Vandaag was het heerlijk opstaan want het was tijd om weer verder te gaan. De volgende halte is Tanah Rata in de "Cameron Highlands". Tijdens mij vorige bezoek, alweer ruim vier jaar geleden vond ik het maar niks en deze keer zal hoogstwaarschijnlijk dan ook de laatste keer zijn. Lyka wil graag naar 'Cool, cool' zoals ze dat zo mooi zegt en voor mij maakt het weinig uit. Het is gewoon een nieuwe dag in het paradijs. Mijn vriend Wiel heeft me weer een keer met de neus op de feiten gedrukt en me er op gewezen hoe goed mijn leven eigenlijk wel niet is.
In het kleine busstation van Ipoh zaten voldoende witte gezichten te wachten maar er werd niet gesproken. Rugzakken is nu net zo normaal als een Japanse maaltijd in een Hollandse supermarkt. En dan vervreemd je snel van elkaar. In de oude tijden was je blij om een ander te zien omdat dat de enige manier was om een westerling te ontmoeten. Nu hebben we Skype, email en natuurlijk kost het telefoneren naar Nederland ook weinig meer.
Voor RM 16,80 (€ 4,21) per persoon gingen we met een super VIP bus op weg naar de Cameron Highlands. De oude slingerweg is volgens mijn informatie nu afgesloten en wordt niet meer onderhouden. Alles moet over de nieuwe slingerende snelweg die van Ipoh naar Gua Musang loopt. Deze weg slingerde voldoende om een handvol Aziatische passagiers wagenziek te maken inclusief mijn kleine Lyka. Met een lijkbleek gezicht werd de maaginhoud in de door het busbedrijf verstrekte zwarte plastic tasjes gedeponeerd.
De busrit van nog geen negentig kilometer duurde een kleine twee uur en eindigde in het kleine busstation van Tanah Rata. Ik wist niet eens dat er een busstation was maar hier heeft de tijd zeker niet stil gestaan. Het is één grote bouwput vanaf de snelweg naar Tanah Rata. Ik herkende van het kleine lieve dorpje dat ik in 2000 voor het eerst bezocht heel weinig meer.
Lyka moest eerst eten en ik wilde zo snel als mogelijk proberen met mijn creditcard geld op te nemen. Het zit me niet lekker dat mijn handen financieel gebonden zijn en dat ik op mijn uitgaven moet letten. Ik hoop dat ik snel weer een werkende Rabocard in mijn portemonnee heb.
Na een Naan met een lamskerrie wilde Lyka gaan liggen omdat ze zich nog steeds niet goed voelde. Zelf ging ik lekker op het terras naast de tuin van het "Twin Pines Guest House" verhalen schrijven en foto's verwerken.
Na een korte wandeling over de interessante Pasar Malam waar ik veel nieuwe onbekende gerechten zag kozen we toch maar voor Tandoori Kip met een naan en een nasi goreng. Natuurlijk met een koud biertje om een fijn einde aan deze dag te breien.
Een episode van "Prison Break" op de iPad in bed en dan slapen. Die iPad is een ongelofelijk stukje elektronica! Ik denk dat over een jaar of twee iedereen er één heeft.
