We hebben een afschuwelijke nacht achter de rug! En ook weer een waardevolle les geleerd.
“Ga nooit onder bomen staan wanneer er regen wordt verwacht!”
Terwijl enkele meters bij ons vandaan de zachte Schotse regen, zoals je kan verwachten, neerdaalt vallen er op de achterkant van de camper grote druppels regenwater verzameld in het bladerdak van de boom waaronder we staan. Elke druppel die zich niet meer kan vastklampen aan een blad of tak valt met een klap als van een geweerschot op het aluminium dak van onze camper. En dat gaat de hele nacht zo door.
Het is vanochtend slechts dertien graden buiten, het regent en de mensen in de andere vier campers liggen nog op een oor. Met andere woorden, het is geen goed moment om de camper te verplaatsen. Ik laat de wekker van zes uur en zeven uur passeren en sleep mezelf rond half acht uit bed. De koude vestigt zich in mijn vingertoppen terwijl ik op de eerste koffie van de dag wacht. Buiten is het depressief donker en nat. Voor een moment speel ik met het idee om de kachel aan te steken maar daar wacht ik mee tot Lyka opstaat. Voor nu volstaan mijn fleece en joggingbroek.
Mijn vingers rennen heen en weer over het toetsenbord van mijn MacBook om warm te worden. Na het legen van de blaas ga ik, zoals hopelijk elke dag van deze reis, als eerste de juiste foto’s in mijn verhaal inpassen en een verhaal op mijn weblog publiceren.
Ik heb al een vraag gekregen van een andere camperaar waarom ik de afgelegde afstanden en de locatie van de overnachtingsplaatsen niet vermeld. Nu is mijn antwoord daarop even eenvoudig als resoluut: Het is absoluut niet relevant! Met honderden miljarden potentiële overnachtingsplaatsen in Europa moet je zelf zonder niet al teveel moeite en fantasie een plekje om te overnachten kunnen vinden. Wij spelen nu onder het rijden samen: “Ook een mooi plekje!” Dat werkt heel inspirerend en je leert tegelijk waar je partner wel, en belangrijker, òf niet wil staan.
Na een eenvoudig ontbijt, van een boterham met pork & egg roll en een boterham met Hollandse kaas, maken we ons gereed voor de het begin aan route 4 uit het WOMO boekje. Zodra we de parkeerplaats aan het meer hebben verlaten slingeren de wegen weer zoals de afgelopen dagen door de rollende heuvels van de laaglanden. Het rijden is mooi hier in Schotland en veel gemakkelijker dan veel mensen denken.
Ik heb bewust Glasgow overgeslagen. Na het lezen van de diverse boekjes en brochures die we bij ons hebben ben ik tot de conclusie gekomen dat het beter is om Glasgow met het openbaar vervoer te bezoeken. Helaas laat ons budget dat op dit moment niet toe zodat we Glasgow naar het einde van onze reis hebben verplaatst. Vandaar de titel van dit verhaal.
Bij de eerste Tesco doe ik snel wat boodschappen en kan de verleiding niet weerstaan om de op verse worst lijkende onion sausage’s te kopen. Met de eveneens gekochte jus korrels zullen ze een prima avondmaaltijd vormen. We zien in een uur meer supermarkten dan in de afgelopen week en omdat ik toch zin heb in een bakkie koffie stoppen we voor de eerste keer bij een Morrisons supermarkt. Het lijkt in deze supermarkt allemaal wat duurder dan bij de concurrentie dus we kopen alleen wat bier en cider dat wel redelijk geprijsd is.
Bij aankomst in New Lanark blijkt de parkeerplaats een droom in een mooie rustige bosrijke omgeving. Er is geen enkele voorziening, behalve een vuilnisbak, maar dat maakt voor een nachtje niets uit. Omdat we allebei uitgeput zijn door de slechte nachtrust van de afgelopen nacht nemen we eerst een uurtje rust. Even de ogen dicht met goede rockmuziek op “Absolute Radio” uit de draagbare radio. De reclames over autoradio’s met DAB+ zetten me aan het denken. Vanaf £ 29,99 bij Halford! Misschien moet ik daar maar eens stoppen wanneer we er een langs de weg zien?
Ik schiet plotseling wakker en zie Lyka naar me lachen. Ik heb dus wel even geslapen! Ondanks het late tijdstip in de middag loop ik toch even naar beneden het dal van de “River Clyde” in om naar de “UNESCO Heritage Site New Lanark” te kijken. Ik ben verbaasd en verward tegelijk. Is dit allemaal nieuw? Wonen er mensen in dit openluchtmuseum? Ik heb teveel vragen om onbeantwoord te laten voordat ik terug ga naar de camper. Dus bezoek ik het informatiecentrum.
De toegangsprijs van £ 9,50 per persoon valt niet onder een van de twee passen die we al in bezit hebben. New Lanark is onafhankelijk. Ik krijg wat documentatie en wandel verbaasd rond in het bijna 240 jaar oude industriedorp. Ik ben bijna overtuigd. Morgen doen we in ieder geval de wandeling naar de watervallen.
Bij terugkomst weet ik Lyka ervan te overtuigen dat we morgen de wandeling naar de watervallen èn “New Lanark Experience” gaan doen. Dat wordt dus een start zo rond negen uur van deze drukke dag.
Het avondeten bestaat uit aardappelpuree met onion sausages, jus en groenten. Een keer Europees, of misschien wel Schots, kan ook geen kwaad. Het koude weer laat de zwaardere maaltijd prima smaken. Onder het eten komt er een andere camper bij ons staan en dat geeft ons een iets beter gevoel. Hoewel we na drie weken het angstige gevoel van alleen op een verlaten plaats overnachten al bijna helemaal kwijt zijn.
Een nieuwe mini-serie, “The Lost Room” (2006) vult onze avond met vertier. Gevolgd door de laatste afleveringen van seizoen 7 van “The Big Bang Theory”. Gelukkig missen we de satellietschotel helemaal niet. Een paar USB sticks van nog geen € 50,- doen precies wat een € 1.000,- schotel met een duur maandelijks abonnement zou moeten doen. De donkeren natte koude avonden vullen met vertier.
Lyka kruipt onder het dekbed terwijl ik nog even samen met mezelf wil zijn. In het donker kijk ik vanuit de in duisternis gehulde camper naar beneden over de schaars verlichte parkeerplaats en geniet.
Ik hou van mijn vrouw
Ik hou van dit zwerversbestaan.
Ik hou van deze bescheiden maaltijden.
Ik hou van nieuwe plaatsen bezoeken.
Ik hou van nieuwe mensen ontmoeten.
Ik hou van witte wijn en Jamesons Whiskey.
Ik hou van het reizen met een beperkt budget.
Ik hou van het schrijven van mijn dagelijkse belevenissen.
Ik hou van deze camper.
Welterusten.
