Spanje: Korte broekenweer

Sant Feliu de Guíxols (langs de kustweg)

Lyka ligt nog op èèn oor wanneer ik het kleine stadskasteel van Ullastret betreed op zoek naar vers brood. Het is ook een mooi stadje maar niet veel anders dan het stadje dat we gisteren hebben bezocht. Bij de plaatselijke bakker/slager/kruidenier koop ik voor een euro een vers stokbrood voor ons ontbijt. Op de terugweg brand de zon op mijn lichaam. De warmte sijpelt door mijn huid mijn lichaam binnen. Dit is het moment om de broekspijpen los te ritsen en vanaf vandaag in een korte broek door het leven te gaan.
‘Freedom!’

Het is een feestontbijt! Roereieren met gerookte zalm, vers knapperig stokbrood met roomboter en een kop verse koffie. Vanuit het raam kijken we over de voor de winter gereedgemaakte braakliggende akkers. Spanje is een agrarisch land, net als Frankrijk overigens, en daarom zal Spanje nooit de rijkdom vergaren die komt met de industriële productie. De Spaanse maffia zal daar ook wel een muur stenen aan bijdragen!
Voordat we vertrekken heb ik nog wel het een en ander te doen. Ik controleer de stand van de motorolie en andere belangrijke vloeistoffen van het voertuig. Maar het belangrijkste is wel het invoeren van nieuwe coördinaten. Die routes komen namelijk niet vanzelf. Elk waypoint wordt uit het WOMO boekje overgenomen en met de hand in “Garmin Basecamp” ingevoerd. We zitten nu in route zeven van de oostkust van Spanje en rijden de route in tegenovergestelde richting. M.a.w., we lezen de route van achter naar voren. Dat maakt het soms aardig ingewikkeld, zeker wanneer het ook nog in het Duits is!

Voor het vertrek maak ik nog snel een foto van Ullastret met de St Nicolaas pop die voor de hoge stadsmuur staat. De betekenis daarvan is me onbekend. Voor een moment schiet de onzinnige zwarte Piet discussie in Nederland door mijn hoofd. We zijn met z’n allen veel te ver doorgeschoten in tolerantie!
De motor van de Oude Dame komt snel tot leven en terwijl er wat warmte in de aandrijfbron komt maken we de camper gereed voor het vertrek. Na het zien van route zeven kom ik al snel tot de conclusie dat we Gerona niet zullen bezoeken. Ik heb geen zin in steden, althans, nog geen zin in grote steden. Grote steden zijn poelen van criminaliteit, Afrikanen uit alle windstreken roven en stelen alsof het een lopend buffet is!
We rijden om een bergrug heen en de houden een koffiestop bij het dorpje “Pubol”. Ook weer zo’n klein stadskasteel maar deze heeft een bijzondere band met Salvador Dali. Dat staat in Catalonië altijd garant voor extra inkomsten! Maar niet voor ons. Ik ben niet bekend met de details maar ik weet zeker dat jullie dat wel op het internet kunnen vinden. Voor mij persoonlijk is Pubol belangrijk om de smetteloos schone toiletten naast de parkeerplaats voor de bezoekers van dit gehucht. Wij gebruiken namelijk het toilet niet, oftewel zo min mogelijk, in de camper. Wij maken hoofdzakelijk gebruik van de openbare toiletten die je veelvuldig aantreft rond Spanje.
We gaan verder en laten Gerona links, nou ja, eigenlijk rechts voor ons, liggen. We gaan weer richting de kust en worden een stukje van de hoofdweg afgeleid. Eindelijk weer rustige wegen. We slingeren door de heuvels die opvallen door bomen waarvan de onderste helft van de stam chocolade bruin is. Het is Lyka ook opgevallen en het duurt niet lang voordat ze met de vraag komt. Ik kan deze niet beantwoorden maar ik heb wel een idee.
Bij de eerste de beste mogelijkheid om te stoppen parkeer ik de kamper langs de weg en leeg mijn blaas. Een dieper onderzoek naar de vreemde staat van de vele bomen langs de weg maakt veel duidelijk. Het zijn kurkeiken waarvan de bast, het kurk, is verwijderd. Geïnteresseerd bekijkt Lyka de vreemde bomen. Voor haar is het helemaal een ontdekkingsreis in een andere wereld!
We komen weer aan de Middellandse Zee met haar ontelbare badplaatsen. Voor ons is dit ook de tijd om weer een plaatsje voor de nacht te zoeken. Op een rustige slingerweg, hoog boven de, op de rotsen brekende, golven stop ik de camper op een stevige parkeerplaats langs de weg. Ik denk dat deze plaats is voor verkeer met pech maar zelfs zoals wij hier nu staan kan er gemakkelijk een vrachtwagen met oplegger bij. Er is enige twijfel.

Dit wordt het! Worden we voor het donker weggestuurd dan vertrekken we gewoon. We zien in een uur maar drie of vier personenauto’s voorbij komen dus daar ben ik niet bang voor. Met een koud biertje in de hand zie ik de zon in de Middellandse Zee zakken.
Reizen op zijn best. Met elke minuut dat de zon dieper achter de horizon zakt wordt het buiten kouder. In de zon is het heerlijk warm maar zodra die verdwijnt slaat de kou weer toe.

