woensdag 29 juni 2016

Schotland: Het onverwachte einde van onze reis

Parkeerplaats Housesteads Roman Fort

Ik heb prima geslapen en ik word zonder externe hulpmiddelen al om kwart voor zes wakker. Dat gedoe met die krediet kaart zit me duidelijk dwars. Dat ik nu nog enkele uren moet wachten om de kaart te kunnen proberen zit me ook dwars. De huishoudaccu is uitgeput en buiten regent het. Een welkom in Schotland.
De radio en mijn MacBook gaan ondanks de lege huishoudaccu toch aan, het zonnepaneel druppelt slechts 0,3 Ampère naar binnen, en een kop koffie binnen handbereik. Het probleem met de VISA kaart raast door mijn hoofd hoewel ik haast zeker weet dat het probleem vandaag moet zijn opgelost! Via de Western Union website maak ik onze maandelijkse financiële bijstand voor mijn schoonmoeder en JayJay naar de Filippijnen over. Het wachten is spannend! En ja hoor, betaling is geaccepteerd en onze VISA kaart werkt weer.
Terwijl Lyka ligt te slapen gaan mijn ogen over de kaart van Noord-Schotland. Vandaag gaan we beginnen aan Route 06 uit het WOMO boekje. We komen elke dag een stukje  dichter bij het schema. Het ontwijken van dure bezienswaardigheden en het “slechte weer” dat de wandelingen in het water laat vallen helpen daarbij. De enige twee doelen voor vandaag zijn om op het eiland Skye te komen en een rustig plaatsje voor de nacht te vinden.
De tijd achter het toetsenbord gaat snel en voordat ik het me realiseer is het alweer acht uur. Eindelijk kan ik gaan betalen voor de overnachting op de camping. Maar eerst maak ik Lyka wakker want we hebben nog een hoop te doen voordat we richting Mallaig kunnen vertrekken. In de receptie wordt ik opnieuw vriendelijk ontvangen en na een kort gesprek wordt mijn VISA kaart op de proef gesteld. Nog even de PIN-code en enkele seconden later spuugt het apparaat een briefje uit dat de betaling is geaccepteerd. Een last valt van mijn schouders! Ik heb me weer druk gemaakt om niets! Bloeddruk verhogende gedachten die achteraf onnodig bleken, daar moet ik ècht wat aan gaan doen.
Bij terugkomst in de camper wordt ik omringt door de geur van verse koffie. Lyka kijkt nog even op het internet en ik breng het ontbijt op tafel. Niets ingewikkeld, vandaag hebben we niet de luxe om de tijd te nemen. We hebben nog veel te doen voordat we richting het eiland Skye kunnen. Terwijl ik een boodschappen lijst maak, veel kruidenierswaren zijn veel duurder op de eilanden, ruimt Lyka de camper op en zet alles weer op zijn vaste plaats.
Wanneer het eindelijk zover is beginnen we aan “operatie voorbereiding”! We rijden ruim honderd meter en dan is er al de eerste halte. Toilettank leeg- en schoonmaken, watertank en jerrycan bijvullen met drinkwater. We rollen met 5 Km/u de camping af en worden uitgezwaaid door het voltallige personeel die in de receptie aan de thee en koffie zitten. Als tweede wordt er getankt. Diesel en LPG, na vijf weken heb ik een goed beeld over het brandstofverbruik van onze oude dame. Het is best veel maar dan rijdt ik maar wat langzamer, zo vlakt het verbruik ook wat af. LPG is nu een liter per dag voor de koelkast en het koken. De kachel brand niet veel, het zetten van de koffie op het gas geeft al voldoende warmte af om de leefruimte aangenaam te verwarmen.
De volgende halte is de Lidl. En ja, ook hier is het oké, maar het is het allemaal net niet. Het bederft iets eerder, de porties zijn net wat kleiner maar over het algemeen kunnen we er goedkoop inkopen. Vooral de zoete broodjes zijn er heerlijk! We eten haast altijd de appel of pecan noten versie, de chocolade croissants zijn iets minder populair.
Nadat we alles achter in de camper hebben gekieperd gaan we nog snel naar de Morrisons Supermarkt om bier en cider in te slaan, dat is namelijk heel veel duurder buiten de grote supermarkten! Ook zijn er nog wat andere kleine boodschappen die ze bij de Lidl niet hebben. Niet veel later zijn we klaar om op pad te gaan. Het is al half twaalf en rond deze tijd had ik eigenlijk al in Mallaig willen zijn.
Nog even de koelkast aanzetten op gas en dan gaan we op pad, we drinken wel koffie bij het “Glenfinnan Monument”. En dan wil de koelkast niet wat ik wil. De brander gaat aan maar wil niet blijven branden. Is het de wind? Is het de koele buitentemperatuur? Ik weet het niet, maar de koelkast brander gaat steeds uit. Lyka zit ongeduldig in de cabine te wachten en ik wordt met de seconde zenuwachtiger. Een laatste poging terwijl ik mezelf wijs maak dat het een week geleden ook zo was. Gewoon een uurtje wachten en opnieuw proberen, dan blijft hij gewoon weer branden.
Met een steen op mijn maag en een zeurende gedachte in mijn hoofd rijden we naar het “Glenfinnan Monument”. We rijden harder dan normaal want ik wil dit probleem hebben opgelost! Eenmaal op de parkeerplaats naast het meer begin ik meteen met het reanimeren van onze koelkast. Tevergeefs! De patiënt is dood en blijft dood. De kunststof roosters er af om te kijken of ik wat vreemds kan zien. Nee, alles ziet er normaal uit. Na enkele klikken van de starter brand de vlam mooi blauw met een wat gelig puntje. Alleen de vlam dooft zodra we de knop weer loslaten.
Langzaam dringt het tot me door dat waarschijnlijk de thermokoppel kapot is. Ik weiger dat te accepteren en laat het “Glenfinnan Monument” voor wat het is. Ik heb nu ook geen zin om foto’s te maken. Lyka voelt aan dat er wat mis. Mijn houding en mijn humeur zijn veranderd. Na een halve kop koffie, de andere helft verdwijnt in de bosjes naast de camper op de parkeerplaats, vertrekken we weer richting Mallaig.
Ik kan onderweg aan niets anders denken dan aan de defecte koelkast! In Mallaig kopen we meteen kaartjes over de overtocht naar het eiland Skye en op een parkeerplaats buiten het dorp, we moeten ruim anderhalf uur wachten, gaan de roosters weer open en begin ik opnieuw aan de koelkast. Mijn technische kennis is te beperkt dus blijft het bij wat kloppen en tikken teken leidingen en kranen. Ik hou de knop wel vijf minuten ingedrukt! Tevergeefs! Zodra ik de knop weer loslaat dooft de vlam.
In stilte eten we onze late lunch van salami's en verschillende kaassoorten. Het dringt langzaam tot ons door dat dit wel eens het einde van onze reis kan zijn. Geen van ons beiden wil het accepteren maar op een moment moet ik het toch ter sprake brengen. Verrassend snel worden we het eens. Het reizen in een camper zonder koelkast is voor ons persoonlijk onmogelijk. Zeker in de verlaten hooglanden van Schotland!

