Thailand: Hello Jim!

Chantaburi (K.P. Grand Hotel) 1008), zaterdag 29 februari 2020

Wat kan een goed bed een enorm verschil maken! Dat was een een hele goede nachtrust en de twee grote flessen Leo bier op het balkon terwijl ik filosoferend over onze toekomst in het donker staarde hebben zeker ook bijgedragen.

We slepen op deze ochtend al vroeg ons hele hebben en houwen naar beneden omdat er geen ontbijt mogelijkheid (meer) in dit hotel is. Beneden is er overnacht het een en ander veranderd! Op de balie bij de receptie staan nu flesjes ontsmettingsmiddel en al het personeel draagt mondkapjes. We kijken hier vreemd tegenaan! Dat virus uit China lijkt nu serieuze vormen aan te nemen.

Na een laatste blik over de schouders naar onze zoveelste slaapplaats gaan we snel op pad. Na de haast verplichte tosti's van de 7-11 voor het ontbijt rijden we een brede weg op die na verbreding opnieuw wordt geasfalteerd. Nog een kilometer of twintig en we zijn op rustige wegen, tenminste, rustigere wegen. 

Dat was dat! Alleen nadat we de 315 hebben omgewisseld voor de 3025 kunnen we niet zeggen dat het veel rustiger is geworden. Het is rustiger op de weg maar niet zo rustig als ik had verwacht. De lege wegen van Thailand worden steeds zeldzamer nu meer mensen zich een auto kunnen veroorloven. Helaas is de rijvaardigheid van de grootste groep Thaise chauffeurs nog niet op het niveau van Europa gekomen.

Bij de eerste mogelijkheid nemen we een pauze in een bos van rubberbomen. De koffie smaakt ons goed en ook de bananen cakejes brengen een glimlach op onze gezichten. We realiseren ons dat ons avontuur, de reis per motor, eigenlijk al ten einde is. We rijden vanaf vandaag zo’n beetje van vriend naar vriend om afscheid te nemen. Vanavond hebben we afgesproken met Jim, een oude goede vriend van het eerste uur van mijn eerste verblijf in Pattaya. 

De volgende pauze houden we bij een vreemd gebouw in het midden van niets. Het heeft wat van Chinees, of misschien wel Japans of Koreaans, maar in ieder geval lijkt het niet op wat we als Thais zouden kwalificeren. Het aantal geparkeerde voertuigen laat zien dat het er aardig druk is en dan zal er zeker ook wel eten worden geserveerd. Helaas kunnen we de gebouwen niet bezoeken. Onze bagage alleen achterop de motor laten is helaas vandaag de dag in Thailand ook geen goed idee meer.   

We rijden een stukje verder en tot onze grote verbazing zien we dat er nog steeds wordt gebouwd. Mijn mond valt open van verbazing wanneer ik zie dat de gebouwen volledig uit hout worden opgetrokken! Dat is dan weer een op zichzelf staande discipline van de Thaise en Aziatische bouwkunde. 

We rijden en rijden door het bekende landschap van het oostelijke laagland van Thailand. De bomen van de aanwezige rubberplantages geven een welkome schaduw en enige verkoeling. Het is vandaag warm!  

Dat rubber en die rubberplantages in Thailand zijn toch wel interessant. Heel vroeger kwam rubber alleen uit Manaus, een stad diep in de jungle van Brazilië die alleen over de gevaarlijke Amazone rivier kon worden bereikt. Erg lang hebben de bewoners van Manaus hun geheim kunnen beschermen tegen spionnen van over de hele wereld. Het was een heel kostbaar geheim waar veel mensen hun leven voor hebben verloren. Maar toen de eerste rubberbomen de Amazone af waren gesmokkeld ging het wel heel erg snel.

De bomen werden over de hele wereld in tropische gebieden aangeplant. De opkomst van de lucht gevulde band voor voertuigen, fietsen en auto’s, schakelde de productie in de hoogste versnelling en veel ondernemers werden in korte tijd zeer rijk. Wie aan Vietnam denkt denkt niet direct aan rubber maar Michelin opende in 1925 de grootste rubberplantage van maar liefst 12.400 hectare (24.800 voetbalvelden!).

Helaas worden de halve schalen van de kokosnoot steeds minder gebruikt om het rubbersap, de vloeistof uit de bast van de boom, op te vangen. Plastic zakjes zijn de moderne vervangers, slecht voor het milieu maar beter voor de winst.   

