Ook vandaag zie ik om zes uur weer grote stukken blauwe lucht. Helaas heeft de ervaring me geleerd dat het kan regenen wanneer we straks van deze mooie overnachtingsplaats wegrijden. We hebben gisterenavond laat nog gezelschap gekregen van een Engelse buscamper. Veel hebben we niet van de bewoners gezien. Alleen de rug van de bestuurder toen hij voorin de krant of een wegenkaart zat te lezen.
Nu is onze camper al niet een van de grootste maar een buscamper zou ik zeker niet zien zitten. De voordelen van het gemakkelijk parkeren en goedkope overtochten weegt niet op tegen de extra ruimte en het altijd klaar hebben van een gedekt bed.
Onze Omnia oven bevalt nu zo goed dat ik ’s morgens soms ook de tijd neem om heerlijke broodjes af te bakken. Lyka geniet met de dag meer en de kleine ongemakken van het leven in een camper neemt ze voor lief. Het niet (meer) aan boord hebben van warm water was voor haar een belangrijk argument. Nu kan ze er gewoon mee leven. In mijn hoofd bouwt zich een lijst op met kleine aanpassingen die ik moet uitvoeren en plannen voor de volgende reis. Noem het maar fijn afstellen van onze camper ervaring.
Na het ontbijt krijgt alles weer zijn/haar vaste plaats, zodat het niet door de leefruimte kan vliegen, en gaan we op weg naar de volgende nederzetting met een ATM. In Tobermory hebben we snel een ATM gevonden maar die blijkt niet te werken, of de Nederlandse bankpas te accepteren. Nog even een snelle blik op mijn iPhone of de rest van mijn geld al op de juiste rekening staat. De batterij is leeg voordat ik heb kunnen vaststellen hoe de situatie nu is! Jammer, dan maar naar de volgende ATM.
De opluchting is groot wanneer de ATM £ 100,- in kleine biljetten uitspuugt. Eindelijk wat contant geld op zak om de kleine betalingen te kunnen doen. Diesel hebben we voorlopig nog niet nodig maar enkele kruidenierswaren worden meteen bij de plaatselijke CO-OP gekocht. Met een goed gevoel gaan we op weg naar de volgende veerboot die ons weer nar het vaste land zal brengen.
Het ene traject is een nieuwe tweebaansweg waarna er plotseling, na een aankondiging van een verkeersbord, weer een eenbaansweg opduikt waar je steeds om de paar honderd meter moet stoppen om tegenliggers te laten passeren. Ik heb het al eerder gemeld dat we nu anders naar onze omgeving kijken. Het nieuwtje is er af maar we waarderen de uitzichten nog wel. De interesses zijn verlegd naar de details. Kastelen in Schotland zijn als tempels in Thailand, op een gegeven moment heb je er genoeg gezien en moet je even een pauze nemen.
Tijdens een van die koffiepauzes trekken twee oude verlaten houten vissersboten mijn aandacht. Lyka kan er niets in zien en is al lang blij dat ze weer een 3G internet verbinding heeft. Ik hou van die beelden van verval. We leven in een maatschappij waar alles moet blijven zoals het is. Mensen worden bang gemaakt voor veranderingen. Maar zeg nu eens eerlijk? Wanneer je niets mag verandering staat de vooruitgang toch ook stil. Tot in het oneindige conserveren van de dingen om ons heen leid tot een chaos. Daarom hou ik van India, een land met een geloof dat verval, vernietiging en afbraak onlosmakelijk verbonden zijn met het leven. We worden geboren uit het niets en we vervallen tot de kosmische bouwstenen waaruit we opgebouwd waren.
De veerboot is er een van een kleiner formaat dan we tot nu zijn tegen gekomen. Gewoon achter in de rij aansluiten en wachten op je beurt. We hopen op deze manier ook de veerdiensten in de komende weken te gebruiken. Ik ben niet zo gecharmeerd van dat reserveren, ik heb steeds een gevoel dat het onze vrijheid ernstig beperkt.
De wegen op het verlaten vaste land zijn nu haast zo slecht als de weinig bereden wegen op het eiland Mull. Met een slakkengangetje rijden we in alle eenzaamheid weer richting Fort William. De tijd kruipt, net als onze camper over het verlaten Schotse landschap. Onder het rijden mijmer ik over het leven in deze eenzaamheid. Ver weg van alles wat problemen kan veroorzaken. Een probleemloze samenleving en maatschappij, zou dat niet heerlijk zijn?
De tijd is onverbiddelijk en laat ons weten dat we met deze snelheden zeker niet vanavond in Fort William zullen geraken. Maakt het voor ons wat uit? Nee, gelukkig niet, we hebben alle tijd. Na een korte sanitaire stop in het dorpje Strontian, waar het element Strontium is ontdekt, rijden we weer verder op zoek naar een plaatsje voor de nacht. Een kort gesprek met een lokale politievrouw en ik weet dat we geen problemen zullen krijgen wanneer we net buiten het dorp gaan staan.
‘Wanneer je geen gevaar oplevert voor het verkeer en gèèn rotzooi achterlaat dan is het voor ons OK!’
Ja, het milieu is hier op het Schotse platteland heel belangrijk.
Een ruime parkeerplaats langs de weg net buiten Strontian is de ideale plaats voor ons om de nacht door te brengen. Wat maakt een goeie plaats? Niet modderig, licht oplopend, alkoof (de bovenverdieping waar we slapen) van het geluid afgericht en niet onder bomen! Voor een optimaal gebruik van het zonnepaneel en een goede nachtrust mocht het ’s nachts regenen.
Het avondeten is voor het eerst tijdens deze reis geen succes! De Britse aardappelpuree lijkt meer op sneldrogend gips dan op voedsel, de smaak is niet veel beter, dus we moeten ons behelpen met bloemkool en een kipfilet. Onze borden zijn dus niet leeg voordat we aan de avondfilm beginnen.
De film is een klassieker uit 1931, “Dracula” met “Bela Lugosi”, de moeder van alle vampier films. Bela Lugosi gaf de duistere prins van de nacht een gezicht en dat gezicht heeft altijd als voorbeeld gediend.
Morgen weer lekker douchen!
