Singapore: Een nieuw hotel

Geylang, Amrise Hotel (209)

Met een vreemd gevoel stonden we deze ochtend op! Aan de ene kant waren het de gevierde bieren van gisteren en aan de andere kant zou het een afscheid van Malacca worden. En vandaag was het het begin van een lang afscheid. Er is nog een kleine kans dat we hier in Augustus terugkeren maar dat is niet zeker.
Lyka vocht tegen de Guinness van gisteren maar was toch opgewekt. En ik moet er bij vermelden dat ze sinds ze het visum in haar paspoort heeft een ander persoon is geworden.

Natuurlijk was het nog te vroeg voor het ontbijt in het Café 1511 maar dat maakte ons weinig uit vandaag. Het vorige vertrek naar Singapore vanuit Malacca had ons geleerd dat we om acht moesten aanlopen om de bus van negen uur te pakken.
Het liep allemaal gesmeerd en na het eerste MacDonald's ontbijt van deze trip vonden we om iets voor negen uur de bus van Delima naar Singapore. En hier bleek dat het niet druk was met toeristen. De bus was maar voor een derde gevuld met gevolg dat iedereen die er behoefte aan had twee stoelen voor zichzelf had.

Tweehonderd vijftig kilometer voor de wielen. Na een probleemloze rit arriveerden we op een andere plaats dan gewend, maar we waren er toch bekend. De Delima bus stopte bij het City Plaza, aan Geylang Road. Bus 21 naar Geylang Lorong 13 en we stonden in een poep en een scheet in de lobby van het Amrise Hotel.
En hier waren ze niet bekend met onze reservering. Dit was nu de tweede keer in drie maanden dat we problemen hadden met onze Agoda.com boeking. Misschien was de eerste keer ook misschien een beetje onze fout maar deze keer konden we er dus echt niets aan doen.
Na een kwartiertje zoeken en niet vinden gaf de receptionist ons de laatste kamer die nog beschikbaar was. En dat konden we best een gelukje noemen. Ook toen we een half uurtje later op pad gingen om wat te eten waren de problemen nog niet geheel opgelost maar er werd ons verteld dat we niet voor de kamer hoefden te vrezen.

Op mijn beurt bood ik natuurlijk alle hulp aan en ik kon mijn betaling via de creditcard op mijn laptop laten zien.
Het eten was snel en toch goed! De grootste trek was gestild toen we voor een uurtje of twee gingen rusten. Op bed bedacht ik dat dit waarschijnlijk ook de ons laatste bezoek aan Singapore voor langere tijd is. Misschien wel twee jaar! We moeten echt van ons laatste bezoek aan één van mijn lievelingsplaatsen genieten.

We sprongen op bus 21 naar little India waar ik nog snel bij Yussoef honderd Euro wisselde. Een email van Paul had ons verbonden om elkaar om half acht voor City Hall te ontmoeten. We hadden dus nog anderhalf uur! Maar eerst een lekker koud biertje tegenover het Tai Hoe Hotel. Het hotel waar ik jaren heb verbleven totdat de prijzen te gortig werden.
Ik herinner me nog dat ik zevenenzeventig Sing Dollar voor een nachtje betaalde. Nu is het vanaf honderd en tien Sing Dollar. Het Amrise Hotel in Geylang is een koopje voor ruim vijf en vijftig Sing Dollar.
Terwijl we op het terras zaten te genieten van het koude gerstenat keek ik eens goed om me heen in het food court. Het was erg veranderd! De oude man met de Roedjak was weg. De twee oude vriendelijke Chinese serveersters waren ingeruild voor een jongere versie van het Chinese vasteland. En er waren nu zelfs Indiërs binnengeslopen met hun kerries. En met Tandoori!
Dat was een meevaller, we hadden het net besproken om een naan te gaan eten. En nu zaten we op nog geen tien meter afstand van een tandoori oven. Ik bestelde twee naan, tandoori kip en een schaaltje Daal Makhani. Ik haalde nog snel een grote fles Tiger Beer voordat het eten werd geserveerd.

Het was niet slecht maar we hadden het beter gegeten in de afgelopen vier weken. De tijd was omgevlogen en we hadden geen andere keuze dan met de MRT zo snel mogelijk naar de afgesproken plaats te gaan. En maar wachten. Om kwart voor acht was er nog geen teken van de twee en ik stelde voor om nog even bij het City Hall MRT station te gaan kijken. Maar daar was ook geen spoor van de twee te bekennen.