Gyros met sla en patat maken een einde aan de middag. De gyros van de Aldi is niet slecht en volgens Lyka kunnen we die nog wel een keer kopen.
De film voor vanavond is “Altered States” uit 1980. Een cultfilm volgens de critici. Nou, dat kan ik na 105 minuten bevestigen. Ik kan zelfs na een paar glazen wijn aan het hele verhaal geen touw vastknopen en deze film wordt zeker van de draagbare harde schijf gewist. Ik hoef hem in ieder geval nooit meer te zien!

Spanje: Planten voor de ramen

Ullastret (parkeerplaats)

Met lood in de schoenen slenter ik naar de cabine. Het probleem met de motor zit me nog steeds een beetje in de weg. Ik heb in ieder geval goed geslapen na die twee slechte nachten maar het vertrouwen in de Oude Dame heeft wel een flinke knauw opgelopen. Gelukkig start ze na enkele seconden nadat ik de sleutel in het stopcontact heb omgedraaid.
Vandaag wordt de eerste èchte test want we gaan weer verder naar het zuiden. Het regent miezerend en aan de wolken te zien zal de zon vandaag wel de hele dag verborgen blijven. We nemen nog drinkwater in en lachen om de negen meter Duitse camper die door de  bejaarde bestuurder alleen maar vooruit en achteruit kan worden gereden. De blinde achterkant bevat maar liefst drie camera’s en is zo breed en hoog als die van een flinke touringcar.
We rijden langs de kust richting het zuiden. De laatste inkopen bij de Lidl voor twee dagen vrij staan en een snelle stop bij een grote “Asian Bazar”. Een enorme winkel die we al een paar keer zijn tegengekomen. Het is geen winkelketen of zo maar er zit wel enige lijn in het assortiment dus ik denk dat de Chinese eigenaren toch wel wat met elkaar te maken hebben, al is het maar de gezamenlijke inkoop. Het lijkt nog het meest op een soort van “Super Action” waar je van alles en nog wat van twijfelachtige Chinese kwaliteit kan kopen. Schuursponsjes, documentklemmen, een spatdeksel voor de koekenpan en voor Lyka vallen er nog twee kledingstukken in het mandje. Nu snel verder naar het warmere zuiden!

Bij L’Estartit vinden we een schitterende parkeerplaats aan het strand. Het is jammer dat we vandaag verder naar het zuiden willen maar dit was zeker een bijzonder mooi en rustig plekje voor de nacht geweest. De twee campers die er al staan zijn zeker ook heel bijzonder. De ene is een oude omgebouwde Ford Transit MK3 bus met een hoog dak, hetzelfde onderstel als onze camper. Alleen is deze er nog slechter aan toe en de inrichting laat me meer denken aan die van de opslag van een bouwvakker als die van een camper. Vooral de houten deurgreep van de grote schuifdeur valt meteen op.
De tweede is een oude grote Mercedes bestelbus. Ik ben niet zo goed met die type aanduidingen dus laat ik dat maar achterwege. Deze bus, bewoond door twee jonge alternatieve Duitse meiden, zal wel niet zoveel van de plaats komen. We moeten hard lachen om de planten voor de ramen. Dat is wel heel oubollig! Zeker in een oude camper maar hier is het tegelijker tijd ook heel grappig. Het ultieme thuisgevoel in de camper zijn planten voor de ramen!
Helaas is het museum van de Romeinse nederzetting gesloten en gaan we onverrichter zaken weer verder. Misschien dat we op de terugweg hier nog een nachtje kunnen staan. Misschien! Niemand weet namelijk hoe, waar en wat, wanneer je met een camper onderweg bent. Volgens de planning hadden we nu aan de Noord-oostkust van Spanje moeten zijn. We verlaten de kust en gaan nu enkele dagen de binnenlanden in.

En zo belandden we in “Peratallada”. Een klassiek voorbeeld van een vroeg middeleeuws stadskasteel zoals er vroeger honderden waren in deze buurt. Helaas heeft de vooruitgaan de meesten ingehaald maar “Peratallada” is haast onaangeroerd gebleven.

We slenteren door de smalle straatjes en over de kleine pleintjes. Alles en iedereen in dit stadje is horeca of kunst. Ateliers en restaurants houden dit imposante monument in leven. Gelukkig is het hier in de winter muisstil! Mij bevalt dat wel, ik moet er niet aan denken om hier in de bouwvakvakantie met 35 graden in de zon met honderden anderen rond te lopen. Die rust van de winter bevalt me wel!
We rijden terug naar de oninteressante kust met haar lelijke hotels en schreeuwende fastfood restaurants. Zodra we aan de linkerhand de zee met het strand hebben zien we rechts “Worst van Horst” en “Friet van Piet”. Hoewel het in deze moderne tijd een onderdeel is van de consumptie cultuur zijn wij daar niet voor naar Spanje gekomen. We zijn blij wanneer de Garmin GPS ons weer het binnenland in leid.

