Spanje: De laatste dag van het jaar

Córdoba (Compramostucoche Córdoba), zaterdag 31 december 2016

We nemen het er vandaag van! Voor het eerst sinds een lage tijd sta ik pas na acht uur op. Ik heb heerlijk geslapen nu het probleem met de muis eindelijk is opgelost. De camper is opgeruimder nu er van alles onder de banken is weggestopt. Ik laat Lyka nog lekker slapen zodat ik, sinds een week, eindelijk weer eens wat foto’s kan bewerken en opladen naar de servers van Flickr. Ook wordt er weer een verhaal geschreven! Na een week zijn de scherpe kanten van je herinneringen en ervaringen verdwenen en hoe langer je wacht des te moeilijker het wordt om de details te herinneren. Vooral van de dagen dat je veel hebt gereden en weinig bezichtigd. Dagen met slechts twee òf drie foto’s, een daarvan is de avondmaaltijd, zijn daarbij geen uitzondering.
Het plan voor vandaag is even simpel als complex. We rijden wat later dan normaal weg en gaan zo vroeg mogelijk een mooi plaatsje zoeken. Deze laatste dag van het jaar 2016 is een rustdag, een dag van bezinning, een dag om een slecht jaar af te sluiten. Niet zo’n slecht jaar als 2015 maar toch ook zeker geen al te best jaar. We hebben genoeg tegenslagen en ellende achter de rug. Zoals 2017 er nu voor staat laten we hopelijk alle problemen achter ons en krijgen we weer wat wind in de zeilen.
Mijn plan voor vandaag is eigenlijk simpel. In Spanje is vuurwerk niet gebruikelijk voor het vieren van her arriveren van het nieuwe jaar dus zoeken we een plaatsje voor de nacht in een klein stadje voor Córdoba. Het eerste stadje blijkt een misrekening van de buitengewone categorie. De tweede is nog erger! We wijken lichtjes af van de route op de GPS en voordat we het weten zitten we in een smalle straat die al stevig omhoog loopt! Achteruit gaat niet meer want er staat een auto achter me.
Voor de zekerheid vraag ik aan een passant die net zijn hond aan het uitlaten is of we onze weg kunnen vervolgen. Zonder enige twijfel knikt hij ja en zijn de grootste twijfels bij me weggenomen. Gelukkig weet ik op dat moment niet wat ons te wachten staat!
De straat wordt smaller en steiler. Mijn hart klopt sneller en de motor huilt in de eerste versnelling. Helling trekken zijn we allang gepasseerd! Stil gaan staan is zèker geen optie! Ik kijk voor een kort moment naar de nieuwe Jezus op het dashboard. Er is geen weg meer terug. De straat wordt nog steiler en is nu op het punt dat zelfs een bergwandelaar zou gaan twijfelen om deze helling te nemen! Mijn hartslag gaat richting de 150 plus en de bloeddruk loopt op. Ik voel de aders op mijn slapen kloppen. Ik kan alleen maar hopen, hopen en nog eens hopen. En dan staan we ineens weer vlak.
We hebben het gered! mijn hartslag loopt langzaam terug totdat we aan de afdaling moeten beginnen. We kijken in een afgrond met als enig voordeel dat het eenrichtingsverkeer is. Onze uitlaat schraapt over het asfalt van de straat. Op de compressie van de motor èn de voet op de rem gaan we de afgrond in. Een zucht van verlichting wanneer we weer op de doorgaande weg zitten. Dit gaan we dus nooit meer doen! We gaan nu richting Córdoba om daar oudejaarsavond door te brengen.
Op een parkeerplaats langs de weg naar Córdoba eet ik mijn appelflap van gisteren en overdenk mijn zonden door niet naar de GPS te luisteren. Het was dom, heel dom, en dat moet ik dus niet meer doen! Nog een slok koude thee en we gaan verder om de plaats voor de nacht te zoeken. De eerste plaats op de parkeerplaats van de dierentuin van Córdoba laat ik voor wat het is. Er lijkt wel verlichting te zijn maar de grote parkeerplaats is nogal afgelegen en geheel verlaten. Alleen in het donker staan kan ik nog mee leven maar alleen op een afgelegen parkeerplaats in een grote Spaanse stad roept wel enorme vraagtekens bij me op.