Onze dag zat er op en we hadden het eigenlijk wel gehad. We hebben een druk programma voor ons dus kunnen we de slaap goed gebruiken.

Maleisië: Afscheid

Malacca, Cafe 1511 Guesthouse (Popiah Room)

Wat ben ik blij als ik opsta in de wetenschap dat ik weer een werkende ATM-kaart heb. Dat hebben ze toch maar weer fantastisch voor elkaar gekregen bij de Rabobank in Zaltbommel. Hoewel de onderlinge communicatie wel wat beter had gekund.
Onze laatste dag in Malacca zal ook niet exotisch of actief zijn. We hebben genoten van onze oude en nieuwe vrienden en maken ons nu op voor de laatste etappe naar Singapore. En het is een vreemd gevoel.
Nu Lyka haar visum voor Europa heeft worden dromen misschien werkelijkheid en zullen deze bekende en beschermende plaatsen minder aandoen. Er ligt nu een hele nieuwe wereld voor ons open.
We gaan namelijk proberen om te fietsen. De eerste voorzichtige trappen op de pedalen leggen we straks in Nederland rond Zaltbommel af. Dagtochtjes van een kilometer of vijftig om te zien of we dat samen leuk vinden. Later een tocht van een weekje met de tent en dan moet het allemaal duidelijk zijn of we vanaf dat punt samen de wereld op de fiets gaan ontdekken.
Dus nu moeten we afscheid nemen van veel vrienden die we misschien een paar jaar niet meer zullen zien. En dat is niet gemakkelijk! Het is de nare kant van het reizen en ik denk dat ik er nooit aan zal wennen.

Maar voor deze ochtend heb ik de keuze op het Pulau Melaka, een kunstmatig aangelegd eiland voor de kust, laten vallen. Al jaren kijk ik naar dat eiland en huizen vanaf het vasteland en ik heb me altijd afgevraagd wat daar nu te zien is en wie daar eigenlijk wonen. Het vreemde is wel dat er in Malacca zelf nooit over het eiland wordt gesproken en dat ik er ook nog nooit iets over heb gelezen.
Ruim vier kilometer heen en dezelfde afstand, al lijkt het korter, weer terug. Naarmate we dichter bij de brug naar het eiland komen wordt de buurt armoediger. Hele blokken zijn ontdaan van de metalen kozijnen en hier en daar wappert een vaal shirt of spijkerbroek in de wind te drogen. Huizen zonder een voordeur hebben niet vaak de beter bedeelden als bewoners. Overal roestige schuifhekken en vervallen gebouwen. Een verdwaalde disco of karaoke club in een doodlopende straat.
Aan de overkant van de brug worden we begroet door een enorm reclamebord voor dit bruisende commerciële en toeristische project van de regering die al meer dan vijftig jaar onafgebroken aan de macht is. Helaas komt corruptie hier ook veel voor met vreemde gevolgen. De meeste projecten staan op de plattegrond aangegeven als "gepland"! En dat stonden ze waarschijnlijk bij de oplevering van het eiland jaren geleden ook al.

Het project is een grote mislukking en heeft slechts een zesde van het verwachtte bedrag opgebracht. Wat natuurlijk wel mooi is en goed wordt onderhouden is de door de staat betaalde Masjid Selat Melaka. Twee en een half miljoen Euro heeft dit staaltje Islamitische architectuur gekost dat elke week door minder dan honderd personen wordt bezocht. Maar het blijft mooi en het geeft werk aan een stuk of tien bumiputra's die een baantje voor het leven hebben.

Op de terugweg verbaas ik me nog steeds over de oase van rust waarin het eiland gehuld is. Je kan een half uur zonder gevaar midden op de weg gaan liggen. We hebben er tijdens onze wandeling slechts twee vrachtwagens gezien die er bouwmaterialen kwamen afleveren.
Luxe woningen met een tuin en een uitzicht op zee. Een prijsklasse die zelfs in Europa voor opgetrokken wenkbrauwen zou zorgen en een architectonisch concept uit een islamitisch Afrikaans land. De bouw gaat nu zo langzaam dat ik waarschijnlijk niet meer meemaak dat dit doodgeboren kindje weer tot leven kan worden gewekt.
Als lunch gaan we voor de eerste en tevens ook laatste keer naar het Saravanna Restoran voor een vegetarisch bananenblad. De kwaliteit is uitstekend zoals we gewend zijn en ook dit zal de laatste keer zijn voor een langere tijd. Het voelt vreemd als ik me realiseer dat we hier voorlopig niet meer terugkeren.

