Voor het eerst tijdens deze reis kruip ik pas na het laatste wek signaal uit bed. Net na negen zit ik alleen in de frisse camper, in de stilte van een Schotse zondag, in een enorm natuurgebied. Ik heb geslapen als een baby en de eerste koffie smaakt me goed. Ik denk na over wat we vandaag zullen gaan doen.
Natuurlijk gaan we dit wonderschone wandelgebied niet verlaten zonder een fatsoenlijke wandeling te hebben gemaakt. Het enige probleem om half elf is de laaghangende bewolking. We kunnen maar weinig van de mooie omgeving zien. Ondanks deze tegenvaller gaan we toch op pad.
We lopen een mix van het “Lower Lendrick” en het “Lendrick Hill & Dam” pad. Ik schat een kilometer of acht en dat zou dus in minder dan drie uur moeten. Even het afval in de container gooien. Net buiten de camper wordt ik omgeven door een zwerm kleine insecten. En die bijten nog ook! Op mijn blote benen valt het nog wel mee maar in mijn gezicht is het al snel irritant. Ze kruipen in mijn ogen, oren en neusgaten. Dat zijn dus de beruchte Schotse midgies!
Al snel merk ik dat bewegen een zeer goede manier is om ze te ontwijken en na een rondje over de parkeerplaats vlucht ik weer de camper in en ga op zoek naar een sterker wapen. De kruidvat anti-insect stick! Na de prima ervaringen met de stick in de Filippijnen zijn er een half dozijn ingepakt voor deze reis en ik ben benieuwd of de midgies er ook zo’n hekel aan hebben. Een paar streken met de stick over mijn blote benen, op beide wangen en mijn voorhoofd. Het is gelijk een stuk beter. Ik ben benieuwd naar de watervastheid en effectiviteit na een uur of zo.
De laaghangende bewolking laat nu langzaam haar water los en zonder dat het ècht regent worden we toch kletsnat. De kleine mistige wereld houd veel voor ons verborgen maar de wandeling doet ons toch goed. We klimmen en klimmen. Mijn hart raast in mijn borst totdat we het punt passeren dat mijn lichaam warm is en mijn hart stationair gaat lopen. Mijn lichaam is nu gewend aan de uitdaging. Het is altijd heerlijk om buiten, met de juiste kleding en uitrusting, bezig te zijn.
Op de weg naar beneden wordt het weer wat beter en worden de glooiende heuvels om ons heen worden met elke stap beter zichtbaar. Het is jammer maar het is niet anders! Je moet het weer nu eenmaal nemen zoals het komt. De midgies hebben we de hele wandeling niet gezien en dat betekend dus dat de eerste test van de insect-stick positief is verlopen. Er volgen de komende weken ongetwijfeld nog meer wandelingen en veel meer midgies.
Onze geplande koffie en cappuccino beloning aan het einde van de uitputtende wandeling schieten erbij in omdat het “Tearoom/Restaurant” volledig geboekt is. Er is geen lege stoel te vinden in het kleine houten gebouw. Het is tenslotte een zondag! En volgens mij ook nog vaderdag? We kunnen de drankjes wel meenemen.
‘Dank u voor het aanbod, maar dan zetten we zelf wel een bakkie in de camper!’
De laatste 600 meter van de wandeling gaat over de rijweg. En dat is zeer onveilig. De schotten rijden rustig en oplettend, het zijn de toeristen waar ik me zorgen over maak. Gelukkig komen we veilig weer op de parkeerplaats waar de camper op ons staat te wachten. De kachel aan, de natte kleren uit, een bakkie op het gas en een boek van Pieter Aspe op de Kobo. Een heerlijke dag ligt achter ons.
Tijdens de wandeling hebben Lyka en ik ook besloten om nog een nacht op de uiterst rustige parkeerplaats door te brengen.
Zoals Lyka correct opmerkte, ‘Morgen moet iedereen weer aan het werk en naar school, we hebben de parkeerplaats voor ons zelf!’
Terug in de camper verteld de kleine Garmin dat we acht en een halve kilometer gelopen in twee uur en twintig minuten. Dat is heel netjes gezien de flinke stijging die we hebben moeten maken!
Tijdens de lunch beginnen de honderden vogeltjes weer op het dak te tikken. Regen! Binnen brand de kachel en staan de knakworsten in de pan te borrelen. Warme broodjes uit de Omnia oven maken de lunch compleet. Engelse mosterd en tomaten ketchup, met als uitzondering een blikje Coke Zero. We genieten van de simpele lunch, de rust en een boek. We hebben voor vandaag genoeg gedaan.
De regen houd de hele middag aan. We hebben niets anders te doen dan te lezen met de Radio BBC 2 op de achtergrond. Het is een heerlijke middag totdat Lyka een lekkage aan het voorste dakluik ontdekt. Ik wist dat er een gat in zat, een gevolg van een zware hagelbui vorig jaar, maar dit lijkt me toch wel wat anders! Mijn set schroevendraaiers voor de grote nood komt tevoorschijn en ik kan het probleem niet een, twee, drie ontdekken.
Het rubber dat het water buiten zou moeten houden staat op de aansluiting enkele millimeters open maar dat zou niet zo’n probleem moeten geven. Ik kom tot de conclusie dat het een combinatie is van de vreemde helling van het dak met de wind die uit de verkeerde hoek komt. Een dun rolletje toiletpapier als extra pakking en het probleem is opgelost. Rooster weer vastschroeven en af en toe een kijkje nemen. Tja, een zes en twintig jaar oude camper heeft haar kleine gebreken en haar eigen nukken.
Ondanks dat we in een kleine ruimte wonen met slechts twee kleine gaspitten weiger ik om me over te geven aan voorgekauwd voedsel. Het roept me wel vanuit de diepvries maar zolang we nog gemakkelijk boodschappen kunnen doen hou ik het bij verse groente. Een bloemkool voor € 0,65 kan ik niet in de Lidl laten liggen. Varkensfilet met bloemkool en aardappelpuree is ons diner. Èn dat smaakt goed na zo’n lange wandeling! Lyka heeft al genoten van een Guinness en ik zit aan de witte wijn van de HEMA. Ook een winnaar!
De klassieker “La grande vadrouille (1966)” met Louis de Funes kan Lyka niet boeien en zij gaat verder in haar boek op de iPad. Met een koel wit wijntje binnen handbereik kijk ik naar de lichte komedie en haal jeugdherinneringen op. Dit is een film die ik haast zeker 45 jaar geleden in de Bommelse bioscoop op een zondagmiddagmatinee voor het eerst heb gezien!
En de plannen voor morgen? Daar kijk ik misschien straks nog wel even naar!