Uiteindelijk belandden we op een betaalde parkeerplaats, met nog een dozijn campers, naast het oude stadscentrum van Córdoba. Wij staan èn blijven staan, desnoods tot volgend jaar! We maken ons op voor de jaarwisseling en als laatste maaltijd van 2016 eten we onze geliefde saté met friet en sla. Dan komt het bier op tafel en voor Lyka open ik de eerste fles champagne. De gordijnen blijven open voor het raam met wat uitzicht. Buiten springt het verkeerslicht op rood en dan weer op groen. Verder gebeurt er weinig. De brandweer rukt uit en een ambulance schreeuwt door de nacht. De andere, veelal Spaanse campers, zijn lichtdicht en vertonen zeer weinig activiteit. We kijken naar de laatste twee afleveringen van het tweede seizoen van “The man in the High Castle” en zijn haast klaar voor het vuurwerk.
Om drie voor twaalf stappen de de koude heldere nacht in. Klokken luiden naast de parkeerplaats en in de verte gaan wat vuurpijlen de lucht in. Dat is het dan! 2017 is begonnen en om tien over twaalf ligt iedereen om ons heen in zijn camper te slapen. Wij drinken de fles champagne leeg en genieten van de rust. Een laatste gedachte aan 2016. Een jaar geleden zaten we aan de andere kant van de wereld. Het zit er op en tegelijk is er een nieuw begin.

Spanje: De muis is verslagen!

La Carlota (Camping Carlos III)

Om half twee moet ik helaas het bed verlaten omdat mijn blaas weer te vol is. Daar heb je met wijn geen last van! Nog voordat ik onder aan de trap bent roept Lyka in haar slaap.
‘De muis is gevangen! Ik hoorde de val dichtklappen!’
Verdoofd en versuft door de slaap loop ik naar onze pispot en werp automatisch een blik op de twee muizenvallen, een met pindakaas en een met oud Amsterdam. En ja hoor! De oud Amsterdam was onweerstaanbaar voor onze indringer. Het stukje pittige oude kaas heeft hem letterlijk en figuurlijk zijn kop gekost! Met een tevreden en opgelucht gevoel klim ik weer in bed.

s’ Morgens ben ik weer net zo verbaasd als de afgelopen nacht. Versuft van de slaap heeft mijn geheugen de ervaring van afgelopen nacht niet geheel goed opgeslagen. Ik ben er niet minder blij om! De muis is verslagen en de tas koffie die in de camper hangt kan weer op zijn plaats onder de langsbank.
De afgelopen avond is er nog een Duitse camper op de camperplaats komen staan. Niet de mooiste plaats maar zeker een goede plaats. In korte broek en mijn bekende rode fleece trek ik er op uit om een stokbrood te halen. Ver hoef in niet te gaan! Een paar honderd meter van de camper, wel bergopwaarts, is een Café en de ervaring heeft me geleerd dat hier dan ook stokbroden worden verkocht. Je betaald iets meer maar dat is te verwaarlozen. Ik trek veel bekijks in mijn korte broek van de in dikke winterkleding gestoken Spanjaarden. Oké, het is fris, maar het is zeker niet koud nu de zon het Spaanse platteland begint op te warmen.
Na de gebakken eieren met worstjes en witte bonen in tomatensaus, ik zal jullie de foto besparen, pakken we in en gaan weer op weg. Er is wat veranderd in de manier waarop we het reizen aanpakken. De routes uit het WOMO-boekje zijn wat minder belangrijk geworden. Het neemt zo weinig tijd in beslag om een waypoint in de Garmin te zetten dat ik nu niet alle punten meer programmeer op mijn MacBook maar gewoon punt voor punt in de Garmin zet.

