Om half acht denk ik na over de vier weken die achter ons liggen. Mooie weken! Toch was er gisterenavond een moment van twijfel. Terwijl ik dit schrijf staan de twee Duitsers naast hun “Pössl” camperbus te zwaaien met hun armen terwijl ze een sigaret proberen te roken. Tevergeefs, het is een strijd die je niet kan winnen. Met elke kilometer die we noordelijker gaan worden de kleine stekers gemener. Ze komen nu ook naar binnen in de camper! Ze zijn zo klein en licht dat je ze niet tussen je handen kan kapot slaan! De luchtstroom beschermt ze tegen een zekere dood door ze weg te voeren voordat je handen tegen elkaar klappen. Een heerlijk moment buiten zitten zal er niet meer in zitten? Ik weet het niet!
Mijn moment van twijfel was wel alarmerend omdat het niet de eerste keer zal zijn dat ik mijn reisplannen rigoureus wijzig. Ik dacht er serieus over na om vandaag naar het zuiden te reizen en zo die midgies te omzeilen. Schotland is een mooi land maar om elke dag in de camper te blijven zitten omdat je overhoop wordt gestoken lijkt me ook niets.
Volgens de specialisten heeft het allemaal met het weer te maken. Buiten mijn raam zie ik er duizenden dansen. Klaar om elk levend wezen aan te vallen dat in de buurt komt. De vliegen in Australië waren een vloek maar die beten je niet! Die kropen alleen in de lichaamsopeningen van je hoofd.
Het publiceren van onze avonturen lukt ook al niet! Ik moet gebruik maken van de mogelijkheid om een verhaal te publiceren met GPRS, een protocol uit de steentijd van de telecommunicatie. Gisteren had ik een uur nodig om een verhaal met wat foto’s samen te stellen. Ik ben benieuwd of het nu wat sneller gaat.
Nee dus, het gaat zelfs nog slechter, het lukt me niet eens om een verhaal te publiceren! Daar zal ik, en jullie, dus aan moeten wennen. Ik kan pas publiceren wanneer ik weer 3G of WiFi tot mijn beschikking heb.
Ik kan het niet laten om op deze ochtend een rondje rondje om het park te gaan lopen. Direct ben ik omgeven door een wolk jagende mini insecten. Lange broek en lange mouwen beschermen me. Achter de camper, bij de uitlaat van de koelkast, is het het drukst. Ze komen dus op de warmte òf de kooldioxyde af! Zoals ik gisteren al heb ondervonden is blijven bewegen de beste remedie om niet gestoken te worden.
Met elke stap die ik neem voel ik een van de vijfhonderd traptreden van gisteren in mijn benen. Het is een goed maar pijnlijk gevoel. Vandaag gaan we weer wandelen. We? Ik hoop dat ik Lyka kan overtuigen om toch maar mee te gaan. Mensen uit tropische gebieden hebben van nature een hekel aan insecten die steken.
Zodra we wegrijden van de parkeerplaats lijken de midgies ook verdwenen. We gaan nu richting een van de mooiste gebieden van Schotland. Lyka heeft het prima naar haar zin en geniet van de uitzichten over de meren en de bergen die aan beide zijden van de weg oprijzen. Op de top van “High Glen Croe” is een parkeerplaats met een schitterend uitzicht over de bergen en diepe dalen. Een kopje koffie met zo’n uitzicht is toch onbetaalbaar?
We gaan verder richting “Inveraray” waar we misschien wat gaan bezichtigen. Het kasteel en de oude gevangenis worden aanbevolen maar zoals ik al eerder heb opgemerkt er zijn teveel gebouwen die je kan bezoeken die onafhankelijk zijn. Het is ècht niet moeilijk om elke dag vijftig à zestig euro uit te geven aan toegang tot toeristische attracties. Persoonlijk vind ik dat te ver gaan en veel teveel geld, aan het einde van deze reis zal een gevangenis of een kasteel meer of minder het verschil ècht niet maken.
We maken een wandeling door het kleine stadje, ik weersta de roep van mijn lichaam om een Magnum ijsje, en vertrekken weer snel richting onze staanplaats voor de nacht. We zijn niet ver meer van “Glencoe”, een van de populairste bestemmingen in Schotland. Daar zullen de campers zij aan zij staan op de plaatsen waar het is toegestaan. Daarom kies ik in eerste instantie om een kijkje te gaan nemen op een parkeerplaats van een niet al te interessante wandeling. Net na Inverlochy rijden we de parkeerplaats op van “Strone Hill”, een mooie rustige plaats met picknick banken en een handvol redelijk vlakke parkeerplaats. Wij zijn de enige die hier staan! Een besluit is snel genomen en hier blijven we overnachten!
Ik kan natuurlijk niet stilzitten en besluit om de korte wandeling door het bos te gaan maken. Lyka heeft geen zin en dat hoeft ook niet, dat is voor mij ook zeker geen probleem. Het is maar een wandelingetje van ruim drie kwartier maar toch een leuke wandeling door het riviertje met haar watervallen. Het grootste gedeelte van de wandeling hoor ik het riviertje naast me in de diepte van de kloof ruizen. Het grootste mysterie is wel dat er geen midgies zijn! Zou dat door de straffe wind komen die door de dalen blaast? Wanneer dit het geval is dan zullen we zeker meer staanplaatsen opzoeken waar de wind flink voelbaar is!
Wanneer ik weer in de camper terug ben en aan mijn fruithapje, twee appels, begin zijn alle parkeerplaatsen nog steeds leeg. Het duurt deze keer niet lang voordat er een tweede camper verschijnt die na een half uurtje toch maar weer vertrekt. Ook komen er nog enkele personen auto’s waarvan de inzittenden een wandelingetje met de hond maken en na een uurtje weer vertrekken. Om vijf uur staan we weer alleen.
‘Een mooi plekkie!’, zoals we het nu in koor noemen.
Enkele weken geleden had ik nooit kunnen bedenken dat ik samen met Lyka zomaar midden in het eenzame niets zonder angst zou kunnen, èn willen, overnachten. Nu vinden we het heerlijk! Hoe minder zielen hoe meer vreugd!
Saté met gebakken aardappelen en sla als avondeten klinkt mij als muziek in de oren! Maar die muziek verstomd al snel wanneer ik ontdek dat de komkommer in de sla is gaan gisten, verschimmelen. Het is nog ruim binnen de datum en ik zou de bak sla zo kunnen omruilen bij de Lidl maar wie wil er nu met een vak verrotte sla rondrijden door Schotland?
De maaltijd is dus minder feestelijk dan verwacht. Wat ook minder moet is het inkopen bedenk ik me nu. Daar ga ik naar streven om niet meer dan twee dagen vooruit in te kopen. Met uitzondering van lager en cider! En meer harde groenten in te kopen want die blijft langer goed!
“The Salt of the Earth” is een schitterende documentaire over een fotograaf die 40 jaar de wereld heeft afgereisd. Mijn passie fotografie, gecombineerd met een andere passie, reizen, en dan gegoten in een schitterende zwart/wit documentaire. Een aanrader!
Wij gaan dromen van de warme douches die morgen op ons wachten. Tour 5, van de 16, gaat morgen ook beginnen. We liggen nog niet helemaal op schema maar we lopen gestaag in. Ook laat het spreadsheet zien dat we met elke dag een stukje dichterbij ons streefbudget komen. Welterusten.
