Het is buiten nog donker als de wekker om zeven uur afloopt. Ik heb het slechte ritme dat ik in Thailand had weer teruggedraaid en dat doet me goed. Ik voel me heerlijk fris zo vroeg in de ochtend. De ontwenningsverschijnselen van de suiker, aspartaam en alcohol zijn zo goed als verdwenen.
Natuurlijk grijp ik als eerste mijn MacBook dat mijn oog naar het laatste nieuws uit de bewoonde wereld is, naast de belangrijkste functies als foto's en schrijven. Ik lees het laatste nieuws terwijl Nederland zijn bed gaat opzoeken.
'Had ik dat dertien jaar geleden kunnen bedenken toen ik, samen met Kris, me aan onbetaalbare tweedehandse laptops stond te vergapen in Bangkok?'
Ik ben al meer dan een uur verder en mijn verhaal vordert goed wanneer Lyka zich omdraait en met een laatste geeuw nog een paar minuten nasudderd van de lange nacht.
Nog een kop koffie en een bruine boterham met kaas en de ontdekking van Klang kan beginnen. Volgens de Lonely Planet heb je aan een halve dag voldoende om alle bezienswaardigheden te bezoeken. Maar dat geloof ik niet want ik graaf graag een stukje dieper om te zien wat er onder de oppervlakte allemaal te zien is.
Het was een aangename ontmoeting met een oud houten huis dat zeer verwaarloosd was. Wat zou ik graag een klein guesthouse in zo'n gebouw runnen! Elke splinter van het hout ademde geschiedenis en de belangrijke veranderingen die het door de loop der jaren gezien had. Als een kat om zijn prooi sloop ik om het oude onbewoonbare huis om mooie foto's te kunnen schieten. We stonden op het punt om weer verder te lopen toen ik schrok van een oude man die onder aan de trap van het huis stond. De voordeur stond open dus ik veronderstelde meteen dat hij de bewoner was van het huis dat in mijn ogen onbewoonbaar was.
Half in het Maleis en half in het Chinees begon hij tegen ons te murmelen terwijl hij Lyka aankeek. Ik wist het zeker dat hij dacht dat Lyka Maleis was. Toen ik hem in het Engels onderbrak richtte hij zijn ogen open mij en keek me verbaasd aan. Ik ging verder in zacht en goed gearticuleerd Engels. Hij knikte dat hij me begreep maar toen hij zijn handen in de lucht gooide begreep ik op mijn beurt dat hij niet kon antwoorden.
Onze glimlach vonden elkaar halverwege. Hij wees met zijn rechterarm de trap op als gebaar dat we best even mee naar binnen konden. Lyka twijfelde maar ik twijfelde geen moment. Ik wilde dit in de tijd bevroren tafereel met mijn eigen ogen aanschouwen. Het was erg donker binnen. Het enige licht in de hal kwam van een altaar en van het zonlicht dat als laserstralen door de gaten in de wand en het dak naar binnen priemde.
Mijn ogen moesten even wennen maar na een paar minuten wist ik niet wat ik zag. Het was een georganiseerde chaos. Het was opgeruimd op een manier die het oude vervallen huis toeliet. De oude man schuifelde dichterbij en ik kon nu de sigaretten in zijn adem ruiken.
'Honderdtwintig jaar oud!', zei hij triomfantelijk omdat hij zijn kennis van de Engelse taal had hervonden.
Opnieuw maakte hij een uitnodigend gebaar om verder rond te kijken. Maar dat was voor ons niet nodig geweest, ik had al voldoende gezien. Dit was een ontmoeting die ik me nog lang zal heugen.
'Sjeh sjeh', zei ik zacht en ik knikte eerbiedig.