Het eerste punt voor vandaag is “Ermita de Virgen de la Sierra”. Van verre zien we de bergtop waar we op moeten rijden. Het is ook maar een goede twintig kilometer rijden dus het duurt ook niet al te lang. In de tweede, en af en toe de derde, versnelling laat ik “de Oude Dame” rustig de berg op rijden. Af en toe denk ik nog wel eens terug aan het probleem van enkele weken geleden toen de motor er plotseling mee op hield, dat lijkt alweer zo lang geleden. “De tijd is elastisch!”, dat heb ik al heel lang geleden ontdekt tijdens mijn eerste grote reis in Azië.

Zonder al te grote verwachtingen belandden we weer bij een pareltje van religieuze kunst. Opnieuw een Madonna in een opzichtige jurk met het kindje Jezus op de arm. Hoeveel van die poppen zouden er niet zijn in het diepgelovige Spanje? We hoeven er niet elke dag een te bezoeken maar af en toe genieten we wel van de kapellen en/of kerken die deze mooie beelden huizen.

Vanaf de top van de berg worden we ook schitterende vergezichten van Andalusia voorgetoverd.
We gaan weer verder en in Cabra bezoeken we de Lidl. Het oorspronkelijke plan was om het morgen te doen maar nu we er toch zijn slaan we meteen maar voor het hele weekend in. We hebben tenslotte geen enkel idee waar we vanavond of morgen zullen zijn. Wat we wel weten is dat we vanavond op een camping zullen staan. We hebben tenslotte alweer drie nachten vrij gestaan.

We gaan op weg naar de picknickplaats bij “Doña Mencía” om te lunchen. Hier in de omgeving liggen opvallend veel goed en mooi aangelegde fietspaden en wandelpaden. Het is aan ons niet besteed! Wij rijden over de smalle binnenwegen totdat we eindelijk de oorzaak vinden van het geluid dat we tot nu toe afdeden als een kettingzaag.
Een groep landarbeiders is bezig met de olijfoogst en van wat wij de afgelopen dagen gezien hebben zullen ze nog wel even bezig zijn. Een door een kleine benzinemotor aangedreven apparaat schud de volbehangen takken olijven krachtig heen en weer terwijl twee andere mannen met lange stokken de hardnekkige olijven van de takken slaan. Het is een interessant gezicht bedenkend dat de Romeinen hier tweeduizend jaar geleden al olijven oogsten voor de olie.

Het is vandaag weer zo’n dag dat we de (te) zware lunchgerechten rechts laten liggen. Gewoon brood met een uitgebreid assortiment van kazen, vleeswaren, olijven en zuur. Stukken brood afbreken en een hapje van dit en een hapje van dat. Alles met een kop dampende thee van Douwe Egberts!
Na het eten rijden we op een camping aan. In de winter zijn er niet zoveel campings geopend op het platteland. Op de iPhone app van de NKC kiezen we de dichtstbijzijnde camping. Dat is toch nog acht en vijftig kilometer, ruim een uur rijden. Het is een schitterende verlaten weg door olijfgaarden èn, ja hoor, de eerste wijnranken duiken weer op! Bij “Camping La Campiña” aangekomen schiet me de moed in de schoenen. De camping is gesloten!
Lyka kijkt me verbaasd aan terwijl ik naarstig naar een oplossing zoek. Er zijn niet veel campings in de buurt! Èn deze zou open zijn en blijkt nu toch gesloten, wat en wie kunnen we nog vertrouwen? De volgende camping is nog eens acht en zestig kilometer naar het zuiden rijden! En wat verzekerd me dat die camping wel open is? Lyka stelt voor om nog maar een nachtje vrij te gaan staan. Voor mij is dat onbespreekbaar en zonder na te denken raadpleeg ik een andere app op mijn iPhone. “Park4Free” geeft ons nog een camping dertien kilometer verderop. De keuze tussen dertien en acht en zestig kilometer is snel gemaakt! Op hoop van zegen rijden we naar “La Carlota (Camping Carlos III)”. Onze gebeden zijn gehoord en de camping is open. Het is wel de duurste camping van deze reis tot nu toe maar daar hoor je ons niet over klagen.
We blijken op de camping ook nog eens omringt door Nederlanders en terwijl Lyka al onder de douche staat bekijk ik met verwondering hun Volkswagen T5 camper. Het is mooi maar het zou voor mij persoonlijk niets zijn. Te klein voor mijn behoeften. Onder het leuke gesprek probeer ik ook nog even een elektriciteitskabel te repareren maar na enkele pogingen geef ik maar op. De kabel is dusdanig mishandelt dat er waarschijnlijk meerdere kabelbreuken zijn ontstaan.
Nog voor het avondeten stap ik ook onder de lauwe douche. Het water tintelt op mijn huid. Twee keer in de week douchen is voor mij voldoende èn goed voor het milieu, zo draag ik mijn eigen steentje bij aan de koolzuurvoetstap. Ik kan me nog goed herinneren dt ik met mijn oom in Den Helder naar het badhuis ging. De hygiëne hype en het gevecht tegen de bacteriën heeft meer verliezers dan winnaars opgeleverd!