De route met nummer acht eindigt op het strand en daar willen vannacht niet blijven. We maken al een begin aan route zeven, we rijden de routes in tegengestelde richting, ik programmeer maar een waypoint. Daar slapen we! Zo komen we terecht bij het vroeg middeleeuwse stadskasteel van “Ullastret”. Voor de poort naar de stad ligt een enorme parkeerplaats waar ’s zomers ongetwijfeld de grote touringcars met toeristen zullen parkeren. Wij zijn vandaag alleen dus neem ik een plaatsje in zo ver mogelijk van de doorgaande weg en rotonde in. Het is al laat dus van schrijven en foto’s verwerken komt niets meer. Een lekker rood wijntje en relaxen.

Lyka kan het niet meer houden en haalt de kerstboom tevoorschijn die we bij een Chinese bazaar hebben gekocht. Met de kerstverlichting rond het interieur van de camper en de kleine kerstboom op haar plaats moeten we samen heel hard lachen. ‘Felice Navidad’, roepen we luidkeels terwijl we met de plastic glazen goedkope rode wijn toasten.
De Oude Dame heeft vandaag geen krimp gegeven en het vertrouwen is bij ons beiden weer bijna helemaal terug. De schrik zat er toch wel even goed in maar het feit dat we niet in paniek zijn geraakt zegt veel. Na vier weken kan deze reis voor ons al niet meer kapot en we zijn verknocht aan het reizen met een camper. Het is ècht “Backpacken 2.0”!

Vanavond is het voor het eerst van deze reis restjes avond! Met het restje van de spaghettisaus, verse paprika en een blik AH Chilibonen staat er een dampende pan “Chili con Carnaval” op tafel. Zo noemen wij dat in ieder geval. Volgens Lyka is de combinatie met aardappelpuree niet ideaal dus gaan we de volgende keer voor rijst.
De rechtbankserie “Goliath” komt aan een einde en helaas is het einde niet zo sterk als ik had gehoopt. Toch is het een prima serie. Ik kijk nog een keer tussen de gordijnen door naar de verlaten parkeerplaats. Niets en niemand op dit donkere Spaanse platteland, welterusten.

Spanje: Opnieuw een rustdag

Roses (Camping Joncar Mar)

De hele nacht heb ik liggen blauwbekken en liggen dromen over onneembare hindernissen. Ontelbare keren stond ik op het punt om op te staan om te zien of de motor wil starten. De kou en Lyka hielden me onder het dekbek. Wanneer het eindelijk zeven uur is sta ik meteen op en het eerste wat ik zie is de oorzaak van het blauwbekken. We zijn vergeten het achterste dakluik, die stond open tijdens het koken gisterenavond, voor het slapen te sluiten.

De kachel gaat aan en nog voordat de warmte in het leefgedeelte van de camper voelbaar is draait de motor van de Oude Dame als een zonnetje! Stroom loopt weer naar de accu zodat de koelkast kan koelen en de laptop weer wordt opgeladen. Eieren met spek op zwaar bruin brood, koffie en thee. We zijn in opperbeste stemming. Wegens mijn vermoeidheid besluiten we om op dezelfde camping als drie dagen geleden te overnachten. “Camping Joncar Mar” is niet de gezelligste camping maar het opperbeste sanitair en de rustige ligging maken veel goed.
Ik weet niet wat het is maar ik lijk af en toe gas te ruiken sinds we de eerste keer in Spanje LPG hebben getankt. Ik heb alle koppelingen onder het aanrecht nagelopen, en twee koppelingen een beetje aangetrokken, en toch komt af en toe dat idee van gas ruiken terug. Dit puntje gaat ook op de lijst voor onderhoud wanneer we weer in Zaltbommel zijn. Net als een andere kachel! Ik speel nu met het idee om een goede gebruikte, misschien zelfs wel een nieuwe in te bouwen. Die paar honderd euro moet je gewoon afschrijven over twee jaar plezier en dan valt de prijs best wel mee.
Voordat we de heuvel gaan nemen rijden we voor de zekerheid nog een rondje langs de parkeerplaats voor het dorp. Grote borden met verboden voor campers! Het zal hier zomers wel een zooitje zijn.
Niet alle bewoners van campers hebben een groen hart! Wij hebben zelf ook al het een en ander gezien. Het is niet zo dat wij alles scheiden en in de bakken gooien voor hergebruik maar wij gooien nooit rotzooi op straat, en gekker nog, ik ruim vaak rond de camper op wanneer we een plaatsje voor de nacht hebben gevonden.
De motor loopt als vanouds en zonder een enkele hapering klimmen we over de bergpas heen. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik wel mijn hart vast, en mijn adem in, heb gehouden terwijl we steeds hoger klommen.
Het is negen dagen geleden dat we gas hebben getankt dus gaan we eerst maar eens kijken wat het verbruik is geweest nu het ’s nachts buiten wat minder koud is. Bij een Repsol pompstation vraag ik bij de kassa om de vulnippel en vul onze gasdampfles. De pomp komt veel eerder dan verwacht tot een stop en ik kan mijn ogen niet geloven. € 7,92? Dat is slechts een kleine dertien liter! Da’s wel heel weinig voor de afgelopen negen dagen.
Onder het tanken denk ik na over het gas dat in de gasdampfles verdwijnt. Wat voor mengsel zou het zijn hier in Spanje? Mijn gevoel zegt dat er veel butaan in het mengsel zit. De vlam brand namelijk anders en de verbrandingsgassen ruiken ook anders voor mijn gevoel. Misschien moet ik dat maar een keer opzoeken op het internet?

