Wat ben ik blij als ik opsta in de wetenschap dat ik weer een werkende ATM-kaart heb. Dat hebben ze toch maar weer fantastisch voor elkaar gekregen bij de Rabobank in Zaltbommel. Hoewel de onderlinge communicatie wel wat beter had gekund.
Onze laatste dag in Malacca zal ook niet exotisch of actief zijn. We hebben genoten van onze oude en nieuwe vrienden en maken ons nu op voor de laatste etappe naar Singapore. En het is een vreemd gevoel.
Nu Lyka haar visum voor Europa heeft worden dromen misschien werkelijkheid en zullen deze bekende en beschermende plaatsen minder aandoen. Er ligt nu een hele nieuwe wereld voor ons open.
We gaan namelijk proberen om te fietsen. De eerste voorzichtige trappen op de pedalen leggen we straks in Nederland rond Zaltbommel af. Dagtochtjes van een kilometer of vijftig om te zien of we dat samen leuk vinden. Later een tocht van een weekje met de tent en dan moet het allemaal duidelijk zijn of we vanaf dat punt samen de wereld op de fiets gaan ontdekken.
Dus nu moeten we afscheid nemen van veel vrienden die we misschien een paar jaar niet meer zullen zien. En dat is niet gemakkelijk! Het is de nare kant van het reizen en ik denk dat ik er nooit aan zal wennen.
Ruim vier kilometer heen en dezelfde afstand, al lijkt het korter, weer terug. Naarmate we dichter bij de brug naar het eiland komen wordt de buurt armoediger. Hele blokken zijn ontdaan van de metalen kozijnen en hier en daar wappert een vaal shirt of spijkerbroek in de wind te drogen. Huizen zonder een voordeur hebben niet vaak de beter bedeelden als bewoners. Overal roestige schuifhekken en vervallen gebouwen. Een verdwaalde disco of karaoke club in een doodlopende straat.
Aan de overkant van de brug worden we begroet door een enorm reclamebord voor dit bruisende commerciële en toeristische project van de regering die al meer dan vijftig jaar onafgebroken aan de macht is. Helaas komt corruptie hier ook veel voor met vreemde gevolgen. De meeste projecten staan op de plattegrond aangegeven als "gepland"! En dat stonden ze waarschijnlijk bij de oplevering van het eiland jaren geleden ook al.
Het project is een grote mislukking en heeft slechts een zesde van het verwachtte bedrag opgebracht. Wat natuurlijk wel mooi is en goed wordt onderhouden is de door de staat betaalde Masjid Selat Melaka. Twee en een half miljoen Euro heeft dit staaltje Islamitische architectuur gekost dat elke week door minder dan honderd personen wordt bezocht. Maar het blijft mooi en het geeft werk aan een stuk of tien bumiputra's die een baantje voor het leven hebben.
Op de terugweg verbaas ik me nog steeds over de oase van rust waarin het eiland gehuld is. Je kan een half uur zonder gevaar midden op de weg gaan liggen. We hebben er tijdens onze wandeling slechts twee vrachtwagens gezien die er bouwmaterialen kwamen afleveren.
Luxe woningen met een tuin en een uitzicht op zee. Een prijsklasse die zelfs in Europa voor opgetrokken wenkbrauwen zou zorgen en een architectonisch concept uit een islamitisch Afrikaans land. De bouw gaat nu zo langzaam dat ik waarschijnlijk niet meer meemaak dat dit doodgeboren kindje weer tot leven kan worden gewekt.
Als lunch gaan we voor de eerste en tevens ook laatste keer naar het Saravanna Restoran voor een vegetarisch bananenblad. De kwaliteit is uitstekend zoals we gewend zijn en ook dit zal de laatste keer zijn voor een langere tijd. Het voelt vreemd als ik me realiseer dat we hier voorlopig niet meer terugkeren.
Het loopt al tegen drieën als we het Discovery Café opzoeken voor een gezellig samenzijn met Bob en Joe. Koude biertjes, oude verhalen. Lyka een Guinness en wij de volgende emmer met zes blikjes koud bier, Myanmar beer. Het wordt laat en we zijn vol als we afscheid nemen. Ik neem afscheid alsof we over een paar maanden weer op de stoep staan. Maar ik weet beter!
Terwijl ik daar met een brok in mijn keel sta neem ik nog één keer de omgeving en mijn vrienden in me op. Ik hoop dat het afscheid niet een vaarwel is, maar dat weet je nooit. Het kan snel veranderen, zeker wanneer je de vijftig gepasseerd bent.
Lyka en ik slingeren samen onder de paraplu terug naar het guesthouse. Ook vandaag heeft de neerdalende regen geen medelijden met ons. Het is alsof de hele wereld huilt om ons afscheid. Malacca tot ziens, verander alsjeblieft niet te veel?