Een klassieker! Varkensvlees in zwarte pepersaus. Morgen staat er weer een klassieker op het programma, de kip ligt al in de koelkast te marineren.
We gaan weer verder met “The Man in the High Castle” seizoen 2. Het blijft leuk, een samenzwering in een moderne fantasie samenleving.

Spanje: Het is niet eerlijk verdeeld

Priego de Córdoba (op de camperplaats)

Net nadat ik mijn eerste slok koffie heb genomen hoor ik de muis weer knagen. De muizenvallen hebben de afgelopen nacht hun werk opnieuw niet gedaan. Ik begin twijfels te krijgen over mijn aanpak. Zal ik vandaag dan toch maar zo’n vreemde Spaanse muizenval kopen?
Ik ga maar aan het schrijven totdat het laat genoeg is om Lyka wakker te maken. De gordijnen gaan helemaal open en ik geniet van het uitzicht. De verlaten parkeerplaats en bergen en bossen om ons heen. De stilte wordt plotseling verstoord door het luiden van de klokken. Het is acht uur, de bewoners van het heiligdom worden geacht de dagtaken aan te vangen.
Wij genieten van een restje brood met roerei. Altijd gemakkelijk te maken en zeer smakelijk. We nemen afscheid van dit mooie plekje en gaan weer verder. We gaan dezelfde weg weer terug naar “Andújar” waar we tijdens het passeren nog even goedkope diesel tanken.

Er zitten vanaf vandaag enkele dagen grote afstanden tussen de waypoints. We worden getrakteerd op kilometer na kilometer hetzelfde uitzicht, olijfgaarden en olijfgaarden, voor de olie en af en toe voor de consumptie. Het enige dat af en toe het monotone landschap doorbreekt is de kunst op de heuvel in het midden van de rotonde wanneer je een onbekend en onbelangrijk dorp of stadje binnenrijd.
We slaan “Jean” maar over, ik heb nog geen zin in grote steden, en rijden verder naar het volgende waypoint. Grote steden kunnen we altijd later nog wel een keer doen. Het is niet eerlijk verdeeld! Gisteren hadden we twee parels op een dag en vandaag staan we aan het einde van een mooie dag rijden over het Spaanse platteland met lege handen.

We vinden een plekje op een verlaten camperplaats in “Priego de Córdoba”. Vanaf onze aankomst heb ik twijfels bij deze slaapplaats. Er ligt een oude vrouw in de zon naast een elektriciteit verdeelhuisje te slapen. Slecht geklede kinderen van Noord-Afrikaanse afkomst gooien stenen naar elkaar en schreeuwen in een taal die ik niet kan verstaan.
Het bier blijft voorlopig onder de tafel zodat we altijd nog kunnen vertrekken mòcht dat nodig zijn. Er arriveert nog een tweede en ’n derde camper. Dat geeft me wat meer vertrouwen. De opgeschoten luidruchtige jeugd verdwijnt gelijk met het vertrek van het daglicht en de lantaarns langs de verlaten straten gaan aan. Het is een eenzame rustige plaats aan het einde van een doodlopende weg. Dan zal het vannacht wel rustig blijven!

