Vermoeid hijs ik me ik tijdens het signaal van mijn wekker om zes uur uit bed. Het wordt vandaag een lange dag! We gaan kijken hoe ver we kunnen komen en proberen zeker op het vaste land van Europa te komen. Lyka s’ morgens geforceerd wakker maken is een gevaarlijke opdracht. Maar vandaag ziet ze gelukkig de noodzaak van het vroege opstaan ook in. Een half uurtje later zitten we aan de koffie en boterhammen als ontbijt.
Op de parkeerplaats verschijnen de eerste werknemers van het “Housesteads Roman Fort” en deze activiteiten stimuleren ons om ook maar snel op pad te gaan. Officieel mag je hier niet overnachten maar officieus stellen ze het wel op prijs omdat enkele campers op de parkeerplaats de drempel voor een inbraak op deze afgelegen plaats flink verhoogd.
Er valt niet veel op te ruimen in de camper. Gisterenavond heb ik na het eten nog een biertje in het donker gedronken om de vermoeidheid van het rijden de mogelijkheid te geven om mijn lichaam te verlaten. De vaat laten we staan tot vanavond, we moeten snel op weg.
Lyka zit al in de cabine te wachten wanneer ik de visuele inspectie van de buitenkant van de camper uitvoer. Sinds dat geval met die spanband van de brandstoftank kijk ik altijd, vooral ’s morgens, even rond en onder de camper of ik niets vreemds opmerk. Deze ochtend wordt ook de motorolie en de koelvloeistof nog een keer gecontroleerd. We rijden namelijk vandaag de hele dag en de snelheden liggen een stuk hoger dan “de Oude Dame” de afgelopen weken gewend is. We hebben in al die weken Schotland slechts een millimeter of drie motorolie op de peilstok verloren! Dat is toch wel verbazend goed te noemen voor een dieselmotor van 26 jaar oud?
Vandaag is de eerste halte Hexham, eerst naar de Tesco, waar ik mijn contante Britse ponden ga omzetten in cider en andere delicatessen die we in Nederland niet kunnen kopen of erg prijzig zijn. Dat is zo gelukt! De camper puilt uit met etenswaren en blikjes cider. De teleurstelling over het beëindigen van deze mooie reis in Schotland is al verwerkt. Je moet nu eenmaal realistisch blijven, een reis zonder koelkast kan, maar het is wel erg behelpen. Bij de lokale Shell worden we nog een keer door de Britse regering geplukt, € 1,51 voor een liter diesel, en dat gaat het vizier op nul en we rijden richting Dover.
Het steeds veranderende Engelse landschap brengt me in een trance. 80 Km/u heuveltje op en 105 Km/u heuveltje af. Onderweg stoppen we ongeveer om het anderhalf uur voor een kop koffie en wat rust. Het links rijden is lang niet zo vermoeiend meer dan in het begin van deze reis. Natuurlijk helpt het dat ik veel in Thailand aan de linker kant van de weg heb gereden. We stappen weer in en met een vriendschappelijke stilte tussen ons in rijden we richting het zuiden.
Totdat ik ergens in Engeland weer een grote handelaar van caravans en campers langs de weg zie. Een snelle blik in de achteruitkijkspiegels, de rem er op, de richtingaanwijzer uit en enkele minuten later staat “de Oude Dame” tussen haar lotgenoten. Hier gaat het er anders aan toe dan bij de gladde verkoper in Schotland!
Nadat ik ons probleem heb uitgelegd krabt de man op zijn kalende hoofd en laat enkele eenzame gele tanden zien. Er volgt een heel gesprek èn een heel verhaal. We komen samen tot dezelfde conclusie: Ik kan proberen deze man de koelkast te laten repareren maar ik moet de onderdelen altijd betalen, ook wanneer de koelkast niet werkt na de reparatie. Het is een groot risico! Onze koelkast is namelijk van het vasteland en in het Verenigd Koninkrijk worden er andere modellen gebruikt. In overleg, en met een eerlijk advies van de Engelse monteur, besluit ik om toch maar door te rijden en de koelkast in Nederland te laten repareren.