Rond elf uur staan we op onze bekende plaats op “Camping Joncar Mar” en voor de lunch maken we eerst een wandeling naar de stad. Nu beseffen we pas dat het toch wel een unieke camping is. We staan ongeveer 100 meter van het brede strand van de Baai van Roses.
De wind is wat frisser hier aan het grote open water dus een jas was beter op zijn plaats geweest. Maar we gaan door om te zien of we wat geld kunnen pinnen en of er nog iets te ontdekken valt van de herinneringen van ruim twee en dertig jaar geleden. Ik herken het plein, het “Mar y Sol Hotel” maar de disco in de kelder is verdwenen. Van “Habitaciones Rex” is geen spoor meer te herkennen en van het restaurant met het terras waar we “Gin Fizz” dronken is ook geen spoor meer te herkennen. Alles wat er nog van over is zijn onze mooie herinneringen en verhalen!

Voor de lunch verwen ik mezelf met de Hollande Culinaire grootheid die de culturele erfgoed status van UNESCO verdient, “Frikadel Speciaal”. Niet één maar twéé zelfs! Ze smaken uitstekend en na de lunch wordt het tijd voor schoonmaken en ander onderhoud, herinrichten en verplaatsen. Een uurtje later zijn we klaar en nemen plaats op de bank om te rusten. Deze dag zit er al heel vroeg op.

Een eenvoudige pasta maaltijd kan geen kwaad op deze rustige dag. Na het eten begin ik weer aan “Goliath”. Je moet van rechtbankseries houden om deze te kunnen waarderen. Maar ik vindt het tot nu toe een zeer goede serie en een aanrader.

Spanje: Een hemelse zondvloed

Calore (naast het kerkhof)

Om vier uur waren we klaarwakker van het zware onweer, bliksem en donder met de begeleidende regenbuien. Het duurt even totdat we samen haast tegelijk tot de gedachte komen dat het voorste dakluik bij zware regen nog wel eens wil gaan lekken. En ja hoor, de eerste druppels zijn al op ons nieuwe vloerkleedje gevallen.
Het blauwe afwasbakje snelt ons te hulp om het druppelende water op te vangen terwijl ik snel probeer een oplossing te vinden voor het binnendringende water. Een opgerold velletje toiletpapier stopt het eerste binnendringende water. Ik haal de aluminium koffer met schroevendraaiers tevoorschijn en demonteer de hendel om het luik te openen en de insectenhor. Een prop papier in de opening van de plastic pakking rond het luik en een stuk ducktape erover. Dat zou het probleem moeten oplossen!

Het gaat oorverdovend te keer in de camper! De zondvloed is begonnen maar wij hebben het binnendringende water voor nu gestopt. Ook een puntje om op de lijst te zetten voor het onderhoud wanneer we weer terug in Nederland zijn. Ik open voor een moment de deur om een foto te maken van de rivier die op de boulevard richting de zee stroomt. Ik ben verbijsterd door de hoeveelheid water die langs komt, het zijn haast Thaise taferelen!
Om kwart voor zes, wanneer de regen en de begeleidende herrie is afgenomen zoek ik weer ons bed op. Met mijn kleine hoofdlamp rond mijn pols zodat ik af en toe nog even kan kijken of het toch weer niet is begonnen met lekken. Om half negen schieten we wakker. Het is stil in de camper dus is de regen weg.

Het is al na elf uur wanneer we van onze plaats aan de boulevard vertrekken. Het was weer een zware nacht. Ik ben nog steeds erg moe en hoop vannacht eindelijk goed te kunnen slapen. In een opwelling neem ik de oude weg over de bergpas in plaats van de nieuwe tunnel. We hebben tenslotte tijd genoeg en we zijn sowieso niet van plan om vandaag veel te rijden.

