nu een hink-stap-sprong verder! Met de hand probeer ik de bout en de pomp zo vast als mogelijk te draaien. Ik ontlucht het brandstofsysteem met de pomp. De sleutel in het contact, een schietgebed, en starten. De motor komt zonder problemen binnen enkele seconden tot leven.
We zijn weer een stap verder! Maar het probleem is nog niet opgelost. Met de grote Baco die ik bij me heb kan ik de bout niet bereiken. Er zitten teveel leidingen en kabels in de weg. Wat ik nodig heb is een dopsleutel 17, 18 of misschien zelfs wel 19.
Mijn enige kans op dit moment is het plaatselijke café. Bij het café aangekomen gaan de “Ola’s” weer heen en weer en binnen enkele minuten heeft een jongen een oude rode blikken doos met een incomplete set dopsleutels uit zijn krakemikkerige auto tevoorschijn gehaald. De gezochte doppen zitten er gelukkig nog in.
Het is misschien een beetje brutaal maar ik leg uit waar we staan en dat ik straks de set wel kom terugbrengen. Het is geen probleem en opgelucht keer ik met de zware doppendoos onder de arm terug naar de kreupele camper.
Op het moment dat ik de dopsleutel op de kop van de bout zet komt de oude auto, met daarin de twee behulpzame jongens, de picknickplaats op rijden. Er gebeurt hier ’s winters niet veel dus een Nederlander met autopech is heel interessant. Ik draai de bout met gevoel aan, niet te los maar ook niet te strak, en kijk opgelucht naar de twee. Nog even ontluchten en dan proberen of het heeft geholpen.
De blauwe latex handschoenen gaan uit en ik stap in de cabine. De motor start onmiddellijk en tovert een glimlach op de vier aanwezige gezichten. Ik laat de motor nog even lopen om te zien of het allemaal wel goed is. Ik laat met de hand de toeren oplopen en weer terugzakken, de motor loopt weer helemaal normaal. Het probleem lijkt opgelost! “Lijkt”, want je weet het nu eenmaal nog niet zeker.
Terwijl de motor nog stationair draait, en gelijk elektriciteit maakt voor in de huishoudaccu, neemt Lyka een foto van de mij met de twee hulpvaardige vrienden. Als dank geef ik ze twee blikken zwaar Nederland bier mee, een Bavaria 8.6 Extreme en een Grolsch Kanon.
Lyka krijgt een fles zoete witte wijn als cadeau, een van de jongens blijkt wijnboer te zijn. Ondertussen is het voor mijn gevoel te laat geworden om nog verder te rijden. Ik moet ook die slechte nachtrust met dat onweer en de problemen met de motor nog verwerken.
Gelukkig stelt Lyka geen hoge eisen aan het avondeten. Ze begrijpt dat ik genoeg voor een dag heb gehad. Ze stelt zelf voor om Pad Krapow te eten, met een Kai Dao! Het Thaise eten gaat er bij mij wel in omdat ik door alle spanning de lunch heb overgeslagen.
Na het eten probeer ik de motor nog een keer en laat hem een kwartier probleemloos stationair lopen, normaal kan dat niet in de bebouwde kom maar ik ga ervan uit dat er vanavond geen enkele bewoner van het kerkhof zal klagen.
Nu alle problemen voor mijn gevoel zijn opgelost heb ik ook weer zin om tv te kijken. Vanavond begin ik aan de achtdelige serie “Goliath”. Goede recensies op ImdB, vier sterren, dus kijkplezier is verzekerd. Om tien uur gaan we slapen, het was een korte maar boeiende en zware dag!
