We waren in ieder geval wel fris toen we om acht uur opstonden. De eerste verplaatsing van deze reis! Ik had de wekker van zeven uur maar gelaten voor wat het was. Er veel haast hadden we niet want een verplaatsing is een verplaatsing en dan komt er meestal weinig tijd meer voor andere dingen.
De bussen naar Ipoh vertrekken nog steeds vanuit het Pudu Sentral, zoals het Puduraya Bas Stesen tegenwoordig heet. Het grote busstation in het centrum is grondig gerenoveerd om aan de eisen van deze tijd te voldoen. Mooie grote tv schermen laten de vertrekkende bussen zien gesorteerd op vertrektijd en busmaatschappij. Je hoeft nu gelukkig geen busroulette meer te spelen en dan maar afwachten waar en hoe laat de bus vertrekt.
Na een snelle blik op het scherm koos ik voor Sri Maju. RM 17,80 (€ 4,52) voor de ruim 200 Km van Kuala Lumpur naar Ipoh. Deze keuze bleek een schot in de roos!
Na een kleine twee en een half uur stopte de bus bij het Ipoh intercity busstation dat aan de hoofdweg 1 ligt. Het viel me meteen op dat niet iedereen de bus verliet dus moest ik maar eens navragen. Ik kon me van de vorige keer herinneren dat ik vanaf dat station met een gammele stadsbus naar het centrum was gereden. Een Chinese medepassagier, op de terugweg van het nieuwjaar, vertelde me dat we gewoon konden blijven zitten. Deze bus ging naar de Sri Maju busterminal aan de rand van de binnenstad. Ik hield mijn GPS goed in de gaten en ik herkende zelfs een paar plaatsen toen we er langs reden. Eenmaal gestopt gaf mijn GPS nog 537 mtr naar het hotel aan.
De korte wandeling onder de brandende zon was na de lange zit zelfs aangenaam te noemen. Het "Hotel Shangg" was snel gevonden en een overvriendelijk man werkte de bekende zaken snel af. We konden kiezen uit twee verschillende kamers en Lyka koos de mooie kamer met het tweepersoonsbed aan de voorkant.
Natuurlijk namen we eerst bezit van de kamer en stalden onze spullen uit. En dan werd het tijd om te gaan eten. Ik had al gezien dat er voldoende restaurants met genoeg variatie in de omgeving van het hotel zijn. Maar de eerste die we zagen zou meteen voldoen. Een Maleis moslim restaurant met de bekende semi Indiase gerechten. Heerlijke Sambal Ajam, een gekookt ei en een stuk vis. Maleisië op zijn best!
Voor de lunch had de vriendelijke eigenaar achter de receptie ons verteld van de Taipusam vieringen in een tempel vlakbij een berg. Daar zouden we vanavond dus naar toe gaan. Maar eerst nog even tijd voor Facebook en "Kingdom Rush". Ja, Lyka geniet met volle teugen van haar elektronische hulpmiddelen.
Er was ondertussen een nieuw gezicht achter de receptie verschenen die ons in een moeilijk te begrijpen half engels uitlegde waar we de tempel konden vinden. Het belangrijkste dat ik begreep was dat de tempel tegen of in een berg moest liggen. En dat komt wel vaker voor in deze omgeving. Het was nog geen vijf uur en we waren alweer op weg om op zoek te gaan naar de Hindoe tempel die het toneel zou zijn voor de Taipusam viering.
We volgden de aanwijzingen zo goed als mogelijk en her en der opgebouwde feestkramen gaven aan dat we in de goede richting liepen. Onderweg werd er eten en drinken uitgedeeld wat we verlegen afsloegen. Ons doel was de tempel om toch nog wat van het Taipusam te zien nu we de optocht in Kuala Lumpur hadden gemist. Met behulp van een paar wandelaars die ons weer op het juiste pad zetten kwamen we na een uur aan bij de tempel.
Het eerste wat je niet kon missen was de oorverdovende muziek of religieuze liederen die uit de enorme luidsprekers schalde. Mijn oordoppen kwamen tevoorschijn en die zijn ook niet meer uit mijn oren geweest.
