Opnieuw was het en slechte nacht geweest. De spanningen over het visum speelden opnieuw op en ik had de vreemdste dromen. Én we hadden ons bijna verslapen. Ik keek tijdens de nachtrust af en toe wel op mijn horloge om tot de conclusie te komen dat ik nog wel een half uurtje had. Helaas was ik vergeten om de tijd in mijn iPhone aan te passen! En zo gebeurde het dat we een half uur te laat opstonden.
In de weinige minuten die ik tot mijn beschikking had controleerde ik voor de allerlaatste keer of we écht alle benodigde documenten bij ons hadden en ik wilde nog snel het verhaal van gisteren op mijn weblog publiceren.
' En wat zegt het spreekwoord?'
Juist: 'Haastige spoed is zelden goed!'
En zo gebeurde het dat ik om een duistere reden mijn hele verhaal kwijtspeelde in de virtuele elektronische wereld van het internet. Waar het is gebleven is en blijft een raadsel en ik kon het ook met geen mogelijk meer herstellen of terughalen, dus dat was balen! De snee krentenbrood met boter en kaas ging er als vanouds in.
Met maar een klein uurtje tijd voor ruim vijf kilometer naar de ambassade in de opwarmende lucht van het ontwakende Kuala Lumpur koos ik er op het laatste moment voor om toch maar een taxi te nemen. De taxi's op dit tijdstip zijn meestal eerlijk en rijden op de meter. RM 10 (€ 2,50) is natuurlijk geen geld om erg lang over na te denken.
De "Royal Embassy of the Netherlands", zoals de ambassade zo plechtig heet was snel gevonden. We stonden om tien voor half tien al op de stoep. En hier bood zich meteen het eerste probleem aan!
'Embassy closed, public holiday', zei de kleine pokdalige en licht besnorde bewaker.
Er ging een schok door me heen. Ik stond stijf van de zenuwen en kon weinig tegenslag meer hebben of ik zou door het lint gaan.
'No, I have appointment at ten o'clock!', protesteerde ik terwijl ik hem de email in het Nederlands op mijn iPad liet zien. Hij kon natuurlijk alleen maar de datum en de tijd lezen. Hij probeerde nog een beetje tegen te stribbelen maar voor de zekerheid riep hij toch maar zijn meerdere op via de walkie-talkie.
Een iets oudere, iets dikkere en iets meer besnorde bewaker verscheen uit de lift en controleerde onze paspoorten. Hij knikte goedkeurend en sommeerde de jongen om onze namen op de gastenlijst te schrijven. Misschien hadden ze wel een rustige dag verwacht? De jongen was zo van slag af dat hij vergat om ons de genummerde bezoekerspassen te overhandigen voordat we uit zijn zicht in de lift verdwenen.
Op de 7e verdieping stonden we de glazen wand en was het moment suprème voor ons aangebroken. Met een brok in de keel en lood in de schoenen stapte ik naar binnen. Dit waren minuten die me leven voorgoed konden veranderen.
Een Maleisische medewerkster had mijn afspraak overgenomen van de vrouw waar ik per email mee had gecorrespondeerd. Jammer genoeg was die vrouw te ziek om me te woord te staan hoewel ze wel op de ambassade aanwezig was.
We liepen samen, ieder aan een zijde van het gepantserde glas van het loket, door het aanvraagformulier en controleerde de benodigde en bijgevoegde documenten. Alles bleek in orde op de verwachte bewijzen van de inkomenseis na. In een korte toelichting vertelde ik de vrouw hoe het allemaal precies zat en hoe ik aan mijn geld kwam.
Na een kort overleg met een onzichtbaar persoon in een kamer achter de receptie kwam ze weer terug waarna ik haar nog preciezer vertelde hoe ze de toelichting van mijn inkomen moesten lezen. Het werd waarschijnlijk begrepen en er bleef volgens de medewerker van de ambassade nog maar één zaak over.
'Kunt u bewijzen dat u de eigenaar van de verhuurde objecten bent?'
En toen werd het zwart voor mijn ogen! Mijn hersenen gingen in overdrive en mijn geheugen was niet meer in staat om iets op te slaan. Alle hersencapaciteit werd nu gebruikt voor het nadenken hoe ik dit op zeer korte termijn schriftelijk aan de ambassade kon bewijzen. Hoelang ik daar stokstijf voor me uit starend heb gestaan kan ik jullie niet vertellen. Het leek voor mij maar een milliseconde toen ik weer bij mijn positieven kwam. Ik kan me niet eens meer herinneren wat mijn antwoord is geweest.
In de lift naar beneden vertelde ik Lyka, die van het hele gebeuren niets had begrepen, dat ik er nu een slecht gevoel over had. En dat terwijl dat ik tot op een uur geleden nooit twijfel heb gehad over onze oprechte bedoelingen.
Zonder een woord tegen elkaar te zeggen liepen we langs Jalan Ampang richting de Petronas Towers. Mijn hersenen draaiden nog steeds op volle toeren zei het niet meer in overdrive.
'Ik heb het!', riep ik plotseling uit toen we voor een voetgangerslicht op een kruising stonden te wachten.
