Een van de tijdmeters tijdens mijn reizen is het aanvullen van mijn kleine gele medicijndoosje. Elke vijf dagen komt de grote zak met de diabetes medicijnen tevoorschijn om de trips uit te nemen die naar het doosje verhuizen. Alweer vijf dagen voorbij?, schiet er door mijn hoofd. Ik heb eergisteren toch nog bijgevuld? Maar de lege compartimentjes liegen niet! Het is ècht alweer vijf dagen geleden dat ik ze voor het laatst heb gevuld.
De tijd gaat heel snel wanneer je onderweg bent en elke dag iets nieuws, inspirerend of inspannend doet. Na bijna vier weken kunnen we niets anders opmerken dat Schotland ons prima bevalt en dat we het aan eenieder kunnen aanraden om zelf deze lege mooie wereld te gaan ontdekken. Schotland zal u belonen!
Tijdens het wakker worden had ik een vreemde ervaring. Ik weet dat we in Schotland zijn maar die wetenschap wordt overmeesterd door het gevoel van het slapen in je eigen bed. Ik schud op dit moment met mijn hoofd om het vreemde gevoel nog eens op te roepen. Is dat niet het ultieme campergevoel? Je wordt wakker, het voelt aan alsof je thuis uit bed stapt, je schuift de gordijnen open en Foeshhhhhh. Je bent in Schotland! Alsof je door een krachtige transportstraal in een flits van huis naar Schotland bent verplaatst.
Buiten wisselen regen en zonneschijn elkaar af en dat betekend waarschijnlijk dat er niet zal worden gewandeld in Glencoe. Jammer, maar het is niet anders. Als eerste van de dag komen natuurlijk mijn koffie en mijn toiletbezoek direct gevolgd door “Travels and Troubles”. Tot mijn grote verbazing zie ik dat mijn aanbieder nu weer T-Mobile is met wel 2 balletjes signaalsterkte. En daar raak ik opgewonden van! Ik open de dataverbinding en ja hoor, 3G flitst door de elektrische verbindingen tussen mijn MacBook en iPhone.
Eerst een verhaal plaatsen! Na ruim een uur heb ik alweer een verhaal online en drie verhalen klaar gezet. Deze drie kunnen nu met een minimum van data worden gepubliceerd.
Ik vind het heerlijk om vroeg op te staan en, terwijl Lyka nog in dromenland is, naar de radio te luisteren en verhalen te schrijven en na te kijken. Buiten scharrelt er een vogel tussen de dennennaalden en proberen honderden midges door het raam naar binnen te komen. Het zijn er deze ochtend zoveel dat de beelden aan de buitenkant van het raam golvend bewegen.
Na het ontbijt gaan we op pad voor ons volgend deel van de reis. De enkele meters van het wooncompartiment naar de cabine zijn moeilijker dan verwacht. De midges vallen met honderden tegelijk aan en je voelt hun beten op de stukjes onbedekte huid. Tientallen weten zich in de cabine binnen te dringen waar ze als vastberaden soldaten nog steeds aanvallen met een zekere dood als gevolg. Zodra de camper in beweging komt zijn ze weg. Enkele minuten met de ramen open en ook de laatste zijn naar buiten geblazen. Een zucht van verlichting, maar ook een zucht van berusting. We weten dat we ze nog vaak zullen ontmoeten maar daar zullen we ons niet door laten ontmoedigen.
De zon neemt haar beurten niet meer over en alleen de regen trakteert ons op een onvoorspelbaar mooi schouwspel. Schotland in de regen is eigenlijk zoals een Schotland zou moeten zijn. Toch willen de bezoekers een ander Schotland, een Schotland in de zon. Een Schotland dat eigenlijk niet bestaat! Zodra we bij Tyndrum links afslaan de A82 op wordt het stil in de cabine, de FM radio werkt niet in deze afgelegen streken.
Het landschap om ons heen verandert elke seconde. Het door de wolken heen worstelende zonlicht schildert op haar eigen manier een schilderij in 50 tinten grijs en warme kleuren. Het zijn schitterende landschappen en soms ook vergezichten. Jammer genoeg is het veel te druk op de weg en in combinatie met de regen moet ik tien keer alerter zijn dan anders. Wat ik toch kan zien is heel mooi.
