Er ligt een zwaar spanningsveld in de camper zodra ik om zeven uur op sta. Ik voel het! Ik weet het! Die zwarte verpakking van Orange met daarin de nieuwe simkaart voor het internet gaat voor het ontbijt nog problemen opleveren!
Ik drink mijn koffie en schrijf wat verhalen. Er wordt ook gepubliceerd en terwijl ik daarmee bezig bent klimt Lyka veel vroeger dan gewoonlijk de ladder uit de alkoof af en kijkt naar de zwarte verpakking. Ik weet wat er gaat komen.
Haar eerste woorden deze dag; ‘Kul, wanneer zetten we de simkaart in mijn iPhone?’
Ik doe net of ik het niet hoor en ga door met waar ik mee bezig ben op mijn MacBook. Na haar ochtendrituelen, nu met een kop koffie in de hand, herhaald ze haar vraag. Eigenlijk heb ik geen keuze maar ik probeer eerst mijn eigen werk af te maken voordat ik aan haar simkaart begin.
Daar neemt mijn vrouw geen genoegen mee en ze gaat dus zelf aan de slag. Aan de ene kant denk ik gelukkig maar aan de andere kant weet ik ook dat het problemen gaat opleveren. Het begint met de PIN-code van de Spaanse simkaart. In Nederland is dat dus altijd 0000 maar in Spanje staat de PIN-code op de kaart waar de simkaart in zit. Ik leg mijn werk neer en help haar met het opstarten van de internet verbinding.
En precies zoals de meisjes zeiden, ‘simkaart er in en het werkt!’
Ik publiceer mijn verhaal voor de dag en upload de foto’s naar Flickr. Picasa, het beste ooit voor foto’s met een toepassing op het web, is door Google de nek omgedraaid en daarmee ook mijn gebruik van Google foto’s. Er komt een tijd dat ik helemaal over ben overgestapt op Flickr.
Na het ontbijt is het al half elf voordat we de camping verlaten. Het internet was het belangrijkste en daarmee zijn er andere zaken bij ingeschoten. Ik loop door mijn geheugen en programmeer, terwijl we al buiten de slagbomen van de camping staan, waypoint 02021 van de “Los Mallos de Riglos”. Een rotsformatie die bekend is door de broedende gieren en geliefd is onder de vrije bergbeklimmers. Van die waaghalzen die zonder touwen tegen een rechte helling opklimmen.
Door het meningsverschil over het tijdstip voor het plaatsen van de simkaart is de sfeer in de cabine van de camper te snijden. Lyka heeft geen oog voor wat er buiten gebeurd en is alleen met haar telefoon bezig. Wanneer ik daar wat van zeg wordt ik afgesnauwd dus dat onderwerp wordt al snel aan de kant gegooid!
De rode rotsen genaamd “Los Mallos de Riglos” zijn al van verre te zien en bieden een spectaculair, haast buitenaards, landschap. De weg er naar toe is goed en leeg. Ik heb het al meerdere keren geschreven maar ik blijf me verbazen hoe leeg de wegen in Spanje zijn. Komt het door het winterseizoen of zijn de wegen hier in de buurt altijd zo leeg?
Op de grote lege parkeerplaats voor touringcars parkeer ik de camper terwijl een politieauto, met groetende agenten daar in, passeert. Dat zit wel goed dus! Eerst een kop warme thee en dan een korte wandeling. Bergen zien er nu eenmaal het beste uit vanaf een afstandje dus ver wandelen hoeft echt niet.
Terug in de camper neem ik nu wel even de tijd om rustig in het boekje te lezen en op de kaart te kijken. Èn wat blijkt? We hebben een van de grootste bezienswaardigheden van de omgeving overgeslagen. Ik lees het verhaaltje nog een keer en besluit zonder Lyka te raadplegen weer terug te rijden.
Terug in Ayerbe zie ik haar verbaasd kijken. Ze realiseert zich dat we hier al zijn geweest en wanneer we enkele minuten later ook de camping van afgelopen nacht passeren weet ze dat we zijn omgedraaid en terug gereden.
Het “Castillo de Loarre” is een enorme kasteel uit de 11e eeuw. Vanaf ver in de omgeving kan je ontzagwekkende bouwwerk al zien liggen op de top van een heuvel. De weg er naar toe is goed en erg breed, dat verraad dat het hier in het hoogseizoen wel heel druk zal zijn. De weg wordt steiler naarmate we dichterbij het kasteel komen. Aan het einde van de weg zijn ze druk bezig om de parkeerplaats uit te breiden. Voor ons maakt dat weinig uit want er is ruimte genoeg voor een kleine camper.