Boven op de bergpas neem ik nog een foto van Portbou, het was een bewogen en nacht in een vriendelijk dorpje die we niet snel zullen vergeten. Ik programmeer de volgende bestemming in de GPS, een parkeerplaats aan zee, en hoop dat we daar vannacht kunnen slapen. 58 kilometer te rijden geeft de Garmin aan. Anderhalf uur rijden ongeveer, dus dat komt wel goed!
We passeren het dorp “Colera” en op het moment dat we bergopwaarts de volgende bergpas gaan nemen hapert voor een moment de motor. Ik voel meteen dat het mis is en schakel terug. De motor pikt weer op en geeft voldoende kracht om verder de heuvel op te rijden om enkele honderden meters verder stil te vallen.
De motor starten lukt niet meer. De motor is dood en blijft dood. We kijken elkaar verbaasd aan en ik probeer niet in paniek te raken. De alarmlichten aan, de handrem er op en een flinke steen achter het rechter achterwiel tegen het terugrollen. Ik trek mijn fluoriserend gele vest aan en kijk onder de motor. Geen lekkende vloeistoffen, dat is in ieder geval een goed teken!
Lyka heeft ondertussen ook haar gele vesttje aan en waarschuwt het achteropkomende verkeer om snelheid te minderen. Ik geef haar nog enkele instructies en probeer de motor weer tot leven te krijgen. Tot mijn verbazing komt er weer leven in de dieselmotor van “de Oude Dame” en Lyka denkt dat het het teken is om weer in de camper te stappen. Voordat ze bij de deur voor de bijrijder is is de motor alweer gestorven.
Er zit niets anders op dan de camper langzaam en gecontroleerd achteruit van de helling af te laten lopen. Een eind terug herinner ik me een afrit naar het plaatselijke kerkhof te hebben gezien en daar moeten we naar toe! Dan zijn we in ieder geval van de weg af en zijn geen gevaar meer voor het verkeer. Lyka begrijpt meteen wat de bedoeling is en met een goede samenwerking krijgen we de camper op de veilige plaats waar ik hem wilde hebben. Dat bleek nog een hele toer want mijn remmen wilde niet meewerken. Wanneer de motor niet loopt heb ik ook heel weinig remkracht. Dus dan maar op de achteruit versnelling in combinatie met de koppeling.
Eenmaal op de veilige plaats geparkeerd laat ik alle problemen goed tot me doordringen. Ik zet alles op een rijtje en probeer een plan te bedenken. Het is zondagmiddag dus ik zal niet eerder dan morgen een monteur kunnen raadplegen over de storing van de motor. Dat de motor kapot is is haast onmogelijk, dat weet ik zeker.
Met een smoesje maak ik me los van Lyka en de problemen en ga een stukje wandelen, het dorp in. Lyka begrijpt dat ik even tijd nodig heb om na te denken. Het dorp “Colera" is in de winter een spookdorp met slechts een handvol inwoners. Het plaatselijke café is gelukkig wel open en bij het passeren plaats ik een welgemikte “Ola”. De “Ola’s” echoën me tegemoet en ik baan me een weg door de smalle straatjes naar het kleine grindstrand waar de golven van de Middellandse Zee rustgevend breken.
Ik ga voor enkele momenten zitten op een houten bankje aan de boulevard en orden mijn gedachten. De zwoele zeewind speelt door mijn witte haren en blaast negatieve gedachten weg. Met mijn beperkte technische kennis van (diesel)motoren kom ik tot de conclusie dat het met de brandstoftoevoer te maken moet hebben. Het ene moment loopt de motor als een naaimachine en het andere moment sterft hij een stille dood. Een vuil brandstoffilter misschien? Een slok lucht in de leidingen tijdens het rijden van een te steile afdaling of helling opgeslokt?
Ik loop rustig terug naar de camper en neem contact op met mijn garage in Zaltbommel. Het is zondag en misschien is mijn vaste monteur ook wel druk? Maar het is het proberen waard! Ik geef een zo goed mogelijk verslag van alle gebeurtenissen en symptomen die ik heb ervaren. In afwachting van een antwoord haal ik het werkplaatshandboek tevoorschijn en ga lezen in het hoofdstuk over het brandstofsysteem. En daar wordt ik waarachtig ook nog een beetje wijzer van.
Toch wacht ik op het antwoord van Ron. Tijdens het wachten start de motor weer en we kunnen een stukje verder bergafwaarts rijden naar een kleine picknickplaats. Hier staan we helemaal zorgeloos! We hebben water, we hebben gas, we hebben te eten en we hebben een bed. Wij komen de dag en de komende nacht wel door! Van het antwoord van Ron wordt ik al een stuk wijzer. Maar het met de handpomp ontluchten van het brandstofsysteem maakt me heel veel wijzer!
De bout waarmee de pomp voor het ontluchten aan de brandstofpomp vastzit is losgekomen. Ik ben nu niet een stap verder, nee ik ben nu een hink-stap-sprong verder! Met de hand probeer ik de bout en de pomp zo vast als mogelijk te draaien. Ik ontlucht het brandstofsysteem met de pomp. De sleutel in het contact, een schietgebed, en starten. De motor komt zonder problemen binnen enkele seconden tot leven.
We zijn weer een stap verder! Maar het probleem is nog niet opgelost. Met de grote Baco die ik bij me heb kan ik de bout niet bereiken. Er zitten teveel leidingen en kabels in de weg. Wat ik nodig heb is een dopsleutel 17, 18 of misschien zelfs wel 19.
Mijn enige kans op dit moment is het plaatselijke café. Bij het café aangekomen gaan de “Ola’s” weer heen en weer en binnen enkele minuten heeft een jongen een oude rode blikken doos met een incomplete set dopsleutels uit zijn krakemikkerige auto tevoorschijn gehaald. De gezochte doppen zitten er gelukkig nog in.
Het is misschien een beetje brutaal maar ik leg uit waar we staan en dat ik straks de set wel kom terugbrengen. Het is geen probleem en opgelucht keer ik met de zware doppendoos onder de arm terug naar de kreupele camper.

