Iets voor acht klim ik uit het bed boven de cabine van de camper. Een uur later dan de gewoonte is maar er is een gegronde reden voor. Ik heb vannacht heerlijk vast geslapen. Mijn medicijnen gaan als eerste naar binnen met een slok koude thee, de kachel hoger, dan aankleden en de gordijnen open.
En wat zie ik? Een dikke mist heeft zich tijdens de nacht meester gemaakt van de wijde omgeving. Zonder enige haast ga ik aan de koffie en doe weinig bijzonders. Vandaag doen we rustig aan omdat dit mooie plaatsje uitnodigt om rustig aan te doen.
Terwijl we ontbijten klaart de mist op en ik bestudeer de waypoints die ik vanochtend heb ingetypt in “Garmin Basecamp”. Het blijkt namelijk dat we niet ver verwijderd zijn van een route uit het WOMO-boekje Oost-Spanje. Mijn drang om weer een route te gaan volgen is zo groot dat ik zelfs het risico neem om weer richting de Pyreneeën te gaan!
De route begint voor ons bij het waypoint in Ponts. Een klein stadje waar we gelukkig een vers een stokbrood kunnen kopen. Onze afbakbroodjes zijn nu allemaal verleden tijd, met uitzondering van een pakje croissants die we bewaren voor zondag, lekker met gerookte zalm.
Bij de eerste halte net buiten Ponts krijg ik mijn eerste twijfels of het volgen van de route wel de juiste is. Het is weer duidelijk kouder. Dat het droog is is een bonus maar het weer is zeker niet aangenaam.
Bij de ruïne van het klooster “Santa Maria de Gualter” smaakt de warme thee beter dan ooit. Lyka neemt niet eens de moeite om de ruïne te bekijken. Haar neus buiten de deur in de koude wind was voldoende voor haar om te besluiten dat we nog wel meer ruïnes zullen zien tijdens deze reis.
We gaan verder met het klimmen en de witte toppen van de Pyreneeën verschijnen aan de horizon. We rijden nu boven de wolken en de hemel is blauw. Het is een schitterend uitzicht maar ook het koude weer waarvoor we op de vlucht zijn geslagen is weer terug.
Een hongerige vos steekt voor de camper de weg over en kijkt ons recht in de ogen. Een wilde vos? Hoeveel mensen hebben ooit een vos in het wild gezien?
Aan het einde van de route, die gelukkig maar vier en dertig kilometer lang is, zijn we het eens. We gaan weer terug naar ons oorspronkelijke plan. Snel naar de Middellandse Zee!
Het is vandaag weer camping dag dus onze beste kansen liggen bij het badplaatsje “Roses”. Alleen de naam al brengt een glimlach op mijn gezicht. Hier brachten wij ons Spaanse avontuur van de zomer van 1984 door. Cor, Ben, Jan, Herman en ik als de vier musketiers en d'Artagnan! Blokken Hollandse kaas en gevallen sokken! Ruim twee en dertig jaar geleden. Het was zo’n speciale vakantie dat we het er nog altijd over hebben wanneer we elkaar ontmoeten. Het was de vakantie van ons leven!
Het is al laat wanneer we op “Camping Joncar Mar” arriveren. De camping is net zo romantisch als een bos uien maar voor ons is het voor een nacht voldoende. Voor de prijs van € 15,50 hoeven we het ook niet te laten! We kunnen douchen, we kunnen de was doen, de accu opladen en water innemen.
Ik ben zo afgepeigerd dat ik voor het eerst in ruim drie weken niet aan koken toe kom. Het zit vanavond gewoon niet in me. Mijn lieve verwende vrouw is het daar niet me eens en Lyka laat me dat ook in zeer duidelijke taal weten.
Maar ik kan me ook verdedigen want we hebben erg laat ontbeten, erg laat geluncht dus schiet het avondeten erbij in. Onder de douche denk ik aan wat er allemaal nog in de koelkast ligt. Ondanks mijn pogingen lukt het me niet om genoeg energie bij elkaar te vegen om een maaltijd te koken. Brood, worst en kaas, bier en wijn zijn de maaltijd voor deze avond.