Het loopt al tegen drieën als we het Discovery Café opzoeken voor een gezellig samenzijn met Bob en Joe. Koude biertjes, oude verhalen. Lyka een Guinness en wij de volgende emmer met zes blikjes koud bier, Myanmar beer. Het wordt laat en we zijn vol als we afscheid nemen. Ik neem afscheid alsof we over een paar maanden weer op de stoep staan. Maar ik weet beter!
Terwijl ik daar met een brok in mijn keel sta neem ik nog één keer de omgeving en mijn vrienden in me op. Ik hoop dat het afscheid niet een vaarwel is, maar dat weet je nooit. Het kan snel veranderen, zeker wanneer je de vijftig gepasseerd bent.
Lyka en ik slingeren samen onder de paraplu terug naar het guesthouse. Ook vandaag heeft de neerdalende regen geen medelijden met ons. Het is alsof de hele wereld huilt om ons afscheid. Malacca tot ziens, verander alsjeblieft niet te veel?

Maleisië: Kunst aan de rivier

Malacca, Cafe 1511 Guesthouse (Popiah Room)

Op deze Maandag was het opvallend stil in ons guesthouse. Er werd gerenoveerd aan de achterkant van het gebouw en de keuken was gesloten. Al het personeel had een vrije dag gekregen en Lyka en ik waren de enige gasten voor de zondag. Een ontbijt zat er dus niet in vandaag en we waren ook nog eens overdreven lui en ijverig dat we voor het ontbijt moesten uitwijken naar een orthodoxe plaats. De MacDonald's was al overgeschakeld op het normale dagmenu toen we het guesthouse in een wolk van stof verlieten.
Natuurlijk hebben we al een paar keer bij het Formosa Chicken Rice Ball Restoran gegeten maar nog nooit zo vroeg! We zaten om iets over half twaalf al aan onze brunch, zoals dat zo chique heet! Het grote voordeel van dit tijdstip was wel dat alles nog op voorraad was en Lyka eindelijk haar tanden eens in de roasted pork kon zetten. Zelf deed ik het wat klassieker met de roast chicken rice ball en met het eten uit Ipoh in het achterhoofd nam ik er ook maar weer een schaaltje taugé bij.

Het moet jullie opgevallen zijn dat we veel taugé eten. Taugé is een erg gezonde groente die je overal in Azië kan vinden. Taugé is rijk aan vitamine B, inclusief Vitamine B17, vitamine C en ijzer. En daarboven op is taugé ook nog eens erg lekker!
Na de brunch hadden we weer een dag in te vullen en deze dag leek het droog te blijven. Het weekend had voldoende regen laten zien en we hoopten op de laatste twee dagen voor goed weer. We moesten tenslotte nog wat doen want het aantal foto's tot nu toe was nog erg laag.

Een wandeling door Malacca om het eten te laten zakken en de omgeving af te speuren naar leuke en/of mooie taferelen. In Malacca gaan de veranderingen erg snel! Smalle straatjes waar ik vroeger alleen maar leegstaande chinese shophouses zag zijn nu in het geheel tot leven gewekt. Tijdens de wandeling van een uurtje heb ik zeker twintig nieuwe guesthouses of familie hotelletjes geteld. Veel zijn er alleen maar in het weekend geopend omdat dan de toeristen uit Singapore en Kuala Lumpur de grote stad ontvluchtten om zich hier te vermaken en lekker te eten. Op een Maandag als deze is Malacca uitgestorven op een verdwaalde schoolbus met kinderen die op schoolreis zijn. Maar gelukkig zijn er toch ook nog de mooie geveltjes!