Op het moment dat ik de dopsleutel op de kop van de bout zet komt de oude auto, met daarin de twee behulpzame jongens, de picknickplaats op rijden. Er gebeurt hier ’s winters niet veel dus een Nederlander met autopech is heel interessant. Ik draai de bout met gevoel aan, niet te los maar ook niet te strak, en kijk opgelucht naar de twee. Nog even ontluchten en dan proberen of het heeft geholpen.

De blauwe latex handschoenen gaan uit en ik stap in de cabine. De motor start onmiddellijk en tovert een glimlach op de vier aanwezige gezichten. Ik laat de motor nog even lopen om te zien of het allemaal wel goed is. Ik laat met de hand de toeren oplopen en weer terugzakken, de motor loopt weer helemaal normaal. Het probleem lijkt opgelost! “Lijkt”, want je weet het nu eenmaal nog niet zeker.
Terwijl de motor nog stationair draait, en gelijk elektriciteit maakt voor in de huishoudaccu, neemt Lyka een foto van de mij met de twee hulpvaardige vrienden. Als dank geef ik ze twee blikken zwaar Nederland bier mee, een Bavaria 8.6 Extreme en een Grolsch Kanon.
Lyka krijgt een fles zoete witte wijn als cadeau, een van de jongens blijkt wijnboer te zijn. Ondertussen is het voor mijn gevoel te laat geworden om nog verder te rijden. Ik moet ook die slechte nachtrust met dat onweer en de problemen met de motor nog verwerken.

Gelukkig stelt Lyka geen hoge eisen aan het avondeten. Ze begrijpt dat ik genoeg voor een dag heb gehad. Ze stelt zelf voor om Pad Krapow te eten, met een Kai Dao! Het Thaise eten gaat er bij mij wel in omdat ik door alle spanning de lunch heb overgeslagen.
Na het eten probeer ik de motor nog een keer en laat hem een kwartier probleemloos stationair lopen, normaal kan dat niet in de bebouwde kom maar ik ga ervan uit dat er vanavond geen enkele bewoner van het kerkhof zal klagen.
Nu alle problemen voor mijn gevoel zijn opgelost heb ik ook weer zin om tv te kijken. Vanavond begin ik aan de achtdelige serie “Goliath”. Goede recensies op ImdB, vier sterren, dus kijkplezier is verzekerd. Om tien uur gaan we slapen, het was een korte maar boeiende en zware dag!

Spanje: Rustdag

Portbou (aan de boulevard)

Ik kom pas om kwart voor tien uit mijn bed. Na vijf en twintig dagen neem ik, als chauffeur/navigator een vrije dag. Ik ben er aan toe.
Maar dat ik rustig op gang kan komen is zeker niet het geval. We moeten over twee uur en vijftien minuten de camping hebben verlaten. Door de heerlijke zware bieren van gisterenavond ben ik niet aan de was toegekomen en die moet dus vandaag ècht nog worden gedaan. Met een volle HEMA-rookworst tas, en het wasmuntje in de hand, snel ik me naar de ruimte met de wasmachines. Vijf euro voor een wasje is niet niets maar het moet nu eenmaal en ik heb medelijden met de vrouw die een handwasje in een wasbak aan het doen is.
Wanneer ik terug kom staat Lyka alweer klaar met de volgende was. Laken, dekbedovertrek, handdoeken en nog wat klein spul dat ze vergeten was. Op weg naar de wasmachines koop ik bij de receptie nog een wasmuntje en zorg dat de tweede wasmachine ook gevuld en aan het werk gaat.
Dan heb ik eindelijk even de tijd om een bakkie koffie zetten en even zitten. Maar niet voor lang! Er zitten ongeveer 15 minuten tussen de programma’s op de twee wasmachines! Dus met de kop koffie nog niet ver genoeg afgekoeld kan ik alweer op pad om de eerste wasmachine leeg te maken en de inhoud te verplaatsen naar de droogtrommel driehonderd meter verderop aan de overkant van de weg.
Bij terugkomst in de camper neem ik twee slokken koffie en luister naar Lyka’s gezeur wanneer ik het ontbijt ga maken. Omdat de droogtrommel gemakkelijk twee ladingen van de wasmachine tegelijk kan drogen wacht ik tot de andere was klaar is. Zodra die klaar is verplaats ik die ook naar de wachtende droogtrommel. 31 minuten wordt op de display van de droogtrommel weergegeven wanneer ik het muntje in de gleuf laat vallen.
Snel naar de camper waar Lyka de worstjes heeft gebakken en de witte bonen in tomatensaus al warm zijn. Twee eieren bakken en het ontbijt is compleet. Het loopt al tegen elf uur!
Met één oog op mijn horloge geniet ik van het zware Engelse ontbijt. Daar was ik ook aan toe, naast deze rustdag! De was wordt opgehaald en terwijl Lyka de was opvouwt en opruimt begin ik aan de voorbereidingen voor ons vertrek. Nu zullen ze niet moeilijk gaan doen over enkele minuten maar ik ben nu eenmaal iemand van de tijd en dus wil ik zeker niet te laat het campingterrein verlaten.
De elektriciteitskabel wordt opgerold. De koelkast naar de omvormer overgeschakeld. De rest van de 230V apparatuur gaat ook op de omvormer. Ik open de dop van de watertank die ook weer wat kan worden bijgevuld. En ik spreek nog even met twee Zwitsers die ook voor het eerst met een camper onderweg zijn.
Zij hebben een zes meter lange buskamper. Ik moet eerlijk zijn, erg mooi zo’n buscamper, maar ik ben toch bang dat het mijn ding niet helemaal is. Ik hou het nog even bij onze oude alkoof met een lange bank langs de lange zijde. De grote ramen zijn voor mij ook een groot voordeel. Een mooi uitzicht is tenslotte onbetaalbaar!
Onze watertank zal ondertussen wel genoeg water bevatten voor twee dagen dus kunnen we op pad. De gps geeft dertig kilometer aan naar onze bestemming voor vandaag. Portbou ligt aan de Franse grens en hier gaan we morgen aan een nieuwe route richting het zuiden beginnen.

