Gelukkig is het droog wanneer ik om iets voor zeven naar beneden klim. Tenminste, ik hoor in ieder geval geen tikken op het dak! Met de gordijnen in mijn hand hoop ik dat het buiten ook niet mist. Met een soepele beweging trek ik de gordijnen open en zie een bekend beeld. Alleen zonder regen en mist. Aan de hemel zie ik zelfs enkele stukjes blauwe lucht. Een goed begin van een dag in Schotland.
Achter mijn toetsenbord realiseer ik me dat we al twee dagen geen internet hebben. Het is hier zo dunbevolkt dat we wel kunnen bellen maar mobiel internet is er gewoonweg niet! Een leven zonder internet is voor veel mensen ondenkbaar. Ik mis mijn Facebook niet. Het enige dat ik mis is mijn mogelijkheid om mijn verhalen te spuien. Ook de sport mis ik niet, het weinige nieuws dat me via de BBC radio bereikt is genoeg. Nog geen minuut voetbal heb ik van het EK 2016 gezien! En ik heb het ook niet gemist!
Ik denk na over een oplossing en ik denk dat een paar dagen achter elkaar twee verhalen plaatsen misschien wel een idee is. Hoewel er ook nog dagen kunnen komen dat ik niets of weinig te melden heb. Ik laat het maar voor wat het is en ga verder met mijn verhalen en foto’s.
Nog voor negen uur verschijnen er twee Ford Transit met een laadbak. Het is onderhoud aan het groen rond de parkeerplaats en het duurt niet lang voordat de vier grasmaaiers hun oorverdovende lawaai produceren. Tijd om te verkassen! Alles in de woonruimte van de camper wordt weer vastgesjord en niet veel later zijn we onderweg. Bij de eerste parkeerplaats stop ik een moment om de GPS te programmeren. Dat gaat steeds beter met de Garmin. Hoe je het ook bekijkt, dat ding doet nooit wat ik wil dus ik moet leren omgaan met zijn gebreken.
Hoewel ik me ten zeerste heb voorgenomen om een van de grootste toeristenvallen van Schotland te omzeilen kan ik de roep van de “SS Sir Walter Scott” niet weerstaan. Het is een oud stoomschip dat op een afgelegen Loch te water is gelaten en sindsdien toeristen rondvaart. Ik moet toegeven het ziet er allemaal wel leuk uit maar € 22,50 p.p. voor een boottochtje van een uur vinden we toch wat aan de pittige kant. Zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat de boot ook nog wordt volgepropt met toeristen die een rondreis door Schotland maken en je nog een € 5,- extra voor het parkeren moet betalen. Nee, die boottochten doen we hopelijk wel op een veerboot aan de westkust.
De hemel huilt zachtjes wanneer de reis verder voortzetten. Gelukkig schijnt de zon aan de horizon waar ons doel ligt. De reis naar de eerste halte die ik in gedachte had blijkt veel korter dan ik had verwacht. Op de parkeerplaats kijken we elkaar aan en weten meteen dat we de bergen en bossen wel hebben gezien. Om nu weer een boswandeling te maken zou ècht niets aan onze reis door Schotland toevoegen. Dus gaan we verder naar Aberfoyle.
Ook over “Aberfoyle” kunnen we weinig positiefs over melden behalve dat de CO-OP supermarkt prima bosbessen muffins verkoopt die twintig cent meer kosten dan bij de Lidl. Het hoeft niet altijd goedkoop te zijn zodat we ons de muffins goed laten smaken vergezeld van een verse kop koffie.
Tijdens deze koffiepauze heb ik een kasteel gevonden dat onder “Historic Scotland” valt. Wij zijn lid geworden dus mogen we dat gratis bezoeken. “Dumbarton Castle” mag dan niet een van de mooiste kastelen van Schotland zijn maar het heeft toch wel wat voordelen voordat we de hooglanden in trekken. Bij de Aldi wordt er ook nog eens voldoende ingeslagen zodat we de komende drie dagen niet omkomen van de honger.
“Dumbarton Castle” valt niet tegen, sterker nog, het is anders dan veel van de andere kastelen en we genieten van de uitzichten die we krijgen voorgeschoteld op deze uitgedoofde vulkaan. De 500 traptreden naar boven, in combinatie met een straffe zeewind, maakt ons koud en hongerig. De geschiedenis van het kasteel wordt ons allemaal een beetje teveel. Er komen namen van koningen en koninginnen voorbij waar we nog nooit van hebben gehoord. Dat het kasteel belangrijk is geweest is wel duidelijk! Zelfs de Vikingen van Dublin hebben hier in 840 eens goed huis gehouden.
De lunch van vandaag was er een om niet snel te vergeten. Gerookte zalm en oude cheddar op vers stokbrood. Mooier kan het camperleven toch niet zijn? Alleen het plekje langs de drukke A82 had beter gekund. Bij elke vrachtwagen die op nog geen anderhalve meter afstand passeert schud onze oude dame als een kleine boot. Gelukkig worden we tijdens de lunch niet zeeziek.
Loch Lomond en Ben Lomond beheersen het uitzicht en we rijden door een van de mooiste stukjes Schotland. Af en toe daalt er een fijne regen neer. Maar nooit voor lang want de zon laat zich niet zomaar verslaan. En dat is maar goed ook! Onze huishoud accu wordt weer eens goed doorgeladen door de ster die het dichtst bij onze aarde staat. Met een oog op de weg en het andere oog op het meer met de omringende bergen rijden we naar het noorden. Voor een moment denken we een plaatsje voor de nacht te hebben gevonden maar de geplande nachtelijke werkzaamheden aan de weg halen ons over om toch nog maar een stuk verder te rijden.
Zo belanden we op een parkeerplaats in Tarbet, aan het water naast een mooi park. Het is al vroeg druk met campers dus het zal niet zo romantisch zijn als de afgelopen dagen. Nu is het eindelijk tijd voor een Engelse kerrie, een Tikka, op basis van tomaten met fijne kruiden en specerijen. Lyka is er geen liefhebber van dus het lijkt dat vanavond ook meteen de laatste keer is. De helft van de saus verdwijnt met de pot in de vuilnisbak aan de rand van het grasveld.
Na een rondje in het park zoek ik de camper weer op. Die stekedingen zijn verschrikkelijk! Buiten zijn een marteling. Er zit dus niets anders op dan vroeg aan de avondfilm te beginnen. “Austin Powers: International man of mystery”, een leuke film die nu toch wel een beetje gedateerd begint te worden. Een speciaal bier begeleid de platte humor.