Het was nog vroeg en de zon stond hoog aan de hemel toen we met de bus naar de Jusco Mall gingen om voor Lyka een nieuw horloge te kopen. Beloofd is beloofd en na het zien van de Swatch in Kuala Lumpur kon ik die niet meer uit haar hoofd krijgen. Maar voordat we bij de Swatch winkel aankwamen zagen we zeker een half dozijn andere juwelierszaken waar er horloges werden verkocht. En dat werd een beetje teveel voor mijn kleine vriendin. Zoals bijna altijd was het heel moeilijk voor haar om een keuze te maken en had ze mijn hulp daarbij zeker nodig.
Het werd gemakkelijker dan verwacht. In de Swatch winkel kon je het horloge niet passen. Het was kopen, betalen én dan werd de band op maat gemaakt. Was de band te groot of te klein, dan had je pech!
Dus Lyka's keuze viel op een mooi zwart Adidas horloge met twee jaar garantie op het horloge en de batterij. En dan hoef je niet lang na te denken voor deze kleine prijzen.
Mijn meisje was trots als een pauw en lopend op de terugweg naar de stad bekeek ze steeds haar nieuwe horloge vanuit alle hoeken. Ze was er echt heel blij mee.
'Waarom lijkt de terugweg toch altijd veel korter dan de heenqweg?'
Een wijsheid die iedereen wel eens heeft ervaren en voordat we het in de gaten hadden liepen we alweer op Jalan Hang Tuah, genoemd naar een groot krijgsman uit de 15e eeuw van het Sultanaat Melaka. Een mecanicien van een wielerploeg stond langs de weg fietsen schoon te maken en dat vond ik een mooi plaatje. De tour de Langkawi was dus nog steeds in de buurt!

Het laatste stukje terug naar het hotel liep langs de rivier waar de graffiti nu klaar was. En dat waren bijna allemaal kunstwerkjes. Het mag vreemd klinken maar langs de oude rivier die in de afgelopen jaren is opgeknapt misstaan deze kunstwerken niet. De oude situatie met de chaotisch tegen, en op elkaar, gestapelde verbouwingen was veel lekijker. Ook de smetteloze witte achtergevels waar we jaren tegenaan hebben moeten kijken waren geen prettig gezicht. Maar deze kunstwerken zijn echt een lust voor het oog.

Terug in het guesthouse moest ik weer aan de slag met de Rabobank en mijn ATM-kaart. Het was toch niet te geloven dat ik hier in Malacca nu ook het nieuwe PIN-nummer had gekregen. Mijn email werd sneller beantwoord als ik had gedacht en na een kort telefoongesprek met Skype waren de problemen opgelost! Wat heb ik een geluk gehad deze keer. Terwijl de medewerkster van de Rabobank nog aan de telefoon hing kon ik de nieuwe pas proberen. En tot mijn grote vreugde werkte hij nog ook.
Simpel gezegd: Afgelopen Vrijdag kon er geen nieuwe PIN-code worden aangevraagd, dat kan pas een werkdag na de activering van de pas. En omdat mijn email al eerder in Zaltbommel was had de medewerkster vandaag nog geen nieuwe PIN-code aangevraagd. En dus moest de oude het nog steeds doen. Een geluk bij een ongeluk!
De verdiende rust na de lange wandeling ging over in een enorme regenbui die een paar uur aanhield. Het werd zo laat dat we pas om half tien konden gaan eten. Vanzelfsprekend zochten we na het eten onze kamer weer op.

Morgen is het onze laatste dag in Malacca en dan moeten we nog écht wat gaan doen!

Maleisië: Regen!

Malacca, Cafe 1511 Guesthouse (Popiah Room)


Na het goede ontbijt gingen we weer op stap om voor Lyka een nieuw horloge te kopen. Normaal zou dat geen probleem hoeven te zijn maar voor Lyka is dit het wel. Haar wensen veranderen met de minuut en de kleuren, materialen en/of stijl zijn ook aan snelle wisselingen onderhevig.
Op weg naar het hotel, nog net voor de lunch, kwam de eerste regen. En dat is normaal gesproken geen goed voorteken in Malacca. Natuurlijk regent het hier vaak, anders heb je geen uitgestrekte regenwouden, maar normaal gesproken komt de regen pas om een uur of vier. Een buitje van een uurtje of twee en dan gaat het leven weer verder waar het voor de regenbui was gestopt.
Maar regen rond het middaguur voorspelt weinig goeds. En onze lunch werden de overgebleven vanille cakejes met een kop koffie. Het water denderde uit de lucht met hoeveelheden die in Nederland niet te begrijpen zijn. Neem de ergste regenbui die je je kan herinneren in het kwadraat en dan voor een uurtje of vijf.