Pasta met zalm en groenten in carbonara saus staan vanavond op het menu. Ik probeer zo gevarieerd mogelijk te koken als twee kleine gaspitten toelaten. Ik geef meteen toe dat er enkele klassiekers elke week op tafel komen. Maar daar zijn het dan ook klassiekers voor! Geen tv voor mij deze avond want ik lig al een eind achter met het schrijven. Mijn tijd wordt daar aan besteed. Èn met het verwerken van de foto’s! Op een goede dag zijn dat er wel meer dan vijf en zeventig die allemaal een voor een moeten worden bekeken en soms bewerkt.
We gaan richting het einde van het jaar, hoewel dat niet zo voelt. We zijn alweer een tijd van huis en het reizen geeft me energie en inspiratie. Ik ga alweer richting de zeven en vijftig jaar. Nog redelijk jong maar mijn leeftijdgenoten beginnen nu ook al te vallen. Dus mijn voornemens voor 2017 staan al lang vast en alle jaren die nog mogen volgen. We gaan nog zoveel als mogelijk van de wereld zien.

Spanje: Op de top van de berg

Andújar (Santuario de la Virgen de la Cabeza)

Er ligt een woelige nacht achter me. De rauwe betonnen weg naast de camper met de op- en afrit is niet erg stil wanneer de tractoren, bestelbussen, pick-up trucks en personenauto’s met aanhangers in beweging komen om weer verder te gaan met de olijvenoogst. Al vroeg huilen in de verte de kettingzagen over de heuvels en de dalen. Het is me een raadsel waarom er zoveel bomen worden geveld en we nog geen brandhout hebben gezien!
De twee muizenvallen klappen dicht wanneer ik ze per ongeluk met mijn teenslippers aanraak. Ze staan dus toch goed op scherp! Bij de minste geringste beweging klappen ze dicht. Laten we het er maar op houden dat het stukje gestolen kaas voldoende is voor een paar dagen. Muizen eten maar 5 gram per dag heb ik ergens gelezen. Om zeker te zijn open ik de klep van de zitbank naast de kachel en inspecteer ik de muizenkorrels. Er is duidelijk van gegeten! De muizenkeutels die er naast liggen zijn ook een bewijs dat de muis hier is geweest. Het gif van de korrels doet zijn werk langzaam? Achter de kachel knaagt het nog steeds zachtjes. Ik kan me vergissen maar het lijkt weer zwakker dan gisteren.
Zodra Lyka beneden is ga ik weer op jacht naar een stokbrood. Het is vandaag een leerzame jacht! Winkels zijn er nog maar weinig over na de economische malaise in Spanje. Hier en daar zijn er nog kleine buurtwinkels maar dan moet je wel goed zoeken! Met dat zoeken gaat het niet goed totdat ik een vrouw aanspreek die haar hondje uitlaat.
‘Loop maar met me mee?’, begrijp ik uit haar Spaanse dialect.
Ik volg haar, en haar hondje, gedwee totdat we voor een bar, een soort cafetaria, staan. Ze wijst naar de deur en verdwijnt om de hoek in de frisse ochtendlucht. Met enige twijfel stap ik de verwarmde bar binnen. De hoofden draaien om van hun broodjes rauwe ham en dampende koppen koffie. Mijn vraag om een stokbrood wordt beantwoord met vijf en zestig cent. Een krakend vers en nog warm stokbrood verdwijnt in een papieren zak. Dat ging gemakkelijker dan ik had verwacht!