Plotseling begint Lyka op mijn schouder te slaan en schreeuwt een reeks onverstaanbare woorden in mijn oor. Ik knijp in de rem en kijk verbaasd achterom. Lyka wijst naar de bomen langs de stille landweg.

‘Cashew, cashew!’, terwijl ze met haar vinger wijst.

Ik kijk een goed naar de rode vruchten die nog het meest op de Thaise “Chompoo” (roosappel) lijken. Lyka herhaalt haar woorden terwijl ze afstapt en een vrucht van de boom langs de weg plukt. Ik bestudeer de rode vrucht en herken de vorm van de cashewnoot. In dat donkergroene uitsteeksel onderaan de vrucht zit de eetbare cashewnoot. Nu begrijpen jullie ook meteen waarom die nootjes zo duur zijn! Dit is iets dat ik nu voor de eerste keer in mijn leven zie. Zo zie je maar, je bent nooit te oud om te leren.    

We rijden en rijden, onderbroken door onze pauzes op het uur. Nieuwe infrastructuur, natuurparken met verkeersborden die waarschuwen voor wilde olifanten, een verdwaalde tempel en in de verte kondigt zich de eerste door het weerbericht voor vandaag voorspelde regen zich aan. We zijn op weg naar “Chantaburi”, een van de natste steden van Thailand! 

Ondertussen knorren onze magen en moeten we op zoek naar het bekende bordje rijst. Dat bordje met gebakken rijst hebben we snel gevonden. Het smaakt ons goed en de ontvangst is zeer hartelijk. We hebben direct het idee dat ze hier niet veel toeristen zien. Natuurlijk beginnen ze direct Thais tegen Lyka te ratelen die er nog minder van begrijpt dan ik.

De opmerking dat ze Filippijns is en geen Thais verstaat komt ook deze keer niet direct aan. Maar zodra het kwartje is gevallen slaat de verbazing om in schaamte. Elke dorpsbewoner die passeert stopt direct om de twee buitenlanders persoonlijk te bekijken. Ook de motor krijgt de aandacht die we ondertussen al gewend zijn.

Eenmaal voorbij de snelweg 3 zijn we op heel bekend terrein. De mooie brede asfaltweg die onze motor jaren geleden nog in rode modder dompelde is een aanwinst voor de Thaise infrastructuur maar een aanslag op de romantiek van het rijden over smalle verlaten wegen.

We realiseren ons maar al te goed dat we weer in de drukke en economisch belangrijkere gebieden zijn gearriveerd. Het verkeer is brutaler en de toeters van auto’s en motoren worden veel vaker gebruikt om aan te geven dat zij, die zich belangrijker voelen dan de rest, op het punt staan om je in te halen of voorrang te nemen. Het is hier duidelijk gevaarlijker.  

Het “K.P. Grand Hotel” is geen haar veranderd sinds ik hier een jaar of vijftien geleden voor de eerste keer met Jeff Davies kwam. We bezochten destijds de “edelstenen markt” in de hoop een klein fortuin te kunnen verdienen. Het is nooit geworden wat ik ervan verwacht had maar de herinneringen aan de glimmende stenen zijn van onschatbare waarde. Bijna iedereen die ik toentertijd heb ontmoet is terug naar huis gegaan. Ebay was het terrein van cowboys. Vliegtuigen en containers vol met handel, al dan niet illegaal gekopieerd, gingen richting Europa. Ik was een van de weinigen die vanaf het begin begrepen dat het zoete leven niet eeuwig zou duren!

Bij de receptie begint het nu ook tot ons door te dringen dat er iets serieus aan de gang is met dat Chinese oftewel Wuhan-virus. Overal staan flesjes handgel en alle medewerkers van het hotel dragen mondkapjes en latex handschoenen. Is dit een voorbode voor moeilijke tijden? Ik krijg niet al teveel mee van het nieuws maar dit zijn toch serieuze maatregelen voor de normaal gesproken nonchalante Thai!

De kamers van het K.P. Grand Hotel zijn ruim en degelijk ingericht, het beddengoed is nog steeds schoon en ruikt heerlijk! Lyka valt op het bed en voert het wachtwoord voor de wifi in. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nog 20 minuten moet wachten voordat ik bij de 7-11 bier en andere zaken kan gaan kopen. 

