Het was een prima nacht. Onbegrijpelijk hoe rustig het hier ’s avonds kan zijn! Buiten raast de rivier Carnoch, niet meer dan een stroompje, haar als thee gekleurde water naar Loch Sunart. De midges zijn ook vroeg opgestaan dus naar buiten gaan blijft tot een minimum beperkt.
Ik zit in de radiostilte naar het lege scherm van mijn MacBook te staren. Er komt niet veel uit mijn handen en hoofd. Het rijden door mooie landschappen is als het luisteren naar de radio: “Je hoort en herkent veel liedjes, je zingt of neuriet mee met de door jouw herkende woorden, maar aan het einde van de middag kun je geen nummer meer opnoemen dat je op de radio hebt gehoord.”
De vergezichten en bergen zijn nog steeds mooi en nu we over de andere oever van Loch Linnhe voor de tweede keer naar Fort William rijden zijn ze ook weer eens verandert. Veranderen doen de vergezichten wel maar na bijna vijf weken worden ze gewoner, de ooh’s en aah’s zwakken wel af.
We rijden, zoeken (tevergeefs) naar een radiostation. Drinken koffie of thee. Eten onze lunch en stoppen opnieuw. We laten de mijlen onder ons doorglijden op weg naar onze volgende bestemming, Fort William.
We zijn vroeg en moeten nog lunchen. Een snelle blik op de Garmin verteld ons over watervallen, een kilometer of twintig omhoog boven Fort William, twintig kilometer heen en twintig kilometer terug plus een lunch is goed voor bijna twee uur. Dus dat gaan we dan maar doen. Dat is meteen de luxe van een camper. Je eigen vervoer, restaurant en hotel, je hebt het allemaal binnen handbereik.
Het onafgebroken neerdalende regenwater heeft de “Chia Aig watervallen” laten aanzwellen tot een echt spektakel. Om 13:39 maak ik de eerste foto van de dag. Dat verteld genoeg over hoe we tegen de schoonheid van de natuur na vijf weken in Schotland aankijken! Een blik kippensoep van de Albert Heijn met het laatste oud brood als lunch. De kippensoep smaakt beter dan de groentesoep, dat laatste blik hebben we onaangebroken in de vuilnisbak gekieperd.
Zodra ik weer 3G op mijn iPhone heb kijk ik of het geld al op mijn rekening staat. Steeds tevergeefs! Ik wordt er een beetje moe van. We leven in een 24/7 economie, kunnen online en in winkels zelfs contactloos betalen, maar wanneer het over een overschrijving tussen twee verschillende banken gaat zet iemand op vrijdagmiddag de computer uit en op maandagochtend gaat hij pas weer aan! We moeten nog wat kleine inkopen doen. Ik hoop nog steeds dat het geld nu op mijn rekening staat!
Net voordat we de Lidl betreden kijk ik voor een laatste keer. En ja hoor, na drie dagen staat mijn geld eindelijk op mijn VISA rekening. Met een opgelucht gevoel doen we wat kleine inkopen voor vandaag. Morgen gaan we nog een keer inkopen, dan groot want morgen gaan we voor een paar weken de verre eilanden en hooglanden bezoeken.
£ 17,94, hup de kaart er in, en wachten. De Poolse cassière verteld me dat de betaling is afgewezen. Daar sta ik dan! Gelukkig heb ik wat contant geld op zak om de kleinere betalingen te doen. Mokkend druip ik af. Wat nu? Ik zal de camping toch ook moeten betalen? Wanneer ik daar ook contant moet afrekenen heb ik nog maar £ 30,- op zak èn dat is niet veel voor de boodschappen, veerboot en diesel voor morgen. We zouden zo maar een dag moeten wachten tot de bank haar zaakjes voor elkaar heeft.
Gelukkig wordt ik door het personeel van de camping herkend en vriendelijk verwelkomt, dat helpt altijd. Nadat ik ze van mijn probleem op de hoogte heb gebracht wordt er een poging ondernomen om de £ 18,30 van mijn VISA kaart af te schrijven. Tevergeefs! De glimlach verdwijnt niet en we mogen een plekje op het veld gaan zoeken.
‘Betaal morgen maar!’, is de boodschap die we meekrijgen.
We zijn in ieder geval voor vandaag gered!
Zodra we op de staanplaats voor de nacht staan moeten we aan de gang met de alledaagse, nou ja, wekelijkse dingen die je thuis ook moet doen. De koelbox begint te ruiken en die is deze middag aan de beurt voor een grote schoonmaak. Drie blokken kaas, twee keer extra belegen en een keer extra belegen komijn, vier bolletjes smeerleverworst, een pak lamsvlees, een pakje Leerdammer, een pakje salami’s en vier koelelementen gaan op de tafel. Warm water met voldoende schoonmaakmiddel en vijf minuten later kan de koelbox, met vier bevroren nieuwe koelelementen, weer dicht. Ik moet eerlijk toegeven dat we tot nu toe veel plezier van die koelbox hebben gehad.
Het hele gedoe met die kredietkaart zit me niet lekker en ik loop voor het eten nog een keer naar de receptie van de camping om te zien of de kaart nu wel wil werken. Het geld is binnen maar op de een of andere manier weet mijn kaart dat nog niet. Met dezelfde vriendelijke glimlach wordt ik geholpen en nadat het weer niet lukte stellen ze me gerust dat het morgenvroeg ook wel goed is. Ik ben blij dat er nog mensen bestaan die vertrouwen in de mensheid hebben.
Het lamsvlees verdwijnt in een pan om te sudderen in een blik gepelde tomaten. Wat extra kruidenmelange en het moeilijkste is alweer gedaan. De pan, op een ouderwets stoofplaatje, vult de camper met de vertrouwde geur van thuis. Na twee uurtjes ligt het lamsvlees op de borden, met gebakken aardappelen en sla een heerlijke maaltijd.
Na de vampierfilm van gisteren staat er een moderne vampierfilm uit 1987 op het programma. “The Lost Boys” zit ergens tussen komedie en horror in, ook de harde rockmuziek is typisch iets van de films uit de eind jaren tachtig.
We kunnen alleen maar hopen dat mijn kaart morgen werkt, anders hebben we weer een hobbel die we moeten zien glad te strijken.
