09:49 was het beoogde tijdstip voor ons vertrek. We hadden het al eerder van de week bestudeerd hoe we het beste in Malacca konden komen. Bussen tussen Malacca eb Klang zijn schaars dus kozen voor de langere maar bekende weg via het nieuwe grote knooppunt van openbaar vervoer voor Kuala Lumpur, Bandar Tasik Selatan.
We waren om zeven uur uit bed en omdat we moesten verplaatsen was bijna al ons proviand op. Net genoeg water voor twee kopjes koffie en een zak vol met vanille pudding cakejes als geïmproviseerd ontbijt.
Ze doen hun best in het Family Hotel maar soms is dat niet genoeg. Ze kunnen veel beter zorgen dat ze hun zaken op orde hebben. Dat we ruim tien minuten moesten wachten voordat ik mijn RM 100 (€ 25,-) borg terugkreeg was de oorzaak dat we sneller dan we hadden gepland naar het station moesten lopen. We waren dus écht maar net op tijd.
Met een kletsnat bezweet overhemd stapte ik de koelte van de trein in. Ik had er nog steeds flink de pee in! RM 100 borg staat niet eens in verhouding tot de RM 80 die we per nacht hebben betaald!
Net voor de aankomst op het KL Sentral station veranderde ik van strijdplan en legde aan Lyka uit dat we één station verder van trein zouden wisselen. Natuurlijk wilde ze weten waarom en ik antwoordde haar dat ze het wel zou zien.
Op het oude Kuala Lumpur station konden we haast van de ene trein in de volgende stappen. Er lagen slechts enkele minuten tussen aankomst en vertrek. Maar dit zou voor ons een groot verschil maken!
We vonden meteen een zitplaats in de halfvolle wagon en de trein kwam weer in beweging in de richting waarvan we net waren gekomen. Toen de trein bij het perron aankwam keek Lyka me aan en haar oogjes begonnen te glinsteren. Er stond een grote menigte te wachten op de trein naar het busstation. En wij hadden die mooi ontweken door een station verder te rijden en zo een zitplaats voor de rest van de rit bemachtigd.
Maar ons geluk voor vandaag was nog niet op. Bij aankomst in Bandar Tasil Selatan konden we binnen achttien minuten weer verder reizen. We konden met de bus van KKKL om half twaalf mee naar Malacca. Tussen het loket en het busperron wist ik ook nog twee broodjes en een flesje water te scoren zodat Lyka en ik wat te eten en te drinken hadden tijdens de twee uur durende busrit naar Malacca. Muziek aan en het verstand op nul!
Een kort ritje met de Panorama bus in Malacca, die de prijzen nu ook hebben verlaagd, en zo stapten we om iets voor twee het Café 1511 Guesthouse binnen. En ik moet eerlijk zijn. Dit is ongetwijfeld één van de beste slaapplaatsen waar ik ooit heb overnacht. Ik heb het gevoel dat ik weer thuis ben gekomen. De meisjes herkennen ons en heten ons welkom. De brief uit Nederland is gearriveerd maar Mr. Colin is nog niet thuis. Ik krijg de brief dus later.
Voor de verlate lunch wilden we niet al te ver te gaan dus kozen we voor Café 1511. We hebben hier niet zo vaak gegeten omdat je anders helemaal niet van de plaats komt. Maar voor deze keer zou het wel voldoen en om eerlijk te zijn waren we ook wel een beetje benieuwd hoe de Mee Goreng er hier uit zou zien!
Heerlijk rustig in de koele Popiah Room vullen we de middag met onbelangrijke zaken. Totdat Colin thuiskomt en me de langverwachte envelop overhandigd. Natuurlijk grijp ik meteen mijn random reader om mijn bankrekening te bekijken. Het is alweer bijna een maand geleden dat ik voor het laatst mijn financiële situatie heb kunnen beoordelen.
Bij de eerste poging kreeg ik de melding "Foute PIN-code"! En uit automatisme toetste ik opnieuw mijn PIN-code in. Opnieuw kreeg ik de foutmelding "Foute PIN-code"! "U hebt nog één poging". En nu moest ik even snel aan crisismanagement doen. De eerste keer was ik niet zeker geweest van mijn PIN maar de tweede keer was hij honderd procent zeker correct. Het was dus bijna zeker dat ze niet alleen een nieuwe pas voor me hadden aangemaakt maar ook een nieuwe PIN-code. En die had ik natuurlijk niet.
Bellen met de Rabobank in Zaltbommel bevestigde mijn gevoel. De nieuwe PIN-code was naar de Omhoeken verstuurd. Dan nog maar een keer met de Omhoeken bellen! En daar was geen pincode aangekomen. Vol ongeloof belde ik opnieuw met de Rabobank. En natuurlijk zat er niets anders op dan een nieuwe PIN-code te bestellen die dan volgende week aan de Omhoeken zou arriveren. Ik heb een nieuwe bankpas maar ik kan hem nog steeds niet gebruiken.
Teleurgesteld gingen we op stap voor het avondeten. De keuze viel op een chinees foodcourt net achter China Town aan Jalan Laksamana 5 waar we de tijdens ons vorige bezoek vaak hadden gegeten. Het vreemde was echter dat we beiden niet konden herinneren waarom we daar steeds terug waren gegaan! Maar toen we aankwamen bij Kota Kota Jonker Street Food Court wisten we het meteen. Heerlijke noedels met varkensgehakt en vis in sambal saus! Samen met een koud biertje en de avond was al een succes.
Nog even hallo zeggen bij het Discovery Café en een afzakkertje bij Ringo Classic. Morgen waarschijnlijk weer een rustdag.