Tijdens het inslaan van drankjes en enkele snacks koop ik twee ijsjes die volgens de enorme reclameborden in de winkel nieuw in het assortiment zijn. Durian en Spearmint zijn de nieuwe smaken. Terug op de kamer maakt Lyka mij de Spearmint afhandig waarna die na een hapje ook weer snel in mijn hand wordt gedrukt. Het ijsje smaakt naar Listerine mondwater nadat je een chocolade reep hebt gegeten. De Durian variant is wel erg lekker en die zal later een blijvertje zijn, net als de vanille TopTen!

Telefonisch spreken we met Jim af voor een ontmoeting. Omdat het bier waarschijnlijk rijkelijk zal vloeien laten we de motor op de parkeerplaats onder in de kelder van het hotel staan. Dat is geen probleem want Jim komt ons met de auto van zijn vriendin ophalen. 

Op een Thaise avondmarkt in Chantaburi laten we onze tafel volzetten met de allerbeste Thaise heerlijkheden die de markt te bieden heeft, en enkele flessen ijskoud beer Leo. Dit is Thailand op zijn allerbest! Voor een redelijke prijs eten en drinken totdat je er rozig van word. Ook op deze avondmarkt lopen er mensen rond met mondkapjes. Niet dat ik dat erg vreemd vind want we hebben ook landen bezocht waar ze jaren geleden op straat al mondkapjes droegen! Het lijkt nu toch wel serieus te worden met dat nieuwe Chinese virus. 

Na het eten gaan we nog even voor een afzakkertje naar een grote openlucht bar waar Jim ook naar het Engelse voetbal kan kijken. Dat laatste heeft het voor mij al lang geleden helemaal afgedaan. Ik vind al het voetbal saai behalve wanneer Ajax Amsterdam, of een van hun naaste concurrenten, speelt. 

De tijd vliegt om en voordat we het in de gaten hebben is het alweer tijd om terug naar het hotel te gaan. We hebben morgen weer een lange dag voor de boeg en hoewel het een eenvoudige rit lijkt weet ik uit ervaring dat het druk en gevaarlijk kan zijn op de 317 naar het noorden. We nemen uitgebreid afscheid van iedereen en Jim’s vriendin brengt ons terug naar het hotel. We zijn het erover eens dat we de volgende keer wat langer blijven. De volgende keer? Dat zal dan in 2022 zijn! 

Thailand: Tussen de vrachtwagens

Chachoengsao (Grand Royal Plaza Hotel) 429), vrijdag 28 februari 2020

Ik voel me niet optimaal na acht grote flessen bier. Toch was het de moeite waard met de twee Fransen, hun kinderen en de Duitse Amerikaan Andreas. We hebben gelachen en de problemen in de wereld opgelost. We zaten op dezelfde golflengte en dat maakt veel goed! Om zes uur snooze ik de iPhone voor een uur maar om zeven uur ga ik mijn ding doen. Behalve koffie zetten! Daar moet ik nu even niet aan denken. Het pakken van de rugzak gaat vanzelf en ik voel de stalen spiraalveren van het oude versleten matras nog steeds als ijspikken in mijn rug en zijkant van mijn torso steken. Laat dit nu net de slechtste kamer van het hotel zijn maar de instelling van de nieuwe receptioniste kan mij ook zeer weinig bekoren! Ik heb niet eens trek om erover te klagen. We komen hoogstwaarschijnlijk toch nooit meer in Ayuthaya.

Met alle bepakking op onze rug en in de arm lopen we voorzichtig de steile houten trap af naar beneden, met de schoenen aan dat ten strengste verboden is en overal hangt aangeplakt in een tiental verschillende talen. De twee verschillende ontbijtjes zijn aanvaardbare kwaliteit en gelukkig met roomboter in plaats van margarine dat je bij steeds meer hotels op je bord krijgt. De onkosten worden aan alle kanten gesneden. Zeker nu het een stuk slechter gaat met het toerisme in Thailand.