Er vallen hier dan geen millimeters neerslag maar centimeters. In het verleden hebben we wel eens aan de oever gestaan van de rivier die door Kuala Lumpur loopt. En terwijl er in Kuala Lumpur geen druppel was te bekennen zagen we het pijl van de rivier binnen tien minuten met meer dan twee meter stijgen. En dat is een ervaring die je niet snel meer vergeet.
We hadden gisteren met Paul en Kenneth afgesproken om te gaan eten maar in de poel van alcohol was de afgesproken tijd en plaats vertroebeld. Ik dacht dat het zeven uur was maar er was ook over half acht gesproken. Was het nu bij de brug of bij ons hotel?
In ieder geval was er om zeven uur niemand te zien en dat was niet vreemd omdat er nog steeds een beetje water water uit de lucht kwam gevallen. Bij de tweede poging om half acht stond Paul al snel voor ons. Kenneth was nog druk bezig met een internetsessie want dat was één van de weinige dingen die je kan doen als het water met bakken uit de hemel komt.
Pak Putra was helaas gesloten en zo kwam het dat we opnieuw naar het Kota Kota Jonker Walk Food Court gingen. En ik was de laatste die hier problemen mee had. Het food court serveert prima eten tegen weggeef prijzen én er wordt ook nog een koud biertje geserveerd.
We waren niet erg avontuurlijk bij het kiezen maar gingen voor zeker met voor ons bekende gerechten. Verse noedels met varkensgehakt, Inktvis in sambal saus en ook een Pomfret (Butterfish) werd met de smakelijke maar niet zo pittige saus in aluminiumfolie op de barbecue bereid.

Na het eten namen we afscheid want het had geen zin op verder te gaan. Door de regen was Malacca uitgestorven. De jongens wilden morgen de stad gaan bezichtigen en ik had om eerlijk te zijn nog heel wat schrijfwerk in te halen.

Maleisië: Een plezant weerzien

Malacca, Cafe 1511 Guesthouse (Popiah Room)

Het bier had me gisteren harder geraakt dan ik had verwacht. Ik waag nu echt een poging om veel minder te gaan drinken. Het is zo eenvoudig om een grote fles bier bij je eten te bestellen en voor je het weet zit je aan je vierde of vijfde grote fles.
Maar gisteren was het een weerzien met oude vrienden dus proosten met een extra biertje gaat vanzelfsprekend. Het ontbijt van het Café 1511 viel me goed. Gebakken eieren met een worstje en witte bonen in tomatensaus. Twee toast en een kopje thee! En daar begonnen we deze dag mee. Maar eerst nadat ik ook het overgebleven brood en gebakken ei van Lyka had verslonden.
Na het ontbijt keken we eens naar buiten en zochten meteen de koelte van de kamer weer op. We hebben alles al een keertje bezocht dus schiet er eigenlijk heel weinig meer over. Het zullen een paar rustige dagen worden in Malacca. Een stadje dat we van haver tot gort kennen.
Toen we voor de lunch op pad gingen nam ik mijn MacBook maar gelijk mee zodat ik ook wat te doen had als Lyka door de ontelbare winkeltjes van het Dataran Pahlawan winkelcentrum wroette. Er waren nog foto's te verwerken en wat verhalen na te kijken. Alles onder het genot van een goede kop koffie bij Starbucks.

De lunch was goed maar niet speciaal en op de tv's in het restaurant zagen we de aankomst van een etappe van de Tour de Langkawi 2012. En laat die aankomst nu in Malacca zijn! En om iets preciezer te zijn op nog geen tweehonderd meter vanwaar wij zitten te eten. Dat zegt veel over hoe lui we zijn als we in Malacca aankomen.

Luiheid is troef in Malacca! Ik ben hier nu zo vaak geweest dat ik eigenlijk niet goed meer weet wat te doen of wat te bezoeken. Na een rustige middag gaan we weer op stap om lekker te eten, en dat kan je in Malacca, en een paar biertjes te drinken op de markt van de "Jonker Walk". Zitten we net aan ons eerste slokje en wie stappen daar het terras op?

Paul en Kenneth! De verbazing, ook van hun zijde, is groot. Natuurlijk vallen ze bij ons aan tafel op het terras neer en onder het genot van een biertje vertellen ze over hun avonturen sinds we in de Cameron Highlands van ze afscheid hebben genomen.
Mijn verhaal over Ringo Classic valt op goede oren en met zijn vieren maken we een heerlijk einde aan de avond.

Voldoende bier en plezier. De dansende cowboy die voor deze avond in een Rambo outfit is gekropen krijgt ons allemaal aan het lachen.