Vandaag is een verplaatsing naar de start van onze “Scotland Expeditie”. 230 Kilometer naar het zuiden ligt Hexham waar we de eerste stappen van onze ruim 5100 kilometer lange reis naar elke uithoek van dit onbekende land zullen maken. Hoewel Hexham in Engeland ligt is dit gebied onlosmakelijk verbonden met Schotland.
Net ten noorden van Hexham liggen de overblijfselen van “Hadrian’s Wall”. Een muur van bijna 120 kilometer lang, 1800 jaar geleden gebouwd door de Romeinen om de wilde en gevaarlijke Schotten buiten het Romeinse rijk te houden. De muur liep van de Noordzee tot de Ierse zee en met velen forten en legerplaatsen was het zeker een van de drukste Romeinse gebieden in hun grote rijk. De muur is de oude grens tussen Schotland en de rest van het Britse eiland.
Het is vreemd on na vier nachten op de camping weg te rijden van alle luxe. Nu wordt het voor ons ook weer een sprong in het diepe. Het weer blijft mooi en we krijgen verschillende mooie landschappen voorgeschoteld. Groot-Britannië is een schitterend land dat het rijden op de smalle landwegen beloond.
Alles gaat voorspoedig, we drinken een paar keer koffie onderweg en het lijkt er op dat de vele kilometers de oude dieselmotor soepeler maakt. Het knorren is overgegaan naar een haast zoemen. De mijlen glijden onder ons weg. Mijlen? Ja mijlen! De Garmin heb ik vanaf vanochtend omgeschakeld van kilometers naar mijlen. Dat bevalt me prima. Ik hoef namelijk niet meer de hele tijd te hoofdrekenen. De snelheden en afstanden zijn logischer en komen overeen met de verkeersborden langs de weg.
In Hexham gaan we voor de komende paar dagen boodschappen doen bij Aldi. Althans, dat was de bedoeling. We kiezen deze keer toch voor Tesco omdat we wat specifieke boodschappen nodig hebben. We vinden alles wat we nodig hebben voor de komende dagen en zodra ik de parkeerplaats wil afrijden realiseer ik me dat we een brood zijn vergeten. Nog maar een keer parkeren en snel bij de Aldi naar binnen voor een volkorenbrood.
Met het brood onder de arm slaat de angst me om het hart. Er hangt wat onder de camper! Met elke stap die ik dichterbij kom wordt mijn angst groter dat onze eerste reis hier wel eens aan een einde kan komen. Ik kruip onder de camper om te zien wat er aan de hand is. Het blijkt dat de voorste spanband van de brandstoftank is gebroken. Niet een technisch probleem om van wakker te liggen maar wanneer de hele tank er onderuit valt zijn de gevolgen niet te overzien!
De Kwik-fit aan de overkant van de weg kan me ook niet helpen maar wijst me wel op een ander probleem. Het is vijf minuten voor zes! Ze gaan sluiten en de kans dat ik nog een garage vind die open is is heel klein. Mijn vraag aan de bedrijfsleider van de Aldi of we nacht op de parkeerplaats mogen doorbrengen kan niet worden beantwoord. Een onafhankelijk beveiligingsbedrijf controleert het parkeren en daar kan de bedrijfsleider van de Aldi niets aan veranderen.
Gelukkig krijg ik van een oudere man in Volkswagen aanwijzingen in welke richting ik de Ford garage moet zoeken. Die aanwijzingen zijn zo goed dat ik om tien over zes de parkeerplaats van de garage oprijd. Zoals verwacht is de garage ook aan het sluiten en zijn we morgen om half acht de eerste.
Mijn voorzichtige vraag of we nacht op hun parkeerplaats mogen doorbrengen wordt ook hier beantwoord met een resoluut: NEE. Ik kan dat begrijpen, verzekeringen en meer van die onmogelijkheden zijn tegenwoordig zo streng dat er nog maar weinig mogelijk is.
We moeten dus een plaats voor de nacht zien te vinden! Niet te ver weg want ik wil niet teveel kilometers meer maken in deze situatie. Zo heb je honderden mooie staanplaatsen langs de weg gezien en zo zie je er geen een meer!
Dat kan ik niet over me heen laten gaan! We rijden rustig de stad uit en proberen enkele kleine zijwegen. Twee plaatsen we over twijfelen. De een is bezaaid met menselijke uitwerpselen en kots, de ander is bij een blok huizen voor de deur vlak aan de autoweg. Uiteindelijk rijden we toch maar door.
Totdat we bij een enorme stapel boomstammen komen langs een stille weg. Die boomstammen houden ons uit het zicht en de helling lijkt niet te stijl. Van de zenuwen dat de hele brandstoftank er straks onderuit kan vallen parkeer ik de camper met de neus de verkeerde kant op. Ondanks dat we in een moeilijke helling staan kiezen we toch voor deze plaats. Morgen zijn we om zeven toch weer weg!
Ècht trek heb ik niet van de zenuwen en de stress maar een mens moet toch eten. Lyka steunt me, ze voelt mijn onzekerheid en bezorgdheid. Ik voel me steeds meer gesterkt door haar steun. De fusilli met sla kan dan wel een campermaaltijd zijn maar het smaakt ons toch goed. Laat zal het vanavond toch niet worden, we zijn nog vermoeid van die mooie, leuke dagen, in St Andrews.
Tijdens het boekhouden moet ik vaststellen dat vandaag de duurste dag was van onze reis tot nu toe. Ik krijg weer pijn in mijn buik wanneer ik aan de garagerekening moet denken die ik waarschijnlijk morgen onder ogen krijg!