Zodra we klaar zijn met het ontbijt gaan we beginnen aan een dag waar ik al enkele dagen tegenop heb gekeken. We bepakken de motor en controleren alles meerdere keren. Het zal niet gemakkelijk zijn om onderweg te stoppen en het een en ander aan de bepakking weer in orde te brengen. Pauze’s zullen waarschijnlijk ook niet al te aangenaam zijn. Laten we maar beginnen? Rond negen uur starten we de reis door de hel!
Uur na uur rijden we op slechte wegen omringt door vrachtwagens die elke milieu activist in Europa slapeloze nachten zou bezorgen. Fijnstof wordt hier per kilo uitgestoten en niemand maakt zich er zorgen om. Vrachtwagenchauffeurs wanen zich in Thailand onaantastbaar in hun grote stalen monsters. Het laatste dat je wil is met je motor onder zo’n walsende moordmachine belanden!
Het gebied dat tegenwoordig aan de stad Bangkok wordt toegekend is groter dan de provincie Noord-Brabant! Probeer dat maar eens te ontwijken? In een diepe concentratie rijden we en rijden we. Tijdens de weinige pauze’s probeer ik mijn hoofd weer zo snel als mogelijk leeg te maken en de batterijen weer zover als mogelijk op te laden. De hyper concentratie vreet energie!
De lunch slaan we over om zo snel als mogelijk weer in rustiger vaarwater te belanden. En wanneer we eindelijk in de verkeersluwte van Chachoengsao zijn beland kunnen we opgelucht adem halen. We hebben het er weer in een geheel vanaf gebracht!
Vanaf een minder drukke provinciale weg zien we in de verte een enorme gouden koepel opdoemen. We hoeven er niet lang over na te denken, hier houden we een eerste echte pauze van de dag!

Wat Phrong Akat (Phra Archan Somchai) is indrukwekkend maar nog indrukwekkender is de tempel ernaast!

De “Lord Ganesha Temple” bestaat uit een enorm beeld van de “Olifant god Ganesha”, dit is toch wel heel indrukwekkend.

Maar ook vanuit deze hoek is de “Wat Phrong Akat (Phra Archan Somchai)” te mooi om niet te fotograferen. Zo komt er aan deze korte, maar moeilijke, dag op de motor toch een mooi einde!

Aan de achterkant krijgen we een blik in de keuken van een grote tempel. Ik neem aan dat hier regelmatig grote groepen gelovigen en monniken samenkomen om hun filosofie de delen en te vieren. Wat een slapen pannen!

Het “Grand Royal Plaza Hotel” is precies wat ik me van een enorm hotel aan de rand van de stad op een kruising van twee belangrijke snelwegen had voorgesteld. Een modern functioneel Chinees hotel! Niets steekt boven de middenmoot uit maar alles is aanvaardbaar voor de prijs die we vannacht betalen.

Na een korte rust beginnen we aan het middagprogramma voor vandaag. Ik heb Lyka belooft dat we in de middag “Wat Sothon Wararam Worawihan” zouden gaan bezoeken. Een witte tempel met veel goud die ze op het internet heeft gezien. We parkeren de motor op het vaste stekje naast de markt waar we al zo vaak hebben gestaan.
Precies op het moment dat we we richting de ingang van de tempel willen gaan komt Lyka met de verbijsterende opmerking dat dit toch niet de witte tempel is die op het internet heeft gezien. Nou, dat is goed mogelijk want ik denk dat er tientallen, zo niet honderden, witte tempels over heel Thailand verspreid staan. Nu we hier toch zijn gaan we toch maar even een kijkje nemen.

Het is hier vies drukkend warm en de hoeveelheid Thaise toeristen zijn niet te verklaren. Lyka neemt plaats op een konijn en wanneer we tot de ontdekking komen dat we als buitenlanders ook nog entree moeten betalen zit onze dag er op. In mijn darmen is er een oorlog aan de gang tussen de groene kerrie, de bieren van gisteren en het ontbijt van deze ochtend. Ik kan er niet aan ontsnappen ondanks mijn neutraliteit! Ik moet ècht direct naar het toilet! Met grote snelheid schrijd ik richting de toiletblokken van de tempel aan de overkant van de straat naast de 7-11. Lyka volgt in mijn kielzog.
Gelukkig zijn er ook enkele westerse toiletten aanwezig voor de westerse toeristen en voordat ik mijn short en onderbroek aan een spijker aan de binnenkant van de halve deur, er is een brede spleet aan de onder- en bovenkant, heb opgehangen klopt mijn vrouw op de deur of alles goed is. Het geluid van het in energie omgezette voedsel dat via mijn darmstelsel een weg naar het riool zoekt is voldoende voor haar om als een positief antwoord te dienen. Toiletpapier? Vergeet het maar! Een kraan met een meter slang er aan, flink spuiten totdat alles weer schoon en fris is!
Ik trek mijn onderbroek en short weer aan, hang mijn schoudertas en camera weer op de plaats en zoek een fontein om mijn handen te wassen. Helaas! Dus spoel ik ze nog maar een keer goed af met het water uit de slang! Dat was dus ons bezoek aan de witte tempel!
Omdat er in de middag geen alcohol in Thailand mag worden verkocht, alleen de grotere winkelketens houden zich er aan, zoeken we op de terugweg naar een kleine pap/mam winkel die elke klant verwelkomen om dagelijks de eindjes weer aan elkaar te knopen. Ik koop drie grote flessen Leo bier die in de kamer direct in de koelkast verdwijnen die ik op de koudste stand heb gezet.