Na het ontbijt nemen we afscheid van “Baeza” en vervolgen we de route. We gaan richting  “Baños de la Encina”, waar een oud kasteel op ons wacht. Het landschap, waar we ondertussen wel aan gewend zijn, blijft fascinerend. Maar het wordt indrukwekkend wanneer er op een heuvel in de verte boven de olijfbomen een kasteel opduikt. Ik ga automatisch langzamer rijden om zo meer te kunnen genieten van het uitzicht.
Aan de voet het kasteel ligt een mooie parkeerplaats die eigenlijk net iets te stijl is om comfortabel te kunnen overnachten. Dat maakt voor ons weinig uit want het is nog vroeg dus gaan we zeker verder. Vanaf de parkeerplaats is het kasteel, burcht of vesting “Burgalimar” nog indrukwekkender dan van een afstand.

Het loopt al tegen de middag dus het wordt tijd om een stokbrood op de kop te tikken voor de lunch. Je raakt zo gewend aan al dat verse brood dat je nooit teveel inkoopt. Het wordt namelijk wel razendsnel oud en taai. Een zo’n stokbroodje blijkt ook nog net genoeg te zijn voor ons tweeën zodat ik er steeds maar een tegelijk koop.
Tijdens mijn zoektocht naar het stokbrood passeer ik het kantoor van de “Toeristische Informatie”. Dit is een van de weinige momenten dat ik bij zo’n kantoor naar binnen ga. Ik krijg een kaart overhandigd van een jongeman die zijn hersenen breekt om in het engels uit te leggen wat er allemaal te zien is in het dorp. Uit beleefdheid blijf ik naar zijn verhaal luisteren totdat hij helemaal klaar is.

Op de deur van de winkel waar het brood wordt verkocht tref ik een papiertje aan met de tekst: “Ik ben over vijf minuten terug”. Na tien minuten is er nog niemand en ik maak van de gelegenheid gebruik om Lyka in de camper te gaan halen. Laten we samen eerst maar een rondje maken door het oude rustieke dorp voordat we lunchen.
We kopen uiteindelijk een stokbrood bij een kleine bakkerij omdat de winkel nog steeds dicht is en waarschijnlijk ook nog wel een tijdje dicht zal blijven. Onze lunch deze middag is weer Spaans brood happen met verschillende worsten en kazen, aangevuld met ingelegde olijven en zilveruitjes. Het is een eenvoudige maar overheerlijke lunch.

Nadat we de lunch wat hebben laten zakken klimmen we weer de heuvel op richting het kasteel. Er is een pad aangelegd rond de voet van de dikke muren. We maken dus eerst een rondje voordat we net voor één door de enorme poort de binnenplaats betreden.

De binnenplaats is heden ten dage leeg maar met mijn levendige fantasie zie ik ruiters te paard, gewoon volk in houten huizen en soldaten met pijl en boog. Het is indrukwekkend bedenkend dat dit kasteel negenhonderd jaar geleden is gebouwd van aangestampte klei. Door islamitische veroveraars die rond de eerste millennium wisseling haast heel Spanje onder hun gezag hadden. Later kwamen de Christelijke veroveraars die de islamieten terug over de straat van Gibraltar joegen. De islamitische invloeden zijn na de talloze Christelijke aanpassingen van het kasteel nog goed zichtbaar.
We vervolgen onze reis richting “Andújar” waar we nog snel de Lidl bezoeken om de voorraad aan te vullen. Wanneer je op deze manier reist dan weet je nooit wat je morgen te wachten staat of waar je vanavond zal overnachten. Een voorraad voor twee dagen is dan natuurlijk altijd wenselijk!
De rustige slingerweg leidt ons naar een nationaal park waar ook nog eens een heiligdom gevestigd is. We passeren de ene na de andere in het routeboekje aangegeven mogelijke plaats om te overnachten maar geen van die plaatsen kan ons echt bekoren. Dus we rijden rustig verder. Een ketting versperd een schitterende parkeerplaats naast een groep picknicktafels en banken, jammer, hier hadden we wèl willen slapen.