Gelukkig liggen de entree gelden niet zo hoog in Spanje en voor de eerste keer in twee weken trek ik in het bezoekerscentrum de portemonnee om voor ‘dos personas’ de kaartjes te kopen. Negen euro dus, met als extraatje dat je de kerk in het beneden gelegen dorp ook gratis mag bezoeken
Het kasteel is vanaf het terras van het bezoekerscentrum niet zichtbaar. Ik vindt dat erg vreemd want nagenieten op het terras met een cappuccino met uitzicht op het kasteel zou een geldmachine zijn! Met een bocht loop je om een bos heen en dan sta je oog in oog met dit machtige bouwwerk. Het roept nu nog meer respect en onderdanigheid in je op! Dan kun je je voorstellen hoe een persoon zich negenhonderd jaar geleden zich voelde wanneer hij hier stond en naar het kasteel keek.
Het wordt alleen nog maar groter! Eenmaal binnen de muren aanschouw je pas de enorme afmetingen.
Binnen is het nog allemaal groter! Een kapel met de afmetingen van een kathedraal, gangen en trappen die overal en nergens naartoe leiden. We zijn erg blij dat we de moeite hebben genomen om terug te rijden.
Na het kasteel neemt de natuur het weer over. Toch heeft er nog een probleem de kop op gestoken. Het Orange internet pakket blijkt niet meer te werken en dat verlaagd Lyka’s humeur tot onder het vriespunt. Daar moeten we later zeker wel naar kijken!
Het is tijd voor de lunch en in alle concentratie tijdens het zoeken naar een leuk plaatsje zie ik een verkeersdrempel over het hoofd. Tot nu toe hebben verkeersdrempels zich vertoont in allerlei vormen en afmetingen soms aangegeven door een verkeersbord maar meestal niet. Van drie centimeter diep tot wel twintig centimeter hoog.
Deze was er dus een in de “hors categorie”! Op het moment dat de voorkant van de camper plots de hoogte in gaat weet je eigenlijk al dat het goed fout zit. De reflex om zachtjes en gecontroleerd te remmen, een noodstop geeft nog meer rotzooi, komt te laat en in een fractie van een seconde zorgt het hefboomeffect ervoor dat de lange overhangende achterzijde van de camper als een middeleeuwse katapult alles in de kastjes en laden lanceert met een oorverdovend gerammel als gevolg.
Het kwaad is geschied en we kijken elkaar schaapachtig aan. Dat wordt straks eerst opruimen. Nadat we een redelijk plekje hebben gevonden staan we schouder aan schouder wanneer de deur naar het woongedeelte van de camper opengaat. De schade is beperkt maar het half dozijn eieren dat tijdens het passeren van de verkeersdrempel is gelanceerd heeft op de vloer voor het aanrecht een slachtveld aangericht.
Na twintig minuten soppen en dweilen kunnen we eindelijk aan de lunch die we in stilte gebruiken.
We volgen een kolkende stroom wildwater naar een stuwmeer en komen in een gebied met vreemde geologische formaties. De bergen zijn grijs als cement en lijken zacht als een cake. Het boekje heeft het over mergel in het Duits. Vreemd maar mooi! Ondertussen passeren we ook de camping die we gisteren op het oog hadden en die blijkt gesloten te zijn.
Zo rijden we maar door over een stille, slechte, smalle weg door de bergen. Het verkeer is nu ècht minimaal! We zien slechts een andere auto in zestig minuten! Volgens het boekje is er een grote beschutte parkeerplaats midden in het bos naast een kabbelend beekje. Die parkeerplaats is het dus ook geworden!
De internet verbinding via de mobiele telefoon is hier minimaal dus daar zijn we zo klaar mee! Radio werkt ook niet dus we hebben alleen de stilte van de bergen en het bos en wat later de volmaakte duisternis. De laatste Paella uit de diepvries, die overigens ook niet meer op het menu komt, is bevorderd tot het avondeten en voor ons zit de avond er haast op.
De Koreaanse film “A Werewolf Boy” uit 2012 is de hoofdfilm. Een leuke kinder/tiener film met wat actie en romantiek. Lyka geniet er in ieder geval erg van.
Of de twee afleveringen van de X-Files hebben bijgedragen aan het ongemakkelijke gevoel in de wildernis weet ik niet maar met enkele wijntjes in mijn lichaam zoek ik mijn slaapplaats in de alkoof op.