Aan de boulevard vinden we een leuke parkeerplaats onder een met bomen omzoomt plein. Het verkeersbord verboden voor caravans en campers is half afgeplakt. Alleen de caravans zijn ook buiten het seizoen niet welkom. Waarschijnlijk gaan ze ervan uit dat de mensen met een camper wat bijdragen aan de plaatselijke economie.

Het zware en late ontbijt laat ons de lunch overslaan. We gaan voor het eerst sinds lange tijd een wandeling maken. De elektronica verdwijnt in de brandkast en wij genieten van het zwoele lenteachtige weer. De golven breken ruisend op het grindstrand. Ik heb nu ècht het gevoel op reis te zijn.
Lekker ontspannen in de camper. De internet radio draait op het onbeperkt internet kaartje van de KPN en ik kijk er al naar uit om vanavond en morgenmiddag lekker voetbal te luisteren.

Het avondeten is vanavond extra belangrijk omdat we het gisteren een keer hebben overgeslagen. Na weer een halve rustdag kan ik zonder moeite aan de gang. Varkenskarbonade met broccoli en ovenfriet. Dit gerecht is al een keer eerder voorbij gekomen maar het blijft heerlijk. Het koken met twee kleine gaspitten in de Oude Dame is niet gemakkelijk maar ik doe mijn best. Ik probeer ook zoveel mogelijk te variëren maar met deze lage prijs voor de broccoli zullen we deze heerlijke groente nog vaak in verschillende vormen of gerechten eten.

Spanje: Een kleine wereld

Roses (Camping Joncar Mar)


Iets voor acht klim ik uit het bed boven de cabine van de camper. Een uur later dan de gewoonte is maar er is een gegronde reden voor. Ik heb vannacht heerlijk vast geslapen. Mijn medicijnen gaan als eerste naar binnen met een slok koude thee, de kachel hoger, dan aankleden en de gordijnen open.
En wat zie ik? Een dikke mist heeft zich tijdens de nacht meester gemaakt van de wijde omgeving. Zonder enige haast ga ik aan de koffie en doe weinig bijzonders. Vandaag doen we rustig aan omdat dit mooie plaatsje uitnodigt om rustig aan te doen.
Terwijl we ontbijten klaart de mist op en ik bestudeer de waypoints die ik vanochtend heb ingetypt in “Garmin Basecamp”. Het blijkt namelijk dat we niet ver verwijderd zijn van een route uit het WOMO-boekje Oost-Spanje. Mijn drang om weer een route te gaan volgen is zo groot dat ik zelfs het risico neem om weer richting de Pyreneeën te gaan!
De route begint voor ons bij het waypoint in Ponts. Een klein stadje waar we gelukkig een vers een stokbrood kunnen kopen. Onze afbakbroodjes zijn nu allemaal verleden tijd, met uitzondering van een pakje croissants die we bewaren voor zondag, lekker met gerookte zalm.