Lyka keek me verbaasd aan of ik net mijn verstand had verloren. Ik legde haar uit dat er waarschijnlijk nog wel een oude aanslag van de gemeentelijke belastingen op mijn MacBook stond. En daar werd gespecificeerd dat ik de eigenaar van de verhuurde objecten was.
Ondanks dat ik onze pas versnelde vond ik nog tijd om een paar foto's te schieten.
Een grappige was natuurlijk de Mercedes-Benz met de "Forari" aanduiding op de kentekenplaat!
Lyka pikte nog een gratis blikje cola mee en over de net geopende geairconditioneerde loopbruggen gingen we via het Pavilion Winkelcentrum terug naar ons hotel.
Binnen een kwartier had ik gevonden wat ik nodig had en verstuurde de email met het aangehechte document naar de zieke medewerkster van de ambassade. Het zou nu toch allemaal goed moeten komen!
Voldaan en met veel meer gemoedsrust gingen op pad voor de lunch en voor een nieuwe lens. Ik had besloten uit gewichtsoverwegingen mijn oude 70-200 f/2.8 maar te verkopen en een nieuwe 28-300 f/3.5-5.6 aan te schaffen. Het zijn eigenlijk twee lenzen in één. Hoewel de lichtopbrengst natuurlijk minder is zal hier alleen bij de avondfoto's wat van te merken zijn.
Een kleine Nikon SB-400 flitser verdween ook in mijn tas en VISA deed de rest. Ik kon gelukkig goede afspraken maken over de prijs voor mijn in te ruilen objectief. En toen was het weer tijd voor een voortreffelijke Maleisische lunch. De vrouwen waren opnieuw zenuwachtig bij het zien van een toerist. In deze hoek van het nieuwe Chinatown zien ze niet veel toeristen.
De dag liep al tegen het einde en ik wilde verder alleen nog hallo gaan zeggen tegen een vriend die in Petaling Jaya een nieuwe winkel had geopend. Deze reis per trein leerde me twee nieuwe dingen.
Ten eerste is het reizen met de LRT in Kuala Lumpur nu een stuk eenvoudiger geworden. Je kunt met één kaartje, of beter gezegd blauw muntje, overstappen op de verschillende lijnen die Kuala Lumpur kent.
Ten tweede is er nu ook een kaart ingevoerd die straks voor al het openbaar vervoer in Kuala Lumpur en omstreken geldt. En dat is een stuk gemakkelijker dan steeds nieuwe kaartjes te kopen.
De aanwijzingen voor het adres en het reizen met de trein die ik in de andere fotozaak had gekregen waren niet zo goed als ik had verwacht. Via een flinke omweg kwamen we, met een beetje geklaag van Lyka, aan in het winkelcentrum waar de fotowinkel was. Het was zo ver uit de buurt van het centrum dat ik me in een andere stad waande.
Ik begon in de tweede zaak die mijn vriend tegelijkertijd had geopend. Alvin van YL-Camera had me al op de monitor gezien en kwam zelf over naar de accessoires winkel om ons te begroeten. Ik was net bezig met een statief en dat zou meteen mijn laatste aankoop voor deze vakantie zijn. Met zijn advies koos ik voor de iets goedkopere carbon fiber uitvoering.
Na een korte rondleiding in zijn nieuwe winkel gingen we weer op KL aan. Maar deze keer met bus U88 die recht voor de deur van het winkelcentrum vertrok en naar Pasar Seni LRT Stesen in Chinatown reed.
Na een korte periode van ontspanning in de kamer, en we hadden eindelijk ontdekt waar het warme water vandaan kwam, douchten we ons om in de zwoele avondlucht te gaan eten. Er hing geen regen in de lucht en het was een mooie avond om mijn nieuwe objectief te gaan testen.
Tijdens het passeren van "Restoran Ali Mama" viel mijn oog op een bord mee goreng en dat zag er heel goed uit. Jammer genoeg smaakte het iets minder dan verwacht maar het was toch nog van een acceptabele kwaliteit, tenslotte kan je voor € 1,50 ook niet al teveel verwachten, ook niet in Maleisië.
Nu werd het tijd om op pad te gaan naar de tentoonstelling "United Buddy Bears" op het plein voor het Pavilion. We hadden vanochtend al kennis gemaakt met de beren maar toen was er haast geboden om terug in het hotel te komen. Deze keer hadden we meer tijd en ik nam ook nog eens wat meer tijd zodat ik mijn nieuwe lens met minder beschikbaar licht eens goed aan de tand kon voelen.
Na een paar series testfoto's was ik blij met de resultaten. De lens is bijna perfect, ook onder donkere omstandigheden! Ik heb een goede en wijze aankoop gedaan waar ik zeer waarschijnlijk geen spijt van zal krijgen. En mocht ik er toch spijt van krijgen dan brengt het objectief 2e hands ook nog een mooie prijs op.
Vermoeid van deze spannende dag liepen we over Jalan Alor terug naar het hotel. Onderweg kocht ik nog een blikje bier om op de kamer van te kunnen nagenieten en te ontspannen.
De eerste belangrijke taak van deze trip is volbracht en ik hoop dat jullie met ons meeduimen dat we het visum volgende week kunnen gaan ophalen.
