Het weer is aan het veranderen! Vanochtend was het buiten negen graden en de lucht stond naar regen. De lucht voelde zacht aan vergeleken met gisteren. Met een kop dampende koffie kijk ik de zon die aan de horizon langzaam omhoog rijst.
Ik heb een slechte nacht geslapen hier op de parkeerplaats aan de rand van de afgrond. Ik weet dat het onmogelijk is, ik heb twee flinke stenen tegen het achteruit rollen achter de achterwielen gelegd, maar ik bleef maar dromen dat er ’s nacht tijdens onze slaap een zijraam werd ingeslagen, de handrem losgemaakt en wij de afgrond in werden geduwd. Mannen met slechte gebitten en ruwe baarden die een voor mij onbekende taal spraken. Hoe haal je zo’n verhaal in je dromen naar boven? Freud zou zich gefreud hebben op zo’n hersenspinsel!
Buiten rammelen de koebellen en we worden verrast op een ouderwets Spaans agrarisch tafereel. Het lijkt wel of hier de tijd heeft stilgestaan. Wij eten ons ontbijt en maken ons klaar voor de reis naar het onbekende eindpunt.
We worden opnieuw hoog de bergen ingeleid met onmeetbare stijgende hellingen en even zoveel afdalingen. We slingeren van links naar recht en van omhoog naar beneden. Niet wetend wat er zich achter de volgende blinde bocht of onoverzichtelijke helling verschuilt. Mooie vergezichten worden afgewisseld door smalle kloven met steile wanden.
Helaas zien we tijdens onze theepauze niets van de gieren waarom de picknickplaats waar we zijn gestopt zo bekend is. Wat we wel weer zien zijn de enorme witte spinsels in de dennenbomen langs de hellingen van de kloof, het moeten insecten zijn maar we vragen ons af wat voor insecten. Zijn het spinnen, òf zijn het motten of vlinders die op de lente wachten? Het is een mooi gezicht want het lijkt wel of de kerstbomen vol hangen met witte kerstballen.
Voor de lunch hebben we een vreemde plaats gekozen. De spookstad “Ruesta”. De oorspronkelijke bewoners zijn gedwongen te verhuizen toen de stuwdam het “stuwmeer van Yesa” vormde. De agrarische gezinnen verloren hun land en daarmee hun bron van inkomsten. Er zat dus niets anders op dan te verhuizen naar een gebied waar je nog wel een boterham kon verdienen. Of het stuwmeer een succes is weet ik ook niet. Gezien de uiterst lage waterstand medio november kun je het hele project, waarschijnlijk met EU geld gesubsidieerd, een mislukking noemen. Het waterpeil is namelijk meer dan 10 meter lager dan ze had moeten zijn. Vreemde structuren aan de oevers laten zien hoe hoog het water vroeger stond. We zien zelfs een betonnen geraamte van een verlaten gebouw dat zeker onder water had moeten staan.
Het vreemde aan “Ruesta” is ook dat er ook een splinternieuw hostel is gebouwd voor de bedevaartgangers naar “Santiago de Compostella”. Op het moment van ons bezoek lijkt alles donker in het hostel maar in het café naast het hostel zitten drie mannen hun lunch van brood, kaas, worst en rode wijn te verorberen. We worden vriendelijk gegroet en de mannen gaan verder met de maaltijd. Wij gaan beginnen aan onze Koreaanse noedelsoep waar we een flinke hoeveelheid van mee uit Nederland hebben gebracht.
De weg naar “Ruesta” toe is een weg die me sterk doet vermoeden aan EU-corruptie! Een smalle versleten asfaltweg gaat plotseling over in een mooie brede tweebaans autoweg. Enkele kilometers verder loopt de weg dood op een smalle straat in het spookstadje “Ruesta”. Dat er iemand beter van is geworden is duidelijk maar zo’n goede weg die doodloopt in een spookstad is wel een enorme geldverspilling.
Het eindpunt van deze mooie dag is een klooster. Het “Klooster van Leyre” heeft een grote parkeerplaats en aan het einde van de bovenste parkeerplaats neem ik een plekje aan de achterkant in. We staan meteen goed! Het is ook nog redelijk vroeg en terwijl Lyka nog wat opruimt in de camper en de afwas doet loop ik naar het klooster om te kijken wat de openingstijden zijn.
En dat is interessant omdat we vandaag nog het klooster moeten bezoeken. Het is op dit moment heel erg rustig en ik ben bang dat er morgen om half elf weer enkele bussen met rumoerige schoolkinderen klaar staan om naar binnen te gaan.
Het Klooster van Leyre bestaat uit drie gedeelten waarvan er twee te bezichtigen zijn. En om eerlijk te zijn zijn ze daar best efficiënt in. Na het betalen van zes euro voor ons samen krijgen we een elektronische sleutelkaart die ons toegang tot de kerk, aan de achterkant van het gebouw, zal geven.
Met dit soort historische locaties wordt er altijd over meerdere data gesproken omdat er sinds de eerste steenlegging vaak een hoop is aangebouwd, opgebouwd of verloren gegaan. Desalniettemin is het bezoek aan de sobere kerk aan de achterkant de moeite waard. We hebben zelfs de sleutelkaart nodig om de kerk te kunnen verlaten. Er wordt waarschijnlijk dus ook gefraudeerd in het huis van de heer?
Nadat we de sleutelkaart hebben teruggeven krijgen we toegang tot het oudste gedeelte van het klooster, de crypte, de eenvoudige schoonheid van de crypte draagt de kerk erboven. Dan konden ze achthonderd jaar geleden best wel een stukje bouwen! Eenvoudige versieringen in het oude huis van God.
Als laatste is de “Tunnel van St Virila” aan de beurt. Een tunnel die oorspronkelijk toegang gaf tot het oude klooster. De tunnel is er nog wel maar heeft geen enkele functie meer voor de toegang tot het nieuwe klooster erboven.
Het heeft een nieuwe functie gekregen. Aan het einde van de tunnel staat een beeld van St Viriala. De monnik die in de 10 eeuw twijfelde aan het woord van god dat het eeuwige leven op hem wachtte. Op een middag zat hij buiten in de heuvels rond het klosster aan een bron en luisterde een tijdje naar het zingen van een nachtegaal. Toen hij terugkeerde naar het klooster voor het avondgebed herkende niemand hem. Er waren namelijk driehonderd jaar verstreken!
Aan het einde van onze bezichtiging besluiten we om nog een goede fles rode wijn van het domein te kopen. Die zes euro vijftig zijn namelijk goed besteed, je krijgt er nog wat voor terug en het klooster kan van de opbrengsten worden onderhouden.
Ik moet op deze avond wat improviseren voor het avondeten. Het wordt Thaise spaghetti met diepvries groenten. Het is alweer het laatste zakje met deze heerlijke saus. Om die diepvries groenten moeten we samen heel hard lachen. Er zitten namelijk ook spruiten tussen. Op zich is dat niet zo speciaal maar de afmetingen van die groene knikkers wel. We halen twee spruiten haast zo groot als biljartballen uit de pan voordat die op het gas gaat.
Geen film, maar wel weer twee afleveringen van Black Mirror.
