Op deze luie donderdagochtend realiseer ik me dat we alweer ruim een week onderweg zijn. Het reizen met de camper is net zo intens als het reizen met een rugzak. Ik heb het gevoel dat we al een maand onderweg zijn! Wat is het hier toch heerlijk rustig op deze camping op het Franse platteland! Wanneer we dichtbij de openbare weg slapen ga je toch met een ander gevoel in je achterhoofd naar bed. Je bent wat voorzichtiger wat gevoeliger voor vreemde geluiden. “Camping Le Moulin” in Chef-Boutonne is een heerlijk plaatsje, met in het winterseizoen slechts één fantastische douche en toilet voor enkele campers, en ik zal zeker proberen om hier op de terugweg ook te overnachten.
Het ontbijt schiet erbij in doordat we zo lui en laat zijn. Tegen de tijd dat we kunnen gaan eten besluiten we om maar te gaan rijden en onderweg een vers baguette te kopen. Waarom zijn die broodjes in Frankrijk toch zo lekker? Is het het vakantiegevoel dat ons voor de gek houdt? Nee dus, een kort visueel onderzoek van het brood brengt aan het licht dat het meel dat hier wordt gebruikt duidelijk anders is dan in Nederland. Het is geen witbrood! Het is een beetje grauwig dat duidt op een andere samenstelling van het meel. Carrefour zorgt voor de verse baguette en wij beleggen het ruim met kaas en honing. Koffie en thee maken het uitgestelde ontbijt compleet.
Bij het wegrijden van de camping heb ik 409 kilometer op de GPS staan als ons reisdoel. Dat gaan we zeker niet halen maar de paarse streep op het apparaat loopt haast recht naar beneden, naar het zuiden. Volgens deze planning zijn we op zaterdag of zondag in Spanje maar zelf hou ik het op maandag.
We bereiken de wijngebieden ten oosten van Bordeaux. De omgeving en de bebouwing verandert. De velden met wijnstokken worden talrijker en de grote wijnhuizen ook. Het is een schitterende omgeving.
Omdat we water moeten innemen, we doen het nu nog met de jerrycan, stop ik bij een kerkhof met veel bloemen en bloeiende planten. En, Bingo! Een kraan zonder slot met vers drinkwater. Op het kerkhof staan ook enkele familiegraven zo groot als kleine huisjes. Graven uit een ver verleden toen Frankrijk nog een rijke koloniale natie was en de elite tussen het volk op het platte land woonde. Heeft Frankrijk zich ten gronde gericht door immigranten uit de voormalige koloniën toe te laten? En deze immigranten, brandde er in hun hart niet de haat tegen de voormalige kolonisten? De tijd zal het leren maar hier in Frankrijk staat het er een stuk slechter voor dan in Nederland.
Vergeet ook niet dat Frankrijk vooral een agrarische natie is. Nog steeds exporteert het veel landbouwproducten, of daarvan afgeleide producten, naar elke uithoek van de wereld. Van de elitaire Champagne en Cognac tot de simpelste Brie!
Het valt ons op hoeveel mooie grote huizen er op het platte land leegstaan. Sommige goed onderhouden maar de meeste toch vervallen. Heeft dat te maken dat er op het platte land geen werk meer is? Is de plattelandseconomie dood? Dat moet haast wel. Een stukje verder rijden we door een hoofdstraat in een klein stadje waar alle winkels leeg staan. Te huur of te koop staat op de aanplakbiljetten in de etalages. Zelfs bij de kleine supermarkt aan het einde van het dorp staat er geen enkele auto op de parkeerplaats.
Wanneer ik de supermarkt betreed is er helemaal niemand te zien. Ik grijp een stokbrood en een zak gemengde sla die tegen de datum aan is. Een oudere korte dikke verwarde vrouw verschijnt uit een van de gangpaden en kijkt me verbaasd aan. Ik moet haar ook vreemd hebben aankijken want ze verontschuldigt zich. Twee euro en vijf en zestig cent omzet, hier werken ze ook nog met de echte eurocenten, ik betaal met de pinpas en besef tijdens het intikken van mijn PIN-code hoe droevig dit beeld is.
Vroeger had je in dit stadje de bakker en iemand in de winkel, de groenteboer en zijn dochter, de slager en zijn knecht, de kruidenier en zijn vrouw! Acht mensen hadden werk en hun leven enige inhoud. Nu is er een kleine moderne supermarkt aan de rand van de stad met één oudere vrouw, en zeven mensen vragen zich af wat ze vandaag moeten gaan doen en hoe ze brood op tafel moeten krijgen.
Na slechts een staanplaats voor de nacht te hebben geprobeerd, een andere camper gaf ons het advies om niet aan de rivier te gaan staan, komen we op een kleine parkeerplaats naast een park in Blasimon terecht. Een mooie schone rustige plaats met wat uitzicht op het groen. De gordijnen aan de straatkant gaan dicht en wij gaan een beetje ontspannen.
Het avondeten houden we sober omdat het een restje is van enkele dagen geleden. Gekrulde pasta met Bolognese saus en sla. Vooral de Parmezaanse kaas maakt de maaltijd af.
Als avondfilm hebben we “The Ones Below”, een Britse tv-film uit 2016 met een verrassend einde. Nog een rood wijntje, we zijn ten slotte in wijnland, en dan vermoeid naar bed. Morgen hebben we een ruim 220 kilometer voor de boeg om aan de grens met Spanje te komen. De bestemming is een verrassing voor Lyka maar ook een plaats die me altijd heeft gefascineerd en die ik zelf dus ook graag wil bezoeken.