Na een lange rit waar niets gebeurt, behalve een file en omleiding waar we veel tijd verliezen, staan we om iets voor zes in de rij om aan boort te gaan van een veerboot naar het vaste land. Er is plaats op de eerste de beste boot die vertrekt en met een zuur gezicht betaal ik de overtocht. Niet boeken kost veel geld! Maar ja, het zij nu eenmaal zo en daar zullen we mee moeten leven.
Twintig minuten later gaan de trossen los en zijn we op weg naar Calais of Duinkerken? Ik weet het ècht niet! Het is opvallend rustig aan boord. Wel veel vrachtwagens maar weinig vakantiegangers. Op een stoel aan het raam sip ik van mijn meegebrachte blikje cola light. € 8,00 voor twee kartonnen bekertjes koffie vinden we echt te gortig! Wij zijn niet de enige, in dertig minuten verschijnt er geen enkele klant aan het buffet en staan de twee Noord-Afrikaanse obers werkeloos met elkaar te kletsen.
Half zeven, een uur varen is half acht, dan nog vier uur rijden, we zijn voor half twaalf weer in Zaltbommel! Helaas maak ik een kleine rekenfout! Zodra mijn telefoon contact maakt met het Franse netwerk verspringt de tijd op het kleine beeldscherm. Één uur vooruit welteverstaan! Samen met de dertig minuten extra vaartijd brengt dat de geplande aankomsttijd op één uur in de nacht. We bespreken onze mogelijkheden en we besluiten, tegen al mijn persoonlijke afspraken over rijden met de camper in, om vanavond toch maar naar Zaltbommel te rijden.
Onderweg probeer ik ook nog tevergeefs contact met een vriend net buiten Brugge te maken. Dat zou een verrassend einde aan deze dag zijn geweest. Voor hem en voor ons. Maar een antwoord blijft helaas uit. De duisternis kruipt langzaam over de Vlaamse snelwegen. Zodra het tijd is voor een pauze verlaten we zonder een moment van twijfel de snelweg en rijden een parkeerplaats op. Deze parkeerplaats staat van het begin tot het einde vol met voor de nacht geparkeerde vrachtwagens. Vele donkere Oost-Europese ogen staren ons aan en na. Het nodigt niet uit om wat te drinken en te eten dus rijden we maar door. Bij een benzinestation in België moeten we de tank nog een keer volgooien dus ontkomen we niet aan het onveilige gevoel van de geparkeerde vrachtwagens. Lyka houdt de deuren stijf dicht en zelf tank ik, met ogen in mijn achterhoofd, onze tank vol.
Naast ons verschijnt een camper zonder zijraam. En ja hoor, ingeslagen tijdens een korte boodschap in de supermarkt. Mijn lijstje met werkzaamheden aan de camper wordt weer een regel langer. Ik ga een kleine kluis inbouwen zodat onze elektronica en paspoorten altijd zijn beveiligd. Het inslaan van zo’n raam kun je moeilijk voorkomen maar het wegnemen van belangrijke apparatuur wel!
De duisternis is zeer vermoeiend voor me! Ik eet mierzoete koekjes voor energie en drink veel koude zwarte thee. Mijn ogen staren en zoeken in de duisternis. Ik heb, sinds het begin van mijn nachtblindheid, een grote hekel aan het rijden in het donker. Maar dit is een uitzondering, we willen zo snel mogelijk naar huis!
Het is al tien voor één wanneer we Zaltbommel binnenrijden. Het oude vestingstadje slaapt en ik bijna ook. Nergens brand er binnen nog licht dus kunnen we ons huis niet in. We nemen namelijk nooit de huissleutels mee wanneer we op reis gaan. Die heb je niet nodig en je kan ze alleen maar kwijtraken!
Op de parkeerplaats aan de Omhoeken is er voldoende plaats. Ik parkeer de camper en enkele minuten later ligt Lyka al in de alkoof te ronken. Missie volbracht, we zijn veilig weer thuis en kunnen terugkijken op een mooie en geslaagde eerste reis met de camper. Een reis die smaakt naar meer. En dat meer zal er zeker komen. Psssssttt, een koel blikje Stella Artois bier gaat open en ik kijk vanuit een donker woongedeelte over de mijn zo bekende parkeerplaats. De motor tikt nog na van de lange rit. Wie had er ooit gedacht dat we hier naast ons huis in Zaltbommel de nacht zouden doorbrengen?