Na een korte wandeling over het terrein van de tempel zochten we een plaatsje in de schaduw om het hele spektakel in ons op te nemen. Terwijl we daar zo zaten te observeren schoot ik natuurlijk wat plaatjes met mijn telelens. Één van de andere redenen waarom ik deze lens heb aangeschaft is dat hij naar 300mm kan en me zo de mogelijkheid geeft om aan "straatfotografie" te doen. Zeg maar foto's schieten van mensen in een natuurlijke situatie die het zelf niet zo in de gaten hebben. En dat was genieten!
Ik kreeg de indruk dat de stoet mensen in de tempel op iets stonden te wachten. Er zou wat gaan gebeuren maar we hadden geen idee wat en hoe laat. Natuurlijk had ik wel een idee dat het bij zonsondergang zou gaan gebeuren.
'Waarom?'
Heel eenvoudig, omdat deze oude religies met de natuur verweven zijn. Maanstanden, de stand van de sterren, de opkomst en de ondergang van de zon zijn allemaal belangrijk bij hun rituelen. Als dat inderdaad zo was dan hadden we nog voldoende tijd om wat rond te wandelen en wat te eten als we wat konden vinden! En dat is niet zo moeilijk in Maleisië.
Het restaurant was wel geopend maar serveerde slechts één gerecht dat op de menukaart stond, de Mee Goreng. Gezien de omvang van het terras en de berg noedels achter het glas van de vitrine verwachtte de eigenaar een flinke toeloop vanavond. Met z'n tweeën aten we maar één bord noedels. Tijdens het bereiden had ik al gezien dat Lyka hier niet zo erg veel van zou eten.
En ik had gelijk, met lange tanden zat ze van het polystyreen schaaltje te eten. Ik kan ook niet zeggen dat de maaltijd van hoge kwaliteit was maar hij was warm en hij stilde de grootste trek. En daar moet je het soms mee doen als je op reis bent.
Op de terugweg naar de tempel werd onze aandacht getrokken door luid getrommel en een groep in het geel gestoken dansers. Mijn ogen laten me nu ook al in de steek want de gele dansende mannen waren ook de muziekanten! Achter de groep liep een man die een zware Kavadi droeg. Of beter gezegd waarmee hij in het rond danste. De dans symboliseert de hulp aan Murugan tijdens zijn gevecht met de slechte demon Soorapadam. Er zit een heel verhaal achter maar als je dat wil weten dan is er altijd nog Google.
Het is indrukwekkend om te zien hoe ze metalen spiesen door hun wangen hebben gestoken en er allerlei attributen aan vishaken die in hun huid zijn gestoken hangen. Een rilling gaat over mijn rug en ik heb respect voor de doorzettingskracht en uithoudingsvermogen van deze vrome gelovigen.
Het wordt donkerder en wij zoeken weer een plaatsje op bij de tempel. En we hebben geluk! Net als we aan komen lopen staan er twee mensen op van hun plastic stoelen en wij kunnen zo neervallen op de nog warme zittingen. En we zitten ook meteen op de eerste rang!
Helaas worden we door de regen overvallen. Het neerdalend hemelwater kan de gelovigen niet van de wijs brengen maar is voor ons als slechts onpartijdige toeschouwers minder prettig. We zitten eigenlijk gevangen onder het dak van de kleine party tent. We moeten blijven kijken totdat het droog genoeg is om weer terug naar het hotel te gaan.
En eindelijk gebeurt er wat! De muziek verandert en gaat over in een meer klagerig deuntje met een hogere vrouwenstem. Het moeten spirituele liederen zijn! De stoet die staat te wachten komt langzaam in beweging en voor het altaar gebeurt er iets met de schaal waarin de kokosnoot, de bananen en de wierook liggen. De volgelingen komen met een een schaal waarin iets brand weer tevoorschijn. De dansende vlam werpt een spookachtig beeld over de drager. Gefascineerd volg ik haar terug naar de plaats waar haar gezin op haar wacht. Het gezin kijkt blij op terwijl de vrouw bij jong en oud een stip op hun voorhoofd aanbrengt.
En dit is ook meteen het teken voor ons om terug naar het hotel te gaan. De regen is overgegaan in een druppel hier en een druppel daar en we hebben ook weer een beetje trek gekregen. Bij het restaurant tegenover het hotel bestellen we nog een bakje nasi goreng om op de kamer te nuttigen. En zo komt deze mooie dag ook weer tot een goed eind.
