Net als de meeste ochtenden ben ik alweer om zeven uur op. Buiten straalt de zon en in mijn hoofd straalt de Frexeinet. Ik geniet van de rust en de koffie. Vandaag is een korte, maar daarom waarschijnlijk niet minder mooie, dag.
Hoewel ik vroeg ben opgestaan duurt het toch nog tot tien uur voordat we aan de chemische afvalput staan om de toiletcassette te legen. Chemisch is die van ons niet want op dit moment gebruiken we goedkope Tesco wasverzachter om de urinegeur te verdoezelen. Met deze lage temperaturen is werkt dat redelijk en is beter voor het milieu.
In de twee kilometer tot aan de volgende rotonde wordt er druk overlegd èn beslist dat we toch maar “waypoint 070 Lower Falls” uit het WOMO boekje gaan bezoeken. Van wandelen zal het niet komen omdat er vanaf dat punt alleen lange wandelingen beginnen. De vergezichten langs de weg er naar toe zijn van een schoonheid die zich bijna kan wedijveren met Glencoe.
Vandaag hebben we niet zoveel kilometers voor de boeg omdat we hebben afgesproken met vrienden uit Zaltbommel die in Schotland aan het werk zijn. De zon schijnt en niets herinnerd meer aan het grijze begin van gisterenochtend. Na wat laatste inkopen bij een supermarkt verlaten we Fort William. Over een kleine week zijn we hier weer terug om nog een keer groot in te slaan voordat we ècht naar het noorden gaan.
Voor nu gaan we weer richting het zuiden en bijna in koor zeggen we bij het zien van de bruine borden “Glencoe”: ‘Zullen we nog een keer door de vallei rijden? Het is nu wel heel mooi weer!’
We kijken elkaar aan en moeten hard lachen. Het gebeurt nu steeds vaker dat we samen op hetzelfde moment hetzelfde denken en zeggen. Voor ons maakt het weinig uit. We hebben vakantie, voldoende tijd en we praten alleen over een paar liter dieselolie. We komen hier hoogstwaarschijnlijk toch nooit meer, dus laten we het maar doen.
De landschappen zijn nog steeds adembenemend maar ook heel moeilijk om te beschrijven of te fotograferen. Mijn foto’s doen de schoonheid van het landschap in Glencoe te kort! Je moet het echt met je eigen ogen hebben gezien. Op de terugweg gaan we nu linksaf richting het zuiden, richting Oban. Ook deze landschappen zijn van grote schoonheid. Het enige probleem is echter dat we geen leuke plaats tegenkomen om te parkeren voor de lunch. De we staan na een half uur tevergeefs zoeken weer langs een autoweg in de camper te schudden alsof we in een bootje op zee zitten. En ja hoor! Enkele minuten verder is er een schitterende parkeerplaats met uitzicht en rust. Je weet het nu eenmaal niet! Was ik maar doorgereden werkt altijd tegen je! Accepteren is het enige wat je rest!
Op de parkeerplaats van “The Wide Mouthed Frog” staat een busje met een Nederlands kenteken, we zitten dus goed. Ik ga meteen naar binnen om me voor te stellen en toestemming te vragen om de nacht door te brengen op de parkeerplaats. Dat is geen probleem maar een maaltijd of enkele drankjes aan de bar word wel op prijs gesteld.
Nou, die paar drankjes komt wel goed met Mike en Joran. Nadat de mannen zich hebben opgefrist hebben we een leuke ontmoeting aan de bar van de “The Wide Mouthed Frog”. Het is een leuk gesprek met een breed spectrum aan onderwerpen.
Zodra etenstijd voor de mannen is aangebroken gaan wij naar de camper voor ons avondeten. Fusilli Bolognaise met brood staat bij ons op het menu. Na het eten loop ik nog even alleen naar binnen om de gezellige avond af te sluiten. Enkele Guinness en een goed gesprek sluiten deze leuke ontmoeting af. We moeten niet al te laat naar bed want morgen roept de wekker al vroeg. De mannen gaan naar Nederland en wij naar het eiland Mull.