Op meer dan een gelegenheid stoppen we op een drukke parkeerplaats, soms om een foto te maken en soms ook om een koffie te drinken. De A82 is een van de mooiste wegen van Schotland dus bussen van alle formaten vol toeristen rijden af en aan. De wet van de sterkste wint van het gezond verstand en op de vele parkeerplaatsen heerst chaos. Als mieren lopen de mensen door elkaar om selfies te maken die ongetwijfeld snel naar Facebook moeten om hun vrienden te imponeren.
De regen gaat over in een motregen en dan verschijnt eindelijk de zon. We hebben geluk! Op een van de drukbezochte parkeerplaatsen staat een in volledig highland dress geklede man de doedelzak te spelen. De landschappen worden minder dramatisch maar daarom niet minder mooi. Wat ook mooi is is dat een geplande wandeling waarschijnlijk nu toch door kan gaan! De stop bij het “Glencoe Visitor Centre” is maar van korte duur, we hebben daar ook eigenlijk niets te zoeken. Snel naar het toilet en weer weg! De afgelopen vier weken met haar vele eenzame overnachtingsplaatsen heeft me overgevoelig gemaakt voor grote groepen mensen. Ik probeer onbewust de drukte te mijden.
Voor ons aan het einde van de A82 ligt een korte wandeling in “Glencoe Lochan”. De parkeerplaats is maar moeilijk te vinden en slecht aangegeven. De wandeling ligt net voor het “Glencoe Visitor Centre” die haar de glans ontneemt die ze verdient ontneemt. Wij zijn erg blij dat het hier zo rustig is. Ik parkeer de camper zodat het zonnepaneel in de volle zon staat en veel zonlicht kan omzetten in gratis energie voor de communicatie apparatuur.
En het is tijd voor de lunch. Salmon-Dille Fishcakes op een bruine boterham, ze smaken redelijk maar ze zijn niet zo goed dat ze tijdens deze reis nog op het menu terugkeren. Nog een kop koffie en voor het eerst gaan mijn nieuwe wandelschoenen aan. Het moet er toch een keer van komen en ze moeten ook nog worden ingelopen.
In een dicht bos moeten we eerst flink klimmen waardoor mijn hartslag flink omhoog gaat. Na een korte afdalen lopen we een stuk langs een klein meertje. Dan duiken we weer het bos in en lopen om een heuvel heen om getrakteerd te worden op een uitzicht over “Loch Linnhe”. Net geen uurtje, een kleine drie kilometer en de fischcake is waarschijnlijk alweer verbrand.
Na een korte stop bij een supermarkt kiezen we ervoor om niet de aanbevolen camping uit het WOMO boekje te nemen maar een camping net ten noorden van Fort William. Het Lochy Caravan Park is een verrassende camping. Mooie ruime plaatsen op een enorm grasveld met uitzicht op de “Ben Nevis” en andere omliggende bergen. We kunnen eindelijk weer douchen, de was doen en relaxen.
Zodra ik de zak open, diepvries uit de Aldi, sta ik met grote ogen te kijken wat er nu in de koekenpan ligt. Lyka komt naast me staan en we staan samen in stilte te staren. We kijken elkaar aan en beginnen een gesprek.
‘Wat is dat?’
‘Ik weet niet!’
‘Het lijkt op rijst.’
‘Nee, het lijkt meer op gort!’
‘Gort?’
‘Een graansoort.’
De oranje wortel, rode paprika en groene bonen worden herkend. De vlam gaat eronder om het op te bakken en in de andere pan suddert een groene kerrie met varkensvlees en courgette. Het onbekende mengsel smaakt niet slecht en misschien koop ik het nog wel een keer.
Het is heerlijk weer en de dichtstbijzijnde camper staat op een meter of tien afstand. De zon schijnt en na het eten beginnen we aan “Austin Powers: The Spy Who Shagged Me”, deel 2 van het drieluik. Lachen en op de goede afloop openen we een fles Spaanse Frexeinet met bubbels op de eerste vier geweldige weken in de camper.