‘We hebben al enkele hele mooie weken achter de rug en hebben mogen proeven van de avontuurlijke manier van reizen met een oude camper! Deze reis zit er voor ons hoogstwaarschijnlijk op en dat is jammer. We gaan naar huis, èn zodra de koelkast weer is gerepareerd gaan we weer op pad!’

De Garmin wordt geprogrammeerd op Dover en de computer zoekt de snelste/kortste weg naar de havenstad waar we de veerboot naar het Europese vasteland willen nemen. Nu realiseer ik me pas hoe groot het Verenigd Koninkrijk is en hoe ver we van Dover verdaan zijn. 1000 Km tot aan dover en dan nog 350 Km van Calais naar Zaltbommel, dat gaan we dus niet in een dag halen!
In stilte rijden we door het wonderschone Schotse landschap dat nu anders is dan wanneer we hier enkele weken geleden passeerden. Het lijkt zakelijker, we zijn op doorreis, of beter gezegd, de terugreis. Met de herinneringen van onze ervaringen rijden we langs veel plaatsen die we de afgelopen weken hebben bezocht.
In de buurt van Hamilton, net te zuiden van Glasgow, gloort er plotseling hoop. In de verte doemt een grote caravan dealer op met tientallen caravan’s op de enorme parkeerplaats naast het pand. Ik twijfel geen moment en vereer de caravan handelaar met een bezoek. Lyka is verbaasd maar begrijpt ook meteen dat het een laatste ultieme poging van mij is om de koelkast gerepareerd te krijgen.
Wat ik binnen zie maakt me niet blij. Een iets te gladde verkoper stapt op me toe met een uitgestoken hand en een iets te brede glimlach met dollartekens in zijn ogen. Hij heeft het buitenlandse kenteken allang opgemerkt en met een heel verhaal over de moeilijkheid van het repareren van een koelkast en de drukte die ze nu in het vakantie seizoen ervaren voel ik de offerte voor de kosten van de reparatie al snel oplopen. Uiteindelijk komt hij op een prijs van rond de £ 300,- uit. Met een glimlach van de overwinning op zijn gezicht staat hij op mijn antwoord te wachten. Ik laat hem zo lang als mogelijk genieten van zijn gevoel van de overwinning dus wacht ik expres zo lang mogelijk met het geven van mijn antwoord.
‘Ik wil geen nieuwe camper! Ik wil gewoon mijn koelkast gerepareerd hebben!’
De gladde glimlach verdwijnt en maakt plaats voor een zuur gezicht. Wij maken ons uit de voeten en zien deze onderbreking als een korte pauze. De beslissing om terug naar Nederland te gaan lijkt voor ons nu nog meer de enige juiste beslissing. We rijden en rijden, met de radio op de achtergrond en de mooie herinneringen in ons hoofd. Ik ben nu de vrachtwagenchauffeur die ik plechtig had afgezworen ooit te worden.
Op de GPS merk ik op dat we vlak langs “Housesteads Roman Fort” komen. De overnachtingsplaats waar we enkele weken geleden ons Schotse avontuur waren begonnen. Een mooie rustige overnachtingsplaats, we hoeven dus zo laat op de avond niet te zoeken. Zonder overleg kies ik deze optie en verlaat de snelweg. Het is een vreemd gevoel om terug te keren waar je bent begonnen! Mede omdat we nu ook in een heel andere stemming verkeren.

Het is stil en blijft ook tijdens het koken stil in de camper. Snelle spaghetti met rundergehakt. De koelkast heeft onderweg op 12V gedraaid maar dat lijkt minder goed te werken dan op gas. Er ligt van alles te bederven in de kleine koelkast en koelbox. Na het eten kruipen we meteen onder de dekens. Ik ben kapot van de hele dag rijden en heb morgen nog een lange dag voor de boeg. Welterusten.
Copyright/Disclaimer