Bijzonder opgewekt stonden we vandaag op. Zelfs Lyka stapte om precies acht uur uit bed om ons klaar te maken voor de belangrijke tocht naar de Nederlandse ambassade in Kuala Lumpur.
Natuurlijk gingen we samen want de prijs van de trein zou ons de kop niet kosten. RM 3,60 (€ 0,89) is en blijft een koopje. Ook al is het materiaal niet nieuw, het functioneert nog wel. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren, nieuwe treinen zonder toiletten die bij de eerste vlok sneeuw of graad vorst meteen stil blijven staan.
Op KL Sentral overstappen en met de ondergrondse naar Ampang Park. Onderweg had ik opnieuw twijfels gekregen! Ik geloof dat ik een oude doemdenker, zwartkijker, begin te worden! Al die negatieve energie van die doemdenkers om me heen begint zijn tol te eisen. Het wordt tijd dat we het over een andere boeg gaan gooien en een beetje positiever naar de wereld moeten gaan kijken. Ik moest er steeds aan denken dat ze bedoelden dat het paspoort kon worden opgehaald maar dat het visum was geweigerd!
Ik liet Lyka natuurlijk niets merken van mijn negatieve gedachtengang. Nadat ik mijn legitimatie bij de beveiliging had afgegeven spelden we de bezoekerspassen bij ons op de borst. Voordat ik in de lift naar de zevende verdieping stapte haalde ik nog een keer diep hap adem.
Op de zevende verdieping stond er slechts een glazen wand tussen het heden en de toekomst. Het niet verkrijgen van een visum zou enorme gevolgen voor onze relatie hebben. Zij zou waarschijnlijk nooit in Nederland kunnen wonen en ik wil voor honderd procent zeker niet naar de Filipijnen.
Direct bij binnenkomst werden we opgemerkt door de Maleisische medewerkster die haar Nederlandse collega een seintje gaf dat we er waren. Ze verdween meteen naar de achterkamer en kwam even later terug met een paspoort in de hand. Ze wenkte ons en met een bonzend hart stapte ik samen met Lyka op de balie af. Het paspoort verplaatste zich in een laadtje onder het kogelvrije glas van de Nederlandse zijde naar de Maleisische zijde waar Lyka het meteen oppakte en opensloeg.
'Gefeliciteerd!', sprak de medewerkster.
Lyka sprong in de lucht en maakte een dansje van vreugde. Ze overhandigde mij haar paspoort zodat ik met eigen ogen kon aanschouwen dat we samen naar Nederland zouden gaan. Ik kon mijn ogen niet geloven! Het visum was al op drie Februari afgegeven en wij hadden drie weken met pijn in ons buik rondgelopen.
Ik kon nu ook eindelijk gaan plannen voor de twaalf weken in Europa. Maar wat nog belangrijker was dat ik goede informatie kreeg over een vervolg op dit visum. Want natuurlijk gaan we volgend jaar weer naar Nederland en natuurlijk de rest van Europa.
Op de terugweg praten we voluit en het was duidelijk dat er een zware last van onze schouders was afgevallen. Eerst een snelle hap in het KLCC voordat we weer terug naar Klang gaan!
Het was lang geleden dat het eten me in het KLCC was tegengevallen! Maar deze keer kwam het dus echt wel te kort. Ik had alleen maar kippenbotjes en het vlees was ver te zoeken.
Een dag onderweg is zo om en ook deze dag was weer snel gegaan. De avondmaaltijd was een succes met de naan en het rundvlees dat in een saus van tamarinde met een vleugje kaneel en een flinke schep sambal. Zoet, pittig en zuur. Een combinatie van smaken die ik me niet kon herinneren.
We hadden meteen ook het statief maar meegenomen omdat ik een avondfoto van de Masjid Bandar Diraja Klang wilde maken. Vanaf de overkant van de rivier zodat de weerspiegeling op het water zichtbaar zou zijn. Maar dat was een droom! Er dreef zo verschrikkelijk veel vuil op het water dat we onze ogen niet konden geloven. We waren niet eens halverwege op de brug toen ik besloot om daar maar een poging te wagen. Een beetje bewerken in Lightroom3 en dit is het resultaat.