Bij de eerste halte net buiten Ponts krijg ik mijn eerste twijfels of het volgen van de route wel de juiste is. Het is weer duidelijk kouder. Dat het droog is is een bonus maar het weer is zeker niet aangenaam.
Bij de ruïne van het klooster “Santa Maria de Gualter” smaakt de warme thee beter dan ooit. Lyka neemt niet eens de moeite om de ruïne te bekijken. Haar neus buiten de deur in de koude wind was voldoende voor haar om te besluiten dat we nog wel meer ruïnes zullen zien tijdens deze reis.
We gaan verder met het klimmen en de witte toppen van de Pyreneeën verschijnen aan de horizon. We rijden nu boven de wolken en de hemel is blauw. Het is een schitterend uitzicht maar ook het koude weer waarvoor we op de vlucht zijn geslagen is weer terug.
Een hongerige vos steekt voor de camper de weg over en kijkt ons recht in de ogen. Een wilde vos? Hoeveel mensen hebben ooit een vos in het wild gezien?
Aan het einde van de route, die gelukkig maar vier en dertig kilometer lang is, zijn we het eens. We gaan weer terug naar ons oorspronkelijke plan. Snel naar de Middellandse Zee!
Het is vandaag weer camping dag dus onze beste kansen liggen bij het badplaatsje “Roses”. Alleen de naam al brengt een glimlach op mijn gezicht. Hier brachten wij ons Spaanse avontuur van de zomer van 1984 door. Cor, Ben, Jan, Herman en ik als de vier musketiers en d'Artagnan! Blokken Hollandse kaas en gevallen sokken! Ruim twee en dertig jaar geleden. Het was zo’n speciale vakantie dat we het er nog altijd over hebben wanneer we elkaar ontmoeten. Het was de vakantie van ons leven!

Het is al laat wanneer we op “Camping Joncar Mar” arriveren. De camping is net zo romantisch als een bos uien maar voor ons is het voor een nacht voldoende. Voor de prijs van € 15,50 hoeven we het ook niet te laten! We kunnen douchen, we kunnen de was doen, de accu opladen en water innemen.
Ik ben zo afgepeigerd dat ik voor het eerst in ruim drie weken niet aan koken toe kom. Het zit vanavond gewoon niet in me. Mijn lieve verwende vrouw is het daar niet me eens en Lyka laat me dat ook in zeer duidelijke taal weten.
Maar ik kan me ook verdedigen want we hebben erg laat ontbeten, erg laat geluncht dus schiet het avondeten erbij in. Onder de douche denk ik aan wat er allemaal nog in de koelkast ligt. Ondanks mijn pogingen lukt het me niet om genoeg energie bij elkaar te vegen om een maaltijd te koken. Brood, worst en kaas, bier en wijn zijn de maaltijd voor deze avond.

Spanje: Het weer klaart op

Sant Ramon (naast het park)

Hoewel de straat nog nat is van de gevallen regen valt het me meteen op dat het buiten wat aangenamer is. Het is nog steeds fris maar het is al wel een enorm verschil met gisteren. Het afval gaat in de grote container aan de andere kant van de straat, die afvalcontainers staan overal in Spanje dus je afval is nooit een probleem, en de broodjes gaan in de oven.

We gaan weer rijden vandaag. Richting het warmere oosten. Dat de hele dag maar rijden maakt dat er maar weinig te vertellen is en dat ik ook weinig foto’s maak. Onderweg tijdens een pauze staan we naast een brug over een kloof waar het gevallen regenwater zich als een razende stroom een weg er doorheen baant.

Verder zijn het vergezichten met zonnige perioden en af en toe een pauze om wat te drinken en de benen te strekken. Het is vreemd om vrij te rijden. Ik mis de WOMO routes met hun punten van interesse en de picknickplaatsen. Nog twee dagen rijden en dan hopen we aan de middellandse zee te zijn.

We proberen voor het eerst de pizzasteen in de oven! Het is geen succes. Er moet wat veranderen aan deze opstelling. Ten tweede heb ik ook ernstige twijfel bij de kwaliteit van de goedkope pizza van de Lidl. Die moet ik ook maar wijzigen.
We proberen wat van de Italiaanse langspeelplaat te eten maar de smaak èn tekstuur van de pizza vallen bij geen van ons beiden in de smaak dus verdwijnt de pizza in de berm. Met vallen en opstaan zal ik het wel onder de knie krijgen. Het is nu eenmaal moeilijk om te bakken in de oven zonder een thermometer om je te begeleiden.

Tijdens het doorkruizen van een anoniem klein dorp in de voetheuvels van de Pyreneeën zie ik vanuit mijn ooghoek een mooi plaatsje om te slapen. Hoewel we slechts 30 Km/u rijden zijn we er voorbij voordat ik kan reageren. en snelle blik op de gps en met een kleine omweg staan we enkele minuten later op de schitterende plaats voor de nacht.
Ik bekijk de plaats nog een keer van alle kanten en zorg dat ik er zeker van ben dat we niemand in de weg staan.
Geen rommel, geen overlast en niemand in de weg staan is de basis van probleemloos vrij parkeren met de camper. Ik ruik de geur van de houtvuren, een ouderwetse geur, en kom tot de conclusie dat we hier prima staan.

Met de restjes uit de koelkast kook ik een gemakkelijke maaltijd. Pasta met broccoli en verse chorizo saucijzen. Het smaakt prima met een flinke schep Parmezaanse kaas.
De wijn smaakt zo goed bij de maaltijd dat ik maar besluit om de fles leeg te maken. Het is tenslotte donderdag en dan neem ik altijd een extra slokje.
De serie Contaiment maakt mijn avond af. Vier afleveringen zelfs! Dan gaan we een beetje aangeschoten slapen. Het is hier stil in het dorp, muisstil.