Nadat ik de achterstand met de foto’s en verhalen aardig wat heb ingehaald zoek ik een plekje op het balkon van onze kamer. Het is niet het mooiste uitzicht maar geeft me altijd rust wanneer ik daar alleen van mijn ijskoude biertje zit te nippen. We krijgen ander weer volgens het weerbericht. Het is duidelijk want er zijn nu wolken aan de hemel te zien. Laten we hopen dat we de regen voor kunnen blijven?
In mijn gedachten ga ik weer terug naar onze ervaringen en ontmoetingen van de afgelopen weken. Het waren mooie weken, en hoewel onze reis nog niet aan het einde is zijn we nu wel aangekomen op de platgereden paden waar ik veelal de weg al ken en er weinig verrassingen meer zullen komen. Het geeft me een goed gevoel dat we nu bijna veilig aan het einde van de reis zijn beland.

Vanmiddag hadden we al om de hoek van het hotel langs de weg een stapel plastic stoelen gezien met stalen klaptafels erachter. De keuken was ook overduidelijk en zo wisten we ook al waar we deze avond in Chachoengsao zouden gaan eten. De vertrouwde Thaise Pad Krapow, Kai Thiou Moo en Pad Pak Ruam smaakten opperbest. Met nog maar een vertrouwde fles Leo bier was dit een vorstelijke maaltijd. Gelukkig geeft Lyka nu ook toe dat ze van de laatste weken op de motor erg heeft genoten en veel mooie plaatsen onderweg heeft gezien. Dat maakt mijn beleving van de afgelopen weken alleen nog maar beter en mooier. Morgen hebben we een stevige rit voor de boeg maar ik heb goede hoop dat we drukte van het verkeer voorgoed achter ons kunnen laten. Het wordt voor mij weer een stuk gemakkelijker en voor ons een stuk veiliger.

Thailand: Slapen bij oude bekenden

Ayutthaya (Baan Are Gong Riverside Homestay) 7), donderdag 27 februari 2020

Ik was al wat vroeger wakker dan normaal maar ik ben nog even blijven liggen om te genieten van dit prima bed. Dan moet ik er toch echt uit! Tijd om koffie te zetten en voorbereidingen te treffen voor de etappe van vandaag. Vandaag hebben we ongeveer 220 kilometer voor de wielen door waarschijnlijk het lelijkste landschap van Thailand en de uitlopers van de drukke industriële omgeving van Bangkok.