De oude man liet zien dat hij het waardeerde en stak trillend zijn hand op als afscheid. In stilte liepen we voorzichtig de stenen trap af. Lyka en ik keken elkaar aan zonder een woord te zeggen. We hadden ieder op een andere manier van deze ervaring genoten. Ik fantaseerde dat de man enig kind was en verder niemand meer had, en dat het huis straks voor altijd verloren zou zijn omdat niemand het wilde restaureren. Een verlies voor eeuwig! Maar waarschijnlijk heeft hij een paar kinderen in Kuala Lumpur die wachten op zijn dood zodat ze de dure grond kunnen verkopen en het geld verbrassen aan onbelangrijke materiële zaken.
En zo slenterden we door het oude gedeelte van Klang dat een meer Indiase dan Chinese indruk maakte. De geur van wierook en de muziek van Bollywood movies kroop tussen het drukke verkeer door. Overal om ons heen kleurrijke gewaden en kleurrijk voedsel.
Na bijna drie weken in Maleisië heb je het wel gehad met moskeeën tenzij ze heel bijzonder zijn. Deze witte met de blauwe daken was mooi maar niet bijzonder.
Net na onze aankomt in Klang had ik ook een gouden koepel gezien, en deze moest in lijn liggen met deze moskee. Een snelle blik op de GPS en het doel was gevonden. We gingen verder naar het officiële paleis van de sultan. Onderweg schoot ik nog wat foto's met Indiase invloeden.
Natuurlijk is het officiële paleis van de sultan niet voor het publiek geopend. Een paar foto's vanaf de openbare weg en daar moesten we het maar mee doen. De lucht betrok langzaam en onze magen begonnen te knorren. Tijd om terug naar het hotel te gaan!
Een goed onderhouden gebouw met Gurka's als bewakers trok op de terugweg naar het hotel mijn aandacht. Ik keek eens goed om me heen en dacht dat dit de "National Gallery" wel eens kon zijn. En ik had gelijk. In dit ruim honderd jaar oude gebouw is een collectie ingericht over het leven van de vorige sultan van Selangor.
Het was gratis om binnen een kijkje te nemen maar de camera moest uit blijven! Het was absoluut verboden om foto's te maken en met een handvol Gurka's om je heen laat je dat ook wel uit je hoofd.
Ik schreef Lyka's naam in het gastenboek en het deed me pijn om te zien dat de laatste bezoeker drie dagen geleden zijn handtekening in het gastenboek had gezet. Maar het was ook tekenend voor de rijkdom en zelfverheerlijking van de koninklijke familie en het ontbreken van interesse van de Maleisische bevolking voor haar geschiedenis. Nu moet ik om eerlijk te zijn ook meteen vermelden dat niet alles wat er tentoongesteld staat interessant is.
Een kitscherige moskee gemaakt uit paarlemoer en een geschenk van opperterrorist Yasser Arafat.
Een set golfballen waarmee de sultan zijn rondje heeft geslagen op lokale golfbaan en drie herenfietsen die er nog nieuw uitzagen en dus weinig op gereden is.
Halverwege de rondleiding moet je een binnenplaats oversteken die waarschijnlijk voor vele het teken is om het museum maar zo snel mogelijk te verlaten.
De Mee Goreng bij het Restoran Alif Maja was een stuk pittiger dan we waren gewend en de tranen liepen over mijn wangen. En ik had de ober tijdens het serveren nog wel om sambal gevraagd! De gekoelde 100+ bluste de meeste vlammen maar toen ik na het eten op de kamer een kop koffie dronk stonden mijn lippen nog steeds in brand!
Het was bijna half drie toen ik de spanning van de afgelopen drie weken eindelijk doorbrak en een email naar de Nederlandse ambassade stuurde.
'Het was bijna drie weken geleden dus moesten ze nu wel iets weten?'
'Als ze het nu nog niet wisten dan was er zeker wat mis!'
De spanning en het wachten was me teveel geworden, Lyka lag onder de lakens te ronken en ik keek naar buiten waar de regen met bakken uit de hemel kwam. Er viel iets van me af toen ik op de knop "verstuur" drukte in mijn email programma.
