Om zeven uur, bij het tweede signaal van mijn wekker klim ik uit de alkoof. Het is koud binnen! Ècht koud in de camper! Dat is waarschijnlijk de reden, in combinatie met de de twee kleine Jameson’s Whiskey’s, waarom ik zo goed heb geslapen. Het is 10,2 graden Celsius in de camper en buiten straalt de zon al. Maar niet op de camper, we staan in de schaduw van een grote schuur. De eerste koffie pruttelt al terwijl Lyka heerlijk verder slaapt. Vandaag staan er slechts 21 Km op het programma en dan wordt het feest. Ik hoop vandaag Dean en Tona te ontmoeten voordat ze het te druk krijgen met hun huwelijksfeest.
Ik wrijf mijn handen om ze warm te krijgen, de hete koffie dampt in het kopje. De meeste mensen zoeken de warmte en de zon op wanneer ze op hun jaarlijkse vakantie gaan. Wij zoeken de zon en de Schotse muggen op! Zodra de eerste zonnestralen door het zijraam de camper binnenvallen begint het verbazingwekkend snel op te warmen. De digitale thermometer loopt snel op terwijl de buitentemperatuur, 10,3 Celsius, gelijk blijft. Het is fris buiten maar zeker niet koud. Dit weer doet me aan Australië en Zuid-Korea denken. Warme zonnige dagen en frisse nachten waardoor je heerlijk kan slapen.
Ik wacht tot tien uur lokale tijd voordat ik mijn verhaal voor vandaag publiceer. De reden daarvoor is niet zo vreemd. Voor het eerst hebben we gratis internet en dus wil ik mijn bundel, de nieuwe EU 1000 bundel van KPN, sparen. € 15,- voor een bundel in het buitenland van 1Gb is niet veel, zeker wanneer je in gedachten neemt dat je familie en vrienden je gewoon op je Nederlandse nummer kunnen blijven bellen en SMS’sen.
Twee keer ontbijt en een potje thee voor € 10,70 is een winnaar. Lyka vind de haggis lekker dus dat avontuur van de kennismaking met een nieuwe cultuur hebben we ook weer overleefd. Na het ontbijt gaan we meteen even bij de Lidl langs waar we voor drie dagen eten inslaan. Ook wordt er de cider, knakworsten en de cola light geprobeerd. Iets goedkoper dan bij de andere supermarkten want alle kleine beetjes helpen, nietwaar?
Bij aankomst op het “Cairnsmill Caravan Park” blijkt het voor het weekend te zijn volgeboekt. Even inspelen op de gevoelens van hebzucht werkt deze keer niet. We zijn ook op de parkeerplaats, tegen een vergoeding, niet welkom. Dan zit er niets anders op om de andere camping aan de andere kant van de heuvel te proberen. De receptioniste belt even vooruit om te vragen of er plaats voor ons is.
Het positieve antwoord op die vraag brengt ons naar “Craigtoun Meadows Holiday Park”. Ook een mooi caravan park, heerlijk rustig met warme douches en alles wat we verder nodig kunnen hebben. We staan op het gedeelte van de trekking caravans wat betekend dat het in het weekend wel eens erg druk kan worden. Maar vandaag staan we haast alleen op het grote veld naast de douches.
Op de camping is alles geld en aan alles hangt een prijskaartje. Het is te begrijpen maar aan de andere kant vind ik het ook een beetje flauw. € 5,50 om een wasje te draaien zijn geen prijzen die ik gewend ben. Maar wanneer je er niet omheen kan moet je er ook niet over klagen maar de prijs gewoon dragen. Voor deze keer blijven we gewoon nog wat extra wasgoed opsparen.
Tijdens de middag lopen de staanplaatsen langzaam vol en er is zelfs een nieuwe Mercedes Sprinter camperbus met een Nederlands kenteken aangekomen. Zo’n bus is erg mooi, maar tegelijk erg kostbaar. Eerst douchen en scheren zodat ik toch het idee heb dat we iets terug krijgen voor het staangeld dat we voor deze veredelde parkeerplaats betalen. We ruimen een beetje op, drinken een cider in de zon en worden overspoeld door het vakantiegevoel. Ik sip de koele Magners cider en laat de ervaringen van de afgelopen week de revue passeren. Met een glimlach op mijn mond en een goed gevoel in mijn lichaam ben ik blij dat we de eerste week zonder noemenswaardige problemen zijn doorgekomen. Er zijn inderdaad wat kleinere technische problemen boven komen drijven. Maar de ze zijn ook weer niet zo groot dat ze genoemd hoeven te worden. We laten ze zoals ze zijn tot klein onderhoud wanneer we weer terug in Zaltbommel zijn!
We besluiten naar St Andrews te wandelen. Omdat ik iets te lang heb zitten genieten in de zon hebben we de bus naar het centrum van St Andrews gemist. Lyka klaagt niet! Maar omdat ze tegelijkertijd ook niet weet hoe ver het naar de stad is laat ze toch merken dat ik beter had kunnen opschieten. Precies op het moment dat we de receptie passeren zit de dag voor de wat oudere receptioniste er op. Ik bedenk me geen moment en gebaar haar te stoppen.
‘Gaat u misschien richting de stad?’
Ze knikt en twijfelt voor een moment, ‘Eh ja!’
‘Zouden we misschien met u mee kunnen rijden?’
’Waar willen jullie precies naar toe?’
‘Dat maakt ons niets uit, in de stad is voldoende!’
‘Dan zet ik jullie wel af bij de poort! Stap maar in?’
En zo zitten we in een auto op weg naar de stad. Een beetje geluk is nooit weg en vriendelijkheid betaald zich vaak terug.
Het eerste wat ik moet doen is wat contant geld opnemen om een wat reservegeld voor noodgevallen en kleine betalingen achter de hand te hebben. Met de pin-pas nog in de hand gaat de telefoon. Het is Dean, hij is in de buurt. Enkele momenten later stopt er een auto naast ons en stapt Dean uit. De ontmoeting is warm, oude vrienden die elkaar na zeven jaar weer zien. Een bewijs dat de tijd vliegt, ook wanneer het lijkt dat de tijd stil staat.
Wij gaan op weg naar de “One Golf Bar” terwijl Dean de auto naar huis brengt. Lyka en ik genieten van de gemoedelijke sfeer van de gemiddelde pub terwijl we genieten van een troebele cider, “Addlestones Cloudy”. Dan verschijnt Dean en we doen de ontmoeting nog eens dunnetjes over. Een paar pinten cider samen met oude herinneringen ophalen. Een bekende van zestien jaar geleden blijkt ook in het dorp te zijn en laat die nu net ook bij toeval in deze pub aanwezig zijn. Dougie en zijn maat schuiven aan tafel aan. Meer oude verhalen en meer troebele ciders. Wanneer later op de avond ook Tona nog langs komt is de avond compleet. Het bruidspaar is blij dat wij in St Andrews zijn en wij zijn blij dat wij bij de ceremonie aanwezig mogen zijn. Dat ik de camera niet mag vergeten wordt meerdere malen herhaald! Tona zet ons voor de camper af en zo komt er een einde aan onze eerste hereniging.
Terwijl Lyka gemakkelijke kleren aantrekt, ja in de camper hebben een joggingbroek en een ruim shirt de voorkeur, stort ik me op het eten. Kalkoen steak met sla en gebakken aardappelen. Een erg laat koningsmaal na een heel mooie dag.
Nog twee afleveringen van de “The Big Bang Theory” en dan naar bed. De ciders hebben hun werk gedaan.