Goedemorgen Ratchaburi! De ochtendlucht is hier zichtbaar anders dan in het zuiden. In het industriële hart van Thailand heeft de luchtvervuiling vormen aangenomen die tot de slechtste van de wereld behoren. In Bangkok en Chiang Mai wonen mensen in een omgeving waar de hoeveelheid fijnstof in de lucht, met welke veroorzakers dan ook, tot de meest dodelijke van onze planeet behoort.
Wij gaan vanaf vandaag proberen om Bangkok zoveel mogelijk te ontwijken door er met een grote cirkel omheen te rijden. De eerste halte van deze omtrekkende beweging is Ayuthaya waar we vanavond bij een oude bekende kwartier gaan maken. Zodra we op de drukke hoofdstraat rijden valt het me op dat Ratchaburi een lelijke stad is. De gebruikelijke betonnen blokkendozen die fantasieloos zijn ontworpen en gebouwd in de gouden jaren van voor de grote recessie in de negentiger jaren van de vorige eeuw. Dit is een typisch voorbeeld van zo’n Thaise stad waar geen enkele weldenkende Europeaan graag zou willen wonen.
Na nog geen kilometer rijden bied zich het eerste probleem van de dag aan, een wegversperring in combinatie met een drukke natte ochtendmarkt en een straat met eenrichtingsverkeer maken dat we zo’n beetje alle fatsoensnormen voor een verkeersdeelnemer aan onze laars lappen. We hebben er het zo druk mee dat ik even niet meer aan het ontbijt van de gebruikelijke tosti’s ham/kaas kan denken. Lyka vormt een extra paar ogen dat me goed van pas komt.
Het drukke verkeer van de ochtendspits komt vanaf alle kanten op ons af en ik kan me niet herinneren dat we in de afgelopen weken ’s morgens zoveel verkeer hebben gezien. Als een rubberboot op een snel stromende rivier vol met verraderlijke rotspartijen stroom ik mee met het wervelende verkeer. “Up to Buddha!’, is de mentaliteit die de Thai elke dag weer veilig op hun bestemming brengt!
Zodra we veilig zijn en ook koers liggen stoppen we bij de eerste 7-11 die we in ons vizier krijgen. De tosti’s zijn heerlijk en terwijl we staan te happen verbazen we ons over de enorme mensenmassa die zich oneindig de kleine supermarkt in- en uitwringt. Iedere bezoeker heeft een plastic tasje in de hand met het ontbijt van hun keuze. Broodjes, instant noedels, zoete dranken, koekjes, chips en de Thaise versies van de ondertussen wereldbekende energie drankjes. Wij schudden onze hoofden en gaan snel verder, de open weg roept en lonkt.
Eerst nog even snel tanken en dan rijden! Alsof de duivel er mee speelt blijkt ook het bereiken van het benzinestation een groter probleem dan we hebben verwacht. Betonnen barrières in de bermen die de verschillende rijstroken van elkaar scheiden maken het moeilijk om de kortste weg te nemen. Dan zit er niets anders op om met het verkeer mee te stromen naar de eerstvolgende U-turn. Een Thais fenomeen dat ook nog eens verdomd goed blijkt te werken. Voor nog geen negen euro zit de tank weer tot aan de rand vol en gaan we via de 1004 richting het oosten. Hoewel deze weg 4 getallen heeft is het ondertussen wel een drukke tweebaans weg. Eigenlijk zijn alle wegen druk nu we zo dicht bij Bangkok zijn.
Er valt ook een last van mijn schouders af. Mochten we nu pech krijgen met de oude Honda Phantom dan is er niemand overboord. Vanaf hier kunnen we gemakkelijk regelen waarmee we naar een werkplaats of motorwinkel worden gebracht. Dat voelt een stuk beter hoewel ik me in de afgelopen weken ook niet al teveel zorgen heb gemaakt. Een dagelijkse controle voor ons vertrek in de ochtend was altijd voldoende.

Bij de eerste tempel, “Wat Chao Nua”, maken we van de situatie om te pauzeren en een kop koffie te drinken. Veel is er niet te zien en ik vind het niet eens de moeite om naar binnen te gaan. Dit is zo’n tempel waarvan er dertien in een dozijn gaan en die hebben we in de afgelopen weken al genoeg gezien.
We spreken tijdens de pauze met elkaar af om bij de eerste de beste 7-11 een snack en een paar flesjes water te kopen. We rijden, en rijden, haast eindeloos door een anoniem landschap dat kilometer na kilometer niets veranderd. Totdat we linksaf moeten en er een enorme 7-11 midden tussen de groene rijstvelden verschijnt. Ik krijg een déjà-vu? Ik zou zweren dat ik hier al een keer ben geweest! Wanneer ik het meisje achter de toonbank meen te herkennen wordt het allemaal nog veel vreemder. Ik neem het maar voor lief en spendeer er verder geen energie meer aan.
Totdat ik er een paar kilometer zeker van ben dat we eerder deze reis op deze weg hebben gereden. En wel met 100% zekerheid! Ik zeg niets tegen Lyka en vervolg onze weg die op de Garmin GPS als een donker roze lijn verschijnt. Zodra ik linksaf een zeer brede straat, weg of laan opdraai weet ik het zeker. Ik zoek tussen de hoge gebouwen naar de eerste verschijning van een oude bekende. Nou ja, oude bekende, van enkele weken geleden maar het lijkt allemaal al zo veel langer. ‘Tijd is elastisch’, zeg ik altijd. Wanneer je je verveeld gaat de tijd langzaam en wanneer je op reis bent en zeer veel indrukken opneemt lijken weken maanden te zijn. En ook nu ik wat ouder begin te worden lijkt het of de tijd steeds sneller gaat.

