Blitar zou een onbelangrijke middelgrote stad zijn gebleven zoals er tientallen liggen verspreid over Java.
Een lelijke stad zonder enig historisch punt van belang was het niet zo dat de in ongenade gevallen “vader van Indonesië”, Boeng Karno (Kusno Sosrodihardjo) hier bij zijn moeder was begraven. Het graf is een bedevaartsoord voor de democraten van Indonesië die niet zo heel veel ophebben met de islamitische elite van Jakarta.
Terwijl we op de bus stonden te wachten bood een man aan om ons voor twee Euro met zijn Honda CRV naar de “Candi Panataran” te brengen. En dat konden we niet afslaan want wachten op de bus in de brandende zon was de andere optie. Na een korte comfortabele rit liepen we het terrein van de tempel op. Tja, een andere tempel uit een andere periode met andere kunst maar nog steeds een oude Hindoe tempel die door de moslims maar voor lief wordt genomen.
Nog voor de middag gingen we weer op het hotel aan. Wandelend versleten we een flinke afstand die ons onderweg gebakken kip en gekoelde frisdrank bracht. Maar na een paar kilometer vonden we het wel genoeg en het zien van een kleine gele Angkot maakte ons beiden blij.
Eenmaal terug in het hotel was het weer Farmville voor Lyka en zelf schreef ik wat verhalen en verwerkte de foto’s van de afgelopen dagen. Er komt meer bij kijken dan de meeste lezers denken om elke dag een verhaal met foto’s te plaatsen!
Omdat het onze laatste avond in Blitar was en we toch niet zoveel geld hadden uitgegeven besloten om maar eens wat extra’s bij het avondeten te bestellen. Een gefrituurde karper in zoetzure saus. Het was jammer dat mijn verkoudheid een groot deel van de smaak weg nam maar Lyka smulde er flink van en dat me goed om te zien.
De flinke lik sambal in mijn Mie Goreng opende mijn neusgaten en er verschenen tranen in mijn ogen.
Maar jammer genoeg sloten ze weer net zo snel als dat ze waren geopend. Het was een heerlijke afsluiting geweest van ons bezoek aan Blitar.
Morgen staat er een lange treinreis op het programma!