Eenenveertig minuten later kwam het antwoord. Lyka was ondertussen ook weer wakker en vocht op de iPad met haar soldaten tegen honden, trollen en vleermuizen. Zonder het te laten merken opende ik de email en las de enige regel die de elektronische post bevatte drie of vier keer.
'Dear Sir. Visa is ready tob e collected.
Lyka foeterde dat ze opnieuw verslagen was door de fantasiefiguren en toen ik haar aandacht kreeg liet ik haar de email lezen. Het duurde even voordat het tot haar was doorgedrongen dat ze nu écht een visum voor Europa had, en laten we hopen dat het niet haar laatste is.
We dansten samen door de kamer en riepen de plaatsen die we zouden gaan bezoeken in de kleine drie maanden in Europa. We waren opgelucht en ik geloofde weer in gerechtigheid. Ik heb zoveel verhalen moeten aanhoren dat het niet mogelijk was om een visum aan te vragen en al die negatieve energie van mensen die zeker wisten dat we het visum toch niet zouden krijgen. En ze hebben allemaal ongelijk gehad!
De regen nam af en we maakten ons op voor de avondsessie met het statief. De stad was uitgestorven! Er was bijna geen verkeer en er hing een drukkende warme vochtige deken over het land. Dit zijn de tropen waarover we vroeger alleen maar in boeken over konden lezen. In mijn jeugd lag Indonesië aan de andere kant van de wereld en was alleen te bereiken per boot of vliegtuig. Een privilege dat alleen maar was weggelegd voor de welgestelden en niet een gezin uit de arbeidersklasse.
Multatuli en de groep Molukkers en Ambonezen met hun exotische gerechten gaven de tropen een gezicht. Bedenk wel dat Nasi Goreng in de jaren zestig een erg vreemd gerecht was bij het overgrote deel van de Nederlandse bevolking. Nog voordat we bij de brug waren was mijn overhemd al doorweekt.
We liepen zonder op mijn GPS te kijken, ik had de kaart in Google bestudeert, naar de "Masjid Diraja Sultan Suleiman". Een vreemd gebouw uit de begin jaren dertig waarin de wens om een moderne staat te worden spreekt. Art-Deco en Neo-klassieke architectuur voor een moskee in Maleisië.
Terwijl ik mijn statief opzet denk ik na over wat we eerder op de dag gezien hebben. De sultan met zijn mooie jonge vrouw in de jaren veertig en vijftig toen de Engelsen het hier nog voor het zeggen hadden. Geen hoofddoekjes en kokette kokerrokjes die de mooie lijnen van de vrouw accentueren. De conservatieve moslims zouden dit na de overdracht wel weer snel veranderen. Maleisië en Singapore zijn twee broertjes die in 1965 ieder hun eigen weg gingen. En zie nu het verschil tussen de conservatieve moslim en progressieve Chinese ideeën?
Als ik nu om me heen kijk dan is er in de laatste vijftig jaar veel veranderd sinds UMNO aan de macht is. De overschakeling van de Britse overheersing naar de Maleisische onafhankelijkheid is zeker geen vooruitgang te noemen.
Maar terwijl we daar zitten te wachten krijgen we te maken met twee tegenstanders die niet te onderschatten zijn. We hebben trek als paarden en het duurt nog zeker een uur tot de schemer. We kijken elkaar aan en zonder een woord te spreken komen we tot een besluit. Ik manipuleer de instellingen op de camera en schiet de foto's.
Tijdens de wandeling terug naar het hotel maken we plannen voor Europa. Welke plaatsen we willen bezoeken en hoe we ze gaan bereiken.
De maaltijd smaakt heerlijk en het lijkt wel of het beter smaakt nu we het goede bericht hebben ontvangen. Naan met lamskerrie en kip tandoori. Goddelijk!