En daar is hij dan! De tempel met de om de roze toren gedraaide draak. Ik geniet nog het meest dat Lyka heel verrast, en ook verblijd, is met deze onverwachte ontmoeting. Op de parkeerplaats valt het ons meteen op dat we helemaal alleen zijn. Ik weet niet wat er aan de hand is maar normaal gesproken zou het hier toch wel wat drukker moeten zijn! Er is wat mis met het toerisme in Thailand hoewel de officiële cijfers van de verschillende Thaise overheden anders vermeldden.

Voordat Lyka de tempel voor de tweede keer binnen een maand gaat bezoeken genieten we eerst van de Banana cupcakes met de laatste kop koffie uit de thermoskan.

Lyka laat mij op de parkeerplaats bij de motor achter en gaat op zoek naar nieuwe foto’s. Ik laat het bezoeken van de tempel maar aan haar over want ons hele hebben en houwen zit achterop en dat laat ik liever niet alleen achter op een lege parkeerplaats!  

Een half uurtje later is ze weer terug en later op de avond bekijk ik haar foto’s. Ze maakt tegenwoordig prima foto’s al zeg ik het zelf. Ook de goede camera in de iPhone 8 helpt daar natuurlijk bij.

En dan gaan we weer verder! Lelijke bebouwing en groene rijstvelden wisselen elkaar in een hoog tempo af. In dit gedeelte van Thailand is geen tekort aan water. Dit is het polder landschap van Thailand. Een vruchtbaar gebied doorklieft met smalle en brede waterwegen. Alles staat in teken van de rijst, waarschijnlijk de eens zo geroemde “Hom Mali Rice”, een decennia oude rijststam die door veel rijst exporterende landen is ingehaald. De smaak van de consumenten evolueert nu eenmaal en ook de prijs van de rijst is belangrijk geworden voor de export.
Tijdens de volgende pauze luisteren we naar het monotone geluid van een lange slag dieselmotor. Op een veld bedenkt met een dunne laag water prepareert een rijstboer met zijn modderslede het rijstveld om een nieuwe oogst rijst aan te planten. Het rijstveld ernaast is al goed op weg om een stevige oogst te leveren.
Mijn billen doen pijn en de eerste barstjes verschijnen in onze harmonie tijdens deze reis. Het gaat over het eten, de lunch. Mij maakt het allemaal niets uit dus leg ik de verantwoordelijkheid bij Lyka die daar nooit goed mee overweg kan. Ze kan nu mij de schuld niet meer geven wanneer het eten niet goed is en tegelijkertijd is ze bang dat ik haar zal aanspreken op haar foute beslissing wanneer het eten niet smaakt. Het gaat allemaal over onzekerheid. Het is het begin van een periode van zwijgen!

Eenden, en nog meer eenden, zo ver als het oog strekt. Deze eenden zijn voor de slacht en de eieren zijn slechts een bijproduct die voor een prikkie aan de lokale bevolking wordt verkocht. Soms wel voor slechts drie cent per ei! 100 eieren voor drie euro! En ze zijn nog lekker ook! Ik ben er ondertussen een liefhebber van.
Gisteren heb ik een vreemd bericht op het internet gelezen over een virus in China dat op een natte markt om zich heen zou hebben gegrepen. Er schijnen veel mensen besmet te zijn met het virus. Wat moeten jullie als Europeanen daar nu van denken? In Europa wordt het bekeken met Europese ogen en die zijn toch wel anders dan de Aziatische, en met name de Chinese, ogen. Hier zitten alle dieren voor consumptie op een grote hoop, ook op de markt wordt zoveel mogelijk “levend vlees” gekocht. Hoe het zit met medicijnen en ziektes weet ik niet maar voor de meeste Thai maakt het allemaal weinig uit.
Vanaf half een kijkt mijn passagier uit naar een (weg)restaurant waar we onze lunch kunnen eten terwijl ik mijn ogen op de weg en op het verkeer hou. De wegen zijn hier heel slecht! De te zwaar beladen vrachtauto’s rijden het asfalt op de zachte met water verzadigde dijken binnen “no time” aan gort. Diepe kuilen en verraderlijke geulen kunnen van je rit door het Thaise landschap zo maar de ergste nachtmerrie maken.