Zo blijft er uiteindelijk niets anders over dan door te rijden naar “Santuario de la Virgen de la Cabeza”. Zodra we de hoofdweg verlaten begrijp ik dat hier iets groots en zeer heilig gevestigd is. Het is buiten het seizoen, dus niet zo druk, maar de rij mobiele winkeltjes op de promenade naar de trappen van het heiligdom verraad dat het hier zomers wel heel erg druk zal zijn.
We rijden rustig door tot aan het einde van het vakantiedorp waar we op een plein omringt door restaurants, die vandaag allemaal gesloten zijn, voor een moment stil houden. Ik bestudeer het WOMO-boekje en de Garmin. Er staat een weg naar de top geprojecteerd en ik zie geen slagbomen of andere hindernissen die een rit naar boven onmogelijk zouden maken. Dus we gaan naar de top!

Boven aangekomen treffen we een haast verlaten parkeerplaats aan! Da’s mooi! Het is ondertussen al vier uur en veel zin om verder te rijden heb ik niet. Misschien nog van de heuvel af naar het vakantiedorp maar verder zeker niet!

Ik ga op onderzoek uit terwijl Lyka de camper schoonmaakt. Dan loop ik liever niet in de weg in onze kleine woonruimte. Wat ik zie doet me besluiten om het heiligdom maar voor het eten te bezoeken. We hebben nog twee uur voordat het donker is en dan kunnen we na het slapen morgen meteen weer op pad. Een behulpzame Spanjaard die vloeiend engels spreekt wijst ons de weg. We lopen door een obscuur gangetje richting een van de grootste heiligdommen van de weide omgeving. Aangekomen in een kleine kapel staat een pop met Jezus op de arm gekleed in een gouden en zilveren jurk. Ik vindt het persoonlijk, vanuit de religieuze kunst gezien, mooi maar de katholieken hebben een heel ander beeld van deze voorstelling. Er worden kruizen geslagen en duimen gekust.

Op de terugweg komen we langs de onmisbare souvenirwinkel van het heiligdom. De verkoop van allerlei gewijde prullaria financiert de instandhouding en onderhoud van het heiligdom. Omdat er geen toegang wordt gevraagd kopen we altijd wat in de winkel! Vanaf vandaag zal Jezus aan het kruis een plekje op het dashboard van “de Oude Dame” hebben.
Vanuit de kerk kun je door het glas achter het altaar ook het heiligdom zien. Jezus aan het kruis heeft daarom moeten verhuizen naar de lange muur in de kerk.

Aan de zijkant van de kerk zijn er buiten wat catacomben waar de kaarsen worden gebrand. Echte kaarsen deze keer dus zijn er grote openingen in het plafond gemaakt om de warmte en roet te laten ontsnappen. Hier wordt om van alles gebeden, bedankt en gevraagd, herdacht en vergeten. Een vreemde verzameling attributen hangt aan de kapstokken langs de wanden.

Om vijf uur nemen we een moedige beslissing. We blijven vannacht hier staan. Althans, dat proberen we. Mochten we worden weggestuurd dan kan ik altijd nog naar beneden rijden. Aanbidders vertrekken regelmatig en worden niet meer aangevuld door nieuwe aanbidders. Het wordt buiten rustig en klok van heiligdom luid zes uur. Sluitingstijd? De zon zakt onder de horizon en geeft onze plaats voor de nacht een magische sfeer.

Ik loop nog een keer in de schemer rond de camper en zie geen enkele levende ziel. De kerkdeuren zijn dicht. Ik denk dat het voor vannacht wel goed zit.

We eten vanavond Varkensvlees in knoflook/honingsaus met gemengde verse groenten op mihoen. Het is heerlijk! We staan misschien wel op de mooiste plaats tot nu toe om de nacht door te brengen. Af en toe open ik de gordijnen om de verlichte parkeerplaats te bekijken. We zijn hier zielsalleen, alleen op de top van een berg in Zuid-Spanje.