Om half zes zat ik alweer klaar wakker op mijn bed. Wat een toestand! De biertjes hadden hun werk wel gedaan maar halverwege de nacht werd ik wakker van vreemde ratelende geluiden. Het klonk als een oude brommer met een slechte uitlaat of misschien een tractor. Wat een vreemde tijd om met zo'n voertuig op pad te gaan! Het geluid kwam en ging. Het begon zachtjes, zwol aan en verstomde weer net zo plotseling als het was begonnen.
Totdat ik na enkele malen uit het raam te hebben gekeken te hebben gekeken tot de ontdekking kwam dat het de airconditioning was die vreemde geluiden maakte. Half in slaap probeerde ik de oorzaak van het probleem te vinden maar de andere helft die nog sliep verstoorde mijn academisch denken.
Ik hoorde ergens in het niets water druppelen en ik kon de oorzaak niet vinden. Ik was duidelijk van slag af! Toen ik om zes uur eindelijk het licht aan kon doen kon ik niets vreemds vinden en schakelde de veroorzaker van onze slechte nacht uit.
Vandaag was de op twee na laatste verplaatsing. Van Kuala Lipis naar Klang. Ruim tweehonderd kilometer die er op het papier niet moeilijk uitzagen. Vier uurtjes met een uurtje speling voor het overstappen. We zouden dus zo rond twee uur vanmiddag in het "Family Hotel Klang" binnen stappen. Ik keek op mijn MacBook nog eens naar de lokatie van het hotel en hoe we daar vanaf het treinstation zouden moeten komen.
Lyka draaide zich nog maar eens om want het was nog geen half zeven en ik schakelde de airconditioning nog maar eens een keer aan omdat het toch alweer een stuk warmer was geworden in de kamer. Een scherp geratel en een flinke knal! Stukjes ijs vlogen door de kamer en een stroom water zocht zijn weg uit de airconditioner en vond met de hulp van de zwaartekracht mijn afgeritste broekspijpen die op de grond onder de airconditioning lagen.
En de rest van het water dat ik vannacht had horen druppelen was ook gevonden, de broekspijpen waren door en door nat en ook de kunststof vloerbedekking had haar portie water geabsorbeerd. Was ik even blij dat ik daar gisterenavond mijn MacBook niet had neergelegd! Weer een les geleerd.
We hadden hier weinig geluk gehad in de twee dagen die we hier in Kuala Lipis hadden doorgebracht. Eerst de regenachtige dag, toen een lege waterkoker die ik zonder na te denken aanzette en gefascineerd naar de oranje gloed van de gloeispiraal ging zitten kijken totdat die verbrande. En nu weer een airconditioner die ijs door de kamer schiet. Laten we maar snel uit dit hotel vertrekken voordat we voor de schade aansprakelijk worden gesteld
Op de Maandag is het ontbijt in het hotel om te janken. Ik vermoed dat er niet genoeg klanten waren om een fatsoenlijk ontbijt in elkaar te schroeven. De thee was lauw, de bonen en roerei waren koud en de schijfjes knakworst omhuld door een dikke laag olie. Maar er moet toch wat naar binnen dus ogen dicht en slikken!
De zakken op de rug en op pad om de ruime kilometer naar het nieuwe busstation te lopen. Twee minuten voordat we daar aankwamen zagen we de halfvolle bus van acht uur langs rijden. Ik baalde wel een beetje. Als we ietsjes sneller hadden gelopen dan hadden we nu in die bus kunnen zitten. Het is namelijk vaak zo dat als je te vroeg bent en de bus heeft nog plaats over dan kan je zo met die andere bus mee. Ze hopen dan natuurlijk jouw kaartje toch weer te verkopen.
Maar in ons geval moesten we gewoon een uurtje wachten totdat de bus naar Kuala Lumpur vertrok. De chauffeur had gelukkig niet al teveel haast maar er waren wel een paar hachelijke momenten tijdens het inhalen van een langzamere vrachtwagen of personenauto.
Een kleine drie uur duurde deze rit van 186 Km. Het busstation was deze keer Titiwangsa aan de buitenkant van Kuala Lumpur. Kuala Lumpur heeft drie grotere busstations. Het oude Pudu Sentral midden in het centrum dat de bussen veelal naar het noorden langs de westkust bedient. Bandar Tasik Selatan dat de bussen naar het zuiden en andere grotere plaatsen bedient en Titiwangsa voor het oosten en het noord-oosten van Maleisië. De laatste twee zijn prima te bereiken met het openbaar vervoer. Het is wel aan te bevelen om eerst goed te informeren van welk busstation je moet vertrekken. Beter is nog om er gewoon een uitstapje van te maken en persoonlijk te gaan informeren over de prijzen en de vertrektijden van de verschillende busmaatschappijen.
Via de KL Monorail en de KTM kwamen ruim twee uur later in het Family Hotel Klang aan. En hier ging het niet helemaal goed!
Het zien van twee blanken met rugzakken bracht een vlaag van paniek teweeg bij de vier man sterke bezetting achter de receptie. De ogen gingen nog verder open toen ik de iPad tevoorschijn haalde en de voucher liet zien voor de vier overnachtingen die ik geboekt, en betaald, had. Met open monden staarden de vier naar de iPad in haar felroze beschermhoes.
Er was stilte! Een lange griezelige stilte! Toen het kleine Chinese meisje eindelijk zichzelf had hervonden vroeg ze ik misschien een afdruk van de voucher had.
Ik wees met een glimlach naar mijn rugzak, die ik nog steeds op mijn rug had, en zei vriendelijk, 'No printer!'
Ze knikte verward en deed een nieuwe poging om iets op het computerscherm te toveren dat met mijn boeking te maken kon hebben. Niets!
Na vijfentwintig minuten vond ik het wel genoeg want mijn bloedsuikerpeil was nu zo ver gezakt dat ik wel iets moest gaan eten. Een nieuwe employee uit Birma die hier net een week werkte nam het initiatief en loodste ons naar kamer 509. Wij kregen zijn persoonlijke keycard zodat we ons konden verfrissen en de problemen zouden wel zijn opgelost als we weer naar beneden kwamen.
Een kwartiertje later waren ze nog aan het vogelen met de computer en er werd ons uitgelegd dat wanneer de boeking bevestigd was de computer een keycard maakte. Maar ze konden mijn boeking niet bevestigen omdat ze geen paswoord van Agoda.com hadden.
Ik leverde de loper keycard weer in en we gingen tegenover snel wat eten. Zoals overal in Maleisië was de Nasi Kandar weer van uitstekende kwaliteit en toen we na de late lunch weer terug in het hotel kwamen stonden er vier medewerkers achter de receptie als soldaten op àppel met de keycard naar ons uitgestoken. Het had wat langer geduurd dan verwacht maar ze waren er toch uitgekomen.
We konden nu snel op pad om de nodige boodschappen te doen. Oploskoffie, brood, kaas en fruit voor de komende paar dagen. Ik geniet weer echt van het ontbijt op de kamer met mijn onafscheidelijke kopje koffie er naast. Hoewel een groot liefhebber van alles wat er uit een Maleisische keuken komt hou ik het eerste wat ik eet toch oer-Hollands. Een boterham met kaas of hazelnootpasta.
De cirkel rond het hotel werd weer wat groter gemaakt en de eerste foto's werden geschoten. Klang lijkt op het eerste gezicht een vriendelijke stad waar best nog wel wat te zien is. Natuurlijk zitten wij in het nieuwe gedeelte met haar oerlelijke betonnen blokkendozen maar aan de overzijde van de rivier heb ik al genoeg mooie oude gevels gezien.
De dag werd afgesloten met een maaltijd bij "Restoran Alif Maja". Een vreemde fusion deze keer. Maleisische saté, rund en kip, aangevuld met een Indiase naan en daal. Het smaakte er niet minder om.
