Twee weken geleden stapten we uit ons bed in Zaltbommel en vandaag worden we wakker aan de grens met Schotland.
De wereld buiten is erg klein. De mist smelt samen tot water en druppelt van de camper. Het vormt kleine plasjes water op het asfalt van de parkeerplaats. Het is ook fris. Het is elke ochtend fris maar vandaag is het vochtig fris en dat is een ander gevoel. We staan met z’n tweeën op de grote parkeerplaats en ergens in de verte hoor ik een auto over de weg rijden die ons straks naar onze volgende stop moet brengen.
Ik noem het maar een stop want het zijn 309 waypoints die over de smalle wegen van Schotland tot een route zijn geregen. Zoals we als kinderen de genummerde punten met een potlood verbonden totdat er een herkenbare afbeelding op het papier verscheen. Deze 309 punten zijn verdeeld over zestien verschillende routes.
In WOMO 33 zoek ik op wat onze volgende stop is volgens de route. Het blijkt het eindpunt van route 1 te zijn wat tevens het beginpunt is van route 2. Na een paar boterhammen en een paar koppen koffie is de mist grotendeels opgetrokken en prikt de zon voorzichtig door het laaghangende wolkendek. Over het weer hoeven we niet meer te klagen! Veertien dagen zon in Schotland komt niet zo heel vaak voor!
De wegen zijn mooi en worden waarschijnlijk alleen nog maar mooier en rustiger. Na een laatste visuele controle aan de buitenkant van de camper en een blik op de brandstoftank onder de camper gaan we op weg naar Gretna Green. Daar treffen we een toeristische trekpleister aan die ons niet kan boeien. Oude ambachten met grote winkels erachter gevuld met prullaria uit het verre oosten.
Op de parkeerplaats van Gretna Green zien we weer enkele bekenden, de WOMO groep worden we lachend onder elkaar genoemd. Ook staat er een ouder Nederlands echtpaar waarvan de caravan is aangereden door een camper. Wij zijn nu een groep melaatse zondaars die zich niet aan de verkeersregels houden en zeker niet met de caravans rekening houden. Ik hoor hun verhaal aan, ze moeten het kwijt, en verzeker ze dat niemand graag met een aanrijding wordt geconfronteerd. Camper èn caravan!
Ik probeer ze nog even met een ander twistpunt te helpen, namelijk de ingebouwde SatNav. Deze Opel SatNav heeft een heel andere gebruikers interface dan ik van de Garmin gewend ben en wat ik ook probeer ik krijg het niet voor elkaar om te zoeken op postcode of coördinaten. En dan wordt navigeren wel heel moeilijk in het buitenland! We nemen afscheid en gaan op weg naar een punt buiten de route uit het WOMO boekje.
Ik kan eindeloos blijven vertellen over de schitterende landschappen maar dat gaat snel vervelen, dus voorlopig voor de laatste keer, de landschappen om ons heen zijn adembenemend!
Een kop koffie hier en daar en dan vinden we een parkeerplaats net buiten de poort van Caerlaverock Castle. Voordat we naar binnen gaat eten we eerst de lunch, aardappel prei soep aangevuld met verse groenten en een boterham. De soep is zo’n geweldig succes dat het tweede pakje zonder een moment te twijfelen in de vuilniszak verdwijnt. Een keer deze slechte soep is genoeg meneer Honig!
We kleden ons aan en bereiden ons voor op het bezoek aan, en een flinke wandeling rond, Caerlaverock Castle. Binnen de poort gaan we de kleine winkel van de bezienswaardigheid binnen. Opnieuw voelt de entreeprijs voor twee personen stevig aan. Wanneer dit zo doorgaat kan entreegelden wel eens de grootste kostenpost worden van deze reis door Schotland.
Onze lidmaatschap pas van de “Geldersche Landschap & Kasteelen" wordt niet geaccepteerd! Ik wordt er wel een beetje moe van en bestudeer wat voor ons de beste optie is. Ik bekijk de financiën vanuit alle verschillende kanten en uiteindelijk zit er niets anders op dan lid te worden van “Historic Scotland”. De organisatie die de meeste kastelen in Schotland beheert. Op de £ 86,50 (€ 112,85) die we moeten betalen voor de pas kunnen we meteen £ 21,- in mindering brengen voor ons bezoek aan Caerlaverock Castle.
Dit kasteel schept het beeld dat we hebben over de wilde Schotten met hun ontelbare kastelen en burchten. Hoewel we de geschiedenis niet kennen is het bezoek aan het kasteel heel indrukwekkend.
Wat ook indrukwekkend is is de onweersbui die zich boven Dumfries aan het ontwikkelen is. Het duurt niet lang voordat de eerste druppels donkere vlekken op mijn katoenen overhemd toveren. Daar gaat onze eerste officiële wandeling in rook op, of beter gezegd, verdwijnt in het water. Met regen in het vooruitzicht gaan we echt niet op pad om twee uur te wandelen.
We gaan dus verder richting Dumfries waar het ècht regent. Vreemd weer in Schotland! Zodra we Dumfries verlaten hebben wordt het weer droog en niet veel later schijnt de zon weer. Hoe moeten we met deze weersomstandigheden later deze reis omgaan? Zijn we te voorzichtig òf juist niet?
En daar is onze volgende stop! “Sweetheart Abbey” toornt boven de kleine huisjes van het dorp uit en lokt ons om haar te komen bezoeken. Op de parkeerplaats staan al de voor ons bekende Duitse campers. We zwaaien enthousiast naar elkaar terwijl we genieten van de gemakken van onze campers. Een bakkie koffie aan boort en dan de “Sweetheart Abbey” bezoeken.
Net zo indrukwekkend als het Caerlaverock Castle, met natuurlijk een heel ander verhaal erachter, en net zo goed onderhouden als onderhoudend. De veelvuldig aanwezige informatieborden geven je een uitstekend beeld van waar je bent en waar je naar staat te kijken. Maar wat nog beter is is dat we opnieuw £ 9,- van onze investering kunnen aftrekken. Nog £ 56,50 te gaan!
We zijn niet ver meer van “Sandyhills Bay Caravan Park”, onze geplande overnachtingsplaats. En nog belangrijker, eindelijk weer douchen en voor de eerste keer in twee weken de vuile was in een machine doen. We leven tenslotte als nomaden! Het leven in de camper heeft veel overeenkomsten met het leven van een rugzakartiest. Alleen het is wat comfortabeler!
Voordat ik de onder de douche stap en me eindelijk weer een keer kan scheren regel ik dat de wasmachine aan haar programma begint. Vijfendertig minuten later verhuisd de vochtige schone was naar de droger.
Lyka haalt de Lay-Zee weer tevoorschijn en geniet van het mooie weer en de schitterende omgeving. Het reizen met de camper is zeker belonend! Nog voor het eten haalt Lyka de was op en legt het wasgoed dat nog niet helemaal droog is op de Lay-Zee in de Schotse zon.
De Griekse speklappen met sla en gebakken aardappelen smaken ons prima! Na een koffie en een wijntje kijken we naar “7 Cases” (2015), een Britse misdaadfilm met een vreemd verloop. Erg vermakelijk. En dan, zonder de gebruikelijke Big Bang Theory, kruipen we onder de dekens. We zijn doodop van de afgelopen drukke dagen.
Nu we na twee dagen al halverwege route 2 zitten, volgens het boekje tussen de 7 en 9 dagen, krijg ik het gevoel dat we een beetje snel gaan. Wat te doen? We willen niet binnen een maand aan het einde zijn van onze reis.