Een oneindige optocht van noedelsoep restaurants trekt aan ons voorbij. Wij zijn beiden geen liefhebbers van noedelsoep dus rijden we verder totdat we eindelijk een plaatsje hebben gevonden waar de metalen schep ik de stalen wok tikt! Dat geluid klinkt ons altijd als muziek in de oren! Na het bordje gebakken rijst (Khao Pad) met een gebakken ei en wat soep mag de vanzelfsprekende foto met de twee vreemdelingen niet worden overgeslagen. De blijdschap en gastvrijheid waarmee je buiten de toeristische gebieden door de Thaise bevolking wordt ontvangen is nog steeds hartverwarmend!

De ontvangst in het “Baan Are Gong Riverside Homestay” is niet zoals ik gewend ben. De dikke jongen is vervangen door een oude zure dominante vrouw die hoogstwaarschijnlijk ook nog eens de eigenaar is van het verblijf. Het gaat meteen al fout met de kamer. We krijgen niet de kamer die ik geboekt en betaald heb. Ondertussen weet ik wel welke kamer ik moet boeken maar volgens de vrouw heeft onze vaste kamer een tijdje geleden een andere kwalificatie gekregen en is daardoor kost die kamer nu meer per nacht.
Ik kijk naar twee andere kamers en ga tenslotte toch maar akkoord met de kamer die we in eerste instantie kregen aangeboden. Ondanks dat er een deken van de Koreaanse Spoorwegen, Korail, uit 2005 op een van de bedden ligt! Zodra Lyka op een van de bedden gaat liggen veert ze meteen weer op van de geur die haar hoofdkussen verspreid. Het andere kussen is niet veel beter! Ik ken die geur maar al te best van de hoofdkussens van de goedkope guesthouses waar we vroeger overnachtten. De zoete geur van mensenolie!
Dus ik meld me onder aan de trap weer aan de receptie voor nieuwe en schone kussens. Met een frisse tegenzin overhandigt de chagrijnige oude vrouw me twee nieuwe kussenslopen. Ik schud met mijn hoofd en roep “Google Translation” in als hulp en in perfect Thai zegt mijn iPhone 6 tegen de vrouw dat ik twee andere kussens wil en geen andere kussenslopen. De kussen op onze bedden stinken! Ze kijkt me verbaasd en beledigd aan en bevriest voor enkele momenten op de plaats. Dan krijgen we met enige tegenzin toch twee andere kussens die ook niet perfect zijn maar omdat het voor een nacht is nemen we genoegen met wat ons wordt geboden.
Het hele drama heeft mij verbaasd en ook laten realiseren hoe een perfecte mooi gelegen slaapplaats door het gedrag van slechts een verkeerd persoon kan worden vernietigd. Ik weet het nu al zeker, hier komen wij dus nooit meer terug!

Ik zie boven Lyka’s hoofd donkergrijze donderbuien hangen en dat is direct het teken dat ik haar even met rust moet laten en beneden op het terras met uitzicht op de rivier een koud biertje moet gaan zoeken. Gelukkig vind ik al snel een drinkebroer in de vorm van een Amerikaan van Duitse afkomst. We zijn haast even oud en veel van onze ideeën komen overeen.
Hij verteld me ook weer over dat nieuwe virus dat in China rondgaat en ook al lijkt te zijn ontsnapt naar omringende landen. Ik vind het allemaal heel interessant en vraag me af wat dat voor ons zal betekenen. Wij gaan tenslotte over een week of drie weer richting Nederland. Ach, het zal allemaal wel zo’n vaart niet lopen. Hoewel er al wel gasten de hele avond met een mondkapje aan tafel zitten.

Na de spaghetti met kip in groene kerriesaus drinken we er met z’n drieën nog een paar en liggen we vroeg op bed. De storm in Lyka’s hoofd is al gaan liggen en samen praten we over wat ons morgen waarschijnlijk weer allemaal te wachten staat. Vannacht slaap ik als uitzondering met de oordoppen in omdat het oude teakhouten gebouw nogal gehorig is. Morgen ligt er een zware dag voor ons met slechte drukke wegen en heel veel verkeer. Een van de moeilijkste ritten van deze reis, dat is een ding dat zeker is!