Het waren maar zeven biertjes in totaal gisterenavond maar het was genoeg voor me om te besluiten om de wekker om zes uur uit te zetten en me nog maar een half uurtje om te draaien. En ook na dat half uurtje, met de wetenschap dat er toch geen internet verbinding was, verlengde ik het opnieuw met vijftien minuten.
Maar om kwart voor zeven was het dus echt tijd om op te staan. En zie ik tot mijn grootste schrik? Het drinkwater is op en ik kan geen bakkie koffie zetten om de dag te starten. Lyka is weer niet uit haar bed te branden en ik kleed me snel aan om te kijken of ik in de buurt misschien een fles water op de kop kan tikken.
Steve uit Queensland zit al op een stoel onder het afdak van het terras op zijn bus te wachten. Hij is nog slechter af want zijn bus komt al om zeven uur. Terwijl ik door de donkere en verlaten straten van Tanah Rata loop zie ik links en rechts alleen maar gesloten winkels. En om eerlijk te zijn geef ik ze nog gelijk ook. Welke imbeciel opent zijn winkel als het nog donker is vroeg in de ochtend?
Een korte vraag in mijn beste Maleis bij een restaurant dat net aan het openen is geeft me niet meer dan zwaaiende armen en zeehond geluiden als antwoord. Het is een doofstom echtpaar dat een klein restaurant runt, kom daar in Nederland maar eens mee aan! Maar ik wordt in de juiste richting gestuurd en twee minuten later koop ik een anderhalve literfles van een moslim met een dikke snor die net een paar roti's op zijn gloeiend hete bakplaat staat te bakken. Ze ruiken goed maar ik heb geen tijd om te wachten. Zijn restaurant zit al goed vol voor het ontbijt en ik ben ongetwijfeld de eerste vijftien minuten niet aan de beurt.
In een stevig tempo ga ik weer terug naar het Twin Pines Guesthouse waar Steve nog steeds buiten op zijn stoel zit en Lyka binnen nog steeds onder de dekens ligt. Met iets meer overtuiging maak ik haar deze keer wakker terwijl mijn eerste kopje koffie op temperatuur staat te komen. Ze gromt als een beer die uit zijn winterslaap wordt gewekt.
De sfeer is niet al te best als ik de eerste slok van mijn koffie neem en gespannen op mijn horloge kijk. Het is tien voor half acht en we hebben nog veertig minuten totdat de minibus ons komt ophalen. Vandaag nemen we afscheid van Tanah Rata en om eerlijk te zijn had ik best wat langer willen blijven. Tijdens dit bezoek voelde ik me prima op mijn plaats en ik had best nog wel wat meer wandelingen door de bergen willen maken. Maar ja! We moeten nu eenmaal verder en we zullen hier ongetwijfeld nog wel een keertje terug komen.
Lyka zit nu demonstratief met haar armen over elkaar om te laten zien dat ze klaar is om te vertrekken. Het maakt me niets uit terwijl ik een theezakje in de literfles kokend water laat vallen. Het laatste water wordt gebruikt voor mijn tweede en laatste kopje koffie. Een laatste boterham met nutella, een scheut schoon water door mijn koffiekop en ik ben ook klaar om te vertrekken.
Na een kort afscheid van de manager en zijn vrouw verschijnt er een minibusje in de kleuren van een officiële tourbus. Dus dit moet wel goed zitten! RM 50 (€ 12,50) per persoon is een flink bedrag dat we voor deze korte rit moesten neertellen. Maar er gaat nu eenmaal weinig verkeer die kant op en dan kun je bij gebrek aan concurrentie zelf de prijzen bepalen.
Lyka gaat op de voorbank naast de chauffeur en ik zoek een plaatsje achterin. Één ding is echter opmerkelijk bij deze minibusjes, de inrichting is zo uitgezet dat er een maximaal aantal, betalende, passagiers in kunnen. Aan de negen oversized rugzakken die ook mee gaan is in hete geheel niet gedacht. Dus moet ik de ruim honderdtwintig kilometer maar met mijn rugzak op de grond voor me zitten. Niet altijd even gemakkelijk wanneer ik mijn evenwicht weer moet bewaren wanneer de chauffeur een te scherpe bocht met een iets te hoge snelheid neemt. Maar altijd beter dan een kilo of vijftig souvenirs van een medepassagier boven op mijn gevoelige elektronica.
In minder dan twee uur staan we bij het treinstation van Gua Musang. In denk diep en lang na maar er verschijnt geen antwoord uit mijn geheugen. Ik heb gisteren nog even snel drie hotels geboekt op Agoda.com en ik kan me het kaartje waarop het hotel van vandaag staat niet meer voor de geest halen.
Vier meter verderop staat Lyka in de schaduw te wachten op het verlossende antwoord dat maar niet wil komen. Er zit niets anders op dan te vragen bij een concurrerend hotel dat op een groot bord adverteert met "from RM 60 per night". Binnen wordt ik netjes te woord gestaan en terwijl één van de gesluierde meisjes een kaartje voor me probeert te tekenen haal de kaart op mijn GPS tevoorschijn. De "Bank Rakyat", waarvan ik het logo herken op het kleine scherm van de GPS, is het waypoint waar we naar op zoek moeten gaan.
Het is ruim kwart over tien als we na een kwartiertje lopen in de ijskoude receptie van het hotel staan.
'Mission Accomplished!'
Ik vraag me af of ze ons wel zo vroeg naar de kamer laten gaan terwijl de receptioniste, die vanzelfsprekend ook gesluierd is, mijn boeking op de iPad controleert. En opnieuw verbaas ik me over de veelzijdigheid van dit apparaat. Alles hint er op dat ik in Maart of April een nieuwe koop.
Mocht iemand van jullie geïnteresseerd zijn om mijn iPad 2 met 64Gb over te nemen dan hoor ik dat graag van jullie.
We krijgen een kamer aan de voorkant en meteen gaat de airconditioning aan en de kleren uit. Rust in de tent en Lyka valt op het bed neer of ze net een elfstedentocht achter de rug heeft, om maar even bij de actualiteit te blijven.
We komen de hele middag niet van de kamer af. Ik vindt het heerlijk om wat te rusten en te werken aan mijn verhalen foto's in de koelte van de airconditioning. Pas om iets na vijven gaan we weer het dorp in om wat te eten.
En dat is vreemd! De meeste restaurants zijn gesloten. Soms omdat ze alleen ontbijt en lunch serveren en anderen om een meer onduidelijke reden. Er is wel activiteit in de keuken en op de terrassen voor de restaurants maar het allemaal Tutup (gesloten).
Eindelijk vinden we een klein Chinees restaurant waarvan de serveerster ons als een drill sergeant aanspreekt. De vriendelijkheid is ver te zoeken! We krijgen een bord witte rijst in onze handen gedrukt en kunnen zelf opscheppen wat we er bij willen hebben. Terwijl ik wat vragen stel over wat voor soorten vlees er in de verschillende sauzen drijven wordt ik steeds kort afgesnauwd. Dus kies ik voor de ribbetjes en "jungle bock". Ik heb geen idee wat het is want het lijkt me een "halal" restaurant.
Maar het smaakt me uitstekend, ik zal later wel eens navragen wat voor dieren het kunnen zijn geweest die op mijn bord lagen.
Mooi hé! Hollands Glorie in Maleisië!